Με τα τακούνια στην Αποκάλυψη.
Και σαν να μην εφτάνε που η Αποκάλυψη ήρθε νωρίτερα, πιάνοντάς τους όλους στον ύπνο, τα προβλήματα για τη διατήρηση της Ισορροπίας μεταξύ Καλού και Κακού δεν έχουν τελειωμό. Τα Επτά Θανάσιμα Αμαρτήματα σήκωσαν το λάβαρο της επανάστασης, ξεφεύγοντας από την επιτήρηση του Charred Council, εφορμώντας να κατασπαράξουν ό,τι έχει απομείνει από την έρμη την ανθρωπότητα. Με τον War να βρίσκεται ακόμα κατηγορούμενος και τον Death κάπου στα Forge Lands, προσπαθώντας να καθαρίσει το όνομα του αδερφού του, η σπιρτόζα, τακουνοφορεμένη και άκρως σαρκαστική αδελφή τους αναλαμβάνει τη βρώμικη δουλειά. Η βλασφημία των Επτά δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο.
Κρυφός πόθος της Fury είναι να ηγηθεί των Τεσσάρων Καβαλάρηδων. Το Συμβούλιο της δίνει τις υποσχέσεις που θέλει να ακούσει. Εκείνη δεν ακούει το σημαντικότερο όλων, την προειδοποίηση του κατηγορούμενου αδερφού της πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Πως οι Καβαλάρηδες έχουν πέσει θύμα πλεκτάνης. Σε μια εικοσάωρη περιπέτεια στη σμπαραλιασμένη Μετα-Αποκαλυπτική Γη, η Fury θα τεστάρει τον ίδιο της τον εαυτό ενάντια στους Επτά, θα κλονιστούν όσα θεωρούσε δεδομένα και θα μετατραπεί από πιόνι σε ηρωίδα της μεγαλύτερης πλεκτάνης που έχει στηθεί στο παρασκήνιο. Η Fury ως χαρακτήρας, μας παρουσιάζεται με ψηλά τον αμανέ. Θεωρεί εαυτόν καλύτερο από τα αδέρφια της και ως το μοναδικό θηλυκό της παρέας δαγκώνει με το παραμικρό. Το Συμβούλιο θα της κοτσάρει κολαούζο μια Watcher ως «συμβουλάτορα», αλλά προφανώς υπάρχουν κάποια θεματάκια εμπιστοσύνης που ακροβατούν. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο είναι και εκείνο που μας συντροφεύει και αναπτύσσεται περισσότερο στο ταξίδι μας.
Η Fury, σαφώς ενοχλημένη με την παρουσία της Watcher, κρατά τη σχέση τους σε αυστηρά και άκρως «επαγγελματικά» επίπεδα. Ο σχολιασμός και η συζήτηση για τις κακουχίες και όσα θαυμαστά περνούν παρέα, θα εξομαλύνει κάπως τις σχέσεις τους, χωρίς ποτέ να παραγνωρίζονται. Η Watcher δε παύει να θυμίζει την κρισιμότητα της αποστολής. Οι Επτά αποτελούν απειλή για μια ήδη πολύ εύθραυστη ισορροπία στις τάξεις του Σύμπαντος. Και ενώ ο αιώνιος πόλεμος μεταξύ Παραδείσου και Κόλασης μαίνεται στην Έρημη Γη, στο κυνήγι για τους Επτά νέες μορφές κάνουν την εμφάνισή τους και συμμαχίες σφυρηλατούνται μόνο για να αποδείξουν πόσο εύθραστες μπορούν να γίνουν μπροστά στη διακύβευση των πάντων.
Γνωστές μουτσούνες λαμβάνουν χρόνο συμμετοχής και παίζουν κομβικό ρόλο ως μέρος της πλοκής ή καθαρά για την εξυπηρέτηση των μηχανισμών του παιχνιδιού. Πάντα πρόθυμος για μερικές ψυχές ακόμα, ο έμπορος-δαίμονας Vulgrim είναι πρωτίστως η όαση του checkpoint μέσα στην έρημο ατελείωτων κινδύνων. Λειτουργώντας ως πολυεργαλείο, εδώ ανταλλάσουμε ψυχές για την απαραίτητη αύξηση επιπέδων, αγοράζουμε πολύτιμα προς χρήση αντικείμενα και τηλεμεταφερόμαστε σε προηγούμενες τοποθεσίες που έχουμε ήδη ανακαλύψει. Εστιάζοντας στην αύξηση της δύναμης που κάνουν οι επιθέσεις με τα όπλα, στη μπάρα υγείας και στη δύναμη των αντεπιθέσεων μετά από μια επιτυχημένη αποφυγή, η πρόοδος της Fury παρουσιάζεται απενοχοποιημένα απλοποιημένη και μακριά από περιττά βάρη.
Στο ίδιο μοτίβο κινείται και η παρουσία του Maker, λειτουργώντας ως σημείο όπου η Fury μπορεί να αξιοποιήσει τα πετράδια που βρίσκει στην περιπέτειά της. Εδώ τα όπλα δέχονται αναβαθμίσεις που φτάνουν έως και το πολυπόθητο +10. Κάθε όπλο μπορεί να δεχτεί και μια δευτερεύουσα αναβάθμιση, με ιδιότητες που υποβοηθούν στον τρόπο που μάχεται η Fury. Είτε μιλώντας για αύξηση της ωμής ισχύς ενός όπλου, το γρηγορότερο γέμισμα της Wrath μπάρας για τη μερακλίδικη επίθεση ή την αύξηση των πιθανοτήτων να γεμίσει ξανά ο πεπερασμένος αριθμός του μέσου ίασης (λέγε με Estus Flasks), οι ελάχιστοι αυτοί μέθοδοι παραμετροποίησης στνο τρόπο παιχνιδιού της Fury μπορούν να κάνουν τη διαφορά.
Η περιπέτεια της Fury είναι περισσότερο εστιασμένη και με μεγαλύτερη σχεδιαστική διαύγεια σε σχέση με τους προκατόχους της. Στην ερώτηση σε ποιο μοιάζει περισσότερο, η απάντηση είναι στο πρώτο Darksiders αλλά με αρκετές παρενθετικές επεξηγήσεις. Δεν είναι κάτι που περιμέναμε, αν και ο μινιμάλ σχεδιασμός προδίδει κάτι τέτοιο ευθύς εξαρχής. Τα action-rpg στοιχεία του Darksiders 2, όπως το ακατάπαυστο looting και η χαλαρή RPG πρόοδος μέσω ταλεντοδέντρων έχουν πάει περίπατο. Του Prince of Persia του νεώτερου το περπάτημα στους τοίχους επίσης. Απούσα δηλώνει και η πληθώρα Ζελντοειδών περιβαλλοντικών γρίφων καθώς και η διττή λογική στο σχεδιασμό του κόσμου, με την ελεύθερη περιήγηση σε ανοιχτούς χώρους και τα διακριτά dungeons.
Η Μετα-Αποκαλυπτική Γη του Darksiders 3 είναι βουβή, γκρίζα και σκονισμένη. Το κουφάρι ενός πολιτισμού που κάποτε μεγαλούργησε. Στους δρόμους ακούγεται η λυσσαλέα κλαγγή των όπλων Αγγέλων και Δαιμόνων και τα γρυλίσματα θανάτου ανίερων πλασμάτων. Στα δαιδαλώδη έγκατα που έχουν φωλιάσει οι Επτά το οικοσύστημα έχει μεταλλαχθεί από την παρουσία τους. Η επιστροφή στην Έρημη Γη υποδηλώνει και την επιστροφή στο στυλ γραφικών του πρώτου τίτλου, με την καλλιτεχνική διεύθυνση να φροντίζει στο ντύσιμο διακριτών θεματικών ανάμεσα στις περιοχές. Σε αντιστοιχία, η μουσική υπόκρουση του Chris Valesco συντροφεύει με απόκοσμες μελωδίες και κατάλληλη ένταση όπου χρειάζεται, κρατώντας το επίπεδο του soundtrack σε γνώριμη για τη σειρά ακουστική.
Η σχεδιαστική φιλοσοφία πίσω από τη δημιουργία του ψηφιακού κόσμου ποτέ δεν έκρυψε τις διαθέσεις της στη μέχρι τώρα πορεία της σειράς. Μακριά από φωτορεαλιστικές λεπτομέρειες και ανοιχτούς πιστευτούς κόσμους, το παιχνίδι δε θα φοβηθεί ούτε τώρα να θέσει τον κόσμο του ως το πλαίσιο, ένα κέλυφος για να εξυπηρετήσει πρωτίστως και να αναδείξει τα δυνατά του σημεία: το level design και το gameplay εντός αυτού. Ακολουθώντας μια σχετικά γραμμική -χωρίς ποτέ να γίνεται τυφλά καθοδηγούμενη- πορεία, η πλοήγηση στον κόσμο κρύβει πολλές εκπλήξεις. Δεν είναι λίγες οι στιγμές που απλά περιδιαβαίνουμε το χώρο χωρίς απολύτως τίποτα να συμβαίνει, προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσουμε τα σημάδια του περιβάλλοντος, βρίσκοντας νέες οδούς ή μυστικά περάσματα. Τα περισσότερα από αυτά είναι μη προσπελάσιμα μιας και απαιτούν κάτι που δεν έχουμε βρει ακόμα.
Το δεύτερο μόλις boss, η Νωθρότητα, στέκεται στο θρόνο της στο βάθος του Nether, ορατή από την αρχή σχεδόν της δεύτερης περιοχής. Ένα τεράστιο, απροσπέλαστο χάσμα κάνει μη εφικτή την επαφή. Πρέπει να βρεθεί διαφορετικός δρόμος προσέγγισης. Σε μια εξερεύνηση του χώρου που ενθαρρύνεται και συμβαίνει απόλυτα οργανικά, η Fury βρίσκει την επόμενη περιοχή, εισόδους για άλλες περιοχές, διλλήματα για το επόμενό της βήμα. Χάρτης δεν υπάρχει. Μόνο μια μορφή ραντάρ που δείχνει πού κοντά μπορεί να βρίσκεται κάποιο από τα θηράματά μας. Ο στόχος όμως παραμένει ένας: Οι Επτά πρέπει να πέσουν. Η σχετικά γραμμική αυτή πορεία στην αρχή παραπλανά. Μέσα από έξι ξεχωριστές θεματικά περιοχές, το level design κάθε μιας από αυτές είναι βασισμένο στη λαβυρινθοειδή λογική των Metroid και του πρώτου Dark Souls.
Παράπλευροι δρόμοι, που εάν ακολουθηθούν κρύβουν πάντα ένα χρήσιμο αντικείμενο. Απροσπέλαστος κάθετος σχεδιασμός που απαιτεί ισχυρότερο άλμα. Εμπόδια που μόνο με τη χρήση κατάλληλου εξοπλισμού μπορούν να υπερκεραστούν, ανοίγοντας νέους δρόμους και συντομεύσεις. Και όλες μαζί, και οι έξι περιοχές, έρχονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να «δέσουν» μαζί, δημιουργώντας έναν τεράστιο, αλληλένδετο, ενιαίο κόσμο. Η λογική πίσω από το σχεδιασμό είναι ξεκάθαρα Metroid. Το Darksiders 3 είναι ένα action-adventure στα πρότυπα του Metroid. Μόνο όταν τελείωσε το παιχνίδι ήρθαν στη θύμηση πράγματα που δεν κάναμε. Όχι σε μορφή collectibles, όπως να βρούμε και να σώσουμε όλους τους ανθρώπους ή να βρούμε όλα τα αντικείμενα για το +10 στα όπλα. Αφήσαμε μάλλον μια ολόκληρη ή έστω ένα τμήμα περιοχής που επικρατούσε το μαύρο σκοτάδι. Ίσως γιατί επανήλθαν μνήμες του Tomb of Giants. Κάναμε μια κομβική επιλογή σε διάλογο χωρίς ποτέ να δούμε το αποτέλεσμα μιας και προχωρήσαμε την ιστορία. Βρήκαμε κάποια από τα προαιρετικά bosses αλλά σίγουρα όχι όλα.
Κι εδώ είναι που οι προγραμματιστές της Gunfire φέρθηκαν έξυπνα στο χτίσιμο του κόσμου. Το παιχνίδι δύσκολα βγαίνει εκτός ρυθμού. Εάν ο παίκτης το επιδιώξει ώστε να βρει και το τελευταίο Angelic Fragment, τότε ναι, ο ρυθμός σπάει. Όμως οι σημειώσεις εδώ είναι παρμένες από το Dark Souls. Το backtracking δεν γίνεται βραχνάς. Για να πάμε από το σημείο Α στο σημείο Γ μπορούμε να παρακάμψουμε το Β ως προσωρινοί διαβάτες από την περιοχή ως μέσο συντομίας. Απαιτεί καλή απομνημόνευση από τον παίκτη; Φυσικά και απαιτεί. Το παιχνίδι δεν κρύβει τη διάθεση για παραπλάνηση. Επιστρέφοντας σε μια περιοχή μέσω μια συντόμευσης ή διαφορετικής διαδρομής, μπορεί να πυροδοτήσει την προσωρινή μνήμη ότι κάτι υπάρχει εδώ που το είχαμε αφήσει για μετά. Μια μυστική είσοδος ή κάποιο περίτεχνο άλμα που καταλήγει σε έξτρα υλικά για τον Maker.
Υπήρξαν όμως δύο στιγμές που έπεσε τοίχος. Και τι τοίχος! Αρχίζοντας από τη δεύτερη, ένα περιβαλλοντικό παζλ παρουσιάζεται προς το τέλος του παιχνιδιού τελείως εκτός ροής και γενικότερης λογικής του πώς διαχειριζόταν τις δυνάμεις της έως τώρα η Fury. Στην τελευταία πράξη του τίτλου, όπου η Fury είναι πλήρης πλέον ικανοτήτων, υπάρχει μια διάθεση από την Gunfire να παίξει με αυτές. Και εάν και εδώ το level design κινείται σε εξαιρετικά επίπεδα, το συγκεκριμένο σημείο θα μείνει να το θυμόμαστε με τρόμο. Κάποιες χορδές του νευρικού μας συστήματος σίγουρα τρεμόπαιζαν αλλά αυτό είναι φαινόμενο που θα πρέπει να αποδωθεί επισήμως στην πρώτη στιγμή: Το boss fight με την αμαρτία της Λαιμαργίας.
Αν από μια χαραμάδα μπήκε δειλά λίγο φως καλοσχεδιασμένου και μεστού level design, τότε στο θέμα της πρόκλησης κάποιος κλώτσησε την πόρτα και μπήκε μέσα καουμπόικα. Για τα φρόνιμα παιδιά υπάρχει πάντα το Story επίπεδο δυσκολίας για ψιλοάμυαλο χράπα-χρούπα. Από το Balanced και στα επόμενα δύο, το πράγμα ζορίζει. Μπορεί η Fury να χρησιμοποιεί ένα από τα πλέον θρυλικά όπλα της κατηγορίας ως βασικό, το μαστίγιο, όμως εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με Lords of Shadow. Ούτε καν με οργισμένο μακέλεμα σε κύμματα αντιπάλων αλά Kράτος (πριν γίνει μπαμπάς). Η Fury παίζει μεν φουλ επίθεση, αν αφεθεί όμως στη φούρια της την περιμένει ο Vulgrim τρίβοντας τα χέρια του.
Έτσι κι εμείς, με εφόδια τη φούρια και την αφέλεια δώσαμε έναν Challenging τόνο, επιλέγοντας το τρίτο επίπεδο δυσκολίας μόνο και μόνο για να βάλουμε την ουρά στα σκέλια ύστερα από λίγο. Το Apocalyptic φαντάζει απλά απλησίαστο. Ακόμα και στο Balanced οι θάνατοι δεν ήταν λίγοι. Τα επίπεδα υπομονής και προσήλωσης αυξομειώνονται ανάλογα με το βαθμό δυσκολίας. Το Balanced πετυχαίνει πραγματικά το κατάλληλο σημείο, ούτε χασμουρητά παίζοντας αλλά ούτε και πίεση στο είκοσι. Βλέπετε, εδώ το σύστημα μάχης και οι καταστάσεις που δημιουργεί γίνονται λίγο πιο προσωπικές με τους αντιπάλους. Χωρίς να φτάνει ποτέ τα επίπεδα προσήλωσης ή τεχνικής στο χειρισμό ενός Dark Souls, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η γενικότερη φιλοσοφία είναι παρμένη από αυτό. Ο τρόπος με τον όποιο είναι τοποθετημένοι οι αντίπαλοι στο χώρο καταμαρτυρά κάτι τέτοιο, με τις ενέδρες που στήνουν να θέλουν προσεκτική αντιμετώπιση από τον παίκτη. Οι πιο αδύναμοι σκάνε σε μπουλούκια, οι πιο ισχυροί όμως χρήζουν μεθοδικής αντιμετώπισης. Συνήθως η προσέγγιση είναι η απομόνωση σε αναμετρήσεις ένας εναντίον ενός. Σε σημεία που η κατάσταση ξεφύγει εκτός ελέγχου, η κάμερα δε διαφέρει σε τίποτα από τα τυφλά σημεία που έβρισκε κανείς στο πρόσφατο God of War.
Η Fury, βέβαια, αναβαθμίζει σταδιακά τον οπλισμό της, με νέα όπλα που προσδίδουν νέες κινήσεις, σε ένα combo σύστημα καρμπόν με τον πρώτο τίτλο. Το σημείο-κλειδί όμως στο σύστημα μάχης είναι οι αποφυγές. Δίχως κάποιον περιορισμό με τη μορφή μπάρας stamina ή κάποιον άλλο τρόπο να παίξει αμυντικά, ο καλός συγχρονισμός στις αποφυγές μπορεί να κρίνει εν πολλοίς την κατάληξη μιας μάχης. Χέρι βοηθείας επίσης δίνουν τα διάφορα αναλώσιμα που βρίσκονται ή αγοράζονται στον Vulgrim, αντικείμενα που για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα δίνουν π.χ. αυξημένη ταχύτητα στις επιθέσεις ή μεγαλύτερη αντοχή στα χτυπήματα που δέχεται.
Το κυρίως οπλοστάσιο της Fury έρχεται ύστερα από μια ευτυχή κατάληξη με κάποιο από τα bosses του παιχνιδιού. Οι Hollow ιδιότητες προσδίδουν ποικιλία στο σύστημα μάχης με τη μορφή νέων όπλων, καθώς και νέες δυνατότητες στην πλοήγηση και εξερεύνηση του κόσμου. Με το Flame Hollow η Fury εξοπλίζεται με flails, που μπορεί να έχουν περιορισμένο εύρος δράσης σε σχέση με το μαστίγιο, αλλά της επιτρέπει πολύ γρήγορα χτυπήματα. Επίσης μπορεί να περιδιαβεί αλώβητη οποιαδήποτε φλεγόμενη επιφάνεια ενώ της προσθέτει την ικανότητα υψηλότερων αλμάτων, κάνοντας προσβάσιμες νέες περιοχές προς εξερεύνηση. Οι Επτά, βεβαίως, αποτελούν ένα από τα καλύτερα σημεία του τίτλου. Φροντισμένη εισαγωγή με cut-scene, ατάκες που φτύνουν φωτιά και ατσάλι και το σασπένς να κορυφώνεται στα ύψη. Εκπλήξεις δεν λείπουν ούτε εδώ. Η Υπερηφάνεια θα προσπαθήσει να χτυπήσει όλες τις ευαίσθητες χορδές της ψυχοσύνθεσης της Fury. H Λαγνεία θα παίξει με το μυαλό και τους κρυφούς πόθους της. Η Aπληστία θα προσφέρει τον κόσμο στα πόδια της. Σε αναμέτρηση μαζί τους, η τακτική έχει ξεκάθαρα να κάνει με την αποκρυπτογράφηση του ρεπερτορίου κινήσεων, την απομνημόνευση και εν συνεχεία ορθή αντιμετώπισή τους.
Στον αντίποδα, αν και ρητώς έχει δηλωθεί από πλευράς Gunfire ότι θα υπάρξει ανάλογο patch την ημέρα κυκλοφορίας, ίσως χρειάζεται να αναφέρουμε κάποια κρυλογήματα που αντιμετωπίσαμε στα του τεχνικού τομέα. Το φαινόμενο του λόξυγγα στα καρέ ανανέωσης έκανε συχνά πυκνά την εμφάνισή του, οι χρόνοι φόρτωσης ύστερα από κάθε θάνατο σου μειώνουν τη θερμοκρασία και το στιγμιαίο τρεμόπεσμα στα textures ήταν μόνιμη ασθένεια. Πέραν τούτων δεν υπήρξε κάτι άλλο άξιο αναφοράς. Ενδεχομένως αυτά τα θέματα λυθούν, μένει να το δούμε.
Σε κάθε περίπτωση, το αν υπήρξε ή όχι μειωμένη χρηματοδότηση στην ανάπτυξη του τίτλου είναι κάτι που πρέπει να σκεφτούν όλοι οι εμπλεκομένοι. Οι φίλοι της σειράς σαφώς και δε νοείται να χάσουν αυτό το παιχνίδι. Πρωτίστως σε αυτούς απευθύνεται. Για όλους εμάς τους υπόλοιπους ας αναλογιστούμε πού στοχεύει και πού τοποθετείται στη σημερινή αγορά η κυκλοφορία ενός τέτοιου τίτλου.
To review βασίστηκε στην έκδοση του παιχνιδιού για το PS4.
