Ευκαιρία για εφιάλτες.
Κλώνος, όπως απομίμηση. Κακέκτυπο. Κάτι που μοιάζει με το πραγματικό, αλλά δεν είναι. Αυτό που θέλει, προσπαθεί, να αποδώσει για τον εαυτό του μια εικόνα παρόμοια με την αληθινή αλλά αποτυγχάνει – όχι μόνο στις λεπτομέρειες αλλά και στην ουσία- χωρίς ποτέ να νοιαζόταν για τίποτε άλλο παρά την εμφάνιση. Εκείνο που θα ψάξει την ευκαιρία να αντικαταστήσει το πρωτότυπο, αλλά μπορεί και να ζει μόνιμα, αέναα, στη σκιά του. Ο λόγος για το moblie gaming και τη μορφή που πήρε – ή έστω τείνει να πάρει – τον τελευταίο καιρό.
Για πολλούς και διάφορους λόγους, όλο και περισσότερος κόσμος στρέφεται σε αυτό. Ίσως είναι πιο casual… Μπορεί κανείς να απασχοληθεί και να “κάψει” μερικά ελεύθερα λεπτά, παίζοντας μονάχα ένα παιχνίδι για μήνες ή και χρόνια. Ταιριάζοντας τριάδες από φρούτα, κρύσταλλα ή ποιος ξέρει τι άλλο, μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Ίσως επειδή απαιτεί λιγότερα από τον παίκτη, σαν… ανθρώπινη οντότητα. Παίζεται “στο όρθιο”, στην αναμονή, στη στάση, στην τουαλέτα, στην τάξη. Δεν απαιτεί περίπλοκα σεταρίσματα, δυνατά μηχανήματα ή ένα ολόκληρο σαλόνι μαζί με τους καναπέδες. Ίσως επειδή απαιτεί λιγότερα από τον παίκτη και από άποψη διάνοιας και πνεύματος.
Δε χρειάζεται πλέον κανείς να προσπαθήσει καθόλου. Ακόμα και οι πιο περίπλοκοι gameplay μηχανισμοί μπορούν να παρακαμφθούν με λίγα ή πολλά χρήματα. Πλήρωσε και κέρδισε. Πλήρωσε και προόδευσε. Όμως ποτέ δεν αρκεί ένα ποσό για να εξασφαλίσει τη νίκη. Λίγα λεπτά μετά κάτι θα απαιτήσει εκ νέου πρόσβαση στην τσέπη του παίκτη προκειμένου να επέλθει πρόοδος. Θα είναι ένα κτήριο που θέλει 24 ώρες για να κτιστεί, ένα upgrade που ίσως διαρκέσει ακόμα περισσότερο, ή μήπως ένα κιβώτιο με έτοιμο loot, που με συνηθισμένη ενασχόληση δεν επρόκειτο να αποκτηθεί ποτέ;
Αυτή όμως έχει γίνει εδώ και καιρό η νόρμα. Για κάποιον λόγο, οι παίκτες δεν επιθυμούν το τίμιο παιχνίδι που θα δηλώσει: “θέλω 5 ευρώ ως ανταμοιβή και τίποτε άλλο”. Προτιμούν τα “δωρεάν”, αυτά που εγκαθίστανται σε λίγα δευτερόλεπτα στη συσκευή και προσφέρουν άμεσα και σε γενναίες δόσεις τα ισχυρότερα σημεία του gameplay τους. Αυτά που θα ζητήσουν review και βαθμολογία σε μόλις 5 λεπτά ενασχόλησης, προκειμένου να γητεύσουν κι άλλους gamers και να εδραιώσουν τη θέση τους σε ανάλογες λίστες. Αυτά, που με την πάροδο του χρόνου, θα απομυζήσουν μέχρι και εκατοντάδες ευρώ από αυτούς που κλίνουν θετικά προς αυτήν την πρακτική.
Η εικόνα είναι γνωστή. Εξαπλώνεται σταθερά και εγκαθιδρύεται ως κάτι φυσιολογικό και μόνιμο. Μόνο που πλέον, προκειμένου να αποκτήσει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις, ισχύ κι επιρροή, έβαλε στο μάτι και το παλιό, κλασικό, παραδοσιακό gaming που γερνάει αναπόφευκτα αλλά με εντυπωσιακή ομορφιά. Στην προωθητική τους καμπάνια, πολλά mobile games πλέον φτάνουν να υπαινίσσονται ότι αποτελούν πνευματικό διάδοχο μεγαθηρίων του παρελθόντος. Παιχνιδιών που άφησαν εποχή με την ποιότητά τους και με το πραγματικά εμπνευσμένο και κορυφαίο gameplay τους. Όχι με την παραπλάνηση, με τη δύναμη της μάζας και τα κίβδηλα νούμερα των εκατομμυρίων downloads.
Πλέον, βλέπει κανείς τις γνωστές χρηματο-ρουφήχτρες να αυτοπαρουσιάζονται ως φυσική εξέλιξη του Diablo ή του Heroes of Might and Magic, αντιπαραβάλλοντας σε μια διαφήμιση σκηνές του “παλιού” και του “νέου” που καταδεικνύουν τη μηδενική μεταξύ τους σχέση σε αυτούς που τα έχουν ζησει, αλλά που παραπλανούν τον νέο gamer, κάνοντάς τον να πιστεύει ότι παίζει κάτι του επιπέδου των ιστορικών τίτλων του παρελθόντος. Παραπλάνηση. Παραπλάνηση στην εικόνα του παιχνιδιού, στο περιεχόμενο και στην ουσία. Παραπλάνηση στην ιστορία, ενώ σε κάθε στροφή κρύβεται η ανάγκη για επιπλέον πληρωμές, κεκαλυμμένη με φθηνό χρυσόχαρτο.
Ο κλώνος έχει ορθώσει το ανάστημά του. Παίρνει στοιχεία επιφανειακής ομοιότητας με το πρωτότυπο ενώ στο βάθος είναι κάτι το ριζικά διαφορετικό. Ενδεχομένως και αντίθετο. “Κλέβει” την εμφάνιση για να παραπλανήσει, γιατί αυτό είναι το μέσο όνομα στην ταυτότητά του. Παραπλάνηση. Και όταν όλο και περισσότεροι θα ασχολούνται με την εμφάνιση, όλο και πιο δύσκολο θα είναι να ξεχωρίσει το αληθινό από το ψεύτικο. “Έλα μωρέ, σαν να παίζω Diablo είναι”. Ή “κάπως έτσι θα ήταν και αυτό το Heroes, που μας έχουν ζαλίσει”.
Ίσως να μην είναι ακόμα έντονα αισθητό. Σαν την αντανάκλασή μας στον καθρέφτη, που τη θεωρούμε δεδομένη και η οποία έχει αρχίσει σιγά – σιγά να κινείται αυτόβουλα, διαφορετικά, απειλητικά, τρομακτικά. Ακόμα έχουμε την αίσθηση ότι αν γυρίσουμε, όλα θα είναι φυσιολογικά, όμως υπάρχει πλέον η πιθανότητα να αντικρίσουμε τον doppelganger να μας κοιτάει κατάματα με ένα σιχαμερό χαμόγελο που δείχνει μόνο δόντια και καθόλου χιούμορ.
Βγαλμένος από τους εφιάλτες, να κάνει ένα βήμα έξω από τον καθρέφτη και να ανακοινώνει σιωπηρά ότι αυτός είναι πλέον η πραγματικότητα κι ότι εμείς, το gaming, οι τίτλοι-σταθμοί του παρελθόντος, αποτελούμε μια εναλλακτική εκδοχή σε κάποιο άλλο μπατζάκι του παντελονιού της ιστορίας. Να μας πιάνει από το χέρι με ψυχρή, θανατερή λαβή και να μας βάζει μέσα στον καθρέφτη, καταδικασμένους αιώνια να ακολουθούμε την κάλπικη αλήθεια και να ουρλιάζουμε διαμαρτυρόμενοι με άηχες κραυγές. Ίσως να είναι η αλήθεια, ποιος ξέρει.
