Ροβινσώνας Κρούσος στο διάστημα…
Η τεχνολογία VR έχει πια χαράξει τη δική της, επιτυχημένη πορεία στα gaming δρώμενα, μια επιτυχημένη πορεία που -κατά τη δική μας εκτίμηση- κέρδισε δικαιωματικά, δείχνοντας ότι έχει πλέον θέση στα γραφεία και τα σαλόνια των gamers, προσφέροντας εξαιρετικές εμπειρίες που δεν “μπλέκονται” στα πόδια του παραδοσιακού gaming. Η προσφορά είναι πια πλούσια, από μεγάλες παραγωγές τύπου Resident Evil 7 και Astro Bot, μέχρι πλειάδα από interactive experiences (δωρεάν και μη) που έχουν κατακλύσει το Steam και το PlayStation Store. Βέβαια, μέσα σε αυτή τη “θάλασσα” προσφοράς θα ήταν αδύνατον να απουσίαζαν οι μετριότητες, τα παιχνίδια-αρπαχτές, που με ελάχιστη προσπάθεια από τον developer έρχονται για να “τραφούν” από την επιτυχία άλλων παιχνιδιών και να κλέψουν μια θέση στο σκληρό δίσκο της κονσόλας και του PC μας ή στο ράφι της βιβλιοθήκης μας.
Μια τέτοια περίπτωση είναι, δυστυχώς, αυτή του Eden Tomorrow. Και λυπούμαστε που το γράφουμε αυτό, γιατί το παιχνίδι της γερμανικής Soul Pix δείχνει ότι με λίγη περισσότερη προσπάθεια θα μπορούσε να αποφύγει το χαρακτηρισμό της “μετριότητας” ή της “αρπαχτής”. Λίγη προσπάθεια χρειαζόταν αυτό το ενδιαφέρον ταξίδι σε έναν sci-fi κόσμο για να κάνει την υπέρβαση και να προσφέρει μια εμπειρία περίπου τεσσάρων ωρών, η οποία θα ταξίδευε τον παίκτη σε έναν γοητευτικό και καλοσχεδιασμένο κόσμο του μέλλοντος, με εξωτικά πλάσματα, μυστήριο και μαγευτικά τοπία. Αλλά η προσπάθεια αυτή δεν έγινε, με αποτέλεσμα να έχουμε στα χέρια μας ένα κακέκτυπο του Robinson: The Journey.
Στο Eden Tomorrow, όπως συνέβη και στο προαναφερθέν παιχνίδι της Crytek, ο παίκτης παίρνει το ρόλο ενός επιζώντα, του οποίου το σκάφος, για αδιευκρίνιστους λόγους, καταστράφηκε. Εμείς παίρνουμε το ρόλο του συγκεκριμένου επιζώντα, που παρέα με ένα drone/ companion θα ταξιδέψει σε διάφορες περιοχές του πλανήτη αυτού, προσπαθώντας να ανακτήσει τις μνήμες του και να λύσει το μυστήριο πίσω από το γεγονότα που τον οδήγησαν εκεί. Το σενάριο του Eden Tomorrow δεν πρωτοτυπεί πουθενά (θα αποφύγουμε τα spoilers), ακολουθώντας σχεδόν κάθε κλισέ που έχει χρησιμοποιηθεί τα τελευταία χρόνια σε sci-fi παιχνίδια, ωστόσο, η χρήση αυτών των κλισέ και η γραφή είναι ικανοποιητική χωρίς υπερβολές και ανοησίες.
Από εκεί και έπειτα, αφού στα πρώτα λεπτά στήνεται ο κόσμος και το setting όπου θα περιηγηθούμε, περνάμε στο κυρίως πιάτο, που είναι το gameplay. Το Eden Tomorrow είναι, επί της ουσίας ένα adventure παιχνίδι, που φλερτάρει επικίνδυνα με τον όρο “walking simulator”. Αυτό που εμείς καλούμαστε να κάνουμε, είναι να προχωράμε εντός γραμμικών επιπέδων (σε έναν, δυστυχώς, μη ενιαίο κόσμο, με συχνά loadings), ελέγχοντας πότε τον επιζώντα, τον Michael, και πότε τον σύντροφό του, το drone που έχει το όνομα Newton. Το gameplay περιορίζεται σε περπάτημα -και αργότερα, τρέξιμο- στο χώρο, με τον Newton να μιλά συνεχώς, δίνοντας πληροφορίες για την κατάσταση που βρισκόμαστε, και με διακοπές σε αυτήν την περιήγηση για επίλυση απλοϊκών γρίφων. Εν ολίγοις, το παιχνίδι ακολουθεί από την αρχή μέχρι το τέλος μια νόρμα, η οποία μετά από την τρίτη φορά που θα εφαρμοστεί, καταντά αγγαρεία.
Η αγγαρεία αυτή περιλαμβάνει την εξής διαδικασία: Προχωράμε σε ένα χάρτη, φτάνουμε σε ένα αδιέξοδο, εξερευνούμε το γύρω χώρο με τη λειτουργία scan για εύρεση στοιχείων, παίρνουμε τον έλεγχο του Newton, σπάμε το αδιέξοδο, ενίοτε λύνουμε και έναν γρίφο σε μορφή ολογράμματος για να ανοίξουμε κάποια πόρτα και προχωράμε παρακάτω. Και αυτό συμβαίνει από την αρχή μέχρι το τέλος. Κάποιες στιγμές το παιχνίδι προσπαθεί να αλλάξει το ρυθμό, τοποθετώντας εμβόλιμα κάποια stealth στοιχεία στο gameplay. Αλλά το μόνο που καταφέρνουν αυτά τα στοιχεία, τελικά, είναι να ρίχνουν το ρυθμό σε ταχύτητες χελώνας, και λίγο μετά τα μισά της ιστορίας, το παιχνίδι να ξεχνά τελείως ότι υπάρχει το stealth. To ίδιο ισχύει για ένα mini-game γλιστρήματος, που χρησιμοποιείται 2-3 φορές στην αρχή και μετά… το χάνουμε. Το ίδιο και το παιχνίδι αποφυγής κάποιων τεράτων, που χρησιμοποιείται επίσης 1-2 φορές και στη συνέχεια, ναι, σωστά το μαντέψατε, το χάνουμε. Τυχαία εφαρμοσμένες ιδέες, που δεν έχουν ειρμό.
Μια έκλαμψη στο άτονο και επαναλαμβανόμενο gameplay του Eden Tomorrow έρχεται τις στιγμές που ο Michael εισχωρεί σε μια “ασπίδα” σε ένα ενεργειακό πεδίο που τον προστατεύει από κάθε κίνδυνο, και ο παίκτης παίρνει τον έλεγχο του drone. Με τον Newton υπό τον έλεγχό μας, και τη δυνατότητα να πετάμε προς κάθε κατεύθυνση, να εισχωρούμε σε σπηλιές, να ανεβαίνουμε ψηλά και να βλέπουμε όλο το χάρτη από μια άλλη οπτική, το παιχνίδι κερδίζει αμέσως πόντους στα μάτια μας, αλλά και πάλι, ο όποιος ενθουσιασμός δημιουργείται αρχικά, σβήνει όταν αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει περιορισμός στην κίνηση και εξαντλητική επανάληψη στον τρόπο που λειτουργεί και αυτό το τμήμα του gameplay.
Όλα αυτά διεξάγονται σε έναν κόσμο που τη μια στιγμή σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό από την ομορφιά, το ιδιαίτερο εικαστικό και τον ευφάνταστο σχεδιασμό των πλασμάτων που κατοικούν εντός του, και την επόμενη σε απογοητεύει οικτρά από το άδειο περιβάλλον, το generic σχεδιασμό του και τα μέτρια γραφικά. Μια ζέστη μια κρύο σε όλα αυτό το παιχνίδι, ακόμα και στον ηχητικό τομέα, με ένα υπέροχο, πομπώδες κυρίως μουσικό θέμα, που φαίνεται ότι άρεσε τόσο πολύ στους προγραμματιστές, αφού ακούγεται ξανά και ξανά και ξανά σε σημεία πιο κινηματογραφικής φύσεως, σαν να σου λένε με το ζόρι “Κοίτα τι επική στιγμή είναι αυτή! Βάλαμε και καταπληκτικό μουσικό θέμα!”.
Ευτυχώς, σε ό,τι αφορά το μοντέλο χειρισμού που έχουν εφαρμόσει οι δημιουργοί, όλα λειτουργούν καλώς. Υπάρχει κάθε λογής μοντέλο ελέγχου και του Michael και του Newton (ξεχωριστά για τον κάθε έναν) ώστε ο παίκτης να φέρει στα μέτρα του την κίνηση στο χώρο και να μειωθεί έτσι το αίσθημα της ζαλάδας. Αν το αντέχετε, όμως, η πλήρως ελεύθερη κίνηση με τον Newton, είναι highlight.
Το Eden Tomorrow είναι μια απογοήτευση. Μια μεγάλη απογοήτευση όχι μόνο γιατί απλά η ομάδα ανάπτυξης δεν είχε την κατάλληλη εμπειρία και παρέδωσε ένα μέτριο αποτέλεσμα, αλλά γιατί παίζοντας, βλέπεις παντού ότι, με λίγη περισσότερη προσπάθεια, όλα θα μπορούσαν να είχαν πάει κατ’ ευχήν και να είχαμε στα χέρια μας ένα γοητευτικό adventure για το PSVR. Δυστυχώς, όλος ο ενθουσιασμός και τα καλά του παιχνιδιού εξαντλούνται στο πρώτο δίωρο.
