A girl and her sword.
Υπάρχουν δεκάδες τρόποι να προσεγγίσει κάποιος ένα νέο παιχνίδι για να καταλήξει στο αν και κατά πόσο αυτό “αξίζει”. Αν δηλαδή, είναι καλό και ποιοτικό το τελικό αποτέλεσμα που παίρνει στα χέρια του ο παίκτης. Ο χειρότερος ίσως εξ αυτών, για τον γράφοντα τουλάχιστον, είναι η τιμή του σε σχέση με το περιεχόμενο. Ένας παράγοντας που δεν θα έπρεπε να μπαίνει στην εξίσωση ενός review, καθώς εδώ κρίνουμε την ποιότητα του τίτλου και όχι την εμπορική προσέγγιση της εκάστοτε εκδότριας εταιρίας – χώρια τις μεταβολές των τιμών μέσα στο χρόνο, σε αντίθεση με το παιχνίδι που παραμένει συνήθως αμετάβλητο στον πυρήνα του.
Υπάρχουν, όμως, κάτι διαολεμένες περιπτώσεις που δεν μπορείς να αγνοήσεις αυτόν παράγοντα γιατί είναι τόσο βασικό κομμάτι του και συνδυάζεται άρηκτα με αυτό που θα προσφέρει το τελικό αποτέλεσμα/ πιθανή αγορά για τον αναγνώστη. Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι λοιπόν, η περίπτωση του Akane δεν μπορεί να αποφύγει αυτό τον σκόπελο στην κριτική του, καθώς το βασικό του μειονέκτημα είναι το μέγεθος και το συνολικό του περιεχόμενο. Όταν, όμως, ζητάει ελάχιστα λεφτά (ακόμη και στην έκδοση του Switch που εξετάζουμε εδώ, καθώς στο PC υπάρχει από το 2018), και στον αντίποδα, έχει αρκετά προτερήματα να προσφέρει, το βλέπεις με λίγο διαφορετικό μάτι.
Το Akane λοιπόν είναι η πρώτη δημιουργία του ολιγομελούς (τρεις βασικοί δημιουργοί) βραζιλιάνικου στούντιο, Ludic games. Κυνηγώντας κάποιο ρεκόρ συνεχόμενων αγγλικών λέξεων για προσδιορισμό ενός video game, θα λέγαμε ότι πρόκειται για ένα top-down, cyberpunk, arcade one-hit-kill, arena slasher. Και αν όλη αυτή η περιγραφή δεν αρκεί για να καταλάβει κάποιος περί τίνος πρόκειται, ας δούμε όλα τα στοιχεία του ένα-ένα. Η ελάχιστη ιστορία που προσφέρεται από το παιχνίδι, μας δίνει ελάχιστα στοιχεία και τίποτε παραπάνω. Όχι για να φανταστούμε μόνοι μας ή να ανακαλύψουμε την υπόλοιπη, απλά δεν μας λέει τίποτε παραπάνω από τα βασικά όταν ξεκινάμε.
Εδώ μπαίνει λοιπόν το arcade μέρος του παιχνιδιού. Πέραν του gameplay δηλαδή, βγάζει και την αύρα των παλιών arcade coin-op, όπου λίγες εικόνες και σειρές διαλόγου στην αρχή, θεωρούνταν αρκετές για να αρχίσει, να κρατήσει και να τελειώσει το παιχνίδι. Ξεκινώντας λοιπόν, μαθαίνουμε ότι βρισκόμαστε στο cyberpunk Mega Tokio το έτος 2121, και αφού αναλάβουμε τον ρόλο της Akane, ετοιμαζόμαστε να πεθάνουμε την ίδια βραδιά, αλλά πεθαίνοντας, να πάρουμε μαζί μας και όσα περισσότερα μέλη της Yakuza γίνεται. Αυτή είναι λοιπόν και η βασική αρχή του Akane. Μία αρένα, αμέτρητοι εχθροί να ξεπροβάλουν από κάθε μεριά της πίστας, και εμείς με την Katana μας ανά χείρας, να τρέχουμε ασταμάτητα και να γεμίζουμε pixels με ψηφιακό αίμα.
Υπάρχουν, όμως, και κάποια άλλα στοιχεία που περιπλέκουν και εμπλουτίζουν όλη αυτή την κεντρική ιδέα. Όλες οι κατηγορίες εχθρών (πέντε στο σύνολο) πέραν ενός, είναι one-hit-kill, όπως άλλωστε και εμείς. Ξεχάστηκες, αφέθηκες, χαλάρωσες, αστόχησες: λυπούμαστε αλλά πέθανες. Πάμε πάλι από το μηδέν. Αυτό είναι και η βασική αρχή του παιχνιδιού, η επίτευξη του μεγαλύτερου δυνατού high score, και όπου high score, βλέπε bodycount. Ο μετρητής άλλωστε δεν δείχνει σκορ αλλά μετράει νεκρά μέλη της Yakuza. Κάθε 100 θύματα του σπαθιού μας, εμφανίζεται και ένα μικρό boss, που όσο προχωρούν οι κατοστάδες, ανεβαίνει και αυτός level βάζοντας κάποιες έξτρα κινήσεις στο ρεπερτόριό του.
Το δικό μας moveset τώρα, έχει και κάποια επιπλέον στοιχεία. Εκτός από το βασικό μας όπλο, δηλαδή την κατάνα, έχουμε επίσης πιστόλι, τις ειδικές επιθέσεις που μπορούμε να εξαπολύσουμε όταν συμπληρωθεί η αντίστοιχη μπάρα και το πάντα σωτήριο dodge, όπου η πρωταγωνίστριά μας αναπτύσσει ταχύτητα και ξεφεύγει από τις ορδές των αντιπάλων που την κυνηγούν. Και η αλήθεια είναι πως αυτές οι ορδές είναι σχεδόν μόνιμα στο κατόπι μας. Στο μεγαλύτερο μέρος του Akane, η αίσθηση που βγαίνει στον παίκτη είναι, στην καλύτερη περίπτωση, ότι παίζει ένα twin stick shooter ή, στη χειρότερη, ότι βρίσκεται στον τελικό του Tehkan World Cup όπου σε κυνηγούσε όλη αντίπαλη ομάδα, μόνο που εδώ μπορείς να τους σφάξεις. Κάτι που όλοι κάποτε μάλλον ευχόμασταν.
Το πιο αξιόλογο μέρος του παιχνιδιού βέβαια, είναι ότι όλα αυτά τα στοιχεία που αποτελούν το gameplay του, συνδυάζονται άψογα και λειτουργικά για να δώσουν ένα απόλυτα καλοκουρδισμένο αποτέλεσμα. Στον τομέα των μηχανισμών, το Akane δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις μεγάλες παραγωγές. Κάθε μικρό στοιχείο που αποτελεί μέρος του gameplay, δίνει και αφαιρεί ό,τι και όσα πράγματα χρειάζονται για να αποδώσει ένα καλοφτιαγμένο σύνολο. Για παράδειγμα, το σπαθί μας έχει μια μπάρα που εξαντλείται μετά από κάποια απανωτά χτυπήματά μας. Αυτό αποτρέπει την τυφλή και άμυαλη μάχη. Για να γεμίσει πάλι η μπάρα θα πρέπει να τρέχουμε μακρυά από τις ορδές των αντιπάλων ή να σκοτώσουμε κάποιον με το όπλο μας. Το οποίο όπλο με τη σειρά του, δεν μας επιτρέπει να το χρησιμοποιούμε εν κινήσει, πράγμα που μας καθιστά άμεσα ευάλωτους.
Όλα αυτά τα στοιχεία λοιπόν, συντελούν σε ένα καλοφτιαγμένο και απολαυστικό gameplay, που δυστυχώς, όμως, μένει εκεί. Στο καλό gameplay. Τίποτα πέραν αυτού δεν εμπλουτίζεται σε αξιόλογο βαθμό. Η αρένα μας είναι μια όμορφη pixel art εικόνα cyberpunk μεγαλούπολης, αλλά είναι μόνο αυτό: μια ωραία εικόνα background. Το περιβάλλον δεν αλλάζει ποτέ, όσο και αν προχωράμε στο παιχνίδι. Το ίδιο και η μουσική. Καλαίσθητα και ταιριαστά στο setting τραγούδια, ελάχιστα, όμως, στον αριθμό, με αποτέλεσμα να επαναλαμβάνονται υπερβολικά. Οι αναβαθμίσεις που έρχονται στα όπλα και τις ιδιότητες μας μέσα από challenges, δεν προσφέρουν και πολλά, καθώς παρότι μας δίνουν έξτρα ικανότητες, μετά από πολλές ώρες ενασχόλησής, γυρίσαμε στα αρχικά μας καθώς αποδείχθηκαν πιο αποτελεσματικά.
Το στήσιμο και οι βασικές αρχές του Akane θα μπορούσαν να το χαρακτηρίσουν ως ένα twin-stick shooter με σπαθιά. Είναι μια περιγραφή που αποδιδεί αρκετά το ύφος του. Όλα τα παιχνίδια της κατηγορίας, όμως, ακόμη και τα παλαιότερα, είχαν μια σχετική εξέλιξη στην πορεία του παιχνιδιού, σε αντίθεση με το Akane που από το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι πολλές ώρες αργότερα, νιώθεις ότι τίποτα δεν προχώρησε.
Κάπως έτσι λοιπόν, αποτυπώνεται και η συνολική εικόνα του Akane. Σε ένα παιχνίδι με καλοδουλεμένους μηχανισμούς και άκρως διασκεδαστικό gameplay. Με έξυπνη και απαιτητική μικροδιαχείρηση, που όμως, δείχνει ημιτελές. Φτωχό σε περιεχόμενο, και αναμενόμενα, άκρως επαναλαμβανόμενο. Όσα γράψαμε στον πρόλογο λοιπόν, σχετικά με τη χαμηλή τιμή του, δείχνουν ένα έντιμο εμπορικό προϊόν που προσφέρει περισσότερα απ’ όσα ζητάει, άλλα, ένα μέτριο δημιουργικά παιχνίδι παρ’ όλα αυτά.
Το review βασίστηκε στην έκδοση του παιχνιδιού για το Nintendo Switch.
