Σταθερά, αλλά όχι αρκετά, βήματα προόδου για τη σειρά.
Το Moto GP19 είναι από εκείνες τις προτάσεις που όταν έρχεται η ώρα να ασχοληθείς μαζί τους, απορείς πότε πέρασε κιόλας ένας χρόνος από την κυκλοφορία του προκατόχου του. Ναι, είναι αλήθεια πως το MotoGP 18 είχε κάνει αισθητή την παρουσία του, αλλά είχε μείνει πίσω στην… κατάταξη λόγω αρκετών πρτοβλημάτων. Ευτυχώς, το νέο μέλος της αειθαλούς σειράς από την ιταλική Milestone είναι ακόμα καλύτερο, βελτιωμένο σε αρκετούς τομείς και εμπλουτισμένο με επιπλέον περιεχόμενο, σε σημείο που αναρωτιέται κανείς μέχρι πού μπορεί να φτάσει αυτή η μικρή ομάδα ανάπτυξης από το Μιλάνο.
Βέβαια, όπως συμβαίνει συνήθως, εχθρός του καλού είναι πάντα το καλύτερο, και από αυτό το “σύνδρομο” πάσχει και το MotoGP 19. Αναμενόμενα, ορισμένα λάθη αδυνατούν και πάλι να απογειώσουν τη νεά αυτή πρόταση, αλλά τηρουμένων των αναλογιών –αφού πρόκειται ουσιαστικά για ένα ετήσιο update- και λαμβάνοντας υπόψη και την παντελή έλλειψη ανταγωνισμού, ο δρόμος που έχει πάρει η gaming μορφή του θεσμού δείχνει να είναι η ιδανική.
Όπως συμβαίνει κάθε χρόνο λοιπόν, η αρχή γίνεται με ένα εισαγωγικό video και κατόπιν ο παίκτης μεταφέρεται στο κεντρικό μενού επιλογών. Φέτος η εικόνα είναι ανέλπιστα “διογκωμένη”, με σημαντικές προσθήκες όπως θα δούμε και παρακάτω, αλλά και με ένα σημαντικό μειονέκτημα. Έπειτα από τόσα χρόνια, αδυνατούμε να κατανοήσουμε την απουσία μεταφοράς δεδομένων από παλιότερες προτάσεις, μιας και πρακτικά ορισμένες επιλογές έχουν καθαρά διακοσμητικό χαρακτήρα. Η δημιουργία avatar συνεχίζει να είναι αδιάφορη, ενώ γνώμη μας είναι πως ο παίκτης καλό θα ήταν να μπορούσε να μεταφέρει κάποια χαρακτηριστικά του –βαθμοί εμπειρίας για παράδειγμα- από παλιότερες προτάσεις και να μην είναι αναγκασμένος να εκκινήσει και πάλι το career mode από το απόλυτο μηδέν.
Αφού ξεμπερδέψει κανείς με τα παραπάνω, μπορεί είτε να παρακολουθήσει το κατατοπιστικότατο driving school είτε, αν έχει την ανάλογη εμπειρία, να βρεθεί απευθείας στην πίστα. Η εικόνα αρχικά μοιάζει αρκετά οικεία, αν και κατά έναν περίεργο τρόπο η αίσθηση οδήγησης είναι σαφέστατα βελτιωμένη. Τα αναβαθμισμένα physics, σε συνδυασμό με την αίσθηση πως η μοτοσυκλέτα έχει πλέον το ιδανικό βάρος, θα συνθέσουν ένα σύνολο που, δίχως καμία δόση υπερβολής, δεν έχει προηγούμενο, ενώ η σταδιακή φθορά των ελαστικών και το συνεχώς μικρότερο φορτίο καυσίμων έχουν αποδοθεί σχεδόν άριστα.
Όσοι είχαν την τύχη να οδηγήσουν στην πραγματικότητα μία μηχανή τέτοιου τύπου στο όριο, θα διαπιστώσουν πως ίσως είναι η πρώτη φορά που η γραμμή ανάμεσα στο videogame και την πραγματικότηα είναι δυσδιάκριτη. Και είναι πραγματικά μοναδικό να συμβαίνει κάτι τέτοιο, και ειδικά στους δύο τροχούς, τη στιγμή που ήδη η περυσινή πρόταση είχε αγγίξει υψηλότατα επίπεδα εξομοίωσης. Ο έλεγχος της μοτοσυκλέτας είναι πλέον όσο σβέλτος πρέπει, η μεταφορά του σώματος του αναβάτη δεξιά και αριστερά γίνεται σε σωστό χρόνο, ενώ και η διαδικασία του φρεναρίσματος, σε συνδυασμό με το σωστό timing στο κατέβασμα των ταχυτήτων, είναι κάτι το μοναδικό. Δύσκολο στην εκτέλεση αλλά μοναδικό και απολαυστικό. Η μετατόπιση του φορτίου στο εμπρός μέρος, τη στιγμή που η εμπρός ανάρτηση πασχίζει να μην τερματίσει, την ίδια ώρα που ο πίσω τροχός χάνει την επαφή-πρόσφυση με τον δρόμο, έχουν μεταφερθεί στο MotoGP 19 με έναν ρεαλιστικότατο τρόπο.
Ωστόσο, όλα τα παραπάνω μπορούν να αποδειχθούν δίκοπο μαχαίρι, γιατί γίνεται γρήγορα αντιληπτό πως το MotoGP 19, στην απόλυτα simulation μορφή του, απευθύνεται σε ένα αρκετά μικρό κοινό. Ενεργοποιώντας κάποια από τα διαθέσιμα driving assists, το μοντέλο φυσικής πηγαίνει περίπατο, ο παίκτης πρακτικά δεν έχει τον έλεγχο της μηχανής του και το υβρίδιο που προκύπτει είναι αναμφίβολα αδιάφορο. Για έναν περίεργο τρόπο η -μεταβαλλόμενη χρωματικά- ιδανική γραμμή οδήγησης μόνο σαν ιδανική δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, μιας και επιλέγει πάντοτε να ρίχνει τη μοτοσυκλέτα νωρίς στα φρένα, ο αναβάτης να περνάει αργά επάνω από το apex, και στην έξοδο της στροφής να έχει χάσει αρκετές θέσεις από την πάντοτε “πονηρή” AI.
Και εδώ εντοπίζεται ίσως το μεγαλύτερο αγκάθι του τίτλου και της σειράς γενικότερα. Η συμπεριφορά των αντίπαλων οδηγών σε offline επίπεδο δεν είναι διόλου ρεαλιστική, και παρά τις υποσχέσεις της ομάδας ανάπτυξης για εξέλιξη, δεν παίζει ρόλο αν για την κορυφή παλεύουν ορισμένες εργοστασιακές ή ομάδες “δορυφόροι”. Οι μοτοσυκλέτες που βρίσκονται γύρω από τον παίκτη συνεχώς θα αναιρούν βασικούς κανόνες της φυσικής, στρίβοντας σε κλειστές στροφές με εξωπραγματικές κλίσεις ή αναπτύσοντας στις ευθείες υπερβολικά υψηλές ταχύτητες. Αυτό το τρικ δημιουργεί συνεχώς την ψευδαίσθηση πως η ένταση και ο ανταγωνισμός βρίσκονται στα ύψη, όμως πραγματικά θα δοκιμάσουν την υπομονή του παίκτη, που από τη μία θα παλεύει να κινηθεί στο όριο και από την άλλη θα βλέπει να τον προσπερνά με χαρακτηριστική άνεση ο τελευταίος σε δυναμικότητα οδηγός του grid.
Επιστρέφοντας στο κεντρικό μενού επιλογών, φέτος είναι η πρώτη φορά που το career mode χωρίζεται σε δύο ενότητες, στις Basic και Pro. Στο πρώτο, όπως συμβαίνει συνήθως, ο παίκτης καλείται να ξεκινήσει την αγωνιστική του καριέρα από χαμηλά, σαν μέλος μίας ομάδας της κατηγορίας Moto 2, και με τις νίκες του αφενός να κερδίσει πόντους ώστε να βελτιώσει την μοτοσυκλέτα του και αφετέρου να κινήσει το ενδιαφέρον περισσότερων χορηγών αλλά και μεγαλύτερων ομάδων.
Το συγκεκριμένο mode είναι αυτό που, μαζί με το αντίστοιχο Championship, εκτιμούμε ότι θα μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον των παικτών, αν και όπως ειπώθηκε και προηγουμένως η εκκίνηση για ακόμα μία χρονιά από τα χαμηλά, είναι μία βαρετή διαδικασία, τουλάχιστον στην αρχή. Ρίχνοντας μια ματιά στο αντίστοιχο Pro Career, το μόνο που αλλάζει είναι το επίπεδο δυσκολίας. Πλέον, ο παίκτης είναι “αναγκασμένος” να διανύσει τουλάχιστον το 50% του απαιτούμενου συνόλου γύρων, απελευθερωμένος από οποιαδήποτε βοήθεια στην οδήγηση, αλλά ευτυχώς τα γνωστά experience points θα έρχονται γρηγορότερα, με ό,τι καλό αυτό συνεπάγεται.
Το MotoGP 19 εισάγει και την κατηγορία Moto E, μία κατηγορία που τελικά δεν το έβαλε κάτω παρά τις ατυχίες της και ευτυχώς απέκτησε τη δική της ψηφιακή εκδοχή. Το ευχάριστο της υπόθεσης είναι πως αυτές οι ηλεκτρικές μοτοσυκλέτες απαιτούν λιγότερο κόπο για να τις οδηγήσει κάποιος στο όριο, ενώ και η διαδικασία του φρεναρίσματος είναι σαφέστατα πιο απλή. Εννοείται πως η ηχητική τους απόδοση -όπως και στην πραγματικότητα βέβαια- θυμίζει απλά και μόνο ηλεκτρική συσκευή που γυρνάει σε υψηλές στροφές, αλλά ακόμα και έτσι αποτελούν ένα πρώτο δείγμα από το πιθανό μέλλον του θεσμού. Παράλληλα, η Milestone μπορεί να υπερηφανεύεται πως εισάγει την ενότητα e-sports στην αγαπημένη της σειρά, αν και για την ώρα η εικόνα είναι αποκαρδιωτική.
Τα προβλήματα σύνδεσης, η έλλειψη σταθερότητας –κάτι που τείνει να γίνει θεσμός σε κάθε τίτλο της εταιρίας -αλλά και η ανέλπιστα υψηλή προσέλευση του κοινού, μάλλον θα πρέπει να κλείσουν την ομάδα ανάπτυξης στα γραφεία της προς εύρεση λύσεων. Και μιας και θα βρίσκονται εκεί, ίσως να αντιληφθούν πως επιτέλους κάτι θα πρέπει να γίνει και με τη μηχανή γραφικών που ήδη δείχνει ξεπερασμένη. Για την ιστορία να αναφέρουμε πως χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά πέρυσι, αλλά είτε οι πόροι δεν ήταν αρκετοί ώστε να βελτιωθεί, είτε υπάρχει σοβαρότατο πρόβλημα στο development. Ο συνδυασμός αναβάτη-μοτοσυκλέτας είναι εξαιρετικός, αλλά όλα τα υπόλοιπα στοιχεία των γραφικών πηγαίνουν στραβά.
Το frame rate είναι κλειδωμένο στο όριο των 30fps και παρόλο που η δοκιμή έγινε στο PlayStation 4 Pro, δεν είναι λίγες οι φορές που ο ρυθμός ανανέωσης δεν είναι σταθερός και σε στροφές με πολυκοσμία η κίνηση δείχνει να σπάει. Οι αντανακλάσσεις είναι αρκετά βελτιωμένες και όχι υπερβολικές, αλλά οι πτώσεις για ακόμα μια φορά παραπέμπουν σε μαριονέτες, ενώ και η απόδοση του κοινού στις κερκίδες, και γενικότερα σε ό,τι υπάρχει μακριά της ασφάλτου, είναι αρκετά ξεπερασμένη.
Ολοκληρώνοντας τις σκέψεις μας γύρω από το MotoGP 19 είναι φανερό πως φέτος η σειρά τόλμησε και έκανε το μεγάλο βήμα, αλλά δυστυχώς όχι σε όλους τους τομείς. Είναι πραγματικα κρίμα ένα τόσο ακριβές μοντέλο οδήγησης, υπό τη συνοδεία κορυφαίων physics, να συνυπάρχει με μία άδικη ΑΙ και από έναν ξεπερασμένο οπτικό τομέα. Η νέα πρόταση της Milestone, κάτω από άλλες συνθήκες –ίσως και υπό την σκέπη ενός μεγάλου publisher με υψηλότερα production values- θα ήταν κάτι το μοναδικό, αλλά τελικά περιορίζεται σε μία κορυφαία εμπειρία οδήγησης αποκλειστικά και μόνο για σκληροπυρηνικούς παίκτες.
Το review βασίστηκε στην έκδοση του παιχνιδιού για PS4.
