20 χρόνια μετά παραμένει υπέροχο.
Τον Ιούνιο του 2019, δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία της Crash Bandicoot N.Sane Trilogy, κλείνει ένας κύκλος κυκλοφοριών που πριν από κάμποσα χρόνια φάνταζε απλά ως όνειρο θερινής νυκτός. Αυτό που πολλοί εύχονταν, αλλά στην πραγματικότητα δεν πίστευαν και πολύ ότι μπορεί να γίνει πραγματικότητα, δηλαδή, να δουν remakes ορισμένων κλασικών και αγαπημένων παιχνιδιών του πρώτου PlayStation, τελικά συνέβη. Kαι το Crash Team Racing, ίσως το μοναδικό kart racer που κοίταξε στα μάτια τα αντίστοιχα παιχνίδια της Nintendo (Mario Kart και Diddy Kong Racing) κατά τη δεκαετία του 1990, είναι ξανά κοντά μας, υπέροχο, εθιστικό και απολαυστικό, ακριβώς όπως το θυμόμαστε από τις δεκάδες ώρες που περάσαμε μαζί του το 1999.
Με τη Beenox στο τιμόνι της ανάπτυξης, το Crash Team Racing: Nitro Fueled έρχεται ακριβώς όπως η Crash Bandicoot N. Sane Trilogy το 2017 και η Spyro Reignited Trilogy το 2018. Δηλαδή, ως ένα remake απολύτως πιστό στο πρωτότυπο υλικό, σε βαθμό “copy-paste” θα λέγαμε, αφού αυτό το remake είναι πιστό στο πρωτογενές υλικό pixel προς pixel.
Για την ακρίβεια, ο υπογράφων, για να προβεί σε συγκρίσεις, ξεκίνησε μια αποστολή αλά Indiana Jones στην αποθήκη του, ξεσκόνισε σεντούκια και ξέθαψε το παλιό CTR. Δοκιμάζαμε παράλληλα το αρχικό παιχνίδι -στο PS3 με backward compatibility- και το CTR Nitro Fueled στο PS4 Pro διαδρομή προς διαδρομή και μενού προς μενού, για να διαπιστώσουμε με χαρά ότι η Beenox δεν “πείραξε” τίποτα. Όλα βρίσκονται εκεί, όπως ήταν πίσω στο 1999. Οι πρωταγωνιστές, το track design και, κυρίως, ο καταπληκτικός χειρισμός.
Με την εξαίρεση των γραφικών, βεβαίως, που εδώ υιοθετούν την καλλιτεχνική προσέγγιση της N.Sane Trilogy και είναι καταπληκτικά, αλλά και ορισμένων ακόμα σημαντικών προσθηκών, που θα δούμε στη συνέχεια, η έκδοση Nitro Fueled είναι πανομοιότυπη με την αρχική. Αν λοιπόν γνωρίζετε το παλιό παιχνίδι και περιμένατε να διαβάσετε μόνο αυτή τη διαπίστωση, μπορείτε απλά να μεταβείτε στο τέλος του κειμένου. Όλα πήγαν καλά. Από εκεί και πέρα, και ευτυχώς θα λέγαμε, γιατί δεν ζούμε πια στο 1999, η Beenox φρόντισε να προσθέσει αρκετά νέα πράγματα στο παιχνίδι της, και για να το φρεσκάρει, αλλά και για να του προσφέρει μεγαλύτερη αντοχή στο χρόνο.
Ενώ, λοιπόν, έχουμε την επιστροφή όλων των single player events, του split-creen mode για μέχρι και τέσσερις παίκτες, των πολλών άριστα χαραγμένων και με τεράστια ποικιλία διαδρομών και, βεβαίως, του Adventure mode, όπου στήνεται ένα υποτυπώδες σενάριο και το παιχνίδι έχει μια λογική campaign, όπου πρέπει να νικήσουμε τον Nitrous Oxide, έναν εξωγήινο που θέλει να κατακτήσει τον πλανήτη μας, προστέθηκαν μερικά ακόμα ενδιαφέροντα στοιχεία.
Πρώτα από όλα έχουμε το online mode, που υποστηρίζει αγώνες μέχρι 8 παικτών και, εξ όσων είδαμε στις δοκιμές μας, λειτουργεί πολύ καλά, με γρήγορη μετάβαση στο lobby, άριστο netcode και πληθώρα παικτών που γεμίζουν τα sessions σχεδόν αμέσως. Από εκεί και πέρα έχουμε την προσθήκη και του κλασικού Adventure mode από το παλιό παιχνίδι (ως επιλογή κατά την έναρξη νέου campaign), μπόλικου υλικού υπό τη μορφή έξτρα χαρακτήρων, skins για αυτούς, πολλών μοντέλων Karts, επιλογές για customization, αυτοκόλλητα και αρκετά ακόμα στοιχεία “καλλωπισμού”, που φέρνουν ακόμα μια νότα φρεσκαρίσματος στο παιχνίδι.
Βέβαια, εδώ έχουμε μια πρώτη ένσταση στις επιλογές της Beenox. Ο developer έχει εφαρμόσει ένα μοντέλο ανταμοιβής με νομίσματα για οτιδήποτε κάνουμε στο παιχνίδι, για νίκες ή καλά αποτελέσματα σε οποιοδήποτε mode. Αυτά τα νομίσματα χρησιμοποιούνται στο μενού Pit Stop, όπου μπορούμε να αγοράσουμε πακέτα χαρακτήρων, skins, ρόδες, χρώματα και άλλα παρόμοια στοιχεία (όλα με in-game currency, χωρίς link στο PS Store, χωρίς loot boxes, microtransactions ή… “suprise mechanics”).
Το κακό εδώ είναι ότι η Beenox επίλεξε τα νομίσματα αυτά να δίδονται με το σταγονόμετρο στα single player events, αλλά με το…κιλό στο online mode, με αποτέλεσμα να υποχρεώνει τους παίκτες να στραφούν εκεί αν θέλουν να αποφύγουν το ατέρμονο grinding προκειμένου να καταφέρουν να ξεκλειδώσουν το νέο υλικό. Εμείς πρέπει να θυμίσουμε στη Beenox ότι το CTR δεν θα το παίξουν μόνο τριανταπεντάρηδες που αναπολούν το πρώτο CTR, αλλά και πολύ μικρά παιδιά (εκ φύσεως, το CTR αναφέρεται και σε αυτές της ηλικίες), που μάλλον δεν πρέπει να εμπλέκονται σε online races από τα 7 τους χρόνια…
Στα αρνητικά του τίτλου θα προσθέσουμε τα αφόρητα loading times (τρία στα τρία για την Activision, τα ίδια δυσάρεστα αποτελέσματα με τους χρόνους φόρτωσης είχαμε στα N.Sane Trilogy και Reignited Trilogy), που -παραδόξως- είναι ελαφρώς μεγαλύτερα από τα αντίστοιχα του αρχικού παιχνιδιού, ενώ δεν πρέπει να παραλείψουμε μια αναφορά στη δυσκολία, που άνω του Medium βαθμού μπορεί να γίνει άδικη και πολλές φορές εκνευριστική, με την Α.Ι. σε κάποιες περιπτώσεις να παίζει ακόμα και “βρώμικα”. Δυσκολία (μάλλον υπερβολική, θα λέγαμε) υπάρχει και σε ορισμένα challenges, ειδικά σε αυτά που απαιτούν συλλογή κρυστάλων, τα οποία σε περιπτώσεις θα σας κάνουν να αναζητήσετε τα χάπια της αρτηριακής πίεσης…
Και μιας και μιλάμε για δυσκολία, πρέπει να γίνει μια αναφορά στο μοντέλο χειρισμού. Το Crash Team Racing ξεχώριζε το 1999 -και ξεχωρίζει και σήμερα- από άλλα kart racers λόγω του ιδιόμορφου τρόπου εφαρμογής της τεχνικής powerslide. Σε αντίθεση με άλλα παιχνίδια, το powersliding εδώ γίνεται με πάτημα ενός κουμπιού που πρώτα ενεργοποιεί ένα μικρό άλμα και στη συνέχεια ξεκινά την πλαγιολίσθηση. Επιπροσθέτως, την ώρα της πλαγιολίσθησης και μέσα σε ένα πολύ μικρό παράθυρο χρόνου, πρέπει να πατήσουμε το δεύτερο κουμπί του powersliding για να ενεργοποιηθεί το boost.
Αν καταφέρουμε να συγχρονιστούμε σωστά και να κάνουμε αυτήν την κίνηση τρεις φορές, τότε κερδίζουμε εξαιρετικά μεγάλη ταχύτητα για λίγα δευτερόλεπτα. Το σύστημα δεν ακούγεται -και δεν είναι- εύκολο. Απαιτεί εξάσκηση, τριβή και πολλές προσπάθειες για να το κατακτήσεις, και πάλι, πολλές φορές δεν θα πετυχαίνει. Ενδεχομένως να υπάρξουν γκρίνιες εδώ, για την εφαρμογή ενός τέτοιου -μάλλον παρωχημένου και αρκετά δύσκολου- συστήματος, αλλά είναι σαφές ότι η Beenox δεν θέλησε να πειράξει τίποτα από το αρχικό design και, έτσι, άφησε αυτό το αρκετά δύσκολο, skill based σύστημα πλαγιολίσθησης ως είχε.
Τέλος, νομίζουμε ότι πρέπει να γίνει ειδική μνεία στην τεχνολογία του τίτλου. Η δοκιμή μας, όπως προαναφέραμε, έγινε σε PS4 Pro, που συνεπάγεται 4K upscaled ανάλυση, με HDR και σταθερό frame rate. Σταθερό ακόμα και σε split-screen mode, με το “χτύπημα” από το φορτίο να πέφτει στην ανάλυση. Όμως, όπως και αν το δούμε, το παιχνίδι αυτό είναι ένα οπτικό αριστούργημα, με απίστευτη ομορφιά, σε κάθε γωνιά του, με σημασία στη λεπτομέρεια (δείτε το animation στα αυτιά ορισμένων αγωνιζομένων, καθώς τα χτυπά ο άνεμος, και θα καταλάβετε), με πανδαισία χρωμάτων, ποικιλία στο περιβάλλον και υπέροχα εφέ από τα power ups. Τα ίδια υπέροχα πράγματα ισχύουν και για τον ήχο, με όλα τα ηχητικά εφέ και τα μουσικά θέματα να έχουν μεταφερθεί αυτούσια στη νέα εποχή.
Επιστρέφοντας στην αρχή του κειμένου, ο κύκλος των remakes για τα τρία εμβληματικά franchises του πρώτου PlayStation κλείνει εξαιρετικά και ακριβώς όπως ελπίζαμε ότι θα γίνει. Το CTR Nitro Fueled συνεχίζει επάξια την παράδοση των remake τριλογιών Crash Bandicoot και Spyro, φέρνοντας ένα αγαπημένο παιχνίδι είκοσι χρόνων στο σήμερα όπως του αξίζει. Άντε βρε, και Crash Bash τώρα.
Το review βασίστηκε στην έκδοση του παιχνιδιού για το PS4.
