Ένας ντετέκτιβ στον κόσμο του Yakuza.
Το τέλος της ιστορίας του Kiryu με το Yakuza 6 ήταν ένα γλυκόπικρο ποτήρι. Ναι μεν η σειρά το είχε παρατραβήξει, αλλά κατάφερνε πάντα να είναι φρέσκια και ευχάριστη, Και ενώ το τέλος ήταν πραγματικά ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να δώσει αυτή η τεράστια ιστορία, το να χάνεις χαρακτήρες με τους οποίους ταξίδεψες σε τόσα πολλά παιχνίδια για δέκα και πλέον χρόνια, δεν είναι εύκολο ποτήρι να το πιεις. Όταν λοιπόν η ομάδα παραγωγής ανακοίνωσε ένα νέο, spin-off παιχνίδι στον κόσμο της ιστορικής αυτής σειράς, το κοινό άρχισε ευθύς αμέσως να ακονίζει να μαχαιροπίρουνά του. Άλλωστε, έχουμε δει (ή, τουλάχιστον, όσοι κατάφεραν να τα δούν με παραεισαγωγή από την Ιαπωνία) διάφορα spin-offs στη σειρά, σχεδόν όλα τους πολύ ποιοτικά, οπότε δεν υπήρχε ιδιαίτερος λόγος ανησυχίας.
Η ιδέα στα χαρτιά ήταν καλή. Αντί να έχεις πλέον έναν γνωστό, θεριακλή Γιακουζέο να ρίχνει φάπες σε όλη τη χώρα, θα βρεθείς τώρα από την άλλη πλευρά του νόμου, έχοντας τον έλεγχο του Yagami, ενός πρώην δικηγόρου που πλέον βγάζει τα προς το ζην ως ντετέκτιβ. Ως είθισται, μια σχετικά απλή υπόθεση σιγά σιγά θα μετατραπεί σε μια τεράστια συνωμοσία, και η απλή καθημερινότητά όχι μόνο θα αλλάξει άρδην, αλλά θα σταδιακά θα ενωθεί με το παρελθόν σας, τους ανθρώπους που σαν ανάθρεψαν, τους φίλους σας αλλά και παλιές σας υποθέσεις. Και όπως σε κάθε παιχνίδι της ομάδας αυτής, η σκηνοθεσία και η γραφή της ιστορίας είναι για άλλη μια φορά υπέροχα δοσμένα.
Είναι αδύνατον να εξηγήσεις σε κάποιον το πόσο εύκολα σε “ρουφάει” μέσα του ο κόσμος του Judgment, και το πόσο εύκολα το παιχνίδι θα μπορούσε να θεωρηθεί μια τεράστια ιαπωνική αστυνομική ταινία. Ή το πόσο γρήγορα επενδύεις στους χαρακτήρες, κεντρικούς και περιφερειακούς, χάρη στην εξαιρετική γραφή και τις ερμηνείες τους, αλλά και στο πόσο πολύ ξεφεύγουν από τα τυπικά gaming clichés και χτίζουν «πραγματικούς» ανθρώπους. Αν υπάρχει ένα μελανό σημείο στην ιστορία όμως, είναι ότι αργεί πάρα πολύ για να ξεκινήσει ουσιαστικά. Θα χρειαστεί να φτάσετε περίπου στη μέση του παιχνιδιού μέχρις ότου αρχίσουν τα πράγματα να παίρνουν μπρος, αναλώνοντας το πρώτο 15-20ωρο με αρκετά πιο light σκηνές και εξελίξεις.
Είναι περίεργο χτίσιμο, για μια σειρά γνωστή για τον εξαιρετικό ρυθμό της, που πιθανά δόθηκε ως τρόπος αργής γνωριμίας όλων των νέων χαρακτήρων, αλλά σε κάποιο σημείο μάλλον ξέφυγε και τράβηξε παραπάνω απ’ όσο χρειαζόταν. Εκεί που για άλλη μια φορά ένα παιχνίδι της ομάδας αυτής παραμένει σταθερό, είναι στους μηχανισμούς μάχης του. Aν και δε φτάνει τα κορυφαία επίπεδα που είδαμε στο Yakuza 0, εκμεταλλεύτηκαν τον νέο χαρακτήρα και δημιούργησαν δύο νέα combat styles, που καθιστούν τον Yagami αρκετά πιο διαφορετικό από οποιονδήποτε άλλο χαρακτήρα της σειράς.
Οι κινήσεις του είναι σαφέστατα επηρεασμένες από τις πολεμικές τέχνες Jeet Kune Do και Wushu, που δίνουν έναν αέρα “Lei & Law” (από τα Tekken) στον πρωταγωνιστή μας, με πολύ πιο γρήγορες κινήσεις απ’ ότι είχαμε συνηθίσει αλλά και ορισμένα ωραία «αεροπλανικά» κολπάκια, όπως wall run attacks, jump overs αλλά και combo attack με φίλους, που καταφέρνουν να αποδώσουν μια φρεσκάδα στην κλωτσοπατινάδα της ανύπαρκτης ΑΙ. Πολύ σημαντικό είναι και το νέο σύστημα damage, όπου αν ο εχθρός σε πετύχει με ειδική επίθεση ή θανατηφόρο όπλο, τότε δέχεσαι mortal damage, η οποία μπορεί να γιατρευτεί μόνο με επίσκεψη σε γιατρό ή με πανάκριβα health packs. Αυτό το σύστημα προσδίδει μια ευχάριστη νότα δυσκολίας στο παιχνίδι και τα bosses του, σταματώντας επιτέλους το ανελέητο spamming του, απλά, να τρως ότι ramen και sushi έχεις πάνω σου για να μείνεις ζωντανός αντί να μάθεις τους μηχανισμούς του καλύτερα.
Τώρα, όσον αφορά το questing, θα λέγαμε ότι στο Judgment είναι πολύ γνώριμο με βάση το παρελθόν της σειράς Yakuza, αλλά ταυτόχρονα προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το γεγονός ότι παίρνουμε το ρόλο ενός ντετέκτιβ έτσι ώστε να μας δίνει τις αποστολές πιο οργανικά. Και αυτό το καταφέρνει καλά. Όσο περισσότερες γνωριμίες κάνουμε με απλούς ανθρώπους στην πόλη, τόσο πιο γνωστοί γινόμαστε και τόσο πιο πολλές υποθέσεις αναλαμβάνουμε.
Ναι, θα υπάρχουν και τα quest του δρόμου, αλλά αυτή η (έστω επιφανειακή) ανάπτυξη φιλιών και φήμης βοηθάει το παιχνίδι στο να μας δίνει quest πιο στοχευμένα σε έναν ντετέκτιβ. Και όπως συνήθως, τα quest της σειράς είναι από πολύ απλά και βασικά, μέχρι θεοπάλαβα και αστεία μέχρι δακρύων, δίνοντας αυτή την κλασική γλύκα των Yakuza ακόμα και εδώ. Και πρέπει να ομολογήσουμε πως είναι έξυπνο να δίνεις και πολλά βαρετά quest του τύπου “βρες τη γάτα μου” ή “βρες αν με απατάει ο άντρας μου” (μιας και η πραγματικότητα ενός ντετέκτιβ συχνά βρίσκεται εκεί), αφού πολύ συχνά καταφέρνει να τα γυρίζει μπούμερανγκ με έναν αστείο χαρακτήρα ή μια αναπάντεχη λύση.
Το θέμα είναι, όμως, στο πώς λύνονται τα quests. Αρκετά από αυτά θα ολοκληρώνονται όπως παλιά: βρείτε κάποιο αντικείμενο/ άνθρωπο, σώστε κάποιον, βοηθήστε με κάποιο πρόβλημα κ.λπ., που θα σας κάνουν να τρέχετε γύρω από το Kamurocho σε αναζήτηση στοιχείων, αγορές και μπόλικο ξυλίκι. Πολλά, όμως, προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το επάγγελμα του Yagami και να ενσωματώσουν στοιχεία που θα ταίριαζαν σε έναν ιδιωτικό ντετέκτιβ. Κάπου εκεί, αρχίζει και το χάος, γιατί δυστυχώς όλα μα όλα τα mini-games που τα συνοδεύουν είναι από απλώς υποφερτά έως κουραστικά και ενοχλητικά. Βλέπετε, το Judgement υπέπεσε στο γνωστό αμάρτημα πολλών αστυνομικών μυστηρίων, του να θέλει να προσδώσει adventure στοιχεία έρευνας, αλλά να τα δίνει τόσο εξοργιστικά απλοϊκά και επαναλαμβανόμενα, που απλά παρακαλάς να μην σου πέσει ξανά υπόθεση.
Από πού να τα πιάσουμε; Από τις ντουζίνες ερευνών που σας κλειδώνουν σε μια οθόνη πρώτου προσώπου, και σαν hidden object παιχνίδι πρέπει απλά να βρείτε το κατάλληλο στοιχείο μπροστά σας; Από την υποτιθέμενη επιλογή του ποιου στοιχείου θα δείξεις σε μια έρευνα, που στην ουσία καμία σημασία δεν έχει, γιατί κάποια στιγμή θα σε αναγκάσει να δώσεις το σωστό; Από το κυνηγητό τύπου Shenmue σε ατελείωτους υπόπτους, με τα ίδια QTEs ξανά και ξανά; Όλα κουραστικά και ανούσια, που λειτουργούν ως το κατάλληλο φάρμακο για την αϋπνία.
Η αποκορύφωση, όμως, έρχεται με τις αποστολές παρακολούθησης, όπου ο χαρακτήρας σας θα πρέπει να περπατάει σε μια μικρή απόσταση πίσω από κάποιον και να τον ακολουθεί incognito, κρυβόμενος κάθε λίγο και λιγάκι πίσω από τοίχους, αμάξια και κάθε λογής εμπόδια. Να ήταν μία-δύο αποστολές, άντε να το καταλάβουμε, θα έδινε λίγο αλατοπίπερο στην εμπειρία και θα προχωρούσαμε παρακάτω. Όταν όμως αυτές οι αποστολές γίνονται 20-30-40 φορές, τότε η κατάσταση ξεφεύγει, γιατί αυτό το mini-game και κρατάει πάρα πολύ, αλλά και δεν έχει το παραμικρό challenge, με αποτέλεσμα να τρώει σε σύνολο ώρες ολόκληρες από το παιχνίδι που θα ήταν πολύ πιο ευχάριστες αν παίζαμε βελάκια στο μπαρ ή shogi με τους αστέγους της γειτονιάς.
Με αυτές τις επιφανειακά πασαλειμμένες προσθήκες, το Judgement δυστυχώς αποτυγχάνει πλήρως να εκμεταλλευτεί την ταυτότητα του πρωταγωνιστή του, και όσο και αν η ιστορία και τα quests προσπαθούν να την χτίσουν, όταν όλοι οι νέοι mini-game μηχανισμοί είναι τόσο ανούσιοι και κουραστικοί, σας κάνουν να παρακαλάτε να βγει ο τίτλος στο PC για να αφαιρεθούν όλα μέσω κάποιου mod.
Στα του τεχνικού τομέα τώρα, το Judgment τρέχει με την γνώριμη Dragon Engine, στην γνωστή πλέον γειτονιά του Kamurocho καθώς επίσης και σε λίγες ακόμα μικρές τοποθεσίες. Η ανακύκλωση των assets είναι πέρα για πέρα ξεκάθαρη, αλλά έχει γίνει προσπάθεια σίγουρα να αναβαθμιστεί λίγο η πόλη αλλά και να λάβει υπόψιν της τα γεγονότα του Yakuza 6, με όλες τις απαραίτητες αλλαγές. Είναι ίσως κρίμα που δεν υπάρχει και μια δεύτερη μεγάλη περιοχή για να υπάρχει λίγο η αίσθηση της αλλαγής, αλλά από την άλλη, τόσα παιχνίδια έχουμε παίξει στο Kamurocho και ακόμα να το βαρεθούμε, μιας και όσο γνώριμο και αν είναι, τόσο αλλάζει και εξελίσσεται σαν μια πραγματική πόλη.
Το animation είναι και πάλι άψογο σε όλες τις κινήσεις των χαρακτήρων, ενώ όλες οι (πάμπολλες) κινηματογραφικές CGI ή in-engine σκηνές παραδίδουν για άλλη μια φορά σεμινάριο μοντάζ, ποιότητας και καλαισθησίας. Το δε voice acting είναι και αυτό εξαιρετικό -όπως σε κάθε παιχνίδι της σειράς άλλωστε- δίνοντας μια ξεχωριστή νότα και “ζωή” σε όλους τους χαρακτήρες, ενώ ζωτικής σημασίας είναι το γεγονός πως το παιχνίδι έρχεται πλέον και με αγγλικό voice acting (το οποίο είναι ικανοποιητικό) έτσι ώστε να ικανοποιήσει και όσους -για κάποιο λόγο- δεν ήθελαν να παίζουν με το ιαπωνικό dub.
Δεν πρέπει, όμως, να αμελήσουμε να πούμε πως, όπως και με τον πιο περιορισμένο κόσμο, έτσι και στον τεχνικό τομέα το Judgement δείχνει σαν ο low budget ξάδελφος των Yakuza. H μηχανή γραφικών μπορεί να είναι η ίδια, αλλά το παιχνίδι έχει ξεκάθαρα περισσότερα low res textures απ’ ότι το Yakuza 6, με τον κόσμο να δείχνει, γενικά, λιγότερο καθαρός και polished ενώ το pop-in και τα frame drops είναι πιο εμφανή. Ίσως, όμως, το πιο ενοχλητικό, να είναι το γεγονός ότι όλα τα side quests δεν έχουν πια voice acting. Με το Yakuza 6 να έχει επιτέλους διώξει από πάνω του αυτό το ενοχλητικό και αρχαϊκό απομεινάρι της και να έχει ντύσει όλους τους χαρακτήρες με εξαίσιο voice acting, είναι ένα μεγάλο και στενάχωρο πισωγύρισμα για την Sega.
Το Judgement, λοιπόν, είναι ένα ακόμα αξιόλογο βέλος στην φαρέτρα του Ryū ga Gotoku στούντιο της Sega. Διατηρεί σχεδόν όλα τα αξιόλογα στοιχεία που έκαναν τη σειρά Yakuza γνωστή και αγαπητή στο κοινό, και κάνει μια φιλότιμη προσπάθεια να τα δώσει υπό ένα διαφορετικό πρίσμα. Όμως, λίγο το σαφέστατα πιο περιορισμένο budget του και λίγο οι καθολικές αστοχίες στους detective μηχανισμούς, κάνουν τα νέα στοιχεία της προσπάθειας να φαντάζουν λίγα στο γενικότερο φάσμα της σειράς.
Ακόμα και έτσι, όμως, καταφέρνει και αυτό να σε ρουφήξει στον κόσμο του και να θέσει τις βάσεις για ένα νέο franchise. Θέλουμε να ελπίζουμε, ωστόσο, πως μια ενδεχόμενη, μελλοντική συνέχεια θα τύχει και της δέουσας προσοχής σε αυτά τα σημεία, έτσι ώστε ο δράκος των ντετέκτιβ να μπορέσει να πετάξει και αυτός στους ίδιους ουρανούς που ως τώρα πετούσε ανενόχλητος ο Δράκος των Dojima.
