Max Payne goes bananas.
Αν θα θέλαμε να περιγράψουμε γλαφυρά σε μία πρόταση το My Friend Pedro, θα λέγαμε ότι είναι ένα platform shooter που παραπέμπει στις παλιές, καλές ταινίες δράσης του John Woo αν ο πρωταγωνιστής τους ήταν ο Νουρέγιεφ (και μπορούσε να εκτελέσει τις πιρουέτες του σε slow motion). Η ιδέα του παιχνιδιού είναι αφοπλιστικά απλή στη σύλληψή της, αλλά αντιστρόφως ανάλογα διασκεδαστική, παρά τους περιορισμούς και τις ατέλειες που μπορεί να έχει, ελέω της ανάπτυξης από ένα και μόνο άτομο, τον Σουηδό Victor Agren (κάτι που βέβαια είναι σαφέστατα αξιέπαινο).
Ο Agren είχε πρωτοεμφανίσει το My Friend Pedro σε μία υπεραπλουστευμένη εκδοχή του το 2014, ως μία από τις εκατοντάδες προτάσεις flash παιχνιδιών που μπορεί να βρει κανείς στο Adult Swim Games. Η ξεκάθαρα arcade φύση αυτής της πρώτης συνταγής κρατήθηκε στον πυρήνα του νέου και βελτιωμένου My Friend Pedro.
Ούτε εισαγωγές, ούτε χαρακτήρες δεν χρειάζονται προτού περάσουμε απευθείας στη δράση. Αρκεί που ο ανώνυμος, μασκοφόρος χαρακτήρας μας ξυπνάει σε ένα υπόγειο και μία ομιλούσα… μπανάνα τον καθοδηγεί προς την εκτέλεση διαφόρων συμμοριών, ξεκινώντας από μαφιόζους. Το σενάριο βρίσκεται εδώ σε μία πλήρως arcade εκδοχή του, απλά και μόνο σαν γαρνιτούρα και δίχως ποτέ να σκοτίζεται αν θα είναι χιουμοριστικό ή αν θα βγάζει νόημα. Το skip των λιγοστών διαλόγων είναι δεδομένο.
Με το που θα πάρετε το πρώτο πιστόλι, άλλωστε, δεν θα έχετε καιρό για χάσιμο από το αδιάλειπτο τράβηγμα της σκανδάλης. Ο βασικός μηχανισμός του My Friend Pedro έρχεται από την εξαιρετικά γενναιόδωρη χρήση του slow motion ώστε, ως άλλος Neo, να έχουμε τη δυνατότητα να εκτελούμε διάφορα ακροβατικά, χαρίζοντάς μας την πολυτέλεια να αποφεύγουμε με σχετική ευκολία τα εχθρικά βλήματα. Το slow motion αποτελεί ένα σημαντικότατο βοήθημα για την επιβίωσή μας (με ποζεράδικο τρόπο πάνω απ’ όλα, βεβαίως) και μία ικανότητα που ευτυχώς ο Agren αποφάσισε να τη δώσει με πλήρη γενναιοδωρία. Πρακτικά δεν θα έχετε ποτέ κατά νου σας το πιθανό άδειασμα της μπάρας του slow motion, αφού η διάρκειά είναι σχεδόν πάντα πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που απαιτείται για κάθε επιμέρους σύγκρουση ενώ επίσης αναπληρώνεται με ταχύτατο ρυθμό.
Το έτερο βοήθημα στις μάχες αφορά ο μηχανισμός της αποφυγής. Ως ένας άλλος ικανότατος χορευτής μπαλέτου, υπάρχει η δυνατότητα να πατάμε το κουμπί της αποφυγής προκειμένου ο χαρακτήρας μας να αρχίζει τις πιρουέτες, είτε είναι στο έδαφος είτε στον αέρα είτε κρέμεται ανάποδα από κάποιον γάντζο προκειμένου να βλέπουμε τις σφαίρες να τον προσπερνάνε. Είναι ένας απλός μηχανισμός, αλλά παράλληλα ισορροπημένος και έξυπνος στην υλοποίησή του, με το spam να μην ενδείκνυται πάντα, δεδομένου ότι κατά τη διάρκεια της πιρουέτας ουσιαστικά είναι αδύνατο να σημαδέψουμε.
Άκρως διασκεδαστική και χρήσιμη είναι επίσης η δυνατότητα να σημαδεύουμε ταυτόχρονα σε δύο σημεία, ένας μηχανισμός που εφαρμόζεται -όπως και η αποφυγή- με έξυπνα απλοϊκό τρόπο. Το ένα πιστόλι ή πολυβόλο μπορούμε να το “κλειδώνουμε” σε έναν εχθρό ή σημείο του χώρου κρατώντας πατημένο το δεξί κουμπί του mouse, έχοντας το ελεύθερο να σημαδέψουμε οπουδήποτε με το έτερο όπλο. Αυτή η λειτουργία, σε συνδυασμό με το slow motion, προσθέτει ορισμένους πόντους στη στρατηγική χρήση του οπλισμού, που συνάδει βέβαια πλήρως με τον εντυπωσιασμό της δράσης και την arcade φύσης της.
Ο απλός και λειτουργικός χειρισμός σημαίνει ότι πολύ σύντομα θα μπορείτε με χαρακτηριστική ευκολία να εισέρχεστε στο πεδίο της μάχης ως μία μίξη Neo και Max Payne, πραγματοποιώντας άλματα με πιρουέτες από τοίχο σε τοίχο, πυροβολώντας σε διαφορετικές πλευρές, αποφεύγοντας παράλληλα τα καταιγιστικά πυρά από κάθε λογής κακοποιό και εκτελώντας διάφορους άλλους ελιγμούς ευχάριστου εντυπωσιασμού.
Όταν βρει κάποιος τον ρυθμό του, θα καταφέρει να δημιουργήσει ορισμένες ιδιαίτερα εφετζίδικες χορογραφίες ανάμεσα από δεκάδες πυρά, νοιώθοντας, έστω και μέσα από αυτό το indie περιτύλιγμα, πρωταγωνιστής σε κάποια καταιγιστική ταινία δράσης. Διάφορα στοιχεία του περιβάλλοντος συμβάλλουν σε αυτήν την αίσθηση, όπως η δυνατότητα να κλωτσάμε με δύναμη ορισμένα αντικείμενα στα θύματά μας (όπως μαχαίρια ή κομμένα κεφάλια…), τα γνωστά εκρηκτικά βαρέλια (κόκκινα πάντα), αλλά και skateboards, που όταν καταφέρετε να μάθετε τον λίγο δύστροπο χειρισμό τους, αποδεικνύονται τελικά άκρως βοηθητικά οχήματα για το ασταμάτητο πιστολίδι.
Η έννοια του “ασταμάτητου” μπαίνει και στο θέμα της βαθμολόγησης που κερδίζετε στο τέλος κάθε επιπέδου (η διάρκεια των οποίων δεν ξεπερνάει τα πέντε λεπτά) καθώς αν αποφασίσετε να κυνηγήσετε το S rating, τότε θα πρέπει να γίνεται pro στην αποφυγή σφαιρών αλλά και στην αεικίνητη πορεία σας προς τον επόμενο στόχο σας, ώστε να αποφεύγετε το μηδένισμα του μετρητή του combo. Πολλά από τα επίπεδα έχουν μία καλοδεχούμενη puzzle πτυχή, για όσους δηλαδή επιθυμήσουν να βρουν τρόπους ώστε να μην χάνεται χρόνος μεταξύ της εξόντωσης των θυμάτων τους. Θα πρέπει να αναφέρουμε εδώ πως το πλούσιο soundtrack, γεμάτο από εκρηκτικά “μπιτάτα” ακούσματα, συνοδεύει ικανοποιητικά τον γρήγορο ρυθμό και τις ανελέητες ανταλλαγές πυροβολισμών.
Όσο διασκεδαστικός όμως και να είναι ο πυρήνας του παιχνιδιού, σε ορισμένα σημεία δυστυχώς εμφανίζονται σημάδια που δείχνουν την κόπωση, παρά τη μικρή, τρίωρη διάρκεια. Από τα μέσα και μετά αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους ολοένα και περισσότερα platforming στοιχεία, που επικεντρώνονται υπέρ του δέοντος στις ακροβατικές ικανότητες του πρωταγωνιστή. Αυτά τα platform σημεία λειτουργούν μεν καλά στη διάρκεια της μάχης, όμως απομονωμένα από αυτήν δεν είναι σε καμία περίπτωση ικανά να κρατήσουν το ενδιαφέρον.
Σε διάφορα σημεία το μόνο που κάνουμε είναι να εκτελούμε άλματα μεταξύ διαφόρων πλατφόρμων, ανάμεσα από παγίδες, και το απόλυτο κενό να καραδοκεί κάτω από τα πόδια μας, σε καταστάσεις που και τετριμμένες είναι και ο χειρισμός δεν είναι σε καμία περίπτωση σε θέση να συγκριθεί με πολλές καλύτερες platform προτάσεις. Ακόμα και στα επίπεδα που συνδυάζεται το platform με την έντονη δράση, ορισμένες φορές υπάρχουν κάποιες παραφωνίες όπου οι μοχλοί που μετακινούν πλατφόρμες αξιοποιούνται με υπερβάλλοντα ζήλο, ρίχνοντας τον ρυθμό.
Εντούτοις, θα είμασταν ιδιαίτερα αυστηροί αν δεν παραδεχόμασταν πως σαν σύνολο απολαύσαμε τελικά -στο μεγαλύτερο κομμάτι του- το My Friend Pedro. Πολλές φορές ακούμε την κλισέ δήλωση από δημιουργούς πως ανέπτυξαν το παιχνίδι που οι ίδιοι θα ήθελαν να παίξουν, μία δήλωση ωστόσο που στην περίπτωση του My Friend Pedro ακούγεται κάτι περισσότερο από 100% ειλικρινώς ουσιώδης. Βγάζοντας από την εξίσωση ορισμένα παράταιρα platform κομμάτια, το πόνημα του Agren παραμένει μία διασκεδαστικότατη και καταιγιστική arcade πρόταση μέσα από την απλότητα της σύλληψής της.
To review βασίστηκε στην έκδοση του παιχνιδιού για PC.
