Χθόνια νυχτοπερπατήματα.
Ο μυστηριώδης κόσμος του H.P. Lovecraft και οι ιστορίες γύρω από τους Elder gods και τον Cthulhu είναι ίσως ένα από τα πιο πολυαγαπημένα horror settings στη σύγχρονη pop culture και στη βιομηχανία των ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Αν και το setting του έχει χρησιμοποιηθεί σε πολλά διαφορετικά φάσματα του gaming, η αλήθεια είναι πως στα adventure games είναι εκεί που έχουμε μάλλον συναντήσει τη μεγαλύτερη ποικιλία αλλά και καλύτερη συνολικά παρουσία. Alone in the Dark, Dark Seed, Darkness Within, The Awakened, Necronomicon: Dawning of Darkness, Shadow of the Comet και Prisoner of Ice είναι ορισμένα από τα αριστουργήματα του είδους, που όχι μόνο ήταν ιδιαιτέρως αξιόλογα παιχνίδια, αλλά προσέφεραν μία τίμια και πλούσια μεταφορά του Lovecraft-ικού σύμπαντος, δίχως να χαϊδεύουν αυτάκια αλλά και χωρίς να ανακυκλώνουν τα ίδια και τα ίδια.
Από την άλλη, φυσικά, και μέσα σε αυτόν τον αρκετά παρανοϊκό κόσμο των adventure games δε θα μπορούσαν να λείπουν και οι πιο εναλλακτικοί τίτλοι, που αποφάσιζαν να δουν το σύμπαν μέσα από μια πολύ πιο χιουμοριστική ματιά. Cthulh-ικά αστεία δίνουν και παίρνουν σε πάρα πολλά comedy games, αλλά με εξαίρεση το Sam & Max: The Devil’s Playhouse, δεν είχαν αποτελέσει ποτέ και τον κυρίαρχο πυλώνα γύρω από ένα comedy adventure. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που το Gibbous: A Cthulhu Adventure κατάφερε από την ανακοίνωσή του (μέσω ενός πολύ ταπεινού Kickstarter) το 2016, να εκτοξευθεί στο μυαλό μας ως ένα από τα πιο αναμενόμενα adventures. Άξιζε όμως η αναμονή;
Η ιστορία του Gibbous: A Cthulhu Adventure ξεκινάει στη φανταστική, σκοτεινή και απόλυτα διεφθαρμένη πόλη του Darkham, με ζητούμενο την αναζήτηση του διάσημου βιβλίου Necronomicon. Εκεί όμως που τα περισσότερα παιχνίδια θα το χρησιμοποιούσαν ως τον τελικό στόχο μιας ιστορίας, στη συγκεκριμένη περίπτωση το βιβλίο βρίσκεται από τον πρόλογο κιόλας και καταλήγει στα ακατάλληλα χέρια ενός νεαρού βιβλιοθηκάριου, του Buzz, ο οποίος καταφέρνει σε χρόνο μηδέν να μαγέψει τη γάτα του και να της δώσει ανθρώπινη λαλιά. Το παιχνίδι, λοιπόν, ξεκινάει ως μία προσπάθεια να αντιστρέψουμε αυτό το λάθος, αλλά πολύ σύντομα βρισκόμαστε ανάμεσα στα σκοτεινά σχέδια σατανικών ομάδων και εχθρών, που η καθεμία αναζητεί το βιβλίο για τους δικούς της σκοπούς.
Πρόκειται για μια αρκετά τυπική ιστορία, δίχως κάποια ουσιαστική έκπληξη ή ανατροπή. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό όταν η γραφή είναι καλή, στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως τα πράγματα είναι κάπως διφορούμενα. Από τη μία, το παιχνίδι έχει πολλούς ωραίους διαλόγους, με μπόλικο χιούμορ και Easter Eggs, σε σημείο που θυμίζει τον πανικό από click and hear των κωμικών τίτλων της Lucas Arts. Και υπάρχουν και πολλοί χαρακτήρες με βάθος αλλά και ευρηματικότητα που θα χαρείτε να συναντήσετε. Από την άλλη όμως, η ροή και η αφήγηση της ιστορίας θα λέγαμε πως μαρτυρά την indie καταβολή του τίτλου αλλά και την απειρία της ομάδας.
Η ιστορία του Gibbous: A Cthulhu Adventure ξεκινάει στη φανταστική, σκοτεινή και απόλυτα διεφθαρμένη πόλη του Darkham, με ζητούμενο την αναζήτηση του διάσημου βιβλίου Necronomicon.
Χωρισμένο σε επτά chapters, αν και όλα αποτελούν τμήμα της ιδίας συνεχόμενης ιστορίας, το όλο στήσιμό τους και η σκηνοθεσία τους είναι στοιχεία κάπως άτσαλα δοσμένα, σαν να κάνουν απλά τις απαραίτητες προσθήκες έτσι ώστε να μπουν παραπάνω περιοχές στον τίτλο, χωρίς να δένουν όλες με πραγματική ουσία. Σε αυτό το συναίσθημα συμβάλει και το τέλος του τίτλου, που ναι μεν κλείνει σε ένα βαθμό την ιστορία που άνοιξε, αλλά έχοντας ανοίξει άλλα 20 μέτωπα, στην ουσία τελειώνει σαν “Part 1” μιας άλλης, μεγαλύτερης ιστορίας που ίσως κάποτε δούμε στο μέλλον. Παρόμοιο λάθος είχε κάνει κάποτε και το A Vampyre Story (άλλο καλό horror comedy), που ενώ είχε στήσει μια πολύ καλή ροή, το παιχνίδι εμφανώς τέλειωνε με cliffhanger για τον επόμενο τίτλο, που εν τέλει δεν είδαμε ποτέ.
Από την άλλη, όσο και αν η απειρία της ρουμανικής Stuck In Attic φάνηκε στη σκηνοθεσία, άλλο τόσο θα πρέπει να κάνουμε υποκλίσεις και τεμενάδες μπροστά στο εξαιρετικό επίπεδο του οπτικού τομέα του τίτλου. Πανέμορφα στυλιζαρισμένα backgrounds και πολλές διαφορετικές περιοχές, σχεδιασμένες με πολύ μεράκι και ιδιαίτερη επιμονή στη λεπτομέρεια. Δεκάδες διαφορετικοί χαρακτήρες, πλουσιότατα σχεδιασμένοι και, κυρίως, με υπέροχο 2D animation για όλες τις κινήσεις του παιχνιδιού αλλά και για πολύ πιο αληθοφανείς εκφράσεις και συμπεριφορά. Έχουμε πει πολλές φορές πόσο πιο δύσκολο και ακριβό είναι το animation σε 2D (βασικός λόγος που η βιομηχανία “βούτηξε” το 3D με την πρώτη ευκαιρία) και έτσι είναι πραγματικά υπέροχο να βλέπει κανείς περιπτώσεις όπως του Gibbous και του Tsioque όπου το παρελθόν επιστρέφει τόσο δυναμικά.
Πέραν του οπτικού τομέα τώρα, καλά λόγια μπορούμε να πούμε και για τη μουσική επένδυση του τίτλου καθώς όχι μόνο η μουσική δένει άρτια με την ατμόσφαιρα, αλλά είναι αξιέπαινο το ότι οι δημιουργοί έκαναν το ένα βήμα παραπάνω και χρησιμοποίησαν πραγματική ορχήστρα για όλη την επένδυση. Πολύ σπάνιο για indie τίτλο στην μέρες μας. Όσον αφοράν στο voice acting, έχουν ακουστεί αρκετά παράπονα από χρήστες για το voice acting ενός εκ των πρωταγωνιστών. Αναγνωρίζουμε πως όντως το voice acting δεν είναι πολύ καλό (ειδικά όταν υποτίθεται πως τρομάζει/ φοβάται/ σιχαίνεται κάτι) αλλά από την άλλη δεν είναι και στοιχείο που πραγματικά θα ενοχλήσει (αν ψάχνετε για ενοχλητικό voice acting, παίξτε το Guard Duty), ειδικά αν σκεφτείτε το ότι είναι λογικό να μιλάει ο χαρακτήρας με μια πιο περίεργη προφορά λόγω καταγωγής. Από εκεί και πέρα, πλην 1-2 μικρών εξαιρέσεων, το voice acting των υπολοίπων χαρακτήρων κρίνεται ικανοποιητικό, με αυτό του δεύτερου πρωταγωνιστή και της γάτας να ξεχωρίζουν.
Περνώντας για το κλείσιμο στο θέμα του gameplay, ο κάθε παίκτης θα αναγνωρίσει με μία ματιά πως έχουμε να κάνουμε με ένα κλασικό 3rd person point & click παιχνίδι, με τους κλασικούς μηχανισμούς έρευνας/ ομιλίας/ συλλογής αντικειμένων που έχουν οι περισσότεροι τέτοιοι τίτλοι, καθώς και με ορισμένες ακόμα δυνατότητες ανάλογα με τον χαρακτήρα που ελέγχουμε τη δεδομένη στιγμή. Οι μηχανισμοί δουλεύουν καλά, το pixel hunting απουσιάζει ενώ οι ευκολίες των πολλαπλών autosaves, quicksaves και κανονικών saves χτυπούν με ένα γερό ρεβέρ τη μάστιγα του ενός μόνο autosave και το πετάνε στα κθουλικά τάρταρα που του αξίζει.
Έχουμε να κάνουμε με ένα κλασικό 3rd person point & click παιχνίδι, με τους κλασικούς μηχανισμούς έρευνας/ ομιλίας/ συλλογής αντικειμένων.
Σε ό,τι αφορά στα puzzles, από την άλλη -στο 85% των περιπτώσεων- το Gibbous είναι στημένο γύρω από γρίφους που έχουν να κάνουν με τον inventory. Βρες το κατάλληλο αντικείμενο και συνδύασέ το με το κατάλληλο σημείο/ χαρακτήρα/ άλλο αντικείμενο για να βρεις τη λύση. Στην πλειοψηφία τους είναι αρκετά απλά, και απλώς κοιτώντας λίγο την κάθε περιοχή θα μπορείτε πάντα να βρίσκετε τη λύση, μιας και κανένα δεν απαιτεί κάτι πιο συνδυαστικό ή γνώσεις/ αντικείμενα από άλλα σημεία του παιχνιδιού (στοιχείο που τονίζει δυστυχώς τον κατακερματισμό της ροής που αναφέραμε παραπάνω).
Ωστόσο, το υπόλοιπο 15% των γρίφων κάνει την έκπληξη και προσφέρει ορισμένα πραγματικά puzzles, που ως επί το πλείστον είναι αρκετά έξυπνα και, το κυριότερο, δεν ανακυκλώνουν παλιές, κλασικές adventure ιδέες για την επίλυσή τους. Ένα ή δύο από αυτά, μάλιστα, είναι αρκετά ζόρικα μέχρι να βρεις τη λογική τους, σε σημείο που μάλιστα θα εντυπωσιαστείτε κάπως από αυτές τις ξαφνικές αυξήσεις στη δυσκολία.
Δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς πως το Gibbous είναι ένα προϊόν μεγάλης αγάπης και επιμέλειας από τους δημιουργούς του. Με πενιχρό budget και μια ομάδα λίγων ατόμων, το τελικό αποτέλεσμα που παρέδωσαν είναι σίγουρα πέραν των δυνατοτήτων που θα περίμενε κανείς, προσφέροντας μια αξιοζήλευτη τεχνική αρτιότητα. Από την άλλη, η απειρία των δημιουργών στη σκηνοθεσία είναι αρκετά εμφανής και έχει πάρει μαζί της την αφηγηματική ροή του παιχνιδιού, κάνοντάς το να δείχνει ολίγον τι τμηματικό αντί μια πιο ολοκληρωμένη εμπειρία.
Όπως και να έχει το πράγμα όμως, πρόκειται για μια αξιόλογη πρώτη προσπάθεια από τη μικρή αυτή ομάδα από τη Ρουμανία, που σίγουρα θέτει τις βάσεις για ένα καλό μέλλον μέσα στον χώρο. Και για την τιμούλα που έχει (διατίθεται λίγο κάτω των 20 ευρώ, αλλά μπορείτε να το βρείτε μέχρι και με 15 αν ψάξετε), πρόκειται για μια τιμιότατη πρόταση για να υποδεχθείτε το Χθόνιο Φθινόπωρο με γέλιο και χαμόγελο!