What happens in Vegas.
Όπως και ο Giannis όταν παίρνει τη μπάλα στη ρακέτα, έτσι κι εμείς θα πάμε κατευθείαν στο ψητό: το NBA 2K20, αναμενόμενα, ανανεώνει για μια ακόμη χρονιά τον τίτλο του ως το πιο πλήρες αθλητικό πακέτο στον χώρο βιντεοπαιχνιδιών. Για μια ακόμη χρονιά, η μεταφορά του μαγικού κόσμου του NBA στα ψηφιακά παρκέ δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης, και είναι έτοιμη να απασχολήσει για ολόκληρη τη σεζόν τους φίλους του αθλήματος. Υπάρχουν φέτος ριζικές αλλαγές; Πάλι αναμενόμενα, όχι. Πέρα από την προσθήκη του WNBA, το οποίο είναι ένα σημαντικό βήμα μπροστά, έχουμε να κάνουμε κυρίως με μικρές προσθήκες και quality of life βελτιώσεις. Δεν υπάρχει κάποιο νέο mode, με αυτά που μονοπωλούν το ενδιαφέρον να είναι το MyCareer και το MyTeam, ενώ το πλούσιο MyLeague, που δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα από πέρυσι, είναι η πρόταση για τους πραγματικούς enthusiasts του αθλήματος.
Αυτό που έχει αλλάξει αισθητά όμως σε σχέση με πέρυσι, είναι η ροή στο gameplay, το οποίο είναι πιο γρήγορο και άμεσο, με μια σπιρτάδα η οποία απουσίασε από το 2Κ19. Κυρίως, λείπει η ενοχλητική «αόρατη αύρα» των αντιπάλων παικτών, επάνω στην οποία έπεφτε ο παίκτης μας και έκανε τη σωματική επαφή πολύ πιο πολύπλοκη από όσο χρειαζόταν. Πλέον, η κίνηση στο χώρο είναι πολύ πιο ευχάριστη με ή χωρίς τη μπάλα, τα drive είναι πολύ πιο εύκολα και τα animations πιο φυσικά. Επίσης, φέτος παρατηρούνται περισσότερα μπλόκ και κλεψίματα, ενώ η αντίπαλη Α.Ι. δοκιμάζει πιο συχνά Double team και παγίδες. Ταυτόχρονα, είναι πιο ζωντανό το παιχνίδι και χωρίς τη συμμετοχή του παίκτη, σε σχέση με πέρυσι που ήταν πιο στατικό.
Ένα πολύ δυνατό στοιχείο του 2K20 είναι η ισχυρή αίσθηση ξεχωριστής ταυτότητας του κάθε παίκτη εντός του παρκέ. Εννοούμε φυσικά ότι ο James Harden ζαλίζει τους αντιπάλους με τρίπλες ώστε να ανοίξει κενό για το διαβόητο stepback τρίποντο, ο Curry σουτάρει με το που βρει 5 εκατοστά αμαρκάριστου χώρου, και ο D-Rose του 2011 κατεβαίνει σαν σίφουνας στο Fastbreak και επιτίθεται ακούραστα στη μπασκέτα με τα πιο εκρηκτικά drive που έχει κάνει ποτέ ένας Point Guard. Ο θρυλικός “Ναύαρχος” Robinson δεν σπρώχνεται στο post ούτε με μπουλντόζα, και ο Γιάννης, από την άλλη, είναι ένα πραγματικό κτήνος της φύσης, και το μόνο που μπορεί να τον σταματήσει από το να ολοκληρώσει αιφνιδιασμό με κάρφωμα είναι να… κοπεί το ρεύμα.
Για να είμαστε ειλικρινείς, ο περσινός MVP του NBA είναι ο πιο ασταμάτητος παίκτης που υπάρχει αυτή τη στιγμή στο παιχνίδι, ανάμεσα σε πραγματικά τεράστια ονόματα. Εξάλλου, φέτος προβλέπεται μια γεμάτη χρονιά, με υπερομάδες σε κάθε γωνιά του πρωταθλήματος, και καταλαβαίνει κανείς ότι δεν χρειάζονται πλέον οι ιστορικές ομάδες για να παίξουμε τεράστια match-ups. Κάτι οι νέοι Clippers των Leonard/ George, οι Nets των Irving και Durant, οι τρομακτικοί Lakers με LeBron και Davis, και δεν αναφέρουμε καν τους πρωταθλητές Raptors, τη δυναστεία των Warriors, τους Bucks του Γιάννη κ.λπ. Κάτι επίσης πολύ ευχάριστο και αναζωογονητικό, είναι ότι όσο ανεβαίνει η δυσκολία, τόσο περισσότερες αρετές του gameplay έρχονται στην επιφάνεια, με υπέροχες λεπτομέρειες σε κάθε γωνιά του παρκέ, που θα ικανοποιήσουν και τον πιο απαιτητικό «μπασκετικό».
Πλέον, η κίνηση στο χώρο είναι πολύ πιο ευχάριστη με ή χωρίς τη μπάλα, τα drive είναι πολύ πιο εύκολα και τα animations πιο φυσικά.
Προφανώς και συνεχίζουν να υπάρχουν θεματάκια, όπως η αψυχολόγητη συμπεριφορά της Α.Ι. σε συγκεκριμένα σημεία, αλλά και πάλι έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τα παιχνίδια ποδοσφαίρου, όπου συνήθως τα υψηλότερα επίπεδα δυσκολίας βάζουν την Α.Ι. κυρίως να κουράζει τους παίκτες παρά να προσφέρουν κάτι διαφορετικό. Tέλος, μικρές παραφωνίες όπως ο Westbrook να σουτάρει με 40% ευστοχία στο τρίποντο είναι bugs που αναμένεται να διορθωθούν εύκολα με κάποιο μελλοντικό patch. Το πιο σημαντικό είναι ότι το NBA 2K20, λόγω των παραπάνω, είναι ένα παιχνίδι που στέκεται επάξια και χωρίς το online σκέλος – το οποίο φυσικά υπάρχει και είναι υπερπλήρες, αν εξαιρέσουμε τα συνηθισμένα κολλήματα και θέματα συνδεσιμότητας.
Ας μην κοροϊδευόμαστε όμως, είναι γνωστό ότι η συντριπτική πλειοψηφία των παικτών ασχολείται κυρίως με το MyCareer. Και οφείλουμε να πούμε ότι, μετά τον χαμό με το 2Κ18, η Καριέρα σταθερά βελτιώνεται. Το grinding είναι αισθητά μειωμένο, τα boosts απαιτούν γυμναστική μόνο μια φορά την εβδομάδα (σε πραγματικό χρόνο) και το νέο σύστημα απόκτησης badges σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να κάνουμε συνεχώς τα ίδια και τα ίδια. Πολύ ευπρόσδεκτη είναι η μεγαλύτερη ελευθερία στο χτίσιμο του παίκτη και των δεξιοτήτων του, ενώ πλέον υπάρχει και η δυνατότητα να τεστάρουμε το Build μας πριν ξεκινήσουμε, ώστε να αποφευχθεί η επένδυση σε ένα στυλ παιχνιδιού που τελικά δεν ταιριάζει στον παίκτη. Προς το παρόν δίνει την αίσθηση αισθητά πιο εύκολης βελτίωσης του παίκτη, αλλά ίσως με ελαφρώς χαμηλότερο ταβάνι στην συνολική εξέλιξη.
Όσον αφορά την ιστορία της Καριέρας, έχουμε παρέλαση προσωπικοτήτων, από τους γνωστούς superstars του NBA όπως ο LeBron James που εκτελεί και χρέη Executive Producer, μέχρι τον Idris Elba στον ρόλο του κολεγιακού προπονητή και τον Scottie Pipen να δίνει κήρυγμα στα αποδυτήρια. Το σενάριο είναι ευτυχώς πιο σύντομο και δεν κουράζει, και περιστρέφεται γύρω από την προσπάθεια του πρωταγωνιστή «Che» για είσοδο στο draft, μετά τα προβλήματα που του δημιούργησε η απόφασή του να υπερασπιστεί τον συμπαίκτη του που έχασε την υποτροφία λόγω τραυματισμού. Τώρα, το κατά πόσο είναι ειρωνικό το παρατσούκλι του σε ένα παιχνίδι που έχει ήδη κατηγορηθεί ως καζίνο, το αφήνουμε στην κρίση των αναγνωστών.
Δυστυχώς, υπάρχουν και άπειρα cutscenes με κυριολεκτικά από το πουθενά κολλητηλίκια με τους μεγαλύτερους bro αστέρες του NBA, και αλήτικη κουβεντούλα στο χαλαρό λες και έκαναν μαζί στρατό σε φυλάκιο στις Φιλιάτες. «Όλα γίνονται τόσο γρήγορα, man». Και δυστυχώς, όλα γίνονται για να προωθήσουν ο καθένας το brand που εκπροσωπεί. Και να σου ο Donovan Mitchell σαν άλλος πωλητής, “Yo what up, έχεις πέντε λεπτά να σου μιλήσω για την Adidas;”. Και να σου ο Karl Anthony Towns με μεταμεσονύκτιες συζητήσεις για την Gatorade, “η οποία σε κρατάει, like, ενυδατωμένο, γεμάτο ενέργεια και γενικά εντυπωσιακό τέλος πάντων, bro». Από εκεί και πέρα, εξαιρώντας το έντονο product placement, που δεν αφήνει ποτέ να ξεχάσουμε ότι το άθλημα είναι μια ευγενική χορηγία των εταιριών, και όχι το αντίθετο, σε γενικές γραμμές έχουμε να κάνουμε με μια σχετικά καλογραμμένη ιστορία, πολλές “locker room” κουβέντες, μέχρι και συμμετοχή στο Summer League του Las Vegas. Μιλώντας όμως για Vegas…
Ένα πολύ δυνατό στοιχείο του 2K20 είναι η ισχυρή αίσθηση ξεχωριστής ταυτότητας του κάθε παίκτη εντός του παρκέ.
Τα Microtransactions συνεχίζουν να υπάρχουν στο MyCareer, αλλά έχουν υποχωρήσει αισθητά. Δεν υπάρχει πλέον η εικόνα του αόρατου τοίχου και του ανελέητου grind για το παραμικρό, ενώ ο παίκτης δεν μεταφέρεται πια αυτόματα στο Neighborhood παρά εάν το επιλέξει. Πολλά δίνονται στον παίκτη, και υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία στις επιλογές του, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι λείπει ένα κάποιο grind, το οποίο είναι απαραίτητο στην όλη εμπειρία –άλλωστε, για πολύ κόσμο η ενασχόληση με την Καριέρα μπορεί άνετα να καλύψει έναν ολόκληρο χρόνο. Παρόλα αυτά, γίνεται κατανοητό ότι μπορεί κάποιος να τα «σκάσει» και να πάει 85 OVR τον παίκτη του άμεσα, και φυσικά υπάρχουν δεξιά κι αριστερά μικρές γωνίτσες έτοιμες να δεχθούν τα ψιλά όποιου τις αναζητήσει.
Αν υπάρχει κάπου που είναι πιο αισθητά τα κακώς κείμενα, είναι στο Vegas του 2Κ20, το MyTeam. Νέον φωτάκια διακοσμούν τα μενού, η φανταχτερή κάρτα του Shaq καλεί τον παίκτη να την ψάξει σε αμέτρητα πακέτα, η φιλοσοφία του RNG είναι διάχυτη και υπάρχουν πακέτα που αγοράζονται μόνο με πραγματικά χρήματα. Ειλικρινά, δεν χρειάζεται να περιγράψουμε περισσότερο μια κατάσταση που είναι γνωστή χρόνια τώρα, μπορούμε όμως να σχολιάσουμε την ενοχλητικά ανυποχώρητη στάση της 2Κ στο θέμα αυτό.
Από την άλλη, πράγματι υπάρχουν βελτιώσεις και σημαντικές προσθήκες, όπως οι Evolution κάρτες, οι οποίες απαιτούν από τον παίκτη να ολοκληρώσει συγκεκριμένα feats με τη συγκεκριμένη κάρτα ώστε να ανέβει επίπεδο, όπως να κάνει 15 κλεψίματα, και έτσι ο 80 rated rookie Dwayne Wade καταλήγει σε 90 rated Prime D-Wade. Και ναι, ο παίκτης μπορεί κάλλιστα να επιλέξει να μην ασχοληθεί ποτέ με τα microtransactions, ενώ υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα modes και challenges, τόσο offline όσο και online. Το MyTeam προωθεί περισσότερο την έννοια του συλλέκτη καρτών προς τον παίκτη, και όλο το σύστημα δουλεύει καλά υπό την έννοια ότι υπάρχει πάντα κάτι για τον παίκτη να κάνει, το οποίο και είναι το νόημα των modes αυτών.
Το ενοχλητικό είναι ότι, αναμενόμενα, έχουμε στα χέρια μας το καλύτερο παιχνίδι καλαθοσφαίρισης, το οποίο χωρίς λόγο πάσχει από το αντιαισθητικό αυτό πρόβλημα. Το ξέρουμε και εμείς, το ξέρει και η 2Κ, και ενώ έχει προηγηθεί κατακραυγή τόσο τα προηγούμενα χρόνια όσο και φέτος, δεν φαίνεται να υπάρχει καμία διάθεση για υποχωρήσεις και πραγματικές αλλαγές. Η εφαρμογή των microtransactions αλλάζει μεν, γίνεται πιο διακριτική, πιο έξυπνη, αλλά δεν παύει να είναι εκεί. Το θέμα δεν είναι πλέον το αν μπαίνουν τα microtransactions εμπόδιο στην διασκέδαση του παίκτη -που φέτος δεν μπαίνουν- αλλά η κανονικοποίηση της κατάστασης αυτής. Έχουμε να κάνουμε με PR διαχείριση μιας κρίσης, παρά αντιμετώπισή της.
Έχουμε παρέλαση προσωπικοτήτων, από τους γνωστούς superstars του NBA όπως ο LeBron James που εκτελεί και χρέη Executive Producer, μέχρι τον Idris Elba στον ρόλο του κολεγιακού προπονητή.
Το NBA 2K20 είναι ένα παιχνίδι που μπορεί να παιχτεί κανονικότατα χωρίς να ασχοληθεί κανείς στο ελάχιστο με τα εσωτερικά καταστήματα. Αποτελεί ωστόσο προσωπικό ζήτημα το πόσο μπορεί κάποιος να δεχθεί ότι τα φωτάκια και οι σειρήνες θα είναι πάντα κάπου εκεί γύρω, και πιθανότατα κάποια challenges να παιδέψουν λιγότερο όσους τα… στάξουν (όχι τα τρίποντα). Στο παρόν κείμενο δεν μπορούμε ως έχει να πούμε τίποτα περισσότερο από αυτά που βλέπουμε. Γιατί εν τέλει, ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι η 2Κ τα σκάει χοντρά κάθε χρόνο για να έχει τα κορυφαία ονόματα του αθλήματος εντός και εκτός παρκέ, είτε αυτό είναι το Story, είτε η ομάδα της περιγραφής (αγαπάμε Ernie-Kennie-Shaq), είτε συνεντεύξεις και πάει λέγοντας;
Και ποιος θα αρνηθεί ότι το gameplay και το περιεχόμενο βρίσκονται χρόνια τώρα σε δυσθεώρητα επίπεδα και με μαξ 60 ευρώ βγάζει κάποιος άνετα μια ολόκληρη σεζόν ενασχόλησης το λιγότερο; Ειλικρινά, το «πακέτο» που προσφέρει η 2Κ είναι σκαλιά πάνω από οτιδήποτε άλλο στα αθλητικά βιντεοπαιχνίδια, και αυτό οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε. Από την άλλη, κανείς επίσης δεν μπορεί να αρνηθεί ότι τα παράλληλα καταστήματα ήρθαν για να μείνουν. Είναι μεν πιο συγκροτημένα και λιγότερο επιθετικά από το παρελθόν, αλλά έχουν εδραιωθεί.
Η κατάσταση στο NBA 2K20 είναι ακριβώς αυτή που περιγράφεται παραπάνω, και εναπόκειται στην κρίση του καθενός αν αποτελεί μείζον ή ελλάσον πρόβλημα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν είναι μόνο η 2Κ, και δεν είναι μόνο το ΝΒΑ πλέον. Και είναι κρίμα διότι τα παραπάνω επισκιάζουν, έστω και λίγο, ένα πραγματικά εντυπωσιακό παιχνίδι. Αν μείνουμε αποκλειστικά στα του παρκέ και λαμβάνοντας υπόψην ότι δεν αποτελεί κάποιο άλμα για τη σειρά, αλλά ένα σταθερό βήμα μπροστά, το NBA 2K20 είναι… «χλάτς». Αν λάβουμε υπόψην και την αντιαισθητική κατάσταση με τα microtransactions, είναι σαν το σουτ – buzzer beater του Leonard στο Game 7 με τους 76ers πέρυσι: μπαίνει, αλλά σου βγάζει λίγο και την ψυχή στην πορεία.
Το review για το NBA 2K20 βασίστηκε στην έκδοσή του για το PS4.
