Ποδαρικό με μια ποδάρα στη μούρη.
Ενδεχομένως, για αρχή του χρόνου, να περίμενε κανείς ένα review για κάποιο game πιο… χειμωνιάτικο. Τι εννοούμε “χειμωνιάτικο”; Ίσως κάτι πιο παραμυθιάρικο, σαν τις ιστορίες που λέγονται δίπλα σε ένα τζάκι προκειμένου να περάσουν πιο ευχάριστα οι μακριές νύχτες του χειμώνα. Ίσως κάτι με θεματολογία χιονιού ή πάγου, προκειμένου να μας βάλει στο κλίμα της εποχής, ή ακόμα – ακόμα ένα παιχνίδι που περίμενε ο πολύς ο κόσμος να φτάσουν οι γιορτές για να το αγοράσει. Όμως επειδή λίγοι λένε πλέον παραμύθια δίπλα σε τζάκια κι ο καθένας παίζει ό,τι του αρέσει, όποτε του αρέσει, το WWE 2K20 είναι το ίδιο καλή επιλογή (για review) όσο οποιαδήποτε άλλη.
Ένα παιχνίδι “ξένο” για τα μέρη μας, την κουλτούρα μας και τη γενικότερη άποψη που επικρατεί στον τόπο μας περί διασκέδασης. Που δεν μπόρεσε ποτέ να αποκτήσει γερό πάτημα στη χώρα μας και να αποκτήσει μεγάλο κοινό, αλλά το οποίο συνεχίζει να μας επισκέπτεται σε τακτική βάση και να προσπαθεί κάθε φορά (μάταια για πολλούς) να μας κερδίσει. Βασισμένο στο ομώνυμο άθλημα, επιχειρεί να ζωντανέψει τον κόσμο της ιδιαίτερης αυτής μορφής πάλης σε αυτούς που το επιθυμούν. Αισίως, κυκλοφόρησε και η εκδοχή του για το 2020, όπως την εκπόνησε – μόνη της πλέον – η Visual Concepts.
Για κάποιον λόγο, η συνεργασία με τη Yuke’s έλαβε τέλος, αλλά είναι δύσκολο να αποφανθεί κανείς αν αυτό είχε επήρρεια στο τελικό αποτέλεσμα. Για τους τύπους, θα αναφερθεί εδώ ότι στην τρέχουσα εκδοχή, ο κόσμος του παιχνιδιού περιστρέφεται κυρίως γύρω από το… ασθενές φύλο. Αυτό σημαίνει ότι έχει δοθεί πολύ μεγαλύτερο βάρους στους θηλυκούς χαρακτήρες κι ιδιαίτερα στις αποκαλούμενες “Four Horsewomen” (Bayley, Becky Lynch, Charlotte Flair και Sasha Banks). Επίσης υπάρχει και Θηλυκό My Career Story, παράλληλα με το αρσενικό και εμπλουτίζονται αντίστοιχα και τα αντίστοιχα Towers, ένα Mode που εισήχθη πρώτη φορα στο 2K19.
Πέραν της ποικιλομορφίας που αυτό εισάγει, κατορθώνει να αυξήσει άμεσα και το content του τίτλου, κάτι που μόνο ως θετικό μπορεί να θεωρηθεί, ιδιαίτερα από τους fans της σειράς. Τα υπόλοιπα modes παρέμειναν λίγο ή πολύ στις γνωστές διαστάσεις, εμπλουτισμένα μόνο από το θηλυκό χαρακτήρα που μπορεί να δημιουργήσει ο παίκτης και τη γενική στροφή του franchise προς αυτήν την κατεύθυνση. Αυτό σημαίνει ότι όσοι αγάπησαν τον προκάτοχο, θα νιώσουν άμεσα άνετα μεν, αλλά ενδέχεται να θεωρήσουν και το όλο εγχείρημα ως μία επανάληψη του προηγούμενου. Δυστυχώς, δεν υπάρχει τίποτε επιπλέον το ιδιαίτερο προκειμένου να πείσει πολύν κόσμο ότι ο τίτλος αποτελεί εξέλιξη στη σειρά κι ότι δε βγήκε σαν… υποχρεωτική κυκλοφορία.
Αυτό γιατί οι θηλυκές παρουσίες δεν αλλάζουν τίποτε στο gameplay του τίτλου που παραμένει απαράλλαχτο – και τούτο σημαίνει ότι δεν έχει αλλάξει το παραμικρό σε ένα μοντέλο χειρισμού που ήδη είχε χαρακτηριστεί παλιομοδίτικο εδώ και καιρό και το οποίο αποτύγχανε – σε σημαντικό βαθμό – να μεταφέρει την ένταση του αγώνα στον παίκτη. Η γνωστή μίξη των λιγοστών action keys με τα QTEs καταλήγει συχνά να καθιστά τον παίκτη ως θεατή του μεγαλύτερου μέρους του αγώνα. Βέβαια, τα σημεία όπου υπήρχε fun παραμένουν κι αυτά είναι οι αναμετρήσεις με πολλούς χαρακτήρες και οι διάφορες μορφές co-op.
Η αίσθηση του παλαιακού και το βιαστικού καταμαρτυράται κι από τον οπτικό τομέα του τίτλου που – όσο παράξενο κι αν ακούγεται – είναι χειρότερο των προηγουμένων. Τα μοντέλα των μαχητών είναι κακοσχεδιασμένα. Τα πρόσωπα τρομακτικά – για το λάθος λόγο – αν και αναγνωρίσιμα και το κοινό μοιάζει να υφίσταται μέσα σε όνειρο. Θολό, απόμακρο και ψυχρό. Δεν χρειάζεται και πολλά ο μέσος παίκτης για να ενισχύσει τη θεωρία της κυκλοφορίας – αγγαρίας. Τουλάχιστον τα πλείστα προβλήματα που συνόδευαν το launch με τη μορφή bugs, glitches και τα συναφή έχουν εξαλειφθεί στην πλειοψηφία τους μετά από μια σειρά διορθωτικών πακέτων που κυκλοφόρησαν.
Ο δε ηχητικός τομέας μοιάζει ασθενικός και δεν καταφέρνει τελικά να μεταδώσει ούτε την ένταση του αγώνα, αλλά ούτε και την ατμόσφαιρα που (πρέπει να) επικρατεί σε ένα τέτοιο στάδιο. Υποτιθέμενα, στο score ενεπλάκη κι ο Eminem, αλλά η όποια… ποιοτική του παρέμβαση δεν γίνεται αισθητή από το αποτέλεσμα. Τουλάχιστον οι φωνές είναι ρεαλιστικές και πιστές και το θέμα της πιστής αναπαράστασης των σημαντικών προσωπικοτήτων του θεσμού σώζεται σε μεγάλο βαθμό. Υπό αυτό το πρίσμα και σε ό,τι έχει να κάνει με το συγκεκριμένο τομέα, οι οπαδοί του αθλήματος θα νιώσουν ικανοποιημένοι.
Η σειρά WWE γενικά απευθυνεται σε λίγους – ιδιαίτερα στη χώρα μας. Δύσκολα το WWE 2K20 θα μπορέσει να αποκτήσει νέους φίλους, που δεν αρέσκονται στο άθλημα αυτό καθεαυτό. Ειδικά με τα προβλήματα που το ταλανίζουν, όπως τα παρωχημένα γραφικά και το παλιό σύστημα μάχης. Ίσως και κάποιοι οπαδοί της σειράς να ξενιστούν με τις ελάχιστες αλλαγές σε σχέση με την περσινή έκδοση. Όμως η πληθώρα περιεχομένου, ο σεβασμός στο ίδιο το άθλημα και, κυρίως, η απαλλαγή από τα προβλήματα του launch, ενδεχομένως να συντηρήσουν την υποστήριξή τους για ακόμα μια χρονιά.
To review για το WWE 2K20 βασίστηκε στην έκδοσή του για το PS4.
