Συνάντηση γιγάντων.
Συνάντηση γιγάντων για τα δύο αυτά κορυφαία παιχνίδια της PlatinumGames, η οποία το 2010 έκανε το μεγάλο “μπαμ”, και με την ποιότητα των τίτλων της και με το ειδικό βάρος των ονομάτων που ηγούνταν της δημιουργίας τους. Mikami και Kamiya κάτω από την ίδια στέγη σε τελείως διαφορετικά μεν, χαρακτηριστικά όμως των προθέσεων και του στάτους της PlatinumGames παιχνίδια δε.
Και οι δυο τους, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, είχαν περάσει (μάλλον πολύ περισσότερο από απλά «περάσει») από Devil May Cry, από Resident Evil, από Viewtiful Joe και Dino Crisis. Πάντα οι δρόμοι τους διασταυρώνονταν, και το 2010, υπό την αιγίδα της PlatinumGames, μεγαλούργησαν (ακόμα μία φορά). Ο Kamiya με το Bayonetta συνέχισε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την παράδοση του δικού του παιδιού, του Devil May Cry.
Με την εξαίρεση του πολύ πρόσφατου Devil May Cry 5 που φρεσκάρισε τη σειρά, το Bayonetta (μη εξαιρουμένου του Bayonetta 2) είναι πιθανά το καλύτερο παιχνίδι του είδους εδώ και δέκα χρόνια.
Το Bayonetta είναι ένα εξωφρενικό σε σχεδιασμό και αισθητική παιχνίδι, και η αλήθεια είναι ότι μετά την πρώτη ώρα ο παίκτης είναι προετοιμασμένος να δεχτεί (και να αποδεχθεί) την όποια αισθητική ακρότητα. Πατώντας επάνω σε μία δική του ερμηνεία του τι είναι ο Παράδεισος, το Καθαρτήριο και η Κόλαση, ο Kamiya δημιουργεί ένα υπόβαθρο που μπορεί από να ικανοποιεί μέχρι να εξοργίζει και να απωθεί, αλλά όλα αυτά έχουν να κάνουν με το περιτύλιγμα, διότι η ουσία σε αυτό το παιχνίδι είναι το gameplay.
Με την εξαίρεση του πολύ πρόσφατου Devil May Cry 5 που φρεσκάρισε τη σειρά, το Bayonetta (μη εξαιρουμένου του Bayonetta 2) είναι πιθανά το καλύτερο παιχνίδι του είδους εδώ και δέκα χρόνια. Witch Time (το αντίστοιχο του bullet time), τεράστια ποικιλία από επιθέσεις και combos, εξωφρενικοί αντίπαλοι, υπερμεγέθη bosses και boss fights που καταστρέφουν τα όρια της οθόνης και χύνονται με ορμή στους τοίχους του δωματίου και εξοστρακίζονται στο ταβάνι. Με πολύ υψηλό replayability και πολύ σπουδαίο καλλιτεχνικό τομέα, τώρα στο PS4 (υποθέτουμε και στο One) δεν δείχνει ούτε μέρα από τα χρόνια του και παίζεται με τον ίδιο αέρα φρεσκάδας και έντασης όπως και τόσα χρόνια πριν.
Στο Vanquish ο Mikami μάς έκανε όλους πλάκα. Το Resident Evil 4, αν και παιχνιδάρα, είχε ακούσει τα χίλια μύρια για το shooting του. To περιβόητο over the shoulder στο οποίο ο παίκτης ήταν ακίνητος προκειμένου να πυροβολήσει και δεν μπορούσε επ ουδενί να το κάνει εν κινήσει. Ε, είπε κι αυτός να μας τρελάνει τελείως, και με το Vanquish παρέδωσε στην παγκόσμια gaming κληρονομιά ίσως το πιο εξωφρενικό, γρήγορο και πυρετώδες third person shooter όλων των εποχών. Συγχωρέστε με αν με απατάει η μνήμη μου, αλλά δε μπορώ να θυμηθώ κάτι αντίστοιχο εδώ και πολλά χρόνια.
Είναι σίγουρα TPS, είναι σίγουρα action και σχεδόν platformer με τα slides και τις πιρουέτες, είναι σίγουρα παλαβό με τα bosses (από τα οποία κακώς έχουμε ξεσυνηθίσει και δεν υπάρχει τρόπος να καταλάβει κανείς το γιατί), και σίγουρα απαιτεί από τον παίκτη να γίνεται συνεχώς καλύτερος. Το παιχνίδι απαιτεί τη βελτίωση του παίκτη αλλά και την εναλλαγή στη χρήση των όπλων (οκτώ αν δε μας απατά το μνημονικό μας), γιατί κάθε εχθρός -ιδίως όσο προχωρά το μουρλό campaign- θέλει τον τρόπο του. Σε Hard και ακόμα χειρότερα στο God Hard, o παίκτης βρίσκει το μάστορά του. Απαιτείται χρήση όλων των εργαλείων που προσφέρει το παιχνίδι. Boost, Slide, Bullet Time, συνδυασμός όπλων, όλα πρέπει να τεθούν στη διάθεσή του.
Απαιτείται χρήση όλων των εργαλείων που προσφέρει το παιχνίδι. Boost, Slide, Bullet Time, συνδυασμός όπλων, όλα πρέπει να τεθούν στη διάθεση του παίκτη.
Το Vanquish μοιάζει όσο φρέσκο και ζωντανό ήταν και όταν πρωτοκυκλοφόρησε, με τεχνικό τομέα που εντυπωσιάζει ακόμα και σήμερα. Οι επιδόσεις του σε frame rate κρίνονται απαραίτητες, με δεδομένο τον κακό χαμό στην οθόνη και την ταχύτητα των απαιτούμενων αντιδράσεών μας. Κρίμα πάντως που πάλι δεν έχει co-op αν και μάλλον επρόκειτο (και πρόκειται) για στρατηγική επιλογή και όχι για αβλεψία ή ανυπαρξία πόρων. Πάντως χαμός θα γινόταν.
Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με ένα πακέτο δεκαετίας, που είναι σα να βγήκε εχθές. Παρόλα αυτά, το παράπονο συνεχίζει να υπάρχει. Στο Xbox One, ο παίκτης έχει την επιλογή να ξαναβάλει τους original τίτλους του Xbox 360 και να τους χαρεί -ίσως όχι στο βαθμό που επιτυγχάνεται με τις νέες εκδόσεις, αλλά εν πάση περιπτώσει, μια χαρά παίζανε τα παιχνίδια στο Xbox 360, πόσο μάλλον στο One. Στο PS4 οι κάτοχοι των παιχνιδιών στο PS3 απλά πρέπει να ξαναγοράσουν τα παιχνίδι που έχουν. Αυτές οι κυκλοφορίες είναι χαρακτηριστικές ως επιχείρημα στις συζητήσεις περί της χρησιμότητας ή μη του BC. Είδατε πόσο χρειάζεται;
To Bayonetta & Vanquish 10th Anniversary Bundle είναι διαθέσιμο από τις 18/2 σε PS4 και Xbox One. To review βασίστηκε στην έκδοσή του για το PS4.
