Η πολιτική ορθότητα δεν σκότωσε την κωμωδία, ΟΥΤΕ το 2019.
Μπορεί να αποτελεί πλεονασμό και να είναι αρκετά αχρείαστο να κάνουμε ξανά (ναι, θα την κάνουμε κάθε χρόνο αυτή τη λίστα απ’ ό,τι φαίνεται) την ίδια αναφορά στην εισαγωγή, για το πόσο έχει μπει πλέον και στην ελληνική κουλτούρα το stand-up comedy, τα γεγονότα, όμως, δεν μας επιτρέπουν να το προσπεράσουμε έτσι απλά. Πέραν των γνωστών βημάτων λοιπόν, που γίνονται εδώ και κάποια χρόνια (ελληνική stand-up σκηνή, Netflix, Youtube), τώρα πλέον έχουμε και παρουσία μεγάλων κωμικών για live παραστάσεις στη χώρα μας. Κάτι που ελάχιστοι, και υπερβολικά αισιόδοξοι μόνο, θα φαντάζονταν μέχρι πρότινος.
Και χωρίς να το πολυκαταλάβουμε λοιπόν, φτάσαμε να παρακολουθούμε δια ζώσης ονόματα όπως ο Jim Gaffigan, o Louis C.K. (έστω, σε αυτή την περίεργη καμπή της καριέρας του), o John Cleese και ο Jim Jefferies, ενώ επίκεινται ακόμη για φέτος οι εμφανίσεις των Bill Bailey, Ed Gamble και Gabriel “Fluffy” Inglesias. Δεν θα είναι υπερβολή επομένως, να πούμε ότι διανύουμε τη χρυσή εποχή της εισόδου της χώρας μας στα παγκόσμια Stand-up δρώμενα. Αν λοιπόν ονειρευόσασταν πάντα, να γίνεται για την κωμωδία ό,τι είναι για τη μουσική ο μπάρμπα-ροκάς που λέει στους νέους ότι δεν είναι σήμερα τα πράγματα όπως παλιά, τότε που είδαμε τον Gallagher στα Φιλαδέλφεια, τους Rolling Stones στη Λεωφόρο και τους Police στο Σπόρτινγκ, τώρα είναι η ευκαιρία σας. Πηδήξτε γρήγορα στο τρένο.
Ανάμεσα στις παραστάσεις, όμως, ας δούμε πως πήγε η χρόνια σε τηλεοπτικά επίπεδα για τα special που είχαμε την ευκαιρίας να παρακολουθήσουμε. Η χρονιά δεν ξεκίνησε ιδιαίτερα δυναμικά, αλλά όσο πλησιάζαμε προς το τέλος, όλο και καλύτερα solo έκαναν την εμφάνισή τους. Σε σημείο μάλιστα, που από εκεί που πιστεύεις ότι δεν θα σχηματιστεί αξιόλογη δεκάδα, στο τέλος αναγκάζεσαι να αφήσεις εκτός πολύ εξαιρετικές παραστάσεις, όπως το Ice Thickener της Emily Heller, το Quality Time του Jim Gaffigan, το Χ του Daniel Sloss, το Growing της Amy Schumer, το Not Normal της Wanda Sykes, καθώς και τη δεύτερη σεζόν του Degenerates (εξαιρετική σε σχέση με την κακή πρώτη), που δεν μπαίνει στην λίστα για τεχνικούς λόγους, καθώς είναι πολλοί κωμικοί, οπότε θα ήταν λίγο άδικο.
10. Lil Rel Howery – Live in Crenshaw (ΗΒΟ)
Μπορεί η σκηνοθεσία ενός special να είναι σε γενικές γραμμές μια διεκπεραιωτική δουλειά, χωρίς μεγάλες απαιτήσεις, δεν είναι όμως αμελητέα. Γι’ αυτό το λόγο άλλωστε, είναι πολλές οι φορές που κωμικοί αναλαμβάνουν να σκηνοθετήσουν άλλους κωμικούς. Στο Live in Crenshaw λοιπόν, έχουμε μια σπουδαία σύμπραξη δύο πολύ αξιόλογων κωμικών. Στο βασικό μέρος έχουμε τον Lil Rel να δίνει ένα τρομερό σόου, προσφέροντας αδιάκοπο γέλιο, ακόμη κι αν το καταπιέζει κάποιες φορές, και από την άλλη, έχουμε την σκηνοθεσία του Jerrod Carmichael. Στημένο σε ένα κλειστό γυμναστήριο του Campton, λίγη ώρα πριν δύσει ο ήλιος, το special ξεκινάει πλήρως φωταγωγημένο και καταλήγει στο νυχτερινό σκοτάδι, με το κοινό περιμετρικά του κωμικού, βγάζοντας μια πλήρη αίσθηση εμπειρίας και όχι απλά την παρακολούθηση ενός σόου.
9. Colin Quinn – Red State Blue State (Netflix)
Στην εποχή του διχασμού που διανύει η Αμερική στην περίοδο προεδρίας Trump, ο Colin Queen αποφασίζει να δώσει μια ενωτική παράσταση, που καταπιάνεται ισομερώς και με τις δύο πολιτικές πλευρές της χώρας, ακόμη και αν δεν έχει τα πιο πρωτότυπα ή ουσιαστικά επιχειρήματα. Το Blue State Red State μοιάζει περισσότερο με θεατρικό μονόλογο στον τρόπο και το ύφος που παρουσιάζεται (όπως συνηθίζει άλλωστε ο Quinn), αλλά η δομή και το κείμενό του είναι ξεκάθαρα κωμικής φύσης, πράγμα που το καθιστά άκρως ενδιαφέρον και ιδιαίτερο.
8. Mike Birbiglia – The New One (Netflix)
Η αλήθεια είναι πως ο Birbiglia έβαλε τόσο ψηλά τον πήχη του storytelling με το Thank God for the Jokes το 2017, που ό,τι κι αν κάνει από εκεί και πέρα, θα είναι δύσκολο να το ξαναφτάσει. Παρ’ όλα αυτά, δεν σταματάει ποτέ να είναι ο εξαιρετικός κωμικός που απλά αφήνεσαι να σε παρασύρει στην υπέροχη αφηγηματική του φόρμα. Είτε μιλάει (για πολλοστή φορά) για τα προβλήματα ύπνου του, είτε για την επικείμενη πατρότητα.
7. Katherine Ryan – Glitter Room (Netflix)
Το Glitter Room αποτελεί το επιστέγασμα μια πορείας χρόνων για την Ryan, προς την καθιέρωση. Πηγαίνοντας από τον Καναδά στο Λονδίνο, έχτισε βήμα-βήμα την καριέρα της στην Αγγλία μέσα από εμφανίσεις σε comedy clubs, κέρδισε πολλές εμφανίσεις σε διάφορες εκπομπές της αγγλικής τηλεόρασης, καθώς και το εξαιρετικό πρώτο της special στο Netflix, το 2017. Στη φετινή της παράσταση δείχνει ακόμα πιο ώριμη και δουλεμένη κωμικά σε όλα της τα σημεία. Από τις σπάνιες περιπτώσεις κωμικού που ισορροπεί άψογα τη σπιρτάδα και την οξυδέρκεια του αυτοσχεδιασμού της στιγμής, με το καλοδουλεμένο και δοκιμασμένο κείμενο.
6. Seth Meyers – Lobby Baby (Netflix)
Υπολογίζοντας πως ο Meyers έχτισε την επιτυχία του μέσα από sketch και late night comedy, ομολογουμένως, δεν περιμέναμε και πολλά από το φετινό του special. Προς μεγάλη έκπληξη, όμως, έδειξε ότι δεν έχει ξεχάσει την τέχνη του, ενώ φαίνεται δουλευταράς και τελειομανής σε ό,τι κι αν κάνει. Μην ξεφεύγοντας από συνηθισμένες φόρμες και κατηγορίες αστείων, καταφέρνει παρ’ όλα αυτά να είναι πανέξυπνα αστείος.
5. Julio Torres – My Favorite Shapes (HBO)
Υπάρχει η συμβατική κωμωδία, υπάρχει η εναλλακτική, υπάρχει και ο Julio Torres. Στο My Favorite Shapes, ο Torres δείχνει σαν να μπήκε στο σπίτι της μητέρας του, να μάζεψε ό,τι αντικείμενο βρήκε μπροστά του, μετά να έγραψε από ένα καλό αστείο για το καθένα από αυτά, και τέλος, αποφάσισε να μας τα παρουσιάσει πάνω σε έναν περιστροφικό ιμάντα, ντυμένος με μια στολή από το μέλλον και μπόλικο γκλίτερ.
4. Ronny Chieng – Asian Comedian Destroys America (Netflix)
O Ronny Chieng γεννήθηκε στη Μαλαισία, μεγάλωσε στη Σιγκαπούρη, σπούδασε νομική στην Αυστραλία (όπου και ξεκίνησε να κάνει κωμωδία γιατί από τη νομική δεν έβρισκε δουλειά), και κατέληξε στην Αμερική να δουλεύει για το “The Daily Show”. Αποτέλεσμα αυτής της διαδρομής είναι η ξεκαρδιστική του οπτική στην αμερικάνικη κουλτούρα από μια άλλη ματιά, ακόμη κι όταν θίγει τετριμμένα θέματα ή καταπιάνεται με ασιατικά στερεότυπα, χωρίς, όμως, αυτά να μονοπωλούν το πρόγραμμά του. Και πάντα, με την έντονη και αστεία επιθετική παρουσίασή του.
3. Roy Wood Jr – No One Loves You (Comedy Central)
To No One Loves You είναι από αυτές τι σπάνιες περιπτώσεις που ένα special λειτουργεί τόσο καλά στην ολότητά του. Σε όλα του τα τμήματα και από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή. Στο να είναι καλογραμμένο σαν κείμενο, να αποδίδεται αστεία, με εξαιρετικό ρυθμό, να έχει σημαντικά θέματα να θίξει, και ταυτόχρονα να δουλεύει άψογα σαν σύνολο μιας παρουσίασης. Δυνατά πολιτικός λόγος σε τέλεια ισορροπία με την κωμωδία του.
2. Michelle Wolf: Joke Show (Netflix)
Τι κι αν κόπηκε η εκπομπή της στο Netflix, η Wolfe επέστρεψε στην ίδια πλατφόρμα, σαν την ασταμάτητη μηχανή παραγωγής αστείων που γνωρίσαμε στα Daily Show και Late Night, καθώς και το περιβόητο σόλο της στο White House Correspondent’s Dinner. Ακόμη λοιπόν κι αν τα θέματα που καταπιάνεται το υλικό της δεν βρίθουν πρωτοτυπίας, έχουν πάντα την ξεχωριστή οπτική της, την υπέροχη απόδοση, καθώς και αυτό το κάτι έξτρα. Αυτό το τελευταίο αστείο που μπαίνει από πάνω, στο τέλος του κάθε bit, και πότε το απογειώνει, πότε το επισφραγίζει, και πότε αντιστρέφει όλο το premise. Πάντα με καταιγιστικό ρυθμό, και όλα (μα όλα όμως) τα αστεία να βρίσκουν τον στόχο τους.
1. Gary Gulman – The Great Depresh (HBO)
Ένα κωμικό σόου με τίτλο The Great Depresh, σίγουρα δεν ακούγεται και τόσο διασκεδαστικό σε πρώτη ανάγνωση. Πόσο μάλλον, όταν ο βασικός κορμός της παράστασης έχει να κάνει με την χρόνια κατάθλιψη του πρωταγωνιστή, μαζί με αρκετές ακόμα παραπλήσιες παθήσεις. Στο The Great Depresh, όμως, τα πάντα δείχνουν να πηγαίνουν καλά. Ένα υπέροχα γλυκόπικρο special, που μιλάει ανοιχτά για ψυχολογικές ασθένειες, χωρίς να τις ωραιοποιεί στιγμή, δείχνοντας, όμως, και τη φωτεινή πλευρά στην άκρη του τούνελ. Κι όλα αυτά, μέσα από έναν ξεκαρδιστικό μονόλογο, γεμάτο με τις υπέροχες, λεπτομερείς παρατηρήσεις του Gulman, που ξέρει να δημιουργεί εικόνες και συναισθήματα με το χαρισματικό στυλ αφήγησής του, καθώς και την υπέροχη χρήση της γλώσσας του, εκμαιεύοντας έτσι κάθε κωμικό στοιχείο που μπορεί από το κάθε θέμα που καταπιάνεται.
