Όταν οι λάθος κινήσεις στοιχίζουν ακριβά.
Είστε ο Jeffrey Koch. Ζείτε σε μια φουτουριστική, ολίγον τι cyberpunk, πολιτεία και απολαμβάνατε (μέχρι πρότινος) τον ειλικρινή σεβασμό της μαφίας, ως μεγάλο αφεντικό του υποκόσμου. Όλα, όμως, κάποτε τελειώνουν – και όταν αυτό γίνεται απότομα, πονάει περισσότερο. Βλέπετε, κάποιος από τους ζωόμορφους κατοίκους της πόλης αποφάσισε πως η πόλη δεν χωράει εκείνον (ή εκείνη) και εσάς. Οργανώνεται και εκτελείται με απόλυτη επιτυχία η απαγωγή σας, και βρίσκεστε μόνος, με μόνα όπλα ένα τηλέφωνο, ένα τάμπλετ, έναν πίνακα που ενημερώνεται σταδιακά με πληροφορίες, και την ελπίδα ότι θα πράξετε τις σωστές κινήσεις που θα σας επιτρέψουν να βρείτε τον καταδότη σας, όπως και τον εγκέφαλο της απαγωγής σας, και να γλιτώσετε οριστικά από την απειλή του θανάτου, που κρέμεται ως Δαμόκλειος Σπάθη πάνω από το κεφάλι σας.
Η επικοινωνία σας με την Burmecia (Burmy), τη ζωόμορφη υπαρχηγό σας και τη μόνη που μπορεί να σας παράσχει πληροφορίες σε αυτή τη φάση, αποτελούν τα μοναδικά στοιχεία που θα σας επιτρέψουν να πάρετε μια ιδέα για τη λογική πίσω από το Save Koch και το πώς πρέπει να δράσετε σε ένα χρονικό πλαίσιο 12 ωρών και για πέντε συνεχόμενες ημέρες – λογικά ξέρετε, ή μπορείτε να φανταστείτε, ποια είναι η μοίρα που περιμένει τον Jeffrey την τελευταία μέρα.
Στην ουσία, το Save Koch θα μπορούσε να είναι ένα διαδραστικό επιτραπέζιο παιχνίδι, με συγκεκριμένο στόχο και συγκεκριμένη διάρκεια γύρων. Όπως συμβαίνει και με τα περισσότερα επιτραπέζια, για να παίξει κανείς το παιχνίδι πρέπει να καταλάβει τους κανόνες – σε διαφορετική περίπτωση, ο παίκτης έχει την αίσθηση πως βαδίζει στα τυφλά, πειραματιζόμενος με τα δεδομένα που του προσφέρει το παιχνίδι και καταλήγοντας τις περισσότερες φορές… στο θάνατο. Στα αρχικά μας playthrough, είτε ο Εγκέφαλος της απαγωγής μάς εκτέλεσε εν ψυχρώ είτε… αποφασίσαμε οι ίδιοι να δώσουμε ένα τέλος στην τραγική περιπέτεια του Jeffrey. Καθώς όμως συνεχίζαμε να ασχολούμαστε περισσότερο με το παιχνίδι, αντιλαμβανόμενοι καλύτερα τις δυνατότητες των μονάδων που ελέγχουμε για τις έρευνες εντοπισμού του καταδότη και του εγκέφαλου, η κατάσταση άρχισε να βελτιώνεται.
Και πάλι, ωστόσο, με τον αριθμό των διαθέσιμων μονάδων έρευνας να αυξάνεται σταδιακά, ανάλογα με το πώς προσεγγίζουμε το παιχνίδι, με νέες περιοχές να ξεκλειδώνουν στον χάρτη, αλλά και με τον κίνδυνο αποτυχίας της αποστολής (ή και θανάτου της μονάδας) να είναι παραπάνω από εμφανής, κάθε κίνηση και κάθε απόφαση πρέπει να είναι σωστά ζυγισμένη, καθώς η αίσθηση του ότι προχωράμε σωστά μπορεί εύκολα να δώσει τη θέση της στο ότι για μια ακόμα φορά δεν ξέρουμε πού βρισκόμαστε – ενώ το υποχρεωτικό autosave και η έλλειψη χειροκίνητης αποθήκευσης γιγαντώνουν περισσότερο αυτή την αίσθηση. Στο μεσοδιάστημα θα έχουμε έρθει σε επικοινωνία με όλες τις μονάδες μας, αλλά και με τους κατοίκους της πόλης και θα έχουμε απολαύσει ορισμένες… καθ’ όλα διασκεδαστικές συνομιλίες, ανάλογα με το πώς έχουμε επιλέξει να ανταποκριθούμε σε κάθε συνομιλία, κάτι που συγκαταλέγεται σαφέστατα στα θετικά.
Αν και το ύφος του παιχνιδιού παραπέμπει σε μια νουάρ ιστορία, που είναι σίγουρο πως θα απολαύσει το μεγαλύτερο κομμάτι των παικτών, με ενδιαφέροντα εικαστικά και μουσική, εν τούτοις το gameplay μπορεί να μην είναι και ό,τι πιο ιδανικό θα μπορούσε να έχει το παιχνίδι. Αυτό, φυσικά, έχει τις καταβολές του στα περισσότερα επιτραπέζια. Αν και κάθε playthrough μπορεί να διαφέρει αρκετά ως προς τη σειρά με την οποία διαδραματίζονται τα γεγονότα, εν τούτοις τα γεγονότα είναι πάντα τα ίδια, με αποτέλεσμα οι παίκτες που ασχολήθηκαν αρκετά με το παιχνίδι να κάνουν τους απαραίτητους συσχετισμούς και να βρουν ευκολότερα τα καταζητούμενα άτομα πολύ νωρίτερα.
Ένα ακόμα αρνητικό που ενδεχομένως θα προβληματίσει τους αρχάριους παίκτες είναι και ο τεράστιος όγκος πληροφοριών που σου δίνει το παιχνίδι από την πρώτη στιγμή, πληροφορίες που δεν αποδίδονται σωστά μέσα από τα προσφερόμενα εργαλεία και θα αναγκάσουν τους παίκτες να ασχοληθούν με το παιχνίδι ξανά και ξανά μέχρι να νιώσουν πως κατανοούν αρκετά καλά τον κόσμο του. Και φυσικά, το ανελέητο πέρασμα του χρόνου, ειδικά στα πρώτα gameplay, δεν κρίνεται ως η καλύτερη προσέγγιση σε νέους παίκτες – ίσως μια επιλογή επιπέδου δυσκολίας να ήταν παραπάνω από καλοδεχούμενη.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το Save Koch μπορεί να αποτελέσει μια ενδιαφέρουσα επιλογή για ένα διάλειμμα από κάποια άλλη, πιο σημαντική κυκλοφορία στο Switch, ή τουλάχιστον, μια όμορφη φορητή επιλογή σε κάποιο μεγάλο ταξίδι. Αν και είναι βέβαιο πως, αργά ή γρήγορα, το gameplay θα χάσει μεγάλο κομμάτι της αίγλης του, εν τούτοις κάθε φορά που παίρνουμε την τύχη του Koch στα χέρια μας, αισθανόμαστε την αγωνία της πρώτης φοράς και την πίστη ότι θα τα καταφέρουμε να σώσουμε τον άτυχο μαφιόζο… ή να έχουμε κάπου ένα αρκετά μεγάλο (ψηφιακό) απόθεμα μπέικον.
Το Save Koch κυκλοφορεί στο Nintendo Switch από τις 6 Μαρτίου.