Ποδόσφαιρο που του λείπουν σχεδόν τα πάντα.
Κατά καιρούς κυκλοφορούν τίτλοι που μας κάνουν και απορούμε για το τι ακριβώς είχαν στο μυαλό τους οι developers όταν πήραν την απόφαση να επενδύσουν χρόνο και χρήμα στη δημιουργία τους. Κάποια παιχνίδια από αυτά αποδεικνύονται εξαιρετικά, παρά το περίεργο concept τους, ενώ άλλα – όπως το PandaBall – μας αφήνουν γεμάτους ερωτηματικά, και ειδικά για το αν κανένας από την ομάδα ανάπτυξης δοκίμασε το τελικό αποτέλεσμα που το studio παρέδωσε τελικά στο κοινό.
Το PandaBall λοιπόν, πρόκειται για ένα arcade style ποδοσφαιράκι 5v5, με πρωταγωνιστές τα γνωστά και συμπαθή σε όλους μας panda. Ο τίτλος διαθέτει δύο κεντρικά είδη παιχνιδιού, το Multiplayer, το οποίο είναι αποκλειστικά τοπικό, με καμία επιλογή για online, και το Training, που αποτελείται από δύο modes, το Vs AI και το The Road. Το πρώτο mode δεν χρειάζεται ανάλυση αφού πρόκειται για έναν απλό αγώνα εναντίον της A.I., ενώ το δεύτερο είναι ένα μικρό τουρνουά τεσσάρων αγώνων με αυξανόμενη δυσκολία, χωρίς να υπάρχει η επιλογή να δημιουργήσεις κάποιο δικό σου ή να το παραμετροποιήσεις με κάποιο τρόπο.
Μιλώντας για την A.I., να αναφέρουμε ότι είναι άκρως προβληματική, αφού στα χαμηλά level δυσκολίας παρατηρήσαμε τραγελαφικές καταστάσεις, του τύπου ο αντίπαλος να έχει τη μπάλα και απλά να κάθεται σε μία θέση χωρίς να κινείται, ενώ στα μεγαλύτερα επίπεδα φτάνει στο άλλο άκρο, και σε συνδυασμό με τον προβληματικό χειρισμό που θα αναλύσουμε στη συνέχεια, δεν προλαβαίνεις να αντιδράσεις ή να αμυνθείς εύκολα, με αποτέλεσμα η ήττα να είναι δεδομένη στην πλειοψηφία των αναμετρήσεων.
Ο χειρισμός των παικτών είναι διαφορετικός από ό,τι έχουμε συνηθίσει σε αντίστοιχους τίτλους, αφού ο κάθε παίκτης -με εξαίρεση τον τερματοφύλακα, που ελέγχεται από την A.I.- αντιστοιχεί σε ένα από τα τέσσερα “face” κουμπιά του DualShock 4. Για να ελέγξουμε λοιπόν το κάθε panda πρέπει να πατήσουμε το αντίστοιχο σύμβολο που βρίσκεται πάνω από το κεφάλι του, με τo shooting και το aiming να γίνονται με τον δεξιό αναλογικό μοχλό. Στην θεωρία ακούγεται απλό, όμως στην πράξη ο χειρισμός αποτυγχάνει, αφού πρέπει κάθε φορά να επιλέγουμε μόνοι μας τον κάθε παίκτη όταν θέλουμε να κάνουμε το οτιδήποτε, αφού δεν γίνεται αυτόματα όπως π.χ. όταν κάνεις πάσα στο FIFA. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την κάκιστη επιλογή των developers να παρέχουν μια μόνο κάμερα, σε τόσο κακή γωνία και απόσταση που τα πάντα φαίνονται μικρά, καθιστά τον τίτλο κουραστικό μετά από κάποια ώρα ενασχόλησης.
Δυστυχώς, το PandaBall πάσχει και στον τομέα του περιεχομένου, αφού διαθέτει ελάχιστα γήπεδα και μόνο 16 pandas τα οποία μπορούμε να ξεκλειδώσουμε κάνοντας level up μέσω του XP που κερδίζουμε. Τα διάφορα power ups που εμφανίζονται κατά τη διάρκεια των αγώνων έχουν ενδιαφέρον, περιλαμβάνουν αρκετές επιλογές, όπως μπάλες που μετράνε για διπλό ή τριπλό goal, και δίνουν τη δυνατότητα να αλλάξουμε την έκβαση μιας αναμέτρησης. Όσον αφορά sτο κομμάτι της παρουσίασης του τίτλου, θα λέγαμε ότι είναι ίσως ο μοναδικός τομέας που δεν πάσχει. Οι developers έχουν γεμίσει την οθόνη με ζωντανά χρώματα και τα γήπεδα έχουν ωραίο artwork. Η κακή όμως γωνία και η μακρινή απόσταση που διάλεξαν για την κάμερα, αναιρούν δυστυχώς την καλή σχετικά δουλειά που έχουν κάνει.
Συνοψίζοντας, θα λέγαμε ότι το PandaBall είναι μια χαμένη ευκαιρία, αφού αν οι developers είχαν προσέξει κάποια βασικά πράγματα, θα μπορούσαν να είχαν παραδώσει ένα καλό arcade football game, που θα απευθυνόταν σε μικρές ηλικίες, και γιατί όχι και σε μεγαλύτερες αν είχε το απαιτούμενο βάθος. Στην τωρινή του, όμως, μορφή, και με τα προβλήματα που έχει, δεν θεωρούμε ότι αξίζει τον χρόνο σας.
To PandaBall κυκλοφορεί από τις 6/2 για PS4 και PC. To review βασίστηκε στην έκδοσή του για PS4.
