Μία σκοτεινή stealth tactics πρόταση για το Switch.
Το Alder’s Blood αποτελεί έναν ακόμη indie τίτλο που ακολούθησε την καθιερωμένη πλέον διαδρομή, κάνοντας όλες τις αναμενόμενες στάσεις στην πορεία, με μία μόνο μικρή απόκλιση λίγο πριν τον τελικό προορισμό. Ξεκίνησε λοιπόν από το ολιγομελές στούντιο Shockwork των έξι ατόμων, έκανε το Kickstarter του, πέτυχε τον επιθυμητό στόχο (και λίγο παραπάνω), αντί όμως να κυκλοφορήσει πρώτα στο PC και μετά στο Switch, ως είθιστε, αποφάσισε να κάνει το αντίστροφο. Παρά την ανορθόδοξη κυκλοφορία βέβαια, είναι εμφανές ότι ο βασικός σχεδιαστικός κορμός του προοριζόταν για τους υπολογιστές, με κάποια προβλήματα να προκύπτουν από αυτή την επιλογή.
Στον κόσμο του Alder’s Blood λοιπόν, μεταφερόμαστε σε ένα σκοτεινό και ζοφερό σύμπαν, όπου οι κάτοικοί του έχουν σκοτώσει τον Θεό (κυριολεκτικά, όχι με την Νιτσική έννοια), και τα πάντα καλύπτονται από μία τερατώδη και απόκοσμη ατμόσφαιρα. Μέσα στον κόσμο αυτό πλέον, κατοικούν εκτός των ανθρώπων, διαφόρων ειδών πλάσματα και τέρατα, καθώς και οι hunters -άνθρωποι με κάποιες μεταφυσικές δυνάμεις- που αποτελούν τα μέλη του party μας, μιας και έχουμε να κάνουμε με έναν RPG τίτλο. Με αρκετές υποσημειώσεις βέβαια, καθώς πρόκειται για ένα stealth, turn-based tactics παιχνίδι. Με μεγάλη έμφαση στο stealth, καθώς το επίπεδο δυσκολίας και το αυστηρό σύστημα του παιχνιδιού δεν θα λέγαμε ότι επιτρέπουν ιδιαίτερα τους ηρωισμούς.
Αν λοιπόν κάποιος, σε πρώτη ανάγνωση της περιγραφής, σκεφτεί ότι πρόκειται για κάτι ανάμεσα στα XCOM και Darkest Dungeon, θα έχει πέσει αρκετά μέσα, χωρίς, όμως, το Alder’s Blood να στερείται της δικής του ταυτότητας, ενώ ταυτόχρονα, απέχει και λίγο σε ποιότητα από τα άλλα δύο. Στο τακτικό κομμάτι, συναντάμε την κλασική ισομετρική μάχη, με όλες τις κινήσεις μας να καθορίζονται από τη διαχείριση του stamina, που πέφτει με σχεδόν κάθε κίνηση του εκάστοτε hunter.
Ενδιαφέρον σύστημα, αλλά με λίγο άδικο καταμερισμό. Για παράδειγμα, το reload ενός όπλου απαιτεί τον ίδιο αριθμό μπαρών stamina με το τελειωτικό χτύπημα που θα σκοτώσει έναν αντίπαλο. Αυτή η έλλειψη ισορροπίας δεν έχει να κάνει τόσο με λάθος, παρά με σχεδιαστική επιλογή που θέλει να προσθέσει και το roguelike στοιχείο στο παιχνίδι.
Κάτι που επιτυγχάνεται, όχι με τόσο άμεσο τρόπο, αλλά οδηγώντας μας σε σταδιακό αποδεκατισμό του party με διάφορους τρόπους. Είτε γιατί κάποιος hunter μας χάνεται σε μία μάχη, είτε γιατί όσο η ώρα περνάει, βυθίζεται όλο και περισσότερο στο σκοτάδι και την τρέλα. Μια επιλογή που είτε θα λατρέψει είτε θα μισήσει κάποιος. Καθώς μπορεί από την μία να είναι σκληρό και να καταλαβαίνεις κατόπιν εορτής ότι έχεις οδηγηθεί σε αδιέξοδο, από την άλλη όμως, σε κατευθύνει με τον τρόπο του να χρησιμοποιήσεις και να διαχειριστείς όλα τα στοιχεία του παιχνιδιού. Από το crafting και τη συλλογή υλικών, μέχρι την τοποθέτηση ενός hunter ως φρουρό (καθώς υπάρχουν ενέδρες και είναι οδυνηρές), και τη συνολική διαχείριση του camp και των hunters που θυσιάζουμε, ανταλλάσουμε και στρατολογούμε.
Αυτά είναι μόνο μερικά από τα στοιχεία που συντελούν το gameplay, ενώ υπάρχουν αρκετά ακόμη, ειδικά ως προς το stealth μέρος του παιχνιδιού, που υφαίνουν το σύνολό του. Με πολλά μικρά τμήματα από εδώ κι από εκεί, που δένουν αρκετά καλά μεταξύ τους, χωρίς, όμως, να εμβαθύνουν ιδιαίτερα στη μικροδιαχείρηση, αλλά συγκεντρωτικά, να αποδίδουν ένα σχετικά σύνθετο και πλούσιο σύνολο.
Εκεί που υπάρχει εμφανές πρόβλημα, είναι στο ότι το παιχνίδι δείχνει ξεκάθαρα πως έχει σχεδιαστεί για PC, με αποτέλεσμα να υπάρχει πρόβλημα στην έκδοση του Switch. Αρχικά, τα πάντα είναι υπερβολικά μικρά. Από τις εικόνες και τη γραμματοσειρά των κειμένων, μέχρι τα μενού, ιδίως αν κάποιος παίζει φορητά. Και ακόμη κι αν αυτό είναι κάτι που μπορεί να λυθεί μελλοντικά με κάποιο update, η κίνηση του κέρσορα δύσκολα θα βελτιωθεί. Όλες μας οι κινήσεις πρέπει να γίνουν με τον κέρσορα, και ο τρόπος που αυτός λειτουργεί με τον μοχλό του Switch, το κάνει αφόρητο μέχρι να πετύχεις κάτι τόσο μικρό στην οθόνη.
Υπάρχει και η επιλογή της οθόνης αφής βέβαια, αλλά δεν θα λέγαμε ότι είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος παιχνιδιού για έναν τέτοιο τίτλο. Όσο κι αν φαντάζει λεπτομέρεια κάτι τέτοιο, και μετά από αρκετή ώρα ο παίκτης να αποδέχεται και να αφομοιώνει σε ένα βαθμό την ιδιοτροπία του τίτλου, είναι μεγάλο και βασικό πρόβλημα για την ομαλή ροή του. Πόσο μάλλον δε, όταν πρόκειται για ένα τόσο απαιτητικό παιχνίδι, που κάθε κίνηση μετράει, στοιχίζει και λειτουργεί σκακιστικά.
Στον αντίποδα αυτού του προβλήματος βέβαια, έχουμε ένα αρκετά απολαυστικό παιχνίδι για τους φίλους του είδους, με εξαιρετική μάλιστα ατμόσφαιρα. Αυτή συντελείται από δύο βασικά στοιχεία. Αρχικά έχουμε την απόκοσμα ατμοσφαιρική μουσική του, και από την άλλη, το πολύ καλό εικαστικό κομμάτι του, που προσπαθεί να παντρέψει την βικτωριανή αισθητική με την άγρια δύση, και ρίχνει αρκετές κλεφτές ματιές στην κόμικ τεχνοτροπία του Mike Mignola. Κάπου ανάμεσα στις διάφορες προωθητικές ενέργειες για το παιχνίδι, σίγουρα έχει αναφερθεί και ο χαρακτηρισμός “Λοβκραφτιανό”, αλλά λέμε να τον αφήσουμε να ξεκουραστεί αυτό τον όρο, γιατί χρησιμοποιείται τόσο συχνά, που πλέον έχει χάσει το νόημά του.
Το Alder’s Blood κυκλοφορεί για το Nintendo Switch από τις 13 Μαρτίου. Η έκδοσή του για PC θα γίνει διαθέσιμη στις 20 Απριλίου.
