Τα νομίσματα έχουν πάντα δύο πλευρές.
Ο γράφων τρέφει μια ξεχωριστή και ιδιαίτερη αγάπη στα αλληγορικά παιχνίδια. Στα παιχνίδια αυτά που, ενώ με την πρώτη γνωριμία δείχνουν κάτι συγκεκριμένο και απτό, σε δεύτερο επίπεδο έχουν μια άλλη ερμηνεία, μια δεύτερη ανάγνωση, ένα κρυμμένο νόημα πίσω από τις εικόνες, τους ήχους και τα animations. Όχι γιατί απαραίτητα είναι ανώτερες σαν gaming εμπειρίες από άλλους τίτλους. Επ’ ουδενί. Αλλά γιατί έχουν την ιδιότητα να υπενθυμίζουν το γεγονός πως τα βιντεοπαιχνίδια μπορούν να αποτελούν τέχνη, και με όχημα μια αφηγηματική ιστορία να υπάρξουν ως μορφή εσωτερικής έκφρασης ενός μηνύματος. Τι ομορφότερο -μέσα στην απλότητά του- λοιπόν, από μια αλληγορία που διδάσκει την “αγάπη”, “το μίσος” και όλα αυτά που μπορούν να καταφέρουν δύο εκ διαμέτρου αντίθετοι κόσμοι όπως αυτοί;
Για να τα πάρουμε από την αρχή, το About Love, Hate and the Other Ones 2 αποτελεί την συνέχεια το ομώνυμου πρώτου μέρους που δημιούργησε ο Tobias Bilgeri σε συνεργασία με την Black Pants Game Studio. Ο πρώτος είναι ένας δημιουργός με χαρακτηριστικά στοιχεία στον σχεδιασμό και την αισθητική ταυτότητα των παιχνιδιών του, ενώ η δεύτερη πρόκειται για μια ομάδα game development που δίνει έμφαση στη δημιουργία γρίφων και puzzles στα πονήματά της. Το όλο concept του τίτλου είναι απλό. Ρόλο πρωταγωνιστή έχουν η «αγάπη» (Love) και το «μίσος» (Hate), δύο μικρά πλασματάκια τα οποία προσπαθούν σε κάθε ξεχωριστό επίπεδο του παιχνιδιού να φτάσουν το κόκκινο μεγάλο κουμπί, που θα τα οδηγήσει στο τέλος του ταξιδιού τους.
Η αγάπη και το μίσος, όμως, δε φτάνουν για την επίλυση των πάντων, όπως ακριβώς και στην κανονική ζωή (η αλληγορία που λέγαμε), και οι πρωταγωνιστές για να επιλύσουν τους γρίφους κάθε επιπέδου θα χρειαστούν και τους Others. Οι Others είναι πλασματάκια (ας επιτραπεί ο άχαρος όρος, αλλά είναι ό,τι πιο δόκιμο δεδομένης της μορφής τους), τα οποία χρησιμοποιούν ο Love και ο Hate για να φτάσουν στο τέλος της πίστας. Ο μεν Love έχει τη δυνατότητα να έλκει προς το μέρος του κατά βούληση τους Others, ενώ ο Hate να τους απωθεί.
Η μετακίνηση των, κατά τα άλλα ακούνητων, Others δια μέσου της εναλλαγής των ιδιοτήτων των Love και Hate, επιτρέπει στους πρωταγωνιστές μας την υπερπήδηση των διαφόρων εμποδίων και την επίτευξη του στόχου τους. Παράλληλα, κάθε level περιέχει ορισμένο αριθμό coins διάσπαρτα μέσα σε αυτό, σαν έξτρα collectible, το οποίο μετέπειτα θα επιτρέψει την πρόσβαση σε bonus επίπεδα. Για τον εμπλουτισμό της gaming εμπειρίας και των γρίφων που αυτή προσφέρει, οι Others διαφοροποιούνται όσο προχωρά το παιχνίδι, με νέες κατηγορίες διαφορετικής ιδιότητας να προστίθενται.
Οι προσθήκες των διαφόρων Others (τηλεμεταφορά, ώθηση προς τα πάνω κ.α.) εμπλουτίζουν το gameplay και δίνουν έξτρα δυσκολία στα puzzles του τίτλου. Τέλος, ακόμα ένα νέο στοιχείο στον τίτλο είναι η μετάβαση από 2D δομή σε 3D, η οποία με τη σειρά της αναμφίβολα αυξάνει τη δυσκολία και δίνει βάθος στην εμπειρία (pun κατευθείαν από το Πλώμαριτέλ-ειο textbook). Για να είμαστε ακριβείς, στην ουσία έχουμε ένα ψευδό-3D περιβάλλον, με αλλαγή της οπτικής της κάμερας και μεταφοράς της σε διαφορετική γωνία, η οποία πάλι δίνει ένα 2D αποτέλεσμα, αλλά θα ήμασταν άδικοι με τον τίτλο αν λέγαμε ότι η ψευδαίσθηση αυτή δε λειτουργεί και ότι δεν καταφέρνει να «βάλει στο παιχνίδι» την προοπτική σαν στοιχείο επίλυσης των γρίφων.
Κάπως έτσι φτάνουμε και στην ουσία. Τι αποζητά κανείς από ένα puzzle game; Τι προσδοκά από έναν indie τίτλο μικρών, αυτοτελών επιπέδων με σπαζοκεφαλιές, που δε μπορεί να βρει σε οποιοδήποτε δωρεάν ανάμεσα στα αμέτρητα τέτοιου τύπου προϊόντα στα ψηφιακά καταστήματα των συσκευών Android ή της Apple; Πώς αξιολογείται η gameplay ουσία σε έναν τίτλο (και ένα genre γενικότερα) με δεδομένο ταβάνι δυνατοτήτων; Η απάντηση, πάντα κατά την ταπεινή, προσωπική άποψη του γράφοντα, είναι μια και δεν είναι άλλη από την ευρηματικότητα και τη δυσκολία των γρίφων.
Για να καταφέρει κάποιος να κάνει το προϊόν του να ξεχωρίσει σε μια τέτοιου είδους, σχεδόν κορεσμένη, αγορά, η εγγύηση υψηλής ποιότητας του περιεχομένου φαντάζει μονόδρομος. Ούτε τα collectibles θα σώσουν την παρτίδα, ούτε μικροπροσθήκες άλλων στοιχείων του gameplay. Η διαφορά στην αντιμετώπιση ενός γρίφου από ένα απλό trial & error σύστημα, στο οποίο ασυναίσθητα δοκιμάζει κανείς διαφορετικές κινήσεις μέχρι τυχαία να πετύχει τη σωστή σε μια από αυτές, μέχρι την πραγματική ανάγκη συλλογισμού και εφαρμογής κριτικής σκέψης για την επίλυσή του, είναι τεράστια και πραγματικά μπορεί να γίνει το “selling point” ενός τίτλου.
Το About Love, Hate & the Other Ones 2 σε ένα μεγάλο βαθμό καταφέρνει το παραπάνω. Τα puzzles του τίτλου είναι πραγματικά δύσκολα, με την πρόκληση να αυξάνεται ομαλά καθ’ όλη τη διάρκειά του. Ο χώρος που έχουν οι χαρακτήρες (σ.σ. τα πλασματάκια δηλαδή… είδατε που όντως ακούγεται καλύτερο από οτιδήποτε άλλο;) για να κινηθούν σε κάθε level είναι πολύ καλά μελετημένος, ώστε οι κινήσεις που πρέπει να γίνουν να είναι συγκεκριμένες. Καμία σχεδόν απόφαση δεν έχει χώρο να παρθεί τυχαία, κανένα βήμα για την επίλυση του puzzle δεν προσφέρεται άκοπα στον παίκτη, και κάθε φαινομενικά απλή στρατηγική δεν φέρνει την ευόδωση, αν πρώτα δεν αποτύχει αρκετές φορές, δεν επαναξιολογηθεί και δεν φιλτραριστεί εκ νέου.
Με άλλα λόγια, το παιχνίδι παίρνει σοβαρά αυτό που κάνει και καταφέρνει να «στύψει» το μυαλό του παίκτη, δίνοντάς του μια πραγματική πρόκληση ακόμα και στα σημεία αυτά που δεν θα το περίμενε κανείς. Απόδειξη αυτού είναι η ευεργετική ύπαρξη του κουμπιού “undo”, που επαναφέρει στην ακριβώς -πριν από το τελευταίο κλικ- προηγούμενη κατάσταση το παιχνίδι, η οποία ουκ ολίγες φορές σώζει από μια στρατηγικά λάθος κίνηση, η οποία θα μπορούσε να πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων μια ολόκληρη αλληλουχία παραγωγικής σκέψης μέχρι το σημείο αυτό.
Έξτρα credit οφείλει να δοθεί στον τίτλο βάσει του γεγονότος ότι μονίμως καταφέρνει να εναλλάσσεται σε νοοτροπία, με τον παίκτη να μην μπορεί να μπει ποτέ σε κάποιου είδος κλίματος, πνεύματος και λογικής που θα του επιτρέψει την ευκολότερη επίλυση των γρίφων. Κάθε γρίφος απαιτεί την αποτίναξη της προηγούμενης λογικής που καταστρατηγήθηκε για την ολοκλήρωση του level, και την αναζήτηση μιας άλλης. Ο αριθμός των γρίφων είναι ικανοποιητικός, και μαζί με τα έξτρα επίπεδα που ξεκλειδώνονται μέσω coins μπορούν να δώσουν ένα γεμάτο δωδεκάωρο ή δεκαπεντάωρο παιχνιδιού.
Στον οπτικό τομέα, ο οποίος είναι σχεδιασμένος στο χέρι από τον ίδιο τον Tobias, το χαρακτηριστικό καρτουνίστικο ύφος του Γερμανού illustrator και συν-ιδρυτή της Black Pants είναι έκδηλο από τις βασικές επιλογές στο αρχικό μενού κιόλας. Παρά το προφανές υποκειμενικό κριτήριο στην αξιολόγηση της τέχνης, η δουλειά που έχει γίνει είναι αδιαμφισβήτητα άρτια και προσεγμένη, με τα σχέδια των πρωταγωνιστών και των περιβαλλόντων να είναι λεπτομερή. Ωστόσο, τα περιβάλλοντα κάθε θεματικού κόσμου (6 στο σύνολο με 10 επίπεδα ο καθένας) δεν διαφέρουν και πολύ μεταξύ τους, ούτε παίρνουν βραβείο πρωτοτυπίας, με την χρωματική παλέτα που χρησιμοποιήθηκε να συμβάλει σε αυτό, χωρίς ωστόσο να είναι δυσάρεστη στο μάτι. Επιπλέον, αδιάφορο ως κουραστικό θα χαρακτήριζε κανείς τον ηχητικό τομέα του παιχνιδιού, με ελαφρά μουσικά θέματα και απλοϊκά voiceovers.
Κλείνοντας, επιστρέφουμε στην αρχή του review και εξετάζουμε τι είναι τελικά το About Love, Hate & the Other Ones 2 και πού εντοπίζεται η πραγματική αξία του. Το πόνημα της Black Pants είναι ένα όμορφο παιχνίδι, με ιδιαίτερη αισθητική και με μερικές ενδιαφέρουσες και ευχάριστες gaming ώρες διαθέσιμες για όποιον ασχοληθεί μαζί του. Ωστόσο, πάνω από αυτά, ο τίτλος είναι μια παράσταση, ένα μήνυμα, μια παραβολή. Όχι για την αγάπη ή το μίσος απαραίτητα, αλλά για την αλληλεγγύη, την αξία της συνεργασίας και την άμβλυνση των διαφορών κάτω από την ύπαρξη ενός κοινού στόχου. Ακόμα και όταν μιλάμε για εξ ορισμού αντίθετους κόσμους όπως το μίσος και η αγάπη…
Το About Love, Hate & the Other Ones 2 κυκλοφορεί από τις 8 Μαΐου αποκλειστικά για PC.
