Τρίβοντας το λυχνάρι.
Στο Webcast #424, της Δευτέρας 25 Μαΐου, ένα από τα πολλά θέματα που συζητήθηκαν ήταν αυτό των remakes, και συγκεκριμένα το ποια παιχνίδια του παρελθόντος, που έχουν γεράσει άσχημα και δύσκολα μπορεί κάποιος να τα παίξει σήμερα, θα θέλαμε να δούμε να υλοποιούνται και να έρθουν σε σύγχρονα συστήματα. Παιχνίδια κλασικά, που θα θέλαμε να τους δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία, να τα απολαύσουμε ξανά, με σύγχρονους μηχανισμούς και ανανεωμένα γραφικά, ώστε να συστηθούν εκ νέου σε εμάς, αλλά και σε νεότερες γενιές παικτών, που δεν είχαν την τύχη να τα απολαύσουν όταν κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά. Οι προτάσεις που ακούστηκαν εκείνο το βράδυ ήταν αρκετές και κίνησαν το ενδιαφέρον πολλών, οπότε αυτό αποτέλεσε το κίνητρό μας για το άρθρο της στήλης GO Talks για την πρώτη εβδομάδα του Ιουνίου.
Και ενώ στη δική μου περίπτωση η επιλογή θα ήταν η προφανής (δηλαδή κάτι μεταξύ των Silent Hill, ή Knights of the Old Republic), μια συζήτηση με τη σύζυγό μου πριν από λίγες ημέρες τράβηξε από την σκουριασμένη database του μυαλού μου ένα αγαπημένο παιχνίδι από το 2002, που σχεδόν είχα ξεχάσει, αλλά που μόλις “ξεσκόνισα” από τη μνήμη μου, θυμήθηκα πόσο εντυπωσιακό, πρωτότυπο και ατμοσφαιρικό ήταν. Ο λόγος για το Shadow of Memories, ένα παιχνίδι της Konami (μιας Konami που τότε ήταν σχεδόν υπόδειγμα publisher/ developer), γραμμένο και σκηνοθετημένο από την Junko Kawano, μια δημιουργό που εργάζονταν χρόνια στην Konami και είχε στήσει -μαζί με άλλα στελέχη της εταιρείας- τη σειρά Suikoden.
Με το Shadow of Memories, ωστόσο, η Kawano επιχείρησε κάτι διαφορετικό. Επρόκειτο για ένα adventure παιχνίδι, που λάμβανε χώρα σε ένα απομονωμένο γερμανικό χωριό. Ο πρωταγωνιστής του παιχνιδιού, ο Eike, δολοφονείται στα πρώτα λεπτά του παιχνιδιού από μια μυστηριώδη φιγούρα και η ψυχή του πηγαίνει στη λήθη. Εκεί τον περιμένει ένα δαιμόνιο, ο Homunculus, ο οποίος του δίνει μια συσκευή, μέσω της οποίας ο Eike μπορεί να ταξιδέψει στο χρόνο. Έτσι θα μπορέσει να αλλάξει τον ρου της ιστορίας σε διάφορα σημεία της, με απώτερο στόχο την αποτροπή της δολοφονίας του. Και κάπως έτσι ξεκινάει ένα γαϊτανάκι ταξιδιού στο χρόνο, επικοινωνίας με τους κατοίκους του χωριού σε διάφορες χρονικές περιόδους (από το 1500 μέχρι το σήμερα) και μια παράξενη περιπέτεια, με οκτώ διαφορετικά τέλη, αγωνία, γρίφους και μιας από τις πιο ιδιαίτερες ατμόσφαιρες που έχω δει ποτέ σε παιχνίδι.
Ωστόσο, όντας παιχνίδι του 2002, και αναπτυγμένο για το PlayStation 2 (με μεταφορά του λίγο αργότερα σε Xbox και PC), το Shadow of Memories δύσκολα παίζεται σήμερα. Κακό animation και δύστροπος έλεγχος του χαρακτήρα, παρωχημένα ηχητικά εφέ, γραφικά από άλλη εποχή. Όμως η γοητεία του είναι εκεί, ακόμα και σήμερα, και ένα remake θα έδινε μια νέα υπόσταση σε αυτό το τόσο ιδιαίτερο εγχείρημα. Γνωρίζω πολύ καλά ότι η σημερινή Konami όχι πλάνα για remake δεν έχει, αλλά μάλλον δεν ξέρει ότι κατέχει τα δικαιώματα του συγκεκριμένου IP, αλλά όσο ζω ελπίζω.
Γράψτε μας στα σχόλια το δικό σας… ευχολόγιο για αγαπημένα παιχνίδια που έχουν γεράσει και θα θέλατε να τα δείτε καλωπισμένα και φροντισμένα έτσι ώστε να τους δοθεί μια δεύτερη ζωή.
Γιώργος Καλλίφας
Τέτοιου είδους θέματα αποτελούν μια καλή αφορμή για να κάνω μια μικρή αναδρομή σε παλιούς τίτλους που κέρδισαν μια θέση μέσα μου ανά τα χρόνια, για τον α ή β λόγο. Στον νου μου έρχονται απευθείας πολλά ονόματα τα οποία θα ήθελα να γίνουν remake, που είχαν είτε μεγάλη είτε μικρή επιτυχία εμπορικά, όπως Final Fantasy VIII, Star Wars Jedi Knight: Dark Forces II, Jedi Knight II: Jedi Outcast, Knights of the Old Republic 1 & 2, X-Wing Alliance, Parasite Eve, Xenogears, Vagrant Story, και ένα κάρο άλλα που δεν γίνεται να αναφερθούν έτσι απλά σε λίγες γραμμές. Οι τίτλοι όμως στους οποίους θα εστιάσω σήμερα είναι τα Max Payne και Max Payne 2: The Fall of Max Payne.
Η noir ατμόσφαιρα, το εξαιρετικό gameplay για τα δεδομένα της εποχής και το σενάριο του Sam Lake, έκαναν τους δύο αυτούς τίτλους να ξεχωρίσουν στην κατηγορία των third-person shooters, και να επηρεάσουν, είτε λιγότερο είτε περισσότερο, πολλά μελλοντικά παιχνίδια του είδους. Όπως είναι αναμενόμενο, τα γραφικά και η παρουσίαση δεν έχουν καταφέρει να αντέξουν το test του χρόνου, αφού τα Max Payne 1 & 2 κυκλοφόρησαν το 2001 και 2003 αντίστοιχα. Μακάρι κάποια στιγμή η Rockstar να αποφασίσει να βγάλει από τον λήθαργο αυτό το ιστορικό franchise, και να μας δώσει τα remakes αυτών των δύο τόσο σημαντικών τίτλων για το είδος, αλλά και γενικότερα για το gaming.
Χρήστος Ντίνος
Πλησιάζοντας πλέον στην τέταρτη δεκαετία της ζωής μου, μπροστά από τα ματιά μου έχουν περάσει αρκετοί τίτλοι, άλλοι πραγματικά καλοί, άλλοι μέτριοι και φυσικά αρκετό σκουπιδαριό… Από αυτούς κάποιοι -όπως τα Onimusha: Warlords, Parasite Eve, Lost Odyssey, Need for Speed: Underground, Deus Ex Human Revolution- κάτι είχαν και μου έκαναν το κλικ για να χαραχτούν για πάντα στην καρδιά μου. Τα τελευταία χρονιά, με τη μόδα των remaster και remakes, έχω πιάσει αρκετές φόρες τον εαυτό μου να εύχεται για κάποια επανακυκλοφορία κάποιων από των παραπάνω ονομάτων. Βέβαια, τώρα που το μυαλό μου κάνει μια γρήγορη ιστορική αναδρομή σε παλαιότερους τίτλους, εύχομαι πραγματικά να υπάρξει ένα remaκe, φέρνοντας στα τωρινά δεδομένα της βιομηχανίας έναν τίτλο που κυκλοφόρησε πίσω στο μακρινό 1997 για την τότε οικιακή κονσόλα της Nintendo, το N64, από την τότε κραταιά Rare Ltd., μιλάω για το Blast Corps.
Για όσους ήταν τότε σε μικρή ηλικία ή δεν θυμούνται, το Blast Corps ήταν ένα puzzle παιχνίδι, όπου αναλαμβάναμε τον ρόλο ενός οδηγό που χρησιμοποιούσε διάφορα οχήματα (από μπουλντόζες και περιπολικά μέχρι γιγάντια ρομπότ), στην προσπάθειά μας να ισοπεδώσουμε κάθε κτίριο που στεκόταν εμπόδιο στην πορεία ενός φορτηγού φορτωμένου με πυρηνικές κεφαλές. Ο τίτλος περιείχε μερικά εξαιρετικά δύσκολα επίπεδα που δεν ήταν σχεδιασμένα να είναι τόσο δύσκολα στην πράξη. Αντίθετα, ήταν ο δύστροπος χειρισμός του παιχνιδιού και η κάμερα που μερικές φορές λειτουργούσαν ως τα πιο διαβόητα εμπόδια του τίτλου. Τέλος για όσους θέλουν να ξαναζήσουν τις στιγμές γεμάτες ένταση του Blast Corps, μπορούν να το δοκιμάσουν, μέσα από το Rare Replay για το Xbox One.
Άγγελος Ζλατινούδης
Δύσκολη η τοποθέτηση σε αυτό το ερώτημα, ειδικά αν αναλογιστούμε την εξέλιξη που είχαν ορισμένες σειρές μέσα στο χρόνο. Πολύ θα ήθελα, για παράδειγμα, να δω ένα remake των τίτλων Prince of Persia που πραγματεύονται το ταξίδι του Πρίγκηπα ενάντια στον χρόνο, τον Dahaka και τον Βεζίρη. Ωστόσο, ένας είναι ο τίτλος που θα έδινα κυριολεκτικά τα πάντα για να δω να επιστρέφει ως remake. Αυτός είναι το Tomb Raider: Angel of Darkness. Ο έρωτας μου για τη Λάρα ξεκινά στο μακρινό 1996, χωρίς ακόμα να σβήσει. Η μετάβαση, όμως, από το PS1 στο PS2 έφερε και έναν τίτλο που είχε υποσχέσεις για κάτι δυναμικό. Μια περιπέτεια σε αστικά περιβάλλοντα, με κανονικούς και υπερφυσικούς αντιπάλους, υπέροχη, σκοτεινή ατμόσφαιρα και ένα εξαιρετικότατο soundtrack που με κάνει να ανατριχιάζω ακόμα και σήμερα, ήταν η απόλυτη εκπλήρωση των πόθων μου να δω τη δεσποινίδα Croft σε κάτι καινούριο, που θα της ταίριαζε γάντι.
Όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι λέει ο θυμόσοφος λαός ωστόσο, και έχει απόλυτο δίκιο. Όσο και αν μου άρεσε το παιχνίδι, όσες φορές και αν έχω καταφέρει να το ολοκληρώσω μέχρι και σήμερα, δεν παύει να είναι από τους τίτλους που έχουν τόσα πολλά θέματα, που μόνο ένα ολικό remake θα το άλλαζε. Η σειρά Tomb Raider έχει προχωρήσει σε άλλες ατραπούς, πολύ πιθανόν ανοπαίες, αλλά σίγουρα ολοκληρώνουν το στόχο της. Δεν παύω να ελπίζω όμως για τον ερχομό της μέρας που θα ανακοινωθεί ένα remake αυτού του τίτλου, με διορθωμένα τα προβλήματα ελέγχου, κάμερας και shooting, ολόκληρο το κομμένο υλικό, μαζί με τα segments που σχεδιάζονταν για τα επόμενα παιχνίδια της τριλογίας, να επιστρέφουν σε ένα μεγάλο παιχνίδι για τους οπαδούς που περίμεναν αυτή την υπόσχεση πριν από περίπου 20 χρόνια. Παρακαλώ πολύ να το σκεφτείτε, αγαπητές SE και CD.
Κώστας Παπαμήτρου
SSX μου λείπεις! Γύρνα πίσω (ή έστω τηλεφώνα)…
Θυμάσαι πως γνωριστήκαμε; Ήσουν από τα πρώτα παιχνίδια που αγόρασα στο PS2 μου, αλλά ξεχώρισες αμέσως από όλα τα υπόλοιπα. Δεν ήσουν απλά ένα extreme sports sim, ήσουν ένα ξέφρενο racing game, βουτηγμένο σε αγνή τρέλα και καγκουριά. Με τους αξεπέραστους gaming μηχανισμούς σου για τα tricks, που αψηφούσαν κάθε κανόνα της λογικής και νόμο της φύσης, με τους σουρεαλιστικούς χαρακτήρες σου, βγαλμένους κατευθείαν από τις πιο urban φαντασιώσεις των 90s, με τις αλλόκοτες πίστες σου γεμάτες με τους πιο κουλούς συνδυασμούς περιβαλλόντων (Metro-City <3), δεν με έχεις αφήσει να σε ξεχάσω ακόμα και μετά από όλα αυτά τα χρόνια.
SSX μου, μου έμαθες τι θα πει αγνή διασκέδαση, με τις ατελείωτες καταβάσεις στις ψηφιακές χιονισμένες βουνοπλαγιές σου. Τι θα πει ανεμελιά και ευχαρίστηση, με τα αλλεπάλληλα και περίτεχνα combo tricks σου, χωρίς περιορισμούς για ακριβές timing και υψομετρικά περιορισμένες προσγειώσεις. Ήσουν σε όλα φρέσκο και καινοτόμο.. Τεράστιος (για την εποχή) ανοιχτός κόσμος χωρίς καν loading screen, δυναμική μουσική επένδυση με εναλλαγές αναλόγως την περίσταση, καλοσχεδιασμένα levels με shortcuts για εξερεύνηση, και διάφορα boosters για έξτρα ταχύτητα που μπορούσαν να φέρουν τα πάνω κάτω σε έναν αγώνα, όλα απομεινάρια να μου θυμίζουν την αγάπη μου για σένα και για μια άλλη εποχή που η μαμά σου, η EA, δεν ήταν η προσωποποίηση του κακού πάνω στη Γη.
Προσπάθησα να σε ξεχάσω, να ξέρεις. Δοκίμασα να “νοικοκυρευτώ” με πιο “σοβαρά” και “δύσκολα” extreme sports sims, όπως το Skate, αλλά τίποτα δεν είναι ίδιο μακριά σου. Οι απελπισμένες προσπάθειες των SSX On Tour και του reboot του 2012 μοιάζουν πιο πολύ με βεβήλωση στο legacy σου ενώ τα φιλικά δείπνα μου με το STEEP είναι προφανές πια ότι δε μπορούν να δουλέψουν. Η καρδιά μου, παγωμένη σαν τις βουνοκορφές σου, πάντα θα έχει μια ξεχωριστή θέση για σένα, γι’ αυτό και σου στέλνω αυτό το γράμμα, με την ελπίδα ότι υπάρχει ακόμα κάπου μέσα σου η σπίθα του έρωτά μας και θα με ευλογήσεις με ένα remake σου. -ΧΧΧ
Δημήτρης Αγγέλου
Όταν υλοποιείται ένα remake ή remaster ενός gaming τίτλου, είναι αυτονόητο πως ένα τμήμα του κοινού θα μείνει ικανοποιημένο και ένα άλλο θα μείνει δυσαρεστημένο. Αυτό είναι λογικό να συμβεί, αφού υφίσταται το συναισθηματικό δέσιμο με την αρχική μορφή των τίτλων. Ωστόσο, η λέξη remake οδηγεί αναπόφευκτα σε αναδρομή παλαιότερης gaming βιβλιοθήκης, την οποία θα επιθυμούσαμε να βιώσουμε ξανά στη σύγχρονη εποχή. Για αυτό το λόγο εξάλλου όταν πραγματοποιείται ανακοίνωση για remake ενός τίτλου, η προσμονή (ορισμένες φορές) φτάνει στα ύψη.
Οπότε και εγώ με τη σειρά μου θα επιθυμούσα μια σύντομη επίσκεψη (μέσω remake υλοποίησης) στην ιαπωνική JRPG φαρέτρα της (τότε) Square Soft, η οποία θα περιλάμβανε τίτλους όπως τα Final Fantasy IV, Final Fantasy VIII, Xenogears, Ergheiz, Parasite Eve, Chrono Cross και πολλά αλλά JRPGs (όπως τα Legend of Dragoon, Legend of Legaia, Suikoden) του πρώτου PlayStation, εκ των οποίων τα περισσότερα δε στέκουν πλέον τόσο καλά λόγο της πρώιμης πολυγωνικής τους απεικόνισης.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχει και η μεγαλύτερη επιθυμία, η οποία είναι να γίνουν remake τίτλων οι οποίοι έχουν “παγιδευτεί” σε συγκεκριμένο hardware, μια περίπτωση είναι αυτή του Panzer Dragoon Saga, για το οποίο πότε δεν είχα την ευκαιρία να το βιώσω στην εποχή του. Μια ακόμη αξιόλογη περίπτωση είναι το Skies of Arcadia, το οποίο -λόγω του ξεχωριστού ύφους του, που έδινε έμφαση στην εξερεύνηση και στα ταξίδια των ουρανών- θα έπρεπε να είχε βρει τη θέση του στις σύγχρονες gaming πλατφόρμες.
Εν ολίγοις, η λίστα και η επιθυμία για remake τίτλων δεν έχει τέλος, αφού σίγουρα θα ξεχνάμε τίτλους ανά κατηγορία και πλατφόρμα. Όμως, ο σημαντικότερος και πρωταγωνιστικός παράγοντας είναι η υλοποίηση, η οποία καλό θα ήταν να ακολουθεί τα βήματα και την ποιότητα της πρόσφατης επαναφοράς των Final Fantasy VII, Resident Evil 2 και Shadow of The Colossus. Διότι, μην ξεχνάμε πως έχουμε και τη γρήγορη λύση των επανεκδόσεων, οι οποίες ορισμένες φόρες προσφέρουν και δυσάρεστες εμπειρίες, όπως η συλλογή Silent Hill…
Σταύρος Λιναρδάκος
Θα πρέπει να είναι μόνο ένα. Αυτή είναι η βασική σκέψη που μου τρελαίνει το μυαλό. Μα πώς μπορεί να είναι μόνο ένα όταν έχεις παίξει χιλιάδες, και έχεις αγαπήσει εκατοντάδες; Να ήταν μια δεκάδα, κάτι θα γινόταν. Αλλά μόνο ένα; Αυτό είναι σκληρό. Θα πρέπει να βάλω περιορισμούς, δεν βγαίνει αλλιώς η δουλειά. Για αρχή, θα πάμε πίσω. Πολύ πίσω. 80’s πίσω. Πρέπει να είναι κάτι τόσο παλιό, που να μην έχει γίνει ήδη, αλλά να δικαιολογεί και απόλυτα το remake.
Να φτιαχτεί κάτι πολύ παλιό από την αρχή, σε σημείο που να αξίζει τον κόπο. Σαν να αναστυλώνεις ένα αρχαίο μνημείο. Επίσης, θέλω να είναι κάτι από την παιδική μου ηλικία, να έχει βαρύνουσα σημασία για εμένα και να καταφέρει να δώσει σάρκα και οστά σε κάτι που τότε ήταν μόνο pixels. Τα παιχνίδια βλέπετε τότε δεν ήταν παρά μόνο μια γενική ιδέα και κάποια κακοσχηματισμένα τετράγωνα. Όλη την δουλειά για τον κόσμο και την ατμόσφαιρα την έφτιαχνες εσύ στο μυαλό σου, κάτι που το έκανε αφενός μαγικό, και αφετέρου πολύ προσωπικό.
Μια τόσο μεγάλη πρόκληση θα ήθελα να δω. Με όλα αυτά στο μυαλό μου λοιπόν, συνυπολογίζοντας παράλληλα ότι τότε έπαιζα κυρίως point and click adventure και 2D platform (δύο είδη που δεν χρειάζονται remake, όσα χρόνια κι αν περάσουν), θα αναγκαστώ να επιλέξω το ET του Atari. Πριν απορήσετε γιατί, θα πρέπει να λάβετε υπόψη ότι είμαι λίγο βλαμμένος. Στη συνέχεια, ότι το θεωρώ και κομματάκι αδικημένο σαν παιχνίδι. Όχι ότι δεν ήταν παικτικό εξάμβλωμα και παιδικό τραύμα ταυτόχρονα, αλλά ίσως όχι σε σημείο που να χρεώνεται στην πλάτη του, την καταστροφή όλης της gaming βιομηχανίας. Και τέλος, το βλέπω σαν μια πρόκληση. Ένα ακραίο τεστ που θα οδηγήσει το σύγχρονο game development στα όριά του. Θα ήθελα να δω να δοκιμάζεται η εμπειρία, η τεχνολογία και η τεχνογνωσία του σήμερα, στις πιο ακραίες συνθήκες. Αν καταφέρουμε λοιπόν να κάνουμε αυτό ένα καλό παιχνίδι, μπορούμε να πετύχουμε τα πάντα σαν ανθρωπότητα.
Λάμπρος Δημακόπουλος
Σε έναν ιδανικό κόσμο, όπου τα budgets θα ήταν αμελητέα, οι εργατοώρες ανθρώπινες και η φαντασία απαγκιστρωμένη από τις fan bases, θα καλωδίωνα τους Τετσούγια Τακαχάσι και Σοράγια Σάγκα με ορό και καθετήρα ώστε να κάνουν ένα σωστό, ορθόδοξο remake του Xenosaga σε όλο του το μεγαλείο. Με όλες τις κομμένες σκηνές, το Pied Piper σε μορφή ενός τεράστιου κεφαλαίου που εξελίσσεται στο Encephalon και όλο το Missing Year σε playable μορφή ως γέφυρα μεταξύ των γεγονότων που οδηγούν τη Shion στην οργάνωση Scientia.
Χωρίς ίχνος λογοκρισίας, σε μια απόλυτα γραμμικά δομημένη αφήγηση, όπου, ειδικά όσον αφορά εκείνα που είδαμε στο τρίτο παιχνίδι, θα παίρνει το χρόνο που του αναλογεί ώστε να σκιαγραφεί και να αναδεικνύει χαρακτήρες και καταστάσεις χωρίς τη βιασύνη του να χωρέσουμε όσα περισσότερα μπορούμε. Η φροντίδα σε γεγονότα, όπως το τι πραγματικά συμβαίνει με KOS-MOS και Chaos και τα flashbacks στη Γη, το ρόλο του Wilhem στο συμπαντικό παιχνίδι ισορροπιών, την εξάπλωση των Gnosis σε όλο το γαλαξία, να είναι ανάλογη εκείνης που έλαβε η ιστορία του Cherenkov στο πρώτο παιχνίδι ή όλο το backstory των URTVs στο δεύτερο.
Σκηνοθετικά ο τίτλος θα κινούνταν στα πρότυπα του πρώτου Xenosaga. Προσεγμένα πλάνα, κανένας ενδοιασμός για μεγάλες cut-scenes εκεί που χρειάζεται, εναλλαγή χαρακτήρων ανάλογα που κινείται η πλοκή κάθε στιγμή, σε μια μίξη με το τρίτο παιχνίδι όσον αφορά τους voiced διαλόγους σε σκηνές όπου δεν παρεμβάλλονται cut-scenes. Στην απεικόνιση, ιδανικό θα ήταν ένα άγγιγμα αλά FFVII Remake, ναι μεν anime χαρακτήρες αλλά περισσότερο ρεαλιστικά δοσμένοι, όπως επίσης και στο σύστημα μάχης πάλι κάτι σε FFVII Remake, κυρίως όσον αφορά στο πόσο διαφορετικά έπαιζε κάθε χαρακτήρας. Η database θα ήταν μια τεράστια εγκυκλοπαίδεια πληροφοριών που θα ανανεωνόταν συνεχώς και παράπλευρες δραστηριότητες, είτε με τη μορφή questing είτε με mini-games, θα έσπαγε λίγο το ρυθμό προσθέτοντας gaming χρόνο και εμπλοκή με τον κόσμο του παιχνιδιού. Και μετά, ξύπνησα.
Οδυσσέας Γιαννιώτης
Νιώθεις ένα πιστόλι στον κρόταφό σου και ακούς «Ένα παιχνίδι μόνο για remake ή τη ζωή σου». Η gaming ζωή σου ξαφνικά μπαίνει σε bullet time και βλέπεις τα greatest hits να περνάνε από μπροστά σου, και αγωνιάς να επιλέξεις αυτό που θα ήθελες περισσότερο, όταν σε γενικές γραμμές δεν είναι πως απαραίτητα θα ήθελες και κάποιο! Τα περισσότερα adventures των 80s-90s παίζονται ακόμα με άνεση σήμερα και ένα ορθόδοξο remake σαν του Gabriel Knight, όσο καλοδεχούμενο και αν ήταν, δε θα άλλαζε το πόσο ευχάριστα έπαιζες και τώρα το πρωτότυπο. Ένα Ultima τότε, ένα Wizardry ή ένα Might & Magic; Ίσως ναι, αλλά θα σε γέμιζε πολύ περισσότερο ένα νέο ΑΑΑ παιχνίδι στο εξαίσιο σύμπαν τους.
Μήπως το αξεπέραστο Fallout 2 τότε; Λυγίζεις και σκέφτεσαι πως μάλλον ναι, αλλά φοβάσαι μήπως το πιάσει στα χέρια του ο Todd και το κάνει σαν τα μούτρα του 4 και λες, άστο το καημενούλη να κοιμάται. Baldur’s Gate τότε; Diablo; Chrono Trigger; Thief; System Shock 2; Όλα παίζονται ανετότατα με τα mods που έχουν βγει! Ο χρόνος κυλάει και η απόφαση ζορίζει, με την αλληλουχία τίτλων να τρέχει σαν ταινία. Deus Ex, Arcanum, Vampire, Max Payne, Silent Hill 2, Grandia 2, .Hack; Πιο εύκολα θα διάλεγες ένα τέτοιο παιχνίδι των πρώιμων 3D εποχών που σήμερα λιώνουν τα μάτια σου αν το παίξεις αλλά και πάλι η απάντηση δεν είναι εκεί.
“Use the Force”, ακούς ξαφνικά μέσα στο μυαλό σου, και η ομίχλη αρχίζει να καθαρίζει μπροστά σου, φέρνοντας απευθείας στο μυαλό σου το Knights of the Old Republic 2. Μπορεί όλος ο κόσμος να αναφέρει συνέχεια το 1ο, αλλά εσύ ξέρεις ότι το 2ο ήταν η πραγματική μαγεία της σειράς. Πλουσιότερο σενάριο, καλύτερη γραφή και χαρακτήρες, βελτιωμένο gameplay και πολύ πιο σύνθετο, το Kotor2 θα ήταν στην κορυφή αν δεν είχε αναγκαστεί η Obsidian να το βγάλει πριν το τελειώσει εντελώς. Ναι, αυτή είναι η απάντηση, ένα remake για να σωθεί ένα εξαίσιο παιχνίδι και να βρει τη θέση που του αξίζει στο πάνθεον του gaming. Αυτό μάλιστα, έχει νόημα ύπαρξης! Παίρνεις ανάσα και στέλνεις την ευχή σου στο σύμπαν…
Αλέξανδρος Μιχαλιτσιάνος
Τα παιχνίδια που θα ήθελα να δω ως πλήρη remakes (και όχι ως την εύκολη και πολλές φορές ανούσια λύση του remaster) σίγουρα δεν περιορίζονται στις παρακάτω επιλογές μου, αλλά θεώρησα σωστό να αναφέρω αυτές που, σχεδόν για απροσδιόριστο λόγο, ήρθαν αυθόρμητα στο μυαλό μου όταν αποφασίστηκε το παρόν θέμα του GO Talks. Το Oddworld: Stranger’s Wrath παραμένει ένας από τους αγαπημένους τίτλους του πρώτου Xbox, αλλά αν μη τι άλλο είναι ένα παιχνίδι που δείχνει σαφέστατα τα χρόνια του. Μπορεί μεν ο οπτικός του τομέας να μην βρίσκεται σε επίπεδο που να μην μπορεί πλέον να παιχθεί, εντούτοις, ήταν τόσο εκκεντρικά έξυπνη η ιδέα της μίξης του western σκηνικού με το fantasy στοιχείο του σύμπαντος των Oddworld, που πραγματικά πιστεύω ότι θα μεταφερόταν πανέμορφα σε μία σύγχρονη μηχανή γραφικών, αποδεικνύοντας ταυτόχρονα ότι η διαφορετικότητα του κόσμου παραμένει τόσο φρέσκια όσο ήταν τότε.
Επιπλέον, η εξαιρετικά υλοποιημένη διαφοροποίηση του gameplay που ερχόταν περίπου κατά τα μέσα, θεωρώ ότι θα μπορούσε να εκμεταλλευθεί πλήρως τα σύγχρονα και ακόμα πιο λεπτομερή animations. Η δεύτερη επιλογή που έρχεται στο μυαλό μου αφορά το πρώτο Driver (1999). Ναι, μπορεί να θεωρήσει κάποιος τα Grand Theft Auto και κάθε λογής open world που διαδραματίζεται στη σύγχρονη εποχή ως αντικαταστάτες του, αλλά η αλήθεια είναι πως την αίσθηση που άφηνε δεν κατάφερε να τη μεταφέρει κανένα (ούτε η ίδια η Reflections με τα sequels).
Αυτή η αίσθηση πως βρισκόμαστε σε μία κινηματογραφική blockbuster ταινία δράσης, στα πρότυπα των εντυπωσιακών σκηνών καταδίωξης που είδαμε στα Bullitt (1968), French Connection (1971) και πολλών άλλων παλιών ταινιών. Το δίχως άλλο θα ήθελα να δω ένα remake που θα είχε το θάρρος να επικεντρωθεί αποκλειστικά στον πυρήνα αυτής της απολαυστικής -blockbuster- οδηγικής εμπειρίας, πίσω από το τιμόνι ενός muscle car, χωρίς να μας βγάζει ποτέ από τη θέση του οδηγού για το παραμικρό δευτερόλεπτο.
Νικόλας Μαρκόγλου
