Ποτατοσαλάτα ολκής.
Ανάμεσα σε έναν κυκεώνα αδιάφορων και φρικτών indies τίτλων που κοσμούν τα ψηφιακά ράφια των καταστημάτων, το Potata: Fairy Flower κατέχει μια σαφέστατα περίεργη και παράδοξη θέση. Είναι ένα από εκείνα τα παιχνίδια που προσπαθεί να κάνει πολλά, να πει ακόμα περισσότερα, δείχνει ότι μπορεί επάξια να ανταποκριθεί σε αυτά που υπόσχεται, αλλά εν τέλει αποτυγχάνει να το κάνει. Έτσι απλά. Είναι σαν εκείνες τις γιαγιάδες που προσπαθούσαν να πουν ένα παραμύθι, είχαν έναν κόσμο έτοιμο και πλασμένο με την καλή πριγκίπισσα, την κακιά βασίλισσα, το δηλητηριασμένο μήλο, κορύφωναν την πλοκή, και ξαφνικά τις έπαιρνε ο ύπνος, χωρίς ποτέ να μπορούν να ολοκληρώσουν το παραμύθι και να δώσουν ένα happy end σε αυτούς τους ήρωες.
Το Potata: Fairy Flower είναι ένα παραμύθι και αυτό, πλασμένο από τους δημιουργούς της Potata Company, που πασχίζει να βρει το δρόμο του. Τι είναι τελικά; Μια αποστολή να μαζέψουμε μερικά πέταλα, ή ένα ταξίδι επαναπροσδιορισμού της ταυτότητας του χαρακτήρα, όπως εκείνη έχει διαμορφωθεί ακροβατώντας ανάμεσα στο σκοτάδι της διαφθοράς και το φως της αγνότητας;
Κάπου εκεί ο παίκτης αρχίζει και αναρωτιέται, καθώς η εξέλιξη του Potata: Fairy Flower ακροβατεί κάπως άτσαλα μεταξύ του τι προσφέρει και του τι θα ήθελε να προσφέρει. Και φυσικά, η απόσταση εδώ είναι χαοτική. Στις περίπου 6 ώρες που μας πήρε για να φτάσουμε στο τέλος αυτού του ταξιδιού, συνειδητοποιήσαμε πως το παιχνίδι έχει ένα βάθος, ένα υποβόσκoν ζοφερό πέπλο πραγματικότητας που το σκεπάζει – και αυτό μας άρεσε. Όμως, θα μπορούσαμε κάλλιστα να μην δώσουμε σημασία στα στοιχεία που υποδεικνύουν αυτό το βάθος, και να νιώσουμε πως έχουμε να κάνουμε με μια απλοϊκή και άκρως ρηχή ιστορία.
Το story telling πάσχει δραματικά. Η Potata, η μικρή πρωταγωνίστρια, είναι τόσο σημαδεμένη από διάφορα γεγονότα και καταστάσεις, αλλά αυτό δεν φαίνεται εύκολα πάνω της. Πέφτει συνεχώς θύμα bullying από μια άτακτη μαγισσοπούλα, αλλά αυτό δεν φαίνεται να την αγγίζει. Δέχεται το χλευασμό ενός χωριού, αλλά είναι σαν να την ενόχλησε απλώς μια ασήμαντη μύγα.
Και αν δεν δίναμε σημασία στις σημειώσεις και τις αναφορές που ξεπετιούνται εδώ και εκεί σαν μανιτάρια, θα ακολουθούσαμε το ταξίδι της χωρίς να καταλάβουμε γιατί γίνεται -η άρρωστη αλεπού στο σπίτι, ο λόγος για τον οποίο ξεκίνησε αυτή η περιπέτεια, καταλήγει πολύ σύντομα να γίνει μια μακρινή ανάμνηση, απομακρύνοντας μας όλο και περισσότερο από το αληθινό κίνητρο του ταξιδιού.
Αντίστοιχες καταστάσεις αντιμετωπίζουμε και στο gameplay. Το Potata: Fairy Flower παρουσιάζεται ως ένα φιλόδοξο platformer, συνδυάζοντας κλασικούς gameplay μηχανισμούς που συναντάμε τόσο σε παραδοσιακά platformers όπως εκείνα της σειράς Super Mario, όσο και σε πιο σύγχρονα platformers όπως το Hollow Knight. Και εδώ όμως το Potata: Fairy Flower έρχεται να μας διαψεύσει πανηγυρικά και να διασκεδάσει τις όποιες προσδοκίες θα μπορούσαμε να είχαμε.
Το τελικό προϊόν είναι από τα πιο άνευρα και ανέμπνευστα δείγματα platforming που έχουμε δει μέχρι στιγμής, με την Potata απλώς να περιφέρεται από σημείο σε σημείο, χωρίς τη δυνατότητα να τρέξει και να διασκελίσει μεγάλες αποστάσεις. Το ξύλινο ξίφος που κραδαίνει από ένα σημείο και μετά, απλώς δίνει μια πινελιά πρόκλησης, χωρίς όμως να μπορεί να δώσει ένα στοιχείο ταυτότητας στο gameplay. Τα checkpoints και ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν δεν μας έχει επιτρέψει να τα δούμε με κάποιο άλλο μάτι.
Η χρήση τους ισοδυναμεί με μια απλή αποθήκευση της τρέχουσας προόδου, ενώ η επαναλαμβανόμενη χρήση τους κοστίζει γαλάζια νομίσματα, τα οποία μπορούμε να βρούμε σε αφθονία ανά πάσα στιγμή, χωρίς να ανησυχούμε για τυχόν ελλείψεις, αλλά και χωρίς να μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί οι developers επέλεξαν αυτή την τακτική. Η πρόοδος στα δασωμένα περιβάλλοντα αυτού του παιχνιδιού αναγκαστικά τείνει να θυμίζει μια trial and error τακτική, όπου αν δεν καταφέρουμε κάτι την πρώτη φορά, απλώς ξαναπροσπαθούμε, χωρίς αυτό να κοστίσει ιδιαίτερα.
Η trial and error φύση του τίτλου αποτυπώνεται και στους εκάστοτε γρίφους που εμφανίζονται σποραδικά, με το παιχνίδι απλώς να μας δίνει το ελεύθερο να πειραματιστούμε μαζί τους όπως θέλουμε. Η βοήθεια είναι εξαγοράσιμη, ενώ κάθε γρίφος απλώς υπάρχει για να υπάρχει. Ως γρίφοι που βασίζονται κυρίως στη λογική, γίνονται δεκτοί λόγω της καλοδεχούμενα πρόσθετης πρόκλησης, αλλά ο λόγος ύπαρξής τους χρίζει αποσαφήνισης ακόμα και τη στιγμή που γράφονται αυτές οι αράδες.
Θα θέλαμε να πούμε κάποια καλά λόγια για το εικαστικό του τίτλου, καθώς τα περιβάλλονται και οι χαρακτήρες είναι όμορφα ζωγραφισμένα στο χέρι, με τον τίτλο στο σύνολό του να αποτελεί οπτικό κόσμημα του 2D platforming είδους. Μπορεί τα περιβάλλοντα, αλλά και οι εχθροί, να επαναλαμβάνονται εκνευριστικά τακτικά, όμως δεν απογοητευτήκαμε να θαυμάζουμε το art επί της οθόνης ξανά και ξανά. Η μουσική, πάλι, ακολουθεί τη γενική συνταγή του τίτλου: υπάρχει απλώς για να υπάρχει, έτσι ώστε το παιχνίδι να μην στερείται μουσικής υπόκρουσης. Εν τέλει, και η μη ύπαρξή της, δεν θα αποτελούσε κάποιο ιδιαίτερο νόημα στο σύνολό της.
Εν κατακλείδι, το Potata: Fairy Flower είναι ένα παιχνίδι που αξίζει να χαρακτηριστεί απλώς ως επαρκές. Είναι οπτικά χαριτωμένο και ακολουθεί τις βασικές γραμμές του είδους που αντιπροσωπεύει. Δεν είναι τίποτα περισσότερο όμως από αυτό. Δεν κάνει προσπάθεια να γίνει διασκεδαστικό, έξυπνο, ή πιο απαιτητικό. Αν και έχει τα εχέγγυα να ξεχωρίσει, κάτι που ίσως θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί υπό το καθεστώς μεγαλύτερου χρόνου ανάπτυξης, εν τούτοις δεν γίνεται. Και έτσι, καταλήγουμε με έναν τίτλο που απλά ανεχόμαστε, και γρήγορα θα ξεχάσουμε.
Το Potata: Fairy Flower κυκλοφορεί από το 2019 σε PC, Xbox One και PS4. Το review βασίστηκε στην έκδοσή του για το Switch, που έγινε διαθέσιμη στις 6 Ιουνίου.
