Special review, με την αρωγή του πρωταθλητή Γιάννη Αρζουμανίδη!
Όσοι έχουν βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια να σηκώσουν το χέρι! Γι’ αυτούς που το κράτησαν χαμηλά, θα επαναλάβουμε ότι ένας από τους σκοπούς της ενασχόλησης με τα video games είναι, ενίοτε, η ευκαιρία να βιώσουμε καταστάσεις που ειδάλλως θα μας ήταν απρόσιτες. Άλλες φορές, βέβαια, είναι η απλή διασκέδαση και η γενικότερη ψυχαγωγία. Εστιάζοντας στο πρώτο – μιας και λίγοι συγκριτικά gamers έχουν δοκιμάσει την εμπειρία μιας ΜΜΑ μάχης – κατορθώσαμε και “δεσμεύσαμε” (με ήπιο τρόπο) τον Γιάννη Αρζουμανίδη για να μας συνδράμει στην ανακάλυψη των μυστικών του νέου UFC 4.
Για όσους δεν τον γνωρίζουν, ο Γιάννης Αρζουμανίδης προέρχεται από το χώρο της πάλης και γενικότερα των πολεμικών τεχνών (Judo, Sampo, Ju-Jutsu κλπ), με πολλές περγαμηνές, τίτλους και μετάλλια σε εθνικό, παγκόσμιο και ολυμπιακό επίπεδο. Οι επιτυχίες του επεκτείνονται και στον χώρο των μικτών πολεμικών τεχνών όπου τα τελευταία 6 χρόνια μετράει μονάχα μία ήττα (περισσότερα εδώ). Συνεπώς, είναι το καταλληλότερο πρόσωπο να μας εισάγει στο βάθος και τα μυστικά του αθλήματος. Για τις ανάγκες του review, συστάθηκε μια ομάδα από χομπίστες και επαγγελματίες αθλητές, οι οποίοι μαζί με τον πρωταθλητή στρίμωξαν το παιχνίδι στα σύρματα κι εξέτασαν την πιστότητά του με το πραγματικό άθλημα. Τα παραπάνω δε θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν χωρίς την αιγίδα του GameOver, την οργάνωση και τη φιλοξενία του SP Gaming Net Station.
Αφήνοντας τα θέματα τεχνικής σε αυτούς που τα γνωρίζουν άριστα, θα καταπιαστούμε αρχικά με τα κλασικά χαρακτηριστικά ενός παιχνιδιού. Το UFC 4 έρχεται ως γνωστόν από την ΕA Sports έχοντας μια καλή κληρονομιά να του δίνει ώθηση κι ένα γενικά ικανοποιημένο κοινό να το υποστηρίζει. Σε αντίθεση με τον προκάτοχό του, που έφερε μαζικές αλλαγές στο gameplay, επιδιώκει να επενδύσει στους παρόντες μηχανισμούς και να τους βελτιώσει σε επιλεγμένες λεπτομέρειες. Μιλάμε για ένα σύστημα μάχης που αποδίδει τα χτυπήματα στα face buttons, κάποια modifiers στα shoulder buttons, την κίνηση στον χώρο στον αριστερό μοχλό, και την κίνηση του σώματος (προσποίηση, κίνηση κεφαλιού κλπ) στον δεξιό.
Έτσι, εκτελείτε τα straight χτυπήματα με λογική αριστερό-δεξί χέρι και αριστερό-δεξί πόδι με τα face buttons εν είδει Tekken. Όταν θέλετε να εκτελέσετε κάποιο cross ή roundhouse, θα χρησιμοποιήσετε τα shoulder buttons, και με συνδυασμούς αυτών προκύπτουν τα πιο δυνατά χτυπήματα, όπως το overhand και μερικές signature κινήσεις κάποιων μαχητών. Οι σκανδάλες χρησιμεύουν για τις διαφορετικές εκδοχές του block, και όλα τα παραπάνω ισχύουν για όταν οι μαχητές είναι όρθιοι και… απλώς χτυπιούνται. Όμως UFC και MMA σημαίνουν και grappling, clinch και παιχνίδι στο έδαφος…..
Εκεί τα πράγματα γίνονται πιο σύνθετα. Συγκεκριμένοι συνδυασμοί κουμπιών επιτρέπουν το όρθιο clinch απ’ όπου ξεκινάει να απλώνεται μια βεντάλια επιλογών: χτυπήματα στο σώμα ή το κεφάλι, άμυνα, απλή απομάκρυνση, μέχρι και… standing submissions (για ορισμένους). Εδώ βρίσκεται και μια από τις πιο ουσιαστικές διαφορές του τίτλου σε σχέση με τον προκάτοχό του: Η μετάβαση από τα χτυπήματα στο clinch και αντίθετα γίνεται με ρευστό τρόπο, χωρίς να υπάρχει κινηματογραφικού τύπου μετάβαση στη λαβή και τις εφεξής επιλογές. Ούτε είναι τοποθετημένες σε preset θέσεις των μοχλών. Με απλά λόγια, όταν είστε σε clinch και θέλετε να χτυπήσετε, χτυπάτε με ένα απλό πάτημα της αντίστοιχης γροθιάς ή κλωτσιάς. Αν θέλετε να αμυνθείτε, απλά αμύνεστε, ενώ αν θέλετε να απομακρυνθείτε, το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να κινήσετε τον αριστερό αναλογικό προς την αντίθετη κατεύθυνση (εκτός αν είστε με την πλάτη στον τοίχο). Παρόμοια ισχύουν και για τις ρίψεις και τις υποταγές.
Στο έδαφος τα πράγματα είναι όπως παλιά, με κάποιες μικρές αλλαγές. Εκεί σημαντικό ρόλο παίζουν τα transitions που θα μεταφέρουν αμυνόμενο κι επιτιθέμενο σε διαφορετικές θέσεις και στάσεις, μεταβάλλοντας μαζί με αυτούς και το όποιο advantage υπάρχει. Η σωστή τοποθέτηση είναι το κλειδί (όπως θα μας εξηγήσει κι ο Γιάννης μετά), αλλά προϋποθέτει και γνώση όρων και τεχνικών όπως full και half guard, τα εκάστοτε mount, face guard και λοιπά. Όμως, επειδή το παιχνίδι δε φτιάχτηκε μόνο για τους enthusiasts, έχει εισαχθεί ένα απλοποιημένο σύστημα έτοιμων επιλογών στον αριστερό αναλογικό μοχλό. Έτσι, ανάλογα με την επιλογή, μπορείτε να επιχειρήσετε να σηκωθείτε, να εκτελέσετε ground and pound ή να μεταβείτε σε μια απόπειρα joint ή choke submission.
Αυτά τα δύο έχουν πλέον διαχωριστεί κι εκτελούνται μέσω διαφορετικών mini-games όπου ο ένας παίκτης κυνηγάει τη μπάρα του άλλου (με left stick ή σκανδάλες), προκειμένου να την καλύψει (για επιτυχία) ή να την αποφύγει (για escape). Είναι σχετικά ικανοποιητικό μιας και δεν επιτρέπει την άμυαλη κίνηση της μπάρας (οι γρήγορες και συνεχόμενες κινήσεις δυσχεραίνουν το αποτέλεσμα) και επιβάλλει έναν ρυθμό και μια ψευδαίσθηση τεχνικής που παραπέμπει στην πραγματική δυσκολία εκτέλεσης μια τέτοιας κίνησης. Φυσικά τα πάντα εξαρτώνται και από το advantage και την τεχνική του κάθε μαχητή. Όμως η αίσθηση που αφήνει το παιχνίδι στο έδαφος δεν είναι γενικά ικανοποιητική. Φαίνεται ότι χρειάζεται δουλειά ακόμα, ειδικά στα transitions, και είναι κάτι που ελπίζουμε να βελτιωθεί στο μέλλον.
Όμως όλα τα παραπάνω ορίζονται και κυβερνώνται από τη stamina bar. Αυτή δείχνει τη γενικότερη φυσική κατάσταση του μαχητή. Αν ο παίκτης σπαμάρει συνεχόμενα χτυπήματα, τότε η μπάρα μειώνεται γρήγορα, ενώ αν κάποια από αυτά δε βρουν στόχο, τότε η μπάρα μικραίνει μόνιμα. Η παύση της δράσης θα επαναφέρει τη stamina στο εκάστοτε μέγιστο, αλλά χρειάζεται σφιχτό management προκειμένου να αντέξετε το σύνολο των τριών γύρων, και αν ελαττώσετε το μέγιστο της μπάρας νωρίς, τότε ο μαχητής θα επιστρέψει στον επόμενο γύρο πιο εξουθενωμένος και αργός. Χρειάζεται γενικότερη στρατηγική και τακτική σκέψη – κι αυτό είναι κάτι που ανταποκρίνεται και στην πραγματικότητα. Όταν κάποιο από τα επί μέρους ευαίσθητα σημεία του σώματος φτάσει στο όριο της αντοχής του, τότε η μάχη τελειώνει. Αν δεν συμβεί κάτι τέτοιο (ή κάποια υποταγή) τότε το ματς κρίνεται στα “σημεία”, τα οποία όμως δε βρίσκονται κάπου ευδιάκριτα στην οθόνη.
Δείχνει βέβαιο ότι όλα τα παραπάνω φαντάζουν περίπλοκα, ειδικά στον νεοεισερχόμενο παίκτη. Το ρόλο της ομαλής εμβάθυνσης στο σύστημα της μάχης λαμβάνει το career mode. Πρόκειται για μια τυπική rags-to-riches ιστορία, όπου μετά από μια πικρή ήττα ο νεαρός ερασιτέχνης που δημιουργήσατε ξεκινάει προπονήσεις με κάποιον coach Davis. Αυτός, σαν κανονικός προπονητής, σας δείχνει μία προς μία τις βασικές κινήσεις του παιχνιδιού, ενώ μετά από κάθε σετ κινήσεων σάς βάζει σε ένα τυπικό spar με κάποιον άλλον προπονούμενο, προκειμένου να εξασκηθείτε και επί τω έργω. Είναι ένα καλό σύστημα, που εισάγει τον παίκτη ήπια στο αρκετά μεγάλο βάθος του παιχνιδιού, εξομαλύνοντας μια καμπύλη εκμάθησης που θα ήταν ιδιαίτερα απότομη σε κάθε άλλη περίπτωση.
Στην πορεία του career, το δημιούργημά σας θα έρθει σε επαφή με άλλους μαχητές, θα του διδάξουν ή όχι χαρακτηριστικές κινήσεις (ανάλογα με τη συμπεριφορά του στα social media!) και θα εξελιχθεί με τη μέθοδο του level-up και των πόντων ανταμοιβής ανάλογα με τις κινήσεις που χρησιμοποιεί περισσότερο. Έτσι αποκτά χαρακτηριστική ταυτότητα και προσφέρει στον παίκτη την ηθική ικανοποίηση που αναλογεί σε κάποιον που παρακολουθεί το δημιούργημά του να πετυχαίνει και να διεκδικεί τη θέση του στο στερέωμα. Από εκεί και πέρα, ένας κύκλος προπονήσεων, μελέτης των αντιπάλων, τραυματισμών, αναβαθμίσεων και πολλών άλλων παρόμοιων δραστηριοτήτων, θα συνθέσει τον κορμό των δραστηριοτήτων του career mode. Στο σύνολό του είναι γεμάτο, ρεαλιστικό, απολαυστικό και ανταμοίβει τον παίκτη με περισσότερους από έναν τρόπο.
Πέραν αυτού, δυστυχώς, δεν υπάρχουν πολλά άλλα modes. Αγνοούμε επιδεικτικά τα cosmetic microtransactions, μιας και δεν προσφέρουν κάτι που να επηρεάζει το gameplay και δεν είναι ικανά να βλάψουν την εικόνα του τίτλου. Ούτως ή άλλως, τα αντικείμενα που αγοράζονται με αυτόν τον τρόπο μπορούν να αποκτηθούν ως τυχαία rewards μέσα στο παιχνίδι. Τώρα, αν περιμένει κανείς στο review κάποια συνάρτηση που να καθορίζει πόσο ευκολότερα ή δυσκολότερα θα μπορούσαν να αποκτηθούν τα συγκεκριμένα κομάτια αν δεν υπήρχαν τα microtransactions, τότε θα απογοητευτεί. Από offline, διατίθεται η δημιουργία απλού αγώνα με ποικίλους κανόνες, καθώς και διαφόρων τουρνουά, με το local VS να θεωρείται αυτονόητο. Στο online υπάρχουν τα γνωστά rank και casual, με το ενδιαφέρον να τραβάει η Blitz Battle, μια αναμέτρηση της οποίας οι κανόνες αλλάζουν ανά λίγες ώρες. Το λεγόμενο “world championship” είναι επί της ουσίας μια κατάταξη του rank των μαχητών, όπως αυτή διαμορφώνεται από τους επί μέρους αγώνες. Δυστυχώς απουσιάζει κάποια επίσημη διοργάνωση που θα ενίσχυε περαιτέρω την πιστότητα του τίτλου στην UFC πραγματικότητα.
Μια πιστότητα που είναι κατά τ’ άλλα ιδιαίτερα ισχυρή. Οι πενήντα και πλέον μαχητές (με νέους να προστίθενται κάθε εβδομάδα) έχουν αποδοθεί σχεδόν στην εντέλεια, με πειστικά στατιστικά, signature moves, taunts, και πολλά άλλα, όπως φωνές, στυλ κίνησης, στάσεις και λοιπά. Ο σχεδιασμός τους είναι φανταστικός, με μεγάλη λεπτομέρεια, φυσικότατες κινήσεις και εντυπωσιακό… μοντέλο ζημιάς. Αυτό το τελευταίο δεν είναι ούτε υπερβολικό, ούτε ανεπαρκές. Είναι πιστό – όσο γίνεται – στην πραγματικότητα. Οι δε αρένες αποτελούν επιλογή από πάρα πολλούς επίσημους αγωνιστικούς χώρους και είναι σχεδιασμένες αριστοτεχνικά. Ιδιαίτερα οι δύο νέες, backyard και Kumite (από το Bloodsport!). Αυτές δίνουν το κάτι παραπάνω, μια ταυτότητα, μια κινηματογραφικότητα, που ίσως προοιωνίζει ένα πείραμα της ομάδας ανάπτυξης. Είναι, στο σύνολό τους, εντυπωσιακότατες και αναπαράγουν σε μεγάλο βαθμό το απίστευτο κλίμα που επικρατεί σε έναν κανονικό αγώνα.
Κραυγές, σχολιασμοί, χτυπήματα, σφυρίγματα και μουσικά θέματα δίνουν την εντύπωση ότι ο ηχητικός τομέας θέλει με τη σειρά του να εκτελέσει κι αυτός νοκ-αουτ στα αυτιά σας και τις αντίστοιχες συνάψεις στον εγκέφαλό σας. Αν θέσετε την ένταση σε υψηλά επίπεδα, θα έχετε την αίσθηση ότι οι ήχοι γεμίζουν το χώρο, όπως και σε μια πραγματική αρένα – κι αυτός ίσως ήταν κι ο λόγος που μια μερίδα του κόσμου που βρισκόταν μέσα στο SP Gaming Net Station παράτησε αυτό με το οποίο ασχολούταν κι ήρθε να δει “τι συμβαίνει”. Με λίγα λόγια, είναι πραγματικά εντυπωσιακός, και για όσους ενδιαφέρονται το commentary ανήκει πλέον στον Daniel Cormier αλλά και τον Coach Davis (στο career mode).
Κλείνοντας από την πλευρά του, ο γράφων θα επισημάνει ότι το UFC 4 είναι ένα παιχνίδι must για τους fans του είδους. Μπορεί να έχει κάποιες αδυναμίες, όπως την απουσία επίσημης διοργάνωσης, το παιχνίδι στο έδαφος και κάποιες απότομες κινήσεις της κάμερας όταν οι μαχητές κάνουν κύκλους, όμως διαθέτει ένα βαθύ σύστημα μάχης, μεγάλη πιστότητα στο πραγματικό άθλημα, ρεαλισμό κι ένα career mode φτιαγμένο ειδικά για εσάς. Για τους παίκτες δηλαδή που θέλουν να δοκιμάσουν το παιχνίδι – και να το απολαύσουν, χωρίς να χαθούν σε έναν κυκεώνα περίπλοκων κινήσεων. Με αυτόν τον τρόπο, κλείνει το μάτι στο σύνολο των φίλων του fighting είδους, αλλά – γιατί όχι – και στους υπόλοιπους. Ήρθε όμως ή ώρα να πάρει την πετσέτα του ο γράφων, να αποχωρήσει από το οκτάγωνο και να εισέλθει στον αγωνιστικό χώρο ο Γιάννης Αρζουμανίδης!
Άποψη από τον Γιάννη Αρζουμανίδη
Όντας λάτρης των arcade, Street Fighter, Mortal Kombat, όλων των TEKKEN και αρκετών άλλων, πάντα αναζητούσα τη μεγαλύτερη ανταπόκριση σε αληθινές κινήσεις επάνω στη μάχη. Κατά τη διάρκεια της αθλητικής μου καριέρας απέρριψα πολλά και έμαθα καινούργια πράγματα. Βλέποντας το πώς τα αντικατοπτρίζει το UFC 4, παρατηρώ ότι κατά τη διάρκεια entering του κάθε αθλητή έχει πλάκα που ακολουθείται παρόμοιο performance με την πραγματικότητα. Στη μάχη, το striking αγγίζει το 100% της πραγματικότητας, συνδυαζοντας χτυπήματα σε μακρυνή, μεσαία και ενδιάμεση απόσταση από όλα τα στυλ (box, kick box, tai box ). Oι άμυνες και αποφυγές είναι εξαιρετικά προσεγμένες καθώς μπορούν να συνδυαστούν ακόμη και ταυτόχρονα!
Κατά γενική ομολογία των συμμετεχόντων κατά τη δοκιμή μας, έχει γίνει πάρα πολύ καλή δουλειά σε όλο το stand up fight (clinches, clinch and strike, fence fight) και στο ground transission με κλασικα παλαιστικά take down, τόσο single όσο και double leg, αλλά και σε ό,τι έχει να κάνει με τις sprawl άμυνες. Εντάξει, ΟΚ, ίσως το χαμηλό πίασιμο του ποδιού από τη φτέρνα να μην είναι πάντα τόσο πρακτικό ή η Superman Punch τόσο εύκολα εκτελέσιμη.
Εκεί που χωλαίνει κατ΄ εμέ το παιχνίδι, είναι στο ground game, κυρίως όμως στις full και half mount position, όπου, κακά τα ψέματα, ο κυρίαρχος του παιχνιδιού -ειδικά στο striking- είναι ο έχων τη θέση. Νομίζω πως είτε για λόγους ευχαρίστησης /απόλαυσης, είτε ευκολίας προς τον αμύητο παίκτη, δεν δίνεται από το παιχνίδι αυτή η δυνατότητα. Κατά τα λοιπά, μου κάνει μεγάλη εντύπωση η απεικόνιση των κινητικών μοτίβων, εξατομικευμένα, του κάθε mmaer αναλόγως πάντα με το στύλ του. Το UFC 4 είναι ένα πολύ καλοδουλεμένο παιχνίδι, που θέλει όμως χρόνο για tutorial και coaching. Αξίζει την προσοχή του κάθε fan των μαχητκών τεχνών και παιχνιδιών.
Ο Γιάννης Αρζουμανίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη με καταγωγή από την Χαλκιδική και την Δράμα. Από το 2000 και έπειτα ασχολείται με τα μαχητικά αθλήματα και συγκεκριμένα με judo και Πάλη. Στην Πάλη ήρθαν οι μεγάλες διακρίσεις το 2009 και το 2010 με τα δύο χάλκινα παγκόσμια μετάλλια. Έχει διακριθεί σε όλα τα στυλ Πάλης σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, Ολυμπιακά και μη. Η μαχητική του ολοκλήρωση ήρθε με τον παγκόσμιο τίτλο amateur MMA της πρώην FILA και νυν UWW. Επαγγελματικά οι μεγαλύτεροι αγώνες έγιναν στο εξωτερικό στη Ρωσία και η ιστορική μάχη στη Βαριά κατηγορία με τον Νέστωρα Μπατζέλα. Παράλληλα, στόχος του είναι να ανεβάσει συλλόγους να τους στηρίξει ώστε να μπορέσουν να ζήσουν το Ολυμπιακό όνειρο όλο και περισσότερα παιδιά που ασχολούνται με την Πάλη.
To UFC 4 κυκλοφορεί για PS4 και Xbox One από τις 14 Αυγούστου 2020. Το review βασίστηκε στην έκδοση για το PS4, με review code που λάβαμε από τον διανομέα, την Bandai Namco Entertainment Greece.
Ευχαριστούμε θερμά τον Γιάννη Αρζουμανίδη για την τιμή που μας έκανε να ασχοληθεί με το παιχνίδι και να καταθέσει την άποψή του στο εν λόγω review.
