Μαζοχιστικά βασανιστική απόλαυση…
Αυτό το κείμενο έχει… White και Black World Tendency. Πατήστε την ημισέληνο στο κάτω, αριστερό τμήμα της οθόνης σας για περισσότερα…
«Το ζητήσατε και έγινε πράξη». Αυτή ήταν η ατάκα που ετοίμαζε να πει η Sony όταν ανακοίνωνε το remake του πολυαγαπημένου Demon’s Souls στην Ε3 2020. Και τσακ, θα αποκεφάλιζε επιτόπου με ένα περιστροφικό cleave όλους τους παρευρισκόμενους και θα χρησιμοποιούσε τις ψυχές τους για ένα καλοζυγισμένο Lava Bow. Ε, κάπως πρέπει να κάνει cheese & grind και αυτή για να βγάλει τα bosses, 11 χρόνια πέρασαν και ανάθεμα αν θυμόταν όλη τη χορογραφία που χρειαζόταν για να βγάλει τους ρημαδο-maneaters. O Covid19 μπορεί να της χάλασε τα καλοκαιρινά σχέδια, αλλά το επερχόμενο σκότος δεν ήταν δυνατό να μείνει για καιρό κοιμισμένο.
Γρύλιζε, χτυπιόταν, ξέρναγε φωτιές και κατάφερε να σπάσει τα δεσμά του πριν καν κυκλοφορήσει το PS5 στη χώρα μας και να αρχίσει το μαρτύριο των παικτών από νωρίς. Γιατί το να έχεις τέτοιο παιχνίδι στα χέρια σου και να κάνεις εκκλήσεις στο ρημάδι το κούριερ μπας και παραδώσει τη νέα σου κονσόλα νωρίτερα (ή έστω να την παραδώσει εντός του 2020), είναι εφάμιλλη αγωνία με το να περπατάς πέντε μέτρα μέσα στη Stone City.
…μας κλείδωσε όλους στα κελιά του πύργου, κανείς δεν κατάλαβε πώς απέκτησε τέτοια δύναμη, κανείς δεν μπόρεσε να του αντισταθεί…
Ένα τέτοιο ξεκίνημα αξίζει στον πρωτόπλαστο γιό του είδους που πλέον ονομάζουμε “Soulsborne”, ένα ξεκίνημα που πριν καν τρέξεις το παιχνίδι, έχεις ήδη αρχίσει να υποφέρεις καρτερικά και να βασανίζεις το μυαλό σου, για να σε φέρει ακριβώς στο επίπεδο που χρειάζεται να είσαι για να πιάσεις έναν τέτοιο τίτλο. Οι Gitgud-αδες και ελιτιστές μπορεί να λένε ότι θέλει απλά ταλέντο, οι σοβαροί να μιλάνε για επιμονή και οι μετριοπαθείς για εξάσκηση, αλλά η πραγματική αλήθεια είναι μία: χρειάζεται λίγη τρέλα. Λίγο μαζοχισμό.
Λίγο γούστο και λατρεία στο βωμό του επαναλαμβανόμενου θανάτου, πόνου και ατελείωτου ξύλου που συνοδεύει κάθε πρώτη επαφή ενός ανθρώπου με το εν λόγω είδος. Δε σε κάνει λιγότερο «άντρακλα» αν δε θες να συνεχίσεις, απλά δεν έχεις αυτού του τύπου την τρέλα μέσα σου. Δόξα τω θεό, από τρέλες στο gaming υπάρχουν άπειρες, και όλο και κάποιο σανατόριο θα βρεις και εσύ για να κλειστείς. Για τους άλλους τρελούς, υπάρχει αυτό το review.
…οι εβδομάδες κυλούσαν σε μια απαίσια ψυχρή θαμπάδα, γεμάτη με διάφανες σκιές και πρώην φίλους να μουρμουρνάνε στους τοίχους, στα γεμάτα κόσμο μα και μοναχικά κελιά τους…
Από το Βολαταριανό παλάτι ξεκινούσες και τότε, από εκεί ξεκινάς και τώρα. Κάποτε ήταν ένα πανέμορφο μέρος. Όλη η γη τριγύρω του ήταν γεμάτη μαγεία και ομορφιά. Ε, έπρεπε κάπως να καταστραφεί αυτό και να ξυπνήσει το κακό και να γεμίσει τον κόσμο με δαίμονες, απειλώντας την ανθρωπότητα με καταστροφή υπό του περάσματός της από την κρεατομηχανή. Έπρεπε να γίνει και αυτό -πώς αλλιώς θα ξύσεις αυτή την τρέλα για αλύπητο ξύλο; Κάπου ήσουν πιο πριν, κάποιος δαίμονας ή δράκος σε σκότωσε, κάπως βρέθηκε πάλι εν ζωή, με ένα Nexus να σε έχει δέσμιο του εαυτού σου και να σε φέρνει πίσω ξανά και ξανά, όσες φορές και αν λιώσουν τα κόκκαλά σου κάτω από τα οπίσθια ενός Vanguard. Λίγη σημασία είχε η ιστορία τότε, λίγη έχει και τώρα.
Οι χαρακτήρες που θα (αν) βρεις και (αν) σώσεις, θα σου πούνε και το κάτι τις παραπάνω, θα μάθεις πέντε πράγματα για τους δαίμονες του κόσμου αλλά και τους αρχοντάδες που θέλησαν να τους ελέγξουν. Λίγα πράγματα. Θα μάθεις παραπάνω αν δεις τον κόσμο με άλλη ματιά, αν ξαναπεράσεις από τον μύλο περισσότερες φορές. Θα ξετυλίξεις το κουβάρι και θα βγάλεις και εσύ τα νοήματά σου. Όπως και τότε, έτσι και εδώ, ψίθυροι όλα εν μέσω τρικυμίας. Αλλού είναι ο στόχος σου.
…το μυαλό μου έχει αρχίσει να χάνει τη μάχη της γνωστής πολιορκίας του: πανικός και εξάρθρωση, και μια αίσθηση ότι οι διαδικασίες της σκέψης μου κατακλύστηκαν από μια τοξική και άγνωστη παλίρροια, που εξαλείφει οποιαδήποτε ευχάριστη απάντηση στον ζωντανό κόσμο…
Να δώσεις και να παραλάβεις πόνο. Ναι, αυτός είναι ο λόγος που γύρισες πίσω. Και βλέπεις ότι τα πράγματα είναι πολύ ομορφότερα από τότε. Η μιζέρια σου πλέον είναι πιο καθαρή και ταυτόχρονα πιο βρώμικη από ποτέ. Είτε πας προς dynamic αναλύσεις και κρυστάλλινο 60 fps (απόλυτα απαραίτητο αν θέλεις να μειώσεις αισθητά τον αριθμό των θανάτων σου), είτε προς μια 4Κ/30 fps κινηματογραφική ανάλυση (γιατί θέλεις, όταν πεθαίνεις, να βλέπεις καρέ καρέ κάθε κοκαλάκι όπως σπάει), χαμένος δε θα βγεις.
Ό,τι και αν αποφασίσεις, η εμπειρία που θα λάβεις είναι ίσως η ομορφότερη καταχνιά της νέας αυτής γενιάς ψυχαγωγίας και δικαιολογεί ίσως για πρώτη φορά τις 500 ψυχές που έταξες στον τυμβωρύχο που σου πούλησε αυτό το περίεργο νέο λευκό όπλο ονόματι “PS5”. Και όταν όλοι οι επανασχεδιασμένοι εχθροί και το animation τους είναι ικανοί να δημιουργήσουν ρίγη στον σβέρκο σου, θα μας θυμηθείς.
…ένας εφιάλτης κατέλαβε το σώμα μου. Η μοναξιά έσκαψε βαθιά μέσα στο μυαλό μου και αδυνατώ να κατανοήσω το τι βρήκε…
Ίσως για εσένα που ερχόσουν από τα παλιά, το νέο art direction να σε παραξενέψει. Είναι σίγουρα πιο κοντά στις Σκοτεινές Ψυχές απ’ ό,τι περίμενες, απουσιάζουν αυτοί οι έντονοι σουρεαλιστικοί φωτισμοί και οι παράλογες σκιάσεις, και τη θέση τους έχουν πάρει πιο ρεαλιστικές εικόνες. Δε πειράζει, τόσα αντέχεις σε κάθε σου βήμα, θα το αντέξεις και εδώ, άλλωστε ο ρεαλισμός, χτισμένος επάνω στις βάσεις του σουρεαλισμού, είναι ικανός να σου δώσει νέους εφιάλτες. Ίσως να σε ενοχλήσει και η αλλαγή της μουσικής. Θέλοντας και μη, οι παλιές ενορχηστρώσεις ήταν μόνο ψηφιακές και έπρεπε να ξαναπαιχθούν από την αρχή.
Λείπει κάπως η απλότητα και κάποιες ψαλμωδίες είναι η αλήθεια, και ίσως η νέα επικότητα παραπέμπει πιο πολύ προς Hollywood από όσο θα περίμενες, αλλά για τον νέο συνοδοιπόρο σου, η πλήρης και εξαιρετική ενορχήστρωση που θα έρθει στα αυτάκια του, θα τον συνοδεύει βάναυσα σε κάθε νέο “You Died”. Εσύ, μπορείς να παρηγορηθείς ότι ο 3D ήχος πλέον θα δίνει νέες διαστάσεις στο πόσα ηρεμιστικά θα κατεβάζεις.
… Θα μπορώ ποτέ να ξανασκεφτώ; Προς το παρόν είμαι ανίκανος σωματικά και διανοητικά να κάνω οτιδήποτε. Αυτό είναι που έκανε, όχι για εμένα, αλλά σε εμένα…
Ποσώς σε νοιάζουν όλα αυτά. Το μόνο που σε νοιάζει είναι να φορτωθείς τον εξοπλισμό σου να ξεχυθείς, και εσύ και το αίμα σου, απλόχερα μέσα στους κόσμους που ανοίγει το Nexus μπροστά σου, με όποιον τρόπο και αν το θες εσύ. Μπορείς και να θες να τα δεις όλα. Να παίξεις σαν μάγος που θα εξαϋλώνει τους εχθρούς του, σαν σιδερόφραχτος ιππότης με την ψευδαίσθηση ότι θα τον σώσει η ασπίδα του, σαν ύπουλος τοξότης να cheese-αρει καταστάσεις από μακριά, σαν παράταιρος κατανοφόρος σαμουράι σε έναν μεσαιωνικό Λαβκραφτικό κόσμο, ακόμα και σαν ένας σαν ημίγυμνος χορευτής με ρόπαλο στο χέρι, να κρατά ρυθμό παίζοντας κοκκαλόφωνο στο Ιερό των Καταιγίδων.
Όλα αυτά είναι και πάλι εδώ και μαζί τους ήρθαν και διάφορα νέα όπλα για να εμπλουτίσουν τις πειραματικές σας περιπλανήσεις. Και όχι μόνο όπλα αλλά και εξοπλισμός και consumables, με νέα πράγματα να πειραματιστείτε και νέους χρόνους και στατιστικά για το πώς θα γιατρευτείτε εν μέσω μάχης. Φαίνεται φύτρωσε νέο χορτάρι στην Boletaria τόσα χρόνια που δεν πήγατε να κουρέψετε τα γρασίδια, και τα δεδομένα πλέον άλλαξαν. Τα ματσάκια που θα κουβαλάτε έχουν διαφορετικές διαβαθμίσεις σε δραστικότητα, αλλά και βάρος, και θα πρέπει να σκέφτεστε παραπάνω για τι και πόσο κουβαλάτε αν θέλετε να μπορείτε να κάνετε roll σαν αίλουρος και όχι σαν να έχετε κατεβάσει ένα αρνί και δύο βαρέλια μπύρα.
…Γιατί επιστρέφω πάντα σε αυτήν την αβυσσαλέα κατάσταση; … Και υπάρχει ο φόβος να ξανασυμβεί. Έχω ένα φρικτό συναίσθημα ότι αρχίζω και χάνομαι μέσα στις σκιές…
Και δεν είναι μόνο οι δαίμονες και τα τελώνια, τα στοιχειά και οι σκελετοί και δράκοντες που θα πρέπει να προσέχεις. Είναι και οι άλλοι σαν εσένα, που σε γυροφέρνουν σαν αραχνοΰφαντες ψυχές, που ουδέποτε γνωρίζεις αν θέλουν το καλό ή το κακό σου. Συνδεδεμένος (αν θέλεις) καθώς είσαι με το internet, θα βρίσκεις μηνύματα από τους συνοδοιπόρους σου, που μπορεί να είναι οι καλύτερες συμβουλές, μπορεί να είναι και ένα σαδιστικό αστείο για να γελάσουν με τον πόνο σου. Εκεί που δυσκολεύεσαι, μπορείς να σαλπίσεις δυνατά, και όλο και κάποιος καλοθελητής θα έρθει να σε βοηθήσει να νικήσεις τον αθάνατο Flamelurker.
Αλλά μη ξεχνάς πάντα πως εκεί που νομίζεις ότι έχεις πλέον βρει τον ρυθμό σου, πάντα μπορεί να καιροφυλαχτεί και ένας ακόμα πιο αδίστακτος από εσένα, που για πλάκα αποφάσισε να κάνει invade μέσα στον κόσμο σου και να σε σκοτώσει, έτσι απλά, γιατί ως τώρα η ζωή σου δεν ήταν αρκετά δύσκολη...
…μπορείς να μυρίσεις τον ιδρώτα μου; Αυτή η περίεργη οσμή κατσίκας, φεγγαρόχορτου και παλαιωμένου μπαχαριού, αυτή είναι η μυρωδιά της σχιζοφρένειας….
Πριν χαθείς μέσα στην ανακύκλωση της ψυχή σου όμως, πρέπει να ξέρεις πως δεν είναι όλα αγγελικά πλασμένα σε αυτή την νέα σου επιστροφή στη Boletaria. H επιλογή ενός ορθόδοξου remake στο 99% του gameplay του τίτλου, σημαίνει πως σε διάφορα σημεία γίνεται απόλυτα εμφανές ότι οι Ψυχές του Δαίμονα ήταν το πρώτο πείραμα από τους μαύρους μάγους της From Software, και η Bluepoint ίσως να έχασε και την ευκαιρία να διορθώσει ορισμένα πράγματα υπό τον φόβο μην ενοχλήσει τους πιo purists ανάμεσά μας. Θα μπορούσε ένας θάνατος πλέον να σου δίνει μερικά χορταράκια αν έχεις ξεμείνει, μικρό ουσιαστικό όφελος έχει το να φαρμάρεις μικρά Mobs ξανά και ξανά για να μπορέσεις να ξαναδοκιμάσεις την τύχη σου στο boss.
H ΑΙ, όσο και αν είχε κάποτε πλάκα το να εκμεταλλευόσουν τα τερτίπια της για να επιβιώσεις, παραμένει μία ΑΙ του 2009, που έχει πολλάκις ξεπεραστεί από τους απογόνους της. Και άλλο να εκμεταλλεύεσαι ένα glitch που κολλάει ένα boss για να καταφέρεις κάποτε να το βγάλεις, και άλλο να βλέπεις mobs να κάνουν κάθε τόσο του κεφαλιού τους, να χάνονται, να βαράνε τοίχους και διάφορες τέτοιες ομορφιές. Ναι, καταραμένες και τρελές ψυχές είναι, αλλά ίσως όχι και τόσο τρελές.
…τα λαμπερά μπλε και κόκκινα μάτια με έκαναν να τρομάξω και να αλλάξω το μονοπάτι μου. Αλλά μήπως κάθε μονοπάτι που παίρνω με βγάζει τελικά στο ίδιο αδιέξοδο;…
Ίσως αυτή η πρώτη επαφή να μπορούσε να είχε έστω και μια μικρή καθοδήγηση, απλά για τη βάση των μηχανισμών. Ίσως λίγο polishing ακόμα να μην έβλαπτε, να βλέπεις crash μόνο όταν πέφτεις στο κενό και όχι όταν πέφτει η κονσόλα σε μπλέ οθόνη και μετά κολλάει στο φόρτωμα για 5-10 reboot. Και ίσως επιτέλους, αυτό το ρημάδι το World Tendency να μπορούσε να είχε γίνει πιο ξεκάθαρο και να μην απαιτεί από τον νέο πολεμιστή να κάνει data mine τον κώδικα (ή απλά google search datamines άλλων) για να βγάλει άκρη το πώς στο καλό δουλεύει και πώς μπορείς να αποφύγεις το να βρεθείς σε έναν ιδιαίτερα σκοτεινό κόσμο δίχως επιστροφή.
Ίσως να μπορούσες να εκμεταλλευτείς και λιγάκι το νέο σου Dualsense όπλο, αλλά πέραν ηχητικών εφέ, λίγου απλού rumble και ενός μάλλον άστοχου trigger effect στο τόξο, δεν πάρθηκε η ευκαιρία. Και ίσως, ίσως λέμε, να νιώσεις και λίγο ριγμένος που ξαφνικά, από εκεί που σε είχαν καλομάθει τα ορθόδοξα remakes να είναι τίμια κοστολογημένα χαμηλότερα των νέων τίτλων (π.χ. Shadow of the Colossus), πλέον η τιμή τσιμπάει σαν αρματωμένη αράχνη. Ίσως.
…η φωνή από το πρόσωπο στον τοίχο με γεμίζει. Με γνώση. Μυστική κρυφή γνώση. Η γνώση μου. Πρέπει να κρύψω τη γνώση. Κάτω από την πέτρα του παραθύρου που καθρεπτίζει την αλήθεια, εκεί δε θα τη βρει κανείς…
Τα διαπιστευτήρια της Bluepoint τα είχες ξαναδεί με το SotC και για άλλη μια φορά, η μικρή αυτή ομάδα από το Τέξας δεν σε άφησε παραπεσμένο. Κοκαλάκι, κοκαλάκι ξαναέχτισε αυτόν τον θάλαμο βασανιστηρίων, γεμάτο μεράκι και αγάπη για το υλικό. Μία τεχνική πανδαισία για τη νέα σου κονσόλα, που ως επί το πλείστον τρέχει ομαλότατα και καλύτερα από ποτέ, κρατώντας αυτούσιο το gameplay του τίτλου και δελεάζοντας νέους συνοδοιπόρους αλλά και αντιπάλους στο νέο σου ταξίδι.
Χάνει ίσως την ευκαιρία να κάνει το ένα βήμα παραπέρα και να διορθώσει ορισμένες ατέλειες που πήγαζαν από τον πειραματισμό του πρωτότυπου τίτλου, αλλά και να φτιάξει ορισμένα θέματα της ΑΙ του 2009. Αλλά λίγη σημασία έχει αυτό. Το Demon’s Souls έχει επιστρέψει στον κόσμο σου, και μόνο εσύ είσαι ικανός να σώσεις την Boletaria. Θα το τολμήσεις;
…λατρεμένη μου Latria, καταλαβαίνω. Η σωτηρία μου είναι στον πάνω όροφο, I will git gud και έρχομαι να σε βρω…
Το Demon’s Souls κυκλοφορεί για το PS5 από τις 19/11/20. Το review βασίστηκε σε review code που λάβαμε από το PlayStation Greece.
