“A Link to the Ocean”.
H σειρά Τhe Legend of Zelda είναι από τις παλαιότερες στην ιστορία του gaming, μετρώντας πλέον 19 διαφορετικούς τίτλους. Η αγάπη που της τρέφει μεγάλη μερίδα του κοινού αλλά και των developers είναι δεδομένη και μεταφράζεται από πλευράς gamers σε υψηλές πωλήσεις, ενώ από πλευράς developers σε ενσωμάτωση πλήθους επιρροών από αυτήν στα παιχνίδια τους.
Έτσι, έχουμε τίτλους όπως το Okami που παίρνουν το βασικό DNA των Ζelda και το μπολιάζουν με ιδιαίτερο εικαστικό και άλλα στοιχεία, ενώ ακόμα και στα Souls παιχνίδια θα βρούμε μηχανισμούς που πρωτοεμφανίστηκαν σε κάποιον τίτλο Zelda.
Υπάρχουν τέλος και developers που προτιμούν να αποτίσουν φόρο τιμής στη σειρά, δημιουργώντας ένα παιχνίδι που ακολουθεί τα Ζelda τόσο πιστά, ώστε η λέξη “αντιγραφή” δεν ακούγεται καθόλου παράταιρη. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και το Οcean’s Heart της Μax Mraz, ένα παιχνίδι που δεν κρύβει την επιρροή του από τα top down, 2D Zelda ούτε στο ελάχιστο.
Το Ocean’s Heart εξελίσσεται σε έναν μεγάλο ωκεανό, σπαρμένο με μικρά νησάκια. Κάποτε στο παρελθόν υπήρχε μια μεγάλη ήπειρος, αλλά έπειτα από μια μεγάλη πλημμύρα αυτή καταποντίστηκε και τα νησάκια είναι ό,τι έχει απομείνει. Η ηρωίδα μας είναι ένα νεαρό κορίτσι με το όνομα Τilia, που δουλεύει σε ένα σαλούν μαζί με τον πατέρα της και την καλύτερή της φίλη.
Δεν είναι όμως μια απλή σερβιτόρα, καθώς ο πατέρας της την έχει εκπαιδεύσει στη χρήση των όπλων, και οι δύο τους είναι μέλη των Εθελοντών Ναυτών, μιας μικρής ομάδας που προστατεύει το νησί τους από κάθε είδους απειλή. Ώσπου μια μέρα ένα πειρατικό πλήρωμα επιτίθεται στο νησί και αφήνει πίσω του συντρίμμια, ενώ απαγάγει και το άλλο κορίτσι του σαλούν.
Ο πατέρας της Tilia ξεκινάει να κυνηγήσει το πλήρωμα και να ανακαλύψει το σκοπό της επίθεσής του. Η Tilia τον περιμένει υπομονετικά, αλλά όταν περάσουν έξι μήνες χωρίς νέα του, ξεκινάει να ανακαλύψει τι απέγινε αυτός. Σε γενικές γραμμές η ιστορία του παιχνιδιού δεν απογοητεύει. Έχει καλή διάρκεια (ολοκληρώσαμε το παιχνίδι σε περίπου 10 ώρες), εξελίσσεται ομαλά και οι εξελίξεις είναι λογικές, χωρίς plot holes και δεν αφήνουν κενά ή απορίες.
Σε σχέση με τα Zelda, ακολουθεί μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση, καθώς στο μεγαλύτερο μέρος του θα ψάχνουμε στοιχεία για τις κινήσεις του πατέρα μας και ουσιαστικά κυνηγάμε πειρατές. Βέβαια, η μαγεία, τα τέρατα, τα πανίσχυρα artifacts κ.λπ. υπάρχουν στον κόσμο, αλλά δεν παίρνουν κυρίαρχη θέση στην αφήγηση και στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού.
Έτσι, η παραμυθένια ατμόσφαιρα των Ζelda εδώ υπάρχει σε μικρότερο βαθμό και φυσικά λείπει η μεγαλοπρέπεια του lore και των χαρακτήρων. Δεν θα βρείτε εδώ κάτι ανάλογο του Triforce, του Master Sword ή του Ganon. Οι χαρακτήρες σίγουρα δεν είναι τόσο αλησμόνητοι ενώ και ο ωκεανός δε συγκρίνεται με τη Hyrule. Από την άλλη, η πιο ρεαλιστική οπτική ίσως φανεί πιο θελκτική σε κάποιους από το εντελώς παραμυθένιο περιβάλλον των Zelda.
Εκεί που το παιχνίδι κερδίζει όμως τις εντυπώσεις, είναι στη γραφή και το χιούμορ. Υπάρχουν πολλοί χαρακτήρες με τους οποίους μπορούμε να μιλήσουμε, το οποίο συνεπάγεται πολλές γραμμές διαλόγων, στην πλειοψηφία τους καλογραμμένοι και χιουμοριστικοί.
Μόλις ο παίκτης μπει στο κλίμα, θα διαβάσει κάθε διάλογο προσεκτικά, ώστε να μην του ξεφύγουν τα όχι τόσο αιχμηρά αλλά σίγουρα εύστοχα αστεία που ξεστομίζει η πρωταγωνίστρια, οι ΝPCs αλλά και το ίδιο το παιχνίδι όταν αλληλεπιδρούμε με κάποιο αντικείμενο. Η δουλειά που έχει γίνει στους διαλόγους αξίζει ένα ευγενικό χειροκρότημα και σίγουρα δρα θετικά στην ποιοτική εξέλιξη της ιστορίας.
Άλλο στοιχείο στο οποίο έχει γίνει πολύ αξιοπρεπής δουλειά είναι το μέγεθος του κόσμου. Οι δημιουργοί μάς προσφέρουν έναν κόσμο μεγαλύτερο από ό,τι περιμέναμε, με πολλά νησιά, χωριά κ.λπ. Αλλά το κυριότερο, είναι ότι είναι γεμάτος μυστικά όπως κρυφές σπηλιές και θησαυρούς που ωθούν τον παίκτη να εξερευνήσει τα ποικίλα και σχεδιαστικά μελετημένα περιβάλλοντα με προσοχή.
Η ανακάλυψη αυτών των μυστικών έχει μεγάλη σημασία, καθώς το loot από τα νικημένα τέρατα δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Κόβοντας το γρασίδι (κλασική κίνηση Zelda) θα βρούμε τροφή με την οποία μπορούμε να γεμίσουμε την ενέργειά μας (δε γίνεται όμως αυτόματα, πρέπει να τη διαλέξουμε από το μενού), ενώ μπορούμε να βρούμε και αντικείμενα που αυξάνουν τη health bar μας ή χρυσό που θα χρησιμοποιήσουμε σε συνδυασμό με ένα άλλο αντικείμενο που θα βρούμε για να δυναμώσουμε το σπαθί, το τόξο και την πανοπλία μας.
Χρυσό θα κερδίσουμε επίσης ολοκληρώνοντας και τα πολλά side quests που μας αναθέτουν οι χωρικοί σε κάθε χωριό. Τα quests αυτά ευτυχώς ποτέ δεν πέφτουν στην παγίδα των fetch. Συχνά έχουν ως στόχο την εξουδετέρωση κάποιου τέρατος, θέλουν ψάξιμο και στην τελική δεν έχουν την αίσθηση αγγαρείας, ενώ όπως είπαμε οι ανταμοιβές τους είναι πολύ ικανοποιητικές.
Βλέπουμε λοιπόν ότι το character progression στηρίζεται στην εξερεύνηση και την ολοκλήρωση των quests, πράγμα άκρως θετικό. Αυξάνει τη διάρκεια του παιχνιδιού, δίνει νόημα στο ψάξιμο του χάρτη και έτσι σιγοντάρει με συνέπεια το βασικό χαρακτηριστικό του είδους.
Όσον αφορά το gameplay, όποιος έχει παίξει το Α Link to the Past ή οποιοδήποτε άλλο 2D Zelda δεν θα συναντήσει κανένα πρόβλημα και όλα θα του φανούν οικεία. Έχουμε το πιστό μας σπαθί, αργότερα θα βρούμε και ένα τόξο, ενώ μπορούμε να αυξήσουμε και την ταχύτητα με την οποία κινούμαστε κάνοντας roll, μια κίνηση που έχουμε συναντήσει πολλές φορές σε διάφορα Ζelda. Θα βρούμε επίσης έναν αριθμό αντικειμένων που θα μας επιτρέψει να επισκεφτούμε νέες περιοχές που δεν μπορούσαμε πριν, δυστυχώς λίγα σε αριθμό και δεν χρησιμοποιούνται πολύ.
Δε λείπουν και τα dungeons, τα οποία όμως είναι σίγουρα όχι τόσο καλοσχεδιασμένα όσο στα Zelda. Δεν είναι λίγα, αλλά είναι σίγουρα μικρότερα και με λιγότερους εχθρούς και γρίφους. Η πρόκληση στα dungeons δεν έγκειται τόσο στον σχεδιασμό τους, αλλά κυρίως στην ανακάλυψη ενός κλειδιού με το οποίο θα ανοίξουμε μια κλειδωμένη πόρτα.
Μπορεί το ίδιο να γίνεται και στα Ζelda, αλλά εδώ τα κλειδιά υπάρχουν συνήθως σε κάποιο κοντινό ανοιχτό δωμάτιο, χωρίς να απαιτείται η επίλυση κάποιου σοβαρού γρίφου. Το παιχνίδι προσπαθεί να ανεβάσει τη δυσκολία μη παρέχοντας κάποιον dungeon map (υπάρχει μόνο ένας generic χαρτης του overworld), αλλά όπως είπαμε τα μπουντρούμια είναι μικρά, και στην περιήγησή μας σπάνια θα χαθούμε. Για να μην παρεξηγηθούμε, γρίφοι στο παιχνίδι υπάρχουν, αλλά τους συναντάμε κυρίως στον overworld και είναι λιγότεροι και ευκολότεροι από ό,τι θα θέλαμε.
Τα δε bosses σίγουρα δεν εντυπωσιάζουν ούτε από σχεδιαστικής πλευράς ούτε από δυσκολία, καθώς σχεδόν όλα μπορούν να νικηθούν με button mashing και χρήση μόνο του σπαθιού. Μια πολύ θετική πτυχή είναι ότι μπορούμε να σώσουμε την πρόοδό μας οποιαδήποτε στιγμή, ενώ στην περίπτωση του game over το παιχνίδι δείχνει μεγάλη επιείκεια καθώς θα ξεκινήσουμε με μεγάλο μέρος της ενέργειάς μας γεμάτο πολύ κοντά στο σημείο όπου χάσαμε.
Aπό άποψης γραφικών, το Ocean’s Heart προσφέρει, φυσικά, 16 bit αισθητική χωρίς κάποια σύγχρονη πινελιά. Τα χρώματα είναι όμορφα και ο κόσμος καλαίσθητος, αλλά δεν θα ενοχλούμασταν αν συνδύαζαν και κάποια πιο μοντέρνα στοιχεία, όπως είχε πετύχει το Α Link Between Worlds.
Με άλλα λόγια, δεν είναι σε καμια περίπτωση άσχημα, ταιριάζουν στο είδος αλλά απευθύνονται αποκλειστικά σε ρέτρο φανς. Ο ήχος δεν περιλαμβάνει φυσικά ομιλίες, αλλά συναντήσαμε ένα διόλου ευκαταφρόνητο πλήθος μουσικών κομματιών, στην πλειοψηφία τους ωραίες μελωδίες αν και λίγες μας έμειναν στο μυαλό με το πέρας του παιχνιδιού.
Αυτό είναι λοιπόν το Οcean’s Heart. Ένας φόρος τιμής στο Α Link to the Past και τα υπόλοιπα 2D Zelda, που αδυνατεί όμως να πιάσει τα ίδια επίπεδα ποιότητας με αυτά. Σίγουρα όμως οι φίλοι του Link θα περάσουν μερικές πολύ ευχάριστες ώρες παίζοντάς το.
To Ocean’s Heart κυκλοφορεί για PC από τις 21/1/21. To review βασίστηκε σε review code που λάβαμε από την εκδότριά του, την Nordcurrent.
