Είναι λίγο περίεργη περίπτωση όταν η διαδικασία γραψίματος ενός review διαρκεί πολύ περισσότερο σε σχέση με το ίδιο το παιχνίδι, ιδίως όταν μιλάμε για ένα είδος όπου έξι ώρες διάρκειας θεωρείται ήδη ότι προσφέρουν μία σύντομη εμπειρία. Έχοντας αυτό ως κριτήριο, πώς να αναφερθείς στη διάρκεια του Industria όταν το χρονόμετρο στους τίτλους τέλους μετράει περίπου δυόμιση ώρες;
Είναι σαφέστατα αξιέπαινο να βλέπεις μόνο δύο άτομα (ουσιαστικά) να φέρνουν εις πέρας ένα παιχνίδι, έστω με τα απολύτως απαραίτητα ποιοτικά στάνταρ για μία εμπορική κυκλοφορία, αλλά, έτερον εκάτερον, καθώς αυτό είναι κάτι που εν τέλει δεν αναιρεί την περιοριστική φύση του πονήματός τους.
Το Industria ξεκινάει τοποθετώντας μας στον ρόλο της Nora την ημέρα της πτώσης του Τείχους του Βερολίνου. Κατά τη διάρκεια αυτού του ιστορικού συμβάντος θα λάβει ένα τηλεφώνημα από το έτερον ήμισύ της, τον Walter, ο οποίος δουλεύει στο μυστικό πρόγραμμα της A.I. ονόματι “ATLAS” σε ένα σοβιετικό εργαστήριο της ανατολικής πλευράς του Βερολίνου. Στη σύντομη συζήτησή τους θα φανεί ότι κάτι πάει στραβά με το ερευνητικό έργο, και η Nora θα τρέξει ευθύς αμέσως για να βρει τον Walter.
Σύντομα ένα συμβάν κατά την επίσκεψή της στο εργαστήριο θα μεταφέρει τη Nora σε ένα εναλλακτικό περιβάλλον, είκοσι χρόνια αργότερα και σε έναν δυστοπικό κόσμο όπου οι άνθρωποι έχουν εξαφανιστεί (ή εξοντωθεί) σχεδόν ολοκληρωτικά και ρομποτικές οντότητες (εχθρικές φυσικά) κυκλοφορούν στους δρόμους.
Το σενάριο, όπως καταλαβαίνετε, δεν έρχεται να ταράξει τα νερά καθώς το θέμα της καταστρεπτικής A.I. είναι μία χιλιοειπωμένη ιστορία. Όσο και αν παρέχει ένα ενδιαφέρον σεναριακό υπόβαθρο για τη σύνθεση ενός post-apocalyptic κόσμου, το Industria δεν καταφέρνει να προσφέρει οτιδήποτε καινούριο σε αυτό το σεναριακό καλούπι. Δεν θα μπορούσε άλλωστε δεδομένης και της ιδιαίτερα μικρής διάρκειας.
Η αρχική χρονική τοποθέτησή μας στην πτώση του Τείχους δείχνει ότι ίσως να βρίσκεται εκεί για να δώσει πρόσφορο έδαφος για πολιτικούς παραλληλισμούς με αυτό το παράλληλο (;) σύμπαν, κάτι όμως που ποτέ δεν παίρνει σάρκα και οστά. Η μόνη σανίδα σωτηρίας για την καλλιέργεια αμυδρού ενδιαφέροντος για την πλοκή έρχεται στον εντοπισμό ενός φιλικού προσώπου με το οποίο η Nora θα διατηρήσει διαρκή επικοινωνία μέσω ασυρμάτου.
Οι διάλογοι προσφέρουν ορισμένες πληροφορίες για αυτόν τον δυστοπικό κόσμο, ρίχνοντας επίσης φως στη μοίρα του Walter. Η πλοκή ποτέ δεν εμβαθύνει ιδιαίτερα αλλά τουλάχιστον υπάρχει μία σχετική προσπάθεια να προσφερθεί έστω ένα τυπικό σενάριο ώστε να ενδιαφερθούμε για την πορεία της Nora. Προς αυτήν την κατεύθυνση βοηθάει σημαντικά η αρκετά καλή δουλειά των δύο βασικών ηθοποιών και ιδίως της Luzie Juckenburg που υποδύεται τη Nora.
Εντούτοις, στην τόσο περιορισμένη διάρκεια η πλοκή και το όποιο lore είχαν στο μυαλό τους οι δημιουργοί ήταν εξαρχής καταδικασμένα να παραμείνουν επιφανειακά. Η συνολική εμπειρία φαντάζει ως ένας πρόλογος για μία εκτενέστερη ιστορία, που ίσως θα μπορούσε να ξεδιπλωθεί σε κάτι ουσιαστικά ενδιαφέρον σε επόμενους τίτλους.
Καθόλου απρόβλεπτα, και δεδομένης της μικρής διάρκειας, η ποικιλία σε περιβάλλοντα και εχθρούς δεν είναι η καλύτερη δυνατή. Το Industria αποφεύγει τις walking simulator γειτονιές, φιλοδοξώντας να έρθει στα χωράφια των FPS αν και με αρκετά αναιμικό τρόπο. Μόλις πέντε αρχετυπικά όπλα θα βρείτε στον εξοπλισμό σας (αξίνα, πιστόλι, πολυβόλο, καραμπίνα και sniper), που σε συνδυασμό με την εντελώς τυπική A.I. το παιχνίδι σχεδόν δείχνει σαν να επιχειρεί να μας μεταφέρει πολλά χρόνια πίσω, σε πιο απλές και ταυτόχρονα ξεπερασμένες FPS εποχές.
Οι τύποι των εχθρών, που έρχονται με διάφορες ρομποτικές μορφές, δεν έχουν ιδιαίτερη ποικιλία αν και θα λέγαμε ότι για τα δεδομένα της έκτασης του τίτλου ο αριθμός τους είναι ικανοποιητικός. Τουλάχιστον η αίσθηση των όπλων έχει δεχθεί αρκετά καλή φροντίδα, με καλοφτιαγμένα animations στα reloading και καλή απόδοση της ισχύος τους, χάρη στη γερή ανάκρουση και τα διακριτικά αλλά ικανοποιητικά εφέ όταν πετυχαίνουμε τους εχθρούς.
Αν και το Industria χρησιμοποιεί την Unreal Engine 4, το οπτικό αποτέλεσμα δείχνει αρκετά παρωχημένο και ιδίως οι φωτισμοί είναι σε διάφορα σημεία προβληματικοί, δείχνοντας σαν να ανεβαίνει απότομα το contrast σε ορισμένες επιφάνειες του χώρου. Το εγκαταλελειμμένο αστικό περιβάλλον, με πολλές steampunk πινελιές, παρουσιάζει ένα αμυδρό ενδιαφέρον, αλλά η συχνή ανακύκλωση στα assets οδηγεί σε πολλά déjà vu.
Το Industria τελικά δίνει την εντύπωση ενός concept παιχνιδιού από τη διμελή ομάδα ανάπτυξης, ένα project που δείχνει σαν να έγινε πρωτίστως για να δοκιμάσουν τις δυνατότητές τους, ώστε με την εμπειρία που αποκόμισαν να θέσουν πιο διαχειρίσιμους στόχους στο επόμενο εγχείρημα. Ως έχει, το πρώτο τους πόνημα τελειώνει πριν καλά καλά βολευτούμε στο κάθισμά μας και δίχως να έχει προλάβει να κρυώσει ο καφές μας, δημιουργώντας μας παράλληλα την εντύπωση ότι ασχοληθήκαμε με κάποιο ξεχασμένο demo από τα τέλη των 90s.
Το Industria κυκλοφορεί για PC από τις 30/9/21. Το review βασίστηκε σε review code που λάβαμε από τη Headup Games.
