Πραγματικά δεν είναι πολλά αυτά που μπορεί να γράψει κανείς για το Treehouse Riddle. Παρά την προσπάθεια του γράφοντα -πάντα κατά την ενασχόλησή του με έναν τίτλο- η εισαγωγική προσέγγιση να γίνεται σε ένα γενικότερο, πιο ευρύ πλαίσιο σχετικά με το είδος που αυτό αντιπροσωπεύει, στην προκειμένη η κοινοτοπία του εν λόγω παιχνιδιού σε κάθε επίπεδο δεν επιτρέπει ούτε πιθαμή στοχασμού ή παραγωγικής σκέψης παραπάνω από μια απλή περιγραφή και τυπική κριτική του συνόλου των χαρακτηριστικών του παιχνιδιού.
Χωρίς πολλές περισροφές, λοιπόν, το Treehouse Riddle αποτελεί ένα συνηθισμένο puzzle/ adventure indie, με pixel art αισθητική, που ακολουθεί τα βήματα μιας κοπέλας που επισκέπτεται το παλιό δεντρόσπιτο στο οποίο ζούσε με τον παππού της. Εκεί, λύνοντας puzzles και γρίφους που βρίσκει σε αυτό, ανατρέχει στο παρελθόν της και στην σχέση της με τον τελευταίο. Τίποτα που δεν έχουμε ξαναδεί να γίνεται, είτε σε καλύτερη είτε σε χειρότερη εκτέλεση. Στην προκειμένη, ας πούμε ότι βρισκόμαστε κάπου στη μέση.
Η βασική δομή του παιχνιδιού περιλαμβάνει την περιήγηση της πρωταγωνίστριάς μας σε μεγάλα δωμάτια του δεντρόσπιτου και την αλληλεπίδρασή της με αντικείμενα στο χώρο. Τα αντικείμενα αυτά είτε θα δίνουν πληροφορίες σχετικά με την ιστορία, είτε πιο συχνά θα αποτελούν μικρά puzzles τα οποία θα κληθούμε να λύσουμε. Με κάθε λύση έρχεται και η επιβράβευση με ένα αντικείμενο, το οποίο χρειαζόμαστε για να λύσουμε τον τελικό γρίφο του δωματίου και να προχωρήσουμε την ιστορία. Οι γρίφοι, ωστόσο, περισσότερο φέρνουν σε σπαζοκεφαλιές που θα έβρισκε κανείς σωρηδόν σε ένα δωρεάν web browser παιχνίδι, παρά σε τίτλο ο οποίος αξιώνει αγοραστική και παικτική ύπαρξη σε digital stores κονσολών και PC (Switch & Steam).
“Ένωσε τις γραμμές για να σχηματίσεις την εικόνα”, “βγάλε τη μπάλα από τον λαβύρινθο κουνώντας το ταμπλό” και “τοποθέτησε σωστά τους αριθμούς για να έχεις μια μαθηματική πράξη που στέκει” είναι μερικοί περιγραφικοί τίτλοι που θα μπορούσαν να αποδώσουν ικανοποιητικά το περιεχόμενο του Treehouse Riddle.
Είναι αυτό απαραίτητα κακό; Η απάντηση είναι “μάλλον ναι”. Στο μυαλό μας πάντα, φαντάζει απίστευτα δύσκολο για έναν τίτλο puzzle φύσεως να σταθεί αν τουλάχιστον δεν έχει φροντίσει να ενσωματώσει τους γρίφους και τις προκλήσεις του στο περιβάλλον του. Αν δεν έχει καταφέρει να κάνει μια στοιχειώδη αξιοποίηση του ίδιου του setting που χρησιμοποιεί στο gameplay του. Είναι ένα από τα βασικά προαπαιτούμενα για έναν δημιουργό του είδους, αν θέλει να προσδώσει μια ξεχωριστή και αξιοπρόσεκτη ουσία στο παιχνίδι του.
Ειδάλλως, πρέπει να συνυπολογίσεις ότι εκατοντάδες αντίστοιχων puzzles βρίσκονται πραγματικά στις άκρες των δακτύλων των περισσότερων μέσα από κάποια δωρεάν εφαρμογή στα smartphones τους. Για να είμαστε, ωστόσο, ακριβοδίκαιοι, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στον τίτλο ότι οι περισσότεροι των γρίφων είναι αρκετά έξυπνοι και απαιτητικοί, με αρκούντως μεγάλη ποικιλία, που εκτείνεται από μαθηματικά μέχρι λεξικά προβλήματα, και με ένα αρκετά αξιόπιστο και ισσοροπημένο σύστημα βοήθειας και hints.
Στα δύο συνολικά μέρη του παιχνιδιού -παρά το γεγονός ότι το δεύτερο είναι μια εντελώς απροκάλυπτη, άχαρη και ανέμπνευστη αφορμή να στοιβαχθεί λίγο περιεχόμενο ακόμα- δοκιμάσαμε πάνω από 60 διαφορετικούς γρίφους, η επίλυση των οποίων κατανάλωσε από μερικά δευτερόλεπτα μέχρι και αρκετά λεπτά. Αυτό που αφήνεται εντελώς στην κρίση του κοινού, είναι η σχεδιαστική επιλογή της ύπαρξης skip κουμπιού στους γρίφους χωρίς κανένα απολύτως κόστος για τον παίκτη. Ο γράφων το χρησιμοποίησε ελάχιστες φορές, όπου το παιχνίδι έμοιαζε να μην “τσουλάει” και να κουράζει, αλλά η όλη προσέγγιση δεν μας βρίσκει ιδιαίτερα σύμφωνους.
Σχετικά με την ιστορία του παιχνιδιού, τα πράγματα είναι τόσο τετριμμένα, που οριακά γίνεται η αναφορά, ενώ σε όσα αφορούν το εικαστικό, πλέον η pixel art προκαλεί κάτι ανάμεσα σε αποστροφή και απάθεια. Προς θεού, δεν ξεκίνησε το πρόβλημα από το Treehouse Riddle, αλλά όσοι δημιουργοί συνεχίζουν να επιλέγουν αυτού του είδους την αισθητική, καλό θα ήταν να έχουν υπόψη τους ότι η γραφικότητα και η κοινοτυπία της στα indie παιχνίδια πλέον προσεγγίζει επίπεδα σοκακκίου της Σαντορίνης.
Μακάρι να υπήρχε κάτι παραπάνω που να μπορούσαμε να γράψουμε σχετικά με τον τίτλο, αλλά πραγματικά κάθε περαιτέρω ανάλυση θα ήταν αναμάσημα των όσων ήδη προαναφέρθηκαν. Η “πραμάτεια” του είναι συγκεκριμένη και απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό. Οι ώρες που προσφέρει είναι λίγες, αλλά μπορούν να κρατήσουν κάποιο ενδιαφέρον αρχικά, το οποίο όμως με τη σειρά του και αυτό ξεθωριάζει γρήγορα. Από την άλλη, αν αναζητάτε ένα ελαφρύ timekiller για το Switch σας στο καράβι αυτό το καλοκαίρι, ίσως το Treehouse Riddle να είναι αυτό που χρειάζεστε. Εν τέλει, αν είστε κυνηγός τέτοιων indie περιπτώσεων, μια δοκιμή δεν θα πήγαινε χαμένη.
Το Treehouse Riddle κυκλοφορεί από τις 18/8/22 για PC και Nintendo Switch. Το review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για PC με review code που λάβαμε από την Fruitbat Factory.
