Τι να πεις για μία indie περίπτωση όπως το Elderand; Μία εντελώς τυπική action platform εμπειρία, με ολίγη από δομή metroidvania. Μία πρόταση που δεν επιχειρεί στο ελάχιστο να φύγει μισό εκατοστό από την πεπατημένη οδό, ασχέτως που ασχοληθήκαμε δίχως να δημιουργείται το αίσθημα της αγγαρείας, καθώς, παρά την κοινότυπη φύση του, τουλάχιστον το gameplay και η δομή του χάρτη είναι δοσμένα σωστά (ανέμπνευστα αλλά λειτουργικά).
Για το σενάριο δεν έχουμε να πούμε πολλά, καθώς βρισκόμαστε σε έναν fantasy κόσμο που επιχειρεί, α λα From Software, να εξιστορήσει το lore του κυρίως μέσα από σημειώματα που βρίσκουμε δεξιά, αριστερά. Οι NPCs είναι ελάχιστοι και οι λιγοστές ατάκες από τα εκάστοτε bosses δεν είναι σε θέση να δημιουργήσουν ουσιαστικό ενδιαφέρον. Μία βασική συνιστώσα για να ευοδώσουν αυτά τα “αφηρημένα” σενάρια αφορά στην περιβαλλοντική αφήγηση, κάτι που το πόνημα της βραζιλιάνικης Mantra δεν μπορεί να μεταφέρει σε ικανό βαθμό που θα μπορούσε να πείσει κάποιον να εντρυφήσει στην ιστορία.
Κατά τα γνωστά, παίρνουμε το ρόλο ενός ανώνυμου μισθοφόρου, που έχει ως σκοπό να σώσει τον κόσμο του Elderand από τους δαίμονες και τα αιμοσταγή πλάσματα που τον έχουν κατακλύσει. Δεν χρειάζεστε κάτι παραπάνω ώστε με τον/ την πολεμιστή/ ίστρια να ξεκινήσετε τις μάχες με τα τέρατα και την εκτενή εξερεύνηση του χάρτη.
Η φιλοσοφία του Elderand έχει της βάση της στις metroidvania επιταγές αν και δεν θα λέγαμε ότι τις ακολουθεί με ιδιαίτερη φαντασία. Ο χάρτης είναι ενιαίος και χωρίζεται σε διάφορες θεματικές (βάλτος, κατεστραμμένη πόλη, μπουντρούμια κ.λπ.), με πολλαπλές διαδρομές, προσβάσιμες αφού αποκτήσουμε κάποια συγκεκριμένη δύναμη. Αυτές οι δυνάμεις εντούτοις δεν κρύβουν εκπλήξεις αλλά ούτε και διακρίνονται από ποικιλία.
Σταδιακά αποκτούμε τρεις ενεργές ικανότητες (διπλό άλμα, dash, γάντζος). Από εκεί και ύστερα έρχονται στα χέρια μας σταδιακά ορισμένα κλειδιά που μας επιτρέπουν να μεταβαίνουμε σε νέες περιοχές. Οι παραπάνω απλοϊκές και προβλέψιμες προσθήκες στα “εργαλεία” του ήρωα σημαίνουν ότι συνολικά, σαν metroidvania σχεδιασμός, δεν κρύβει εκπλήξεις και με μαθηματική ακρίβεια ο χάρτης είναι δομημένος δίχως έμπνευση, ιδίως όσον αφορά στο platforming.
Ευτυχώς οι δημιουργοί τοποθέτησαν σε βολικά σημεία τα save points, που λειτουργούν παράλληλα και ως fast travel points, ώστε να μην χρειάζεται να επαναλαμβάνουμε μεγάλα τμήματα όποτε χάνουμε, ενώ επιπλέον βοηθάνε σε μεγάλο βαθμό στην εύκολη μετακίνηση σε διάφορα σημεία του χάρτη. Επίσης, σαν έκταση ο χάρτης δεν θα λέγαμε ότι είναι ιδιαίτερα μεγάλος, καθώς καταφέραμε να φτάσουμε, δίχως ιδιαίτερη προσπάθεια, στο 98% της πληρότητάς του σε περίπου 7-8 ώρες. Αυτό δεν είναι αναγκαία κακό, δεδομένης της τυπικής του φύσης, καταφέρνοντας μέσα από τη μικρή του διάρκεια να αποφύγει το σημείο της κόπωσης που θα ερχόταν με μαθηματική ακρίβεια λόγω της, σωστά μαντέψατε, κοινότυπης φύσης του.
Προβλέψιμα μονοπάτια εμφανίζονται και στον τομέα της μάχης, με τον χαρακτήρα μας να έχει τα γνωστά block και dodges στο ρεπερτόριό του και τίποτα περισσότερο ως μαχητικές ικανότητες. Υπάρχει μία σχετική ποικιλία στις κλάσεις των όπλων, όπως διπλά σπαθιά, two handed swords, τόξα και ραβδιά που εκτοξεύουν μαγείες αλλά και εδώ θα πρέπει να περιμένετε τα γνωστά, τουτέστιν, οι αργές επιθέσεις είναι πιο δυνατές, οι γρήγορες πιο αδύνατες, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Το bestiary από την άλλη πλευρά είναι σίγουρα χορταστικό, ιδίως για τα δεδομένα της διάρκειας του Elderand. Διάφοροι τύποι εχθρών απαιτούν διαφορετική προσέγγιση, ιδίως επειδή ο χαρακτήρας μας, όσο κι αν του ανεβάσουμε την ενέργεια, πάντα θα είναι ιδιαίτερα ευάλωτος ακόμα και απέναντι από τους πιο απλούς εχθρούς.
Θα πρέπει ουσιαστικά να μάθετε τις ρουτίνες των εχθρικών επιθέσεων ώστε ανάλογα να κάνετε τις αποφυγές ή τα blocks και βέβαια να διαχειρίζεστε σωστά τη μπάρα της stamina, η οποία μειώνεται αποκλειστικά και μόνο μέσα από τα blocks και τα dodges. Όπως και στους υπόλοιπους τομείς δηλαδή, έτσι και εδώ η μάχη βαδίζει σε απλά και τυπικά μονοπάτια, που ναι μεν είναι λειτουργικά και θα σας κρατήσουν σε εγρήγορση, αλλά δεν προσφέρουν κάποιο στοιχείο που να είναι πραγματικά άξιο αναφορά.
Υπάρχει επίσης μία σεβαστή ποικιλία από bosses, ικανά να σας φέρουν στα άκρα (με αρκετά δίκαιο τρόπο) που απαιτούν να μάθετε τους τύπους των επιθέσεών τους. Η ποικιλομορφία των κινήσεών τους είναι μάλλον περιορισμένη, αλλά και πάλι αυτές που έχουν αρκούν για να σας κάνουν τη ζωή δύσκολη και να προσφέρουν καλοδεχούμενα έντονες συγκρούσεις.
Σε σχεδιαστικό επίπεδο η pixel art, με έντονα χρώματα, απεικονίζει έναν προβλέψιμο fantasy κόσμο που έχει ουσιαστικά καταστραφεί, μεταφέροντας μία σχετικά αξιοπρεπή εικόνα που κρύβει ελάχιστες εκπλήξεις, κάτι που ισχύει και για τον σχεδιασμό των εχθρών. Χωρίς να είναι “άσχημο” το Elderand δεν θα λέγαμε ότι είναι από αυτά τα παιχνίδια που αποτελούν βιτρίνα για την pixel art.
Συνολικά το πόνημα της Mantra μπορεί να χαρακτηριστεί σε όλους τους τομείς από μία και μόνο λέξη: τυπικό. Υπάρχουν πολλά καλύτερα metroidvania, πρόσφατα και παλιότερα αλλά και πολλά χειρότερα. Βρίσκεται σε μία limbo κατάσταση ενός παιχνιδιού του είδους που δεν είναι σε θέση να ξεχωρίσει. Κατ’ επέκταση, θεωρούμε ότι θα βρεθεί σύντομα στον κυκεώνα των indie εγχειρημάτων που περνάνε στη λήθη σχεδόν από την πρώτη μέρα κυκλοφορίας του κι ας είναι σε θέση να προσφέρει πρόσκαιρη διασκέδαση τουλάχιστον στους πιο σκληροπυρηνικούς φαν που βρίσκονται πάντα στο “κυνήγι” νέων τίτλων του είδους.
Το Elderand κυκλοφορεί από τις 16/2/23 για PC και Nintendo Switch. Το review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για PC με review code που λάβαμε από την Graffiti Games.