Το Curse of the Sea Rats αποτελεί μία από αυτές τις απρόσμενα πετυχημένες περιπτώσεις του Kickstarter όπου οι δημιουργοί κατάφεραν να συλλέξουν πολλαπλάσιο ποσό από αυτό που είχαν ζητήσει αρχικά, όπως δηλαδή είχε συμβεί με την παραπλήσια περίπτωση του Mighty No. 9. Με λίγα λόγια το Petoons Studio μπόρεσε να τοποθετήσει στα “κοφίνια” του €242.395, ένα ποσό υπερδεκαπλάσιο από τα €15.000 που είχε θέσει ως αρχικό στόχο, με την επιτυχία να αποτελεί μία χειροπιαστή ένδειξη ότι το concept τους κέρδισε την προσοχή εκατοντάδων backers.
Δυστυχώς, όπως και η περίπτωση του Mighty No. 9 έτσι και εδώ, η ισπανική ομάδα ανάπτυξης φαίνεται σαν να μην μπορούσε να διαχειριστεί το υπέρογκο budget. Ήδη από τις πρώτες ώρες ενασχόλησης φαίνεται πως το Curse of the Sea Rats δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο όραμα, πέραν από τον καλοφτιαγμένο σχεδιασμό των χαρακτήρων που δείχνουν σαν να ξεπήδησαν από κάποιο παιδικό animation.
Το ίδιο το σενάριο δεν είναι σε θέση να προσφέρει κάτι ιδιαίτερο, καταλήγοντας να είναι απλά παιδιάστικο (και όχι παιδικό). Η ιστορία λαμβάνει χώρα το 1777 και ακολουθεί ένα βρετανικό πολεμικό πλοίο που σαλπάρει προς την Καραϊβική. Κάπου εκεί, μια μάγισσα θα πραγματοποιήσει ένα ξόρκι που θα μετατρέψει άπαντες σε ποντίκια, απαγάγωντας παράλληλα το παιδί του ναυάρχου. Ο τελευταίος, θα θέσει υπό τις διαταγές του τέσσερις φυλακισμένους με την εντολή να σώσουν τον γιο του, εάν θέλουν να κερδίσουν πίσω τη ζωή τους.
Ο λόγος που δεν στέλνει τους στρατιώτες του σε αυτήν την αποστολή αλλά επιλέγει τους στασιαστές/θανατοποινίτες είναι κάτι που ούτε οι ίδιοι δημιουργοί το ψάξανε και βέβαια ούτε εσείς χρειάζεται να το πολυσκεφτείτε. Το περίεργο είναι ότι το Curse of the Sea Rats ασχολείται τόσο λίγο με το θέμα ότι αυτά τα ποντίκια ήταν αρχικά άνθρωποι που θα μπορούσε κάλλιστα να τοποθετείται εξαρχής σε ένα σύμπαν όπου απλά κατοικούν ομιλούντα ποντίκια.
Μικρό το κακό θα πει κανείς, αλλά σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα στραβοπατήματα αποτελεί ένα ακόμα στοιχείο που δείχνει ότι δεν δόθηκε ιδιαίτερη σημασία σε διάφορα κομμάτια του παιχνιδιού. Από εκεί και ύστερα, η μονοδιάστατη πλοκή δεν έχει να προφέρει κάτι περισσότερο από αφελείς και συχνά εκνευριστικούς διαλόγους που δείχνουν να απευθύνονται σε μικρότερο ηλικιακό κοινό. Ωστόσο, υποθέτουμε ότι δεν ήταν αυτή η πρόθεση, κρίνοντας από το όχι και τόσο χαμηλό επίπεδο δυσκολίας και το αρκετά αυστηρό σύστημα των checkpoints.
Αν και υπάρχουν διάφορα side quests που προσπαθούν να διανθίσουν την περιπέτεια, η συντριπτική πλειοψηφία τους δεν είναι τίποτα παραπάνω από fetch quests. Προς έκπληξή μας δεν υπάρχει κανένα μενού που να δείχνει τα objectives (είτε των main είτε των side quests), κάτι που σημαίνει ότι είναι κάτι περισσότερο από πιθανό να ξεχάσετε ποιος ήθελε τι κατά την πορεία της περιπέτειας. Ακόμα περισσότερη έκπληξη έρχεται όταν διαπιστώσει κανείς ότι ούτε τα αντικείμενα που συλλέγουμε και σχετίζονται με τα quests εμφανίζονται στο inventory, έως ότου αποκτήσουμε ένα συγκεκριμένο σακίδιο, κατά τα μέσα της περιπέτειας.
Σαν να μην έφτανε αυτό δεν τοποθετούνται ποτέ στον χάρτη σημάδια για οποιοδήποτε quest, ούτε καν για να μας δείχνει το εκάστοτε άτομο που μας έδωσε το quest. Απόρροια των παραπάνω είναι ότι όταν ο χάρτης ανοίξει σε μεγάλο βαθμό τότε γίνεται ακόμα πιο δύσκολο όχι μόνο να θυμηθούμε ποιος ζητούσε το εκάστοτε αντικείμενο που βρίσκουμε αλλά και που βρίσκεται ώστε να του το δώσουμε.
Η κατάσταση δεν καλυτερεύει ιδιαίτερα ούτε στον τομέα της εξερεύνησης ούτε στη μάχη. Οι τέσσερις διαφορετικοί χαρακτήρες δεν παρουσιάζουν ιδιαίτερες διαφορές, πέραν από το μήκος του όπλου τους και την ταχύτητα των χτυπημάτων. Οι λιγοστές μαγείες που έχει ο καθένας διαφέρουν ελαφρώς αλλά όχι σε σημείο που να αλλάζουν σημαντικά την εμπειρία. Το σίγουρο είναι ότι κανένας από τους χαρακτήρες δεν μπορεί να καταπολεμήσει την εκνευριστική συμπεριφορά που έχουν αρκετοί από τους εχθρούς.
Το Curse of the Sea Rats αποτελεί ένα από αυτά τα platforms όπου όποτε ερχόμαστε σε επαφή με έναν εχθρό τότε μειώνεται σημαντικά η ενέργειά μας. Αυτό δεν θα ήταν από μόνο του τόσο αρνητικό, δεδομένου ότι είναι ένα στοιχείο που υπάρχει σε διάφορα platforms, αλλά στην προκειμένη πολλοί από τους εχθρούς, καθώς και η πλειονότητα των bosses, δείχνουν σαν να τρέχουν επίτηδες για να πέσουν πάνω στον χαρακτήρα μας.
Η σχετικά μικρή έκταση των επιθέσεών μας σημαίνει ότι πάντα πρέπει να πλησιάζουμε σε απόσταση αναπνοής τους εχθρούς κάτι που συχνά μπορεί να μας οδηγήσει στο να χάσουμε άθελά μας ενέργεια ακουμπώντας τους. Με αυτόν τον τρόπο συχνά καταλήγει εκνευριστικό, καθώς η δυσκολία του ανεβαίνει με αρκετά άδικο τρόπο. Αξίζει να πούμε βέβαια ότι τα boss fights έχουν αρκετά καλή ποικιλία προσφέροντας ορισμένες συμπαθητικές μάχες, πέραν των προαναφερθέντων ατελειών.
Στον τομέα της εξερεύνησης η κατάσταση είναι με μία λέξη αδιάφορη, δεδομένου ότι δεν υπάρχει η παραμικρή φαντασία στη διαρρύθμιση των επιπέδων. Συχνά υπάρχουν αδιέξοδα άνευ λόγου ύπαρξης, ανούσιες τεράστιες ευθείες, εναλλαγές δωματίων που δεν βγάζουν νόημα (εκεί που περπατάμε στο έδαφος περνάμε στον επόμενο χώρο όπου ξαφνικά βρισκόμαστε πολλά μέτρα πάνω σε κάποιο βουνό) και διάφορα άλλα θέματα που δείχνουν έναν ερασιτεχνισμό στο level design που σίγουρα το τοποθετεί πολύ μακριά από τον πολυπληθή ανταγωνισμό του είδους.
Ο οπτικός τομέας κυμαίνεται σε ανάλογα επίπεδα. Από τη μία βέβαια έχουμε τα μοντέλα των ηρώων και των εχθρών που σίγουρα είναι καλαίσθητα και εκφραστικά, σχεδιασμένα -όπως προείπαμε- στο χέρι, θυμίζοντας με ευχάριστο τρόπο cartoons. Από την άλλη τα περιβάλλοντα είναι σχεδιασμένα με τρισδιάστατα γραφικά και θα μπορούσε να τα χαρακτηρίσει κανείς ακόμα και “άσχημα”. Ενδέχεται οι δημιουργοί να ήθελαν να προσομοιώσουν γραφικά σχεδιασμένα στο χέρι, όπως και αυτά των χαρακτήρων, μέσα από την υπεραπλουστευμένη τρισδιάστατη απεικόνιση αλλά όποιος και να είναι ο λόγος το θέμα είναι ότι το τελικό αποτέλεσμα είναι φτωχότατο.
Εάν θα μπορούσαμε να βρούμε ένα θετικό αυτό θα ήταν στη δυνατότητα να ασχοληθείτε σε τοπικό coop κάτι που ενδέχεται να κάνει ελαφρώς πιο ευχάριστη την ενασχόληση. Τουλάχιστον στην περίπτωσή μας ο φίλτατος Οδυσσέας έκανε μία ηρωική συμμετοχή επιτρέποντας στον γράφοντα να αποφύγει την πλήρη “αγγαρεία” στο μεγαλύτερο τμήμα της, δωδεκάωρης περίπου, διάρκειας, χωρίς βέβαια αυτό να αναιρεί όλα τα αρνητικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον τίτλο.
Αναμφίβολα δεν αποτελεί καλό σημάδι όταν η αναζήτηση ενός άλλου παίκτη γίνεται πρωτίστως για να αποφευχθεί η αίσθηση της κόπωσης που προκύπτει ήδη από τα πρώτα λεπτά ενασχόλησης.
Το Curse of the Sea Rats κυκλοφορεί από τις 6/4/23 για τa PlayStation 4, PlayStation 5, Xbox One, Xbox Series X/S, Nintendo Switch και PC. To review μας βασίστηκε σε review code που λάβαμε από την PQube.
