“Πάει ο παλιός ο χρόνος, ας γιορτάσουμε παιδιά, και του χωρισμού ο πόνος ας κοιμάται στην καρδιά.” Αυτή ήταν μια ακόμα χρονιά που φτάνει στο τέλος της, αφήνοντας πίσω της, καλές και κακές στιγμές. Το χόμπι μας είναι εδώ για να μας χαρίζει χαρά και να μας βοηθά να ξεχνάμε τις δυσκολίες μας, αλλά και αυτό έχει τις δικές του προκλήσεις.
Φέτος, στον χώρο των video games, η χρονιά που πέρασε ήταν ενδιαφέρουσα. Από την μια πλευρά, είδαμε τίτλους όπως το Alan Wake 2, το Legend Of Zelda: Tears of the Kingdom, το Spider Man 2, το Starfield, και πολλούς άλλους. Από την άλλη, η επικαιρότητα φέρνει και κάποια άσχημα νέα, με μαζικές απολύσεις σε μεγάλα studios και την οριστική ακύρωση της E3, μεταξύ άλλων.
Οι μέρες των Χριστουγέννων όμως είναι πάντα ξεχωριστές. Είναι οι μέρες που μπορεί κανείς να δημιουργήσει ατμόσφαιρα και να «χαθεί» στον κόσμο του. Είναι οι μέρες που ένα δίωρο παιχνίδι μπορεί να γίνει πενταώρο, οκταώρο, ή και δωδεκάωρο, δίπλα στο τζάκι ή κάτω από την κουβέρτα, με μια κούπα καφέ στο χέρι, καθισμένος στην πιο άνετη καρέκλα, καναπέ ή πολυθρόνα, φορώντας τα πιο άνετα ρούχα.
Ο πρωταγωνιστής αυτών των ημερών, ωστόσο, δεν είναι ο τρόπος, αλλά ο κόσμος που έχουμε επιλέξει να χαθούμε. Για κάποιους, είναι η αναζήτηση του τερματισμού ενός παιχνιδιού που τραβάει εδώ και δύο μήνες. Για άλλους, είναι το ξεκλείδωμα ενός achievement σε ένα παιχνίδι, η ευκαιρία να καλύψει την υπερβολικά μεγάλη λίστα παιχνιδιών που δεν έχει ακόμη παίξει, και άλλα πολλά.
Φέτος, αποφασίσαμε να σας παρουσιάσουμε τους δικούς μας πρωταγωνιστές, καθένας από την ομάδα του GameOver ξεχωριστά, θέλοντας να σας δείξουμε ποια παιχνίδια μας φέρνουν χαρά, ποια μας κάνουν να ξεχνάμε τις δυσκολίες, και πώς αυτά, σε συνδυασμό με τους ανθρώπους μας, συμβάλλουν στη γιορτινή ατμόσφαιρα χαλάρωσης και ξεγνοιασιάς.
Vampire Survivors
από τον Άγγελο
Μετά από λίγη σκέψη, το δικό μου παιχνίδι για φέτος είναι το Vampire Survivors. Κάποιοι θα απέρριπταν τον τίτλο με βάση το εικαστικό του και θα είχαν εν μέρη ένα δίκίο, καθώς θα τους έφερνε στο νου κάτι που μπορεί να είχαν παίξει στο παλιό τους Mega Drive ή SNES στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Ο gothic roguelike τίτλος μπορεί να φαίνεται οπτικά αδιάφορος (ή τουλάχιστον μέχρι να ασχοληθεί κανείς με αυτόν) αλλά η αλήθεια είναι ότι μέσα του κρύβει μεγάλο βάθος. Όσοι αποφασίσουν να ξοδέψουν λίγα λεπτά στο Vampire Survivors, πολύ γρήγορα θα αρχίσουν να καταλαβαίνουν, και, πολύ γρηγορότερα θα αρχίσουν να “χάνουν” ώρες και ώρες από τη ζωή τους. Ο γράφων έχει “χάσει” συνολικά δυο ημέρες, δυο ώρες και είκοσι τρία λεπτά ταξιδεύοντας στις διάφορες περιοχές του χάρτη….
Οι μηχανισμοί του Vampire Survivors δεν είναι καν τόσο περίπλοκοι. Δεν απαιτεί κανένα πάτημα κανενός κουμπιού -πλην ενός για την επιλογή του παίκτη κατά την διάρκεια του level up. Αντιθέτως, το μόνο που ζητείται από τον παίκτη είναι μία απαλή εντολή κίνησης στον αριστερό αναλογικό μοχλό του χειριστηρίου, στην προσπάθεια μας να κρατηθούμε όσο πιο μακριά από την επίθεση των εφιαλτικών πλασμάτων που έλκονται κατά πάνω μας ανελέητα σαν να είμαστε μαγνήτης. Μπορεί το παραπάνω να μη σας λέει πολλά, αλλά το Vampire Survivors έχει ένα απίστευτο, καθαρό και αρχέγονο gameplay, αποσταγμένο στην πιο βαριά του μορφή.
–
το Vampire Survivors έχει ένα απίστευτο, καθαρό και αρχέγονο gameplay, αποσταγμένο στην πιο βαριά του μορφή.
Η ουσία εδώ είναι η αποφυγή των εχθρών – βρίσκοντας επιδέξια τον δρόμο μας μέσα από ατελείωτες ορδές, καθώς μαζεύουμε σταθερά όλο και περισσότερα όπλα, μαγείες και buff, για να νικήσουμε τα χιλιάδες τέρατα. Η ιδέα είναι εξαιρετικά απλή, αλλά είναι η σταδιακή κλιμάκωση κάθε προσπάθειας στο να ξεπεράσουμε ένα επίπεδο, που αποδεικνύεται ατελείωτα εθιστική, ενώ το ξεκλείδωμα και ο πειραματισμός με διαφορετικούς χαρακτήρες και όπλα προσδίδει στον τίτλο μια αξία επανάληψης.
A Short Hike
από τον Γιάννη
Το παιχνίδι που προτείνω για τα Χριστούγεννα είναι το “A Short Hike“.
Αν και το θέμα του είναι καλοκαιρινό το ξεχωρίζω για πολλούς λόγους αφού είναι αρκετά ευχάριστο και ταιριάζει με την εποχή, αλλά θα καλύψει και το κοινό που το πιάνει μελαγχολία τις μέρες αυτές. Είναι ένα indie με όλη τη σημασία της λέξης με pixelart γραφικά (τετράγωνα forever!) και απαιτεί μόλις 3 ώρες για τον τερματισμό του. Μου έκαναν εντύπωση αρκετά πράγματα σε αυτό το μικρό παιχνίδι, όπως ότι πρακτικά είναι ένα small open world, αλλά με τον τρόπο που έχει φτιαχτεί, μοιάζει αρκετά μεγαλύτερο και αυτό το σημειώνω σαν προσόν.
Το παιχνίδι είναι πραγματικά “open” αφού μπορείς να φτάσεις στο τέλος του με διάφορους, λογικούς πάντα, τρόπους και μάλιστα να μην κάνεις οτιδήποτε άλλο εκτός από την “κύρια αποστολή”. Ο κόσμος έχει φτιαχτεί με πολύ λεπτομέρεια και βάζει τον παίκτη με τη μία μέσα στην ατμόσφαιρα του. Εδώ θες να τα δεις όλα και να ψάχνεις μην σου ξέφυγε κάτι. Πολύ έξυπνοι διάλογοι και quest, όπου μερικά από αυτά έχουν διαφορετικό αποτέλεσμα από αυτό που έχουμε συνηθίσει, όμορφες μουσικές που δένουν με το περιβάλουν και πολλά mini game που μπορούμε να τα επαναλάβουμε.
0+
Θετικά reviews στο steam
Στο παιχνίδι αναλαμβάνουμε το ρόλο της Claire που καταφτάνει στο νησί για διακοπές. Πολύ γρήγορα καταλαβαίνει ότι το κινητό της δεν έχει σήμα ενώ περιμένει ένα πολύ σημαντικό τηλεφώνημα. Έτσι αποφασίζει να ανέβει στην κορυφή του βουνού μήπως και καταφέρει να πιάσει σήμα το τηλέφωνο της. Αυτό βέβαια δεν το έχει επιχειρήσει ξανά και θα χρειαστεί βοήθεια για να το καταφέρει. Στο δρόμο της θα συναντήσει διάφορα ζωάκια που καλείται να βοηθήσει, θα πιάσει συζητήσεις, φιλίες, θα μάθει για το βουνό, θα ανακάλυψε κρυμμένους θησαυρούς, σπηλιές και κυρίως θα θαυμάσει την ομορφιά της φύσης μαζί με εμάς σε ένα πολύ χαλαρωτικό παιχνίδι με ένα πολύ όμορφο τέλος.
Syberia
από τον Μιχάλη
Αναμφισβήτητα η εορταστική περίοδος των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς είναι μια εξαιρετική περίοδος για gaming, για όσους τουλάχιστον απολαμβάνουν κάποιες μέρες αδείας και δεν δουλεύουν. Από την άλλη, το χαρούμενο και κατανυκτικό κλίμα των ημερών ίσως ευνοεί την ενασχόλησή μας με κάποιες συγκεκριμένες κατηγορίες παιχνιδιών. Με άλλα λόγια, πολλές φορές επιλέγουμε πιο χαλαρά και οικογενειακά παιχνίδια σε βάρος ίσως έντονων action τίτλων. Περί ορέξεως ουδείς λόγος βέβαια, και ο γράφων εύχεται να είστε όλοι υγιείς και να απολαύσετε ότι σας κάνει κέφι.
Kate Walker
Δικηγόρος
Δικηγόρος με ενδιαφέροντα που ξεπερνούν το γραφείο. Αποφάσισα να αφήσω την παραδοσιακή διαδρομή και να εξερευνήσω νέους κόσμους. Στόχος μου είναι να συνδυάσω τη νομική εμπειρία με τη διάθεσή μου για περιπέτεια και καινοτομία.
Για τη δική του πρόταση, θα προσπεράσει προφανείς επιλογές όπως το Super Mario Wonder και θα προτείνει ένα adventure από τα παλιά, το Syberia. Με το 4ο παιχνίδι της σειράς να έχει κυκλοφορήσει σχετικά πρόσφατα, είναι καλή αφορμή για όσους δεν έχουν ασχοληθεί με την ιστορία της Kate Walker να παίξουν ένα από τα καλύτερα adventure όλων των εποχών. Μπορεί η δυσκολία να είναι άνω του μετρίου, αλλά ο υπέροχος οπτικός τομέας, το βαθύ και συναρπαστικό lore και η εξαιρετικά γραμμένη και συγκινητική ιστορία συνεισφέρουν σε ένα άπταιστο σύνολο. Με το παιχνίδι να πωλείται στα ψηφιακά καταστήματα σε πολύ χαμηλή τιμή, αποτελεί μια εξαιρετική Χριστουγεννιάτικη πρόταση για όσους θέλουν να χαλαρώσουν και να απολαύσουν μια υπέροχη ιστορία, εφόσον επιθυμούν να ασχοληθούν με ένα καλό adventure. Χρόνια πολλά με υγεία και ευτυχία!
The Evil Within
από τον Απόστολο
Στη δική μου παράγραφο θα μιλήσω λίγο για τα δύο The Evil Within. Ο πρώτος τίτλος είχε και το όνομα του Shinji Mikami από πίσω, όποτε ήταν σχεδόν σίγουρο ότι θα τραβούσε την προσοχή. Για κάποιο λόγο όμως, πιστεύω ότι ποτέ δε δόθηκε η πρέπουσα σημασία σε αυτό και στο sequel του. Αυτός ο λόγος νομίζω ότι είναι το “timing”. Και οι δύο τίτλοι της σειράς βγήκαν σε μία περίοδο που τα horror παιχνίδια δεν ήταν πολύ “mainstream”.
Η ατμόσφαιρα που έχει ειδικά ο πρώτος τίτλος είναι κάτι που φτάνει άλλα “μεγάλα ονόματα” της κατηγορίας τρόμου. Η απομόνωση, το αίσθημα της αδυναμίας του χαρακτήρα, και το πόσα πυρομαχικά ή healing item έχεις πάνω σου κάθε στιγμή, είναι στοιχεία που σε κάνουν να είσαι πάντα σε εγρήγορση. Γενικά, σε όλον τον τίτλο βλέπουμε για ακόμη μία φορά γιατί οι Ιάπωνες είναι μοναδικοί, με το αρρωστημένο art direction τους να ξεχωρίζει. Επίσης, μην ξεχνάμε και το μυστήριο για το τι τελικά συμβαίνει σε αυτό το άσυλο ψυχοπαθών… Κάτι που πρέπει να σημειωθεί είναι και το γεγονός ότι τα DLC του πρώτου τίτλου είναι ακόμη πιο εμποτισμένα με ατμόσφαιρα τρόμου. Σου δίνουν την ιδέα πως κάτι υπάρχει στο σκοτάδι, και γίνεται ένα όμορφο παιχνίδι με τη ψυχολογία του παίκτη!
Στον δεύτερο τίτλο προσπάθησαν να κάνουν κάτι το διαφορετικό. Έχουμε μικρές ανοιχτές περιοχές, περίπου μέχρι τη μέση του. Έχουν καταφέρει όμως να μη σε κάνουν να νιώθεις άνετα μέσα σε αυτές για ακόμα μία φορά. Σε δύο σημεία έχουμε ένα μικρό πρόβλημα εδώ. Το ένα είναι η AI των εχθρών που είναι κατώτερη από αυτή του πρώτου παιχνιδιού. Το άλλο είναι ότι ο τίτλος δεν μπορεί να “αποφασίσει” ποιος είναι ο βασικός εχθρός του παίκτη. Παρόλα αυτά, έχει “ψυχή” και καινούργιες ιδέες, και κάτι που μπορείς να πεις σίγουρα είναι ότι – αφού μάθαμε τι συμβαίνει στο πρώτο μέρος της σειράς – εδώ έχουν αφήσει τη φαντασία τους ελεύθερη και έχουν δημιουργήσει “τρελά” σημεία και καταστάσεις. Θα μπορούσα να κάνω μία παρομοίωση με το The Matrix και τις δύο συνέχειες του.
Αν είστε λάτρεις του τρόμου στα videogame σίγουρα πρέπει να τα δείτε και τα δύο. Και οι δύο τίτλοι παίζονται πολύ “άνετα” σήμερα – με το “άνετα” να είναι σε εισαγωγικά, γιατί σίγουρα το τελευταίο πράγμα που θα νιώσετε παίζοντας τα είναι… άνεση!
Overcooked 2
από τον Αλέξανδρο Π.
Είναι Χριστούγεννα, έχετε οργανώσει το τέλειο τραπέζι και οι καλεσμένοι μόλις κατέφθασαν και σας έχουν φέρει κουραμπιέδες αντί για μελομακάρονα. Ηρεμία, βαθιές ανάσες , σας έχουμε τη λύση και έτσι δε χρειάζεται να καταστρώσετε κάποιο περίτεχνο σχέδιο εκδίκησης ως άλλος Wile E. Coyote (Genius). Στέκεστε υπομονετικά, δε φανερώνετε τις προθέσεις σας καθ’ όλη τη διάρκεια του τραπεζιού. Περιμένετε να τελειώσουν όλοι το φαγητό και ενώ οι υπόλοιποι λερώνονται με την άχνη από τους αδιάφορους κουραμπιέδες, εσείς πηγαίνετε στο μπαλκόνι και απολαμβάνετε κρυφά μερικά από τα μελομακάρονα του secret stash σας.
Αφού σιγουρευτείτε πως η ιεροτελεστία του χριστουγεννιάτικου τραπεζιού έλαβε τέλος, σαν καλός οικοδεσπότης, κάνετε τα εξής συγκεκριμένα βήματα. Ανοίγετε το Spotify (not sponsored) επιλέγετε τον Gus Polinski and the Kenosha Kickers και το διαχρονικό μουσικό αριστούργημα Polka Polka Polka, μοιράζετε τους μοχλούς που έχετε (αφού σιγουρευτείτε βέβαια ότι όλοι οι συμμετέχοντες έχουν πλύνει σχολαστικά τα χέρια τους και έχουν απομακρύνει όλη την άχνη από αυτά) και επιλέγετε το Overcooked 2 στη κονσόλα της επιλογής σας. Δεν εγγυόμαστε πως θα παραμείνετε όλοι αγαπημένοι φίλοι ή/και συγγενείς μετά την ολοκλήρωση του παιχνιδιού, μιας και συχνά οι κακές συνεννοήσεις δημιουργούν προστριβές και παρεξηγήσεις, ωστόσο κάποιοι (ελπίζουμε όλοι) και κυρίως εσείς θα έχετε κλείσει τη βραδιά με γέλιο και χαμόγελα.
Α… και επειδή το κείμενο με τη πρόταση μας κινδυνεύει να εκτροχιαστεί εντελώς ας πούμε συνοπτικά μερικά λόγια για τον τίτλο. Το Overcooked 2 πρωτοεκδόθηκε το 2022 και μας έρχεται από την Team17 σε συνεργασία με την Ghost Town Games. Πρόκειται για ένα εθιστικό couch coop παιχνίδι (για έως και τέσσερις παίκτες) το οποίο συνδυάζει τη δράση, τη στρατηγική, την ταχύτητα και την καλή συνεργασία ενώ ταυτόχρονα προσφέρει άφθονο γέλιο στους συμμετέχοντες, ενίοτε και πολλά νεύρα.
Στον κόσμο του Overcooked 2, οι παίκτες αναλαμβάνουν το ρόλο του σεφ και έχουν ως στόχο, να συνεργαστούν για να παρασκευάσουν και να παραδώσουν παραγγελίες φαγητού. Με τον χρόνο να είναι κρίσιμος παράγοντας, οι παίκτες πρέπει να συντονιστούν για να κόψουν, να μαγειρέψουν και να σερβίρουν τα πιάτα εγκαίρως. Τα επίπεδα καθώς το παιχνίδι εξελίσσεται γίνονται όλο και πιο περίπλοκα και απαιτητικά και οι καταστάσεις οι οποίες δημιουργούνται είναι εν τέλει απολαυστικές. Ο τίτλος εμπλουτίζεται διαρκώς με νέο περιεχόμενο και βρίθει νέων επιπέδων με διάφορες θεματικές μεταξύ των οποίων και χριστουγεννιάτικες. Ένα ενδιαφέρον παιχνίδι τόσο για αρχάριους όσο και για έμπειρους παίκτες το οποίο μπορεί να αποτελέσει ένα ιδανικό party game για τις γιορτές.
“Where do you think you’re going? Nobody’s leaving. Nobody’s walking out on this fun, old-fashioned family Christmas. No, no. We’re all in this together. This is a full-blown, four-alarm holiday emergency here.”
Watch Over Christmas
απο τον Αλέξανδρο Μ.
Θέλετε ένα χαρούμενο Χριστουγεννιάτικο παιχνίδι για τις γιορτές; Ένα παιχνίδι που θα σας ταξιδέψει σε μαγικές τοποθεσίες; Δε χρειάζεται να ψάξετε και πολύ μακριά, η δικιά μας, Ελληνική Dionous Games κυκλοφόρησε πριν δύο χρόνια ένα μοναδικό adventure για αυτούς που το αίμα τους στάζει μελομακάρονα και κουραμπιέδες. Το Watch Over Christmas είναι ακριβώς αυτό το παιχνίδι που ονειρευόμουν από μικρός ότι θα ήθελα να παίζω στις γιορτές.
Σχεδιασμένο στο χέρι από τον γνωστό Έλληνα κομίστα Γιώργο Κομιώτη (που είχαμε και καλεσμένο), ο Ελληνικός αυτός τίτλος σας επαναφέρει στην παιδική σας ηλικία και σας προφέρει μια υπέροχα γλυκιά περιπέτεια στην οποία ο δωδεκάχρονος πρωταγωνιστής μας θα κληθεί να σώσει τον Άγιο Βασίλη από τους απαγωγείς του και να προστατεύσει τα αγαπημένα μας Χριστούγεννα. Ένας υπερπλήρης τίτλος με πλούσια και έξυπνα puzzle, ένα παιχνίδι που στάζει Χριστουγεννιάτικες ταινίες από τα 80s και μια εμπειρία μου αξίζει να την ζήσετε μαζί με όλη την οικογένεια. Ειλικρινά, δε μπορώ να σκεφτώ καλύτερη πρόταση για τις φετινές γιορτές!
Chained Echoes
από τον Xρήστο Λ.
Πέρα από κάθε απρόσωπο fund που εκτός απο live-service βιντεοπαιχνίδια πουλάει και πατατάκια, γυαλιά, αφρόλουτρα, και real estate, και απολύει το 20% του προσωπικού όταν τα κέρδη μειωθούν κατά 10% ενώ οι stakeholder έχουν ζητήσει αύξηση κερδών 30% σε μια παγκόσμια οικονομία με πληθωρισμό στο 40%, βρίσκονται και άνθρωποι σαν τον Matthias Linda. Άνθρωποι που απευθύνονται σε άλλους Ανθρώπους. Τι έκανε λοιπόν αυτός ο Άνθρωπος; Έφτιαξε μόνος του το Chained Echoes, έναν φόρο τιμής στη χρυσή εποχή των JRPGs – φαντάζομαι δηλαδή, αυτό διάβασα όταν το γκούγκλαρα αφού μάλλον δεν έχω παίξει ποτέ JRPG. Και λέει πολλά όταν εγώ, ένας αρκετά «δυτικός» gamer με το πολύ 3 ώρες ελεύθερου χρόνου τις καθημερινές του, κάπως ανακάλυψα 40 ώρες σε μια βδομάδα για να τις ρίξω σε ένα μέχρι πρότινος άγνωστο παιχνίδι.
Ανύπαρκτο filler περιεχόμενο (και να το ψάξετε δεν θα το βρείτε), σεβασμός στο χρόνο και τη νοημοσύνη του παίκτη, αγάπη για την τέχνη του gaming. Καλογραμμένη ιστορία, σπιρτόζικη αφήγηση, όμορφη μουσική, έξυπνο χιουμοράκι, δημιουργικοί gameplay μηχανισμοί που επανεφεύρουν τον εαυτό τους όσο παίζουμε. Και κυρίως, μια απλή, αγνή gaming εμπειρία που δεν χρειάζεται κανένα DLSS EBS GTP 3.5 ray tracing για να μας βουτήξει στον κόσμο του. 6 κουμπιά χρησιμοποίησα όλα κι όλα, WASD για την κίνηση, Spacebar για επιλογή, και Escape για ό,τι κάνει πάντα το Escape.
Επόμενη στάση η πολυθρόνα μου δίπλα από το τζάκι στη Βόνιτσα, με ένα κρασάκι και το λάπτοπ ανά χείρας, για ένα ακόμη χαλαρωτικό, άκρως χριστουγεννιάτικο gaming απόγευμα. Αν σας αρέσει αυτή η εικόνα, να παίξετε το Chained Echoes. Κι αν δεν σας αρέσει, να το στηρίξετε. Γιατί στην χώρα που τα κουνουπίδια ακρίβυναν κατά 317% φέτος και τα ενοίκια 40% την τελευταία 4ετία, ο τύπος αυτός ζητάει 25 ευρώ για ένα γαμάτο παιχνίδι 50 ωρών, και στη σακούλα μας βάζει και κάτι άλλο κλείνοντας το μάτι. Μεράκι. Είναι και αυτό ελληνική αποκλειστικότητα ή μόνο το φιλότιμο;
Return of the Obra Dinn
από τον Λάκη
Οι γιορτές εμένα με βρίσκουν σε δύο διαφορετικές καταστάσεις. Η πρώτη περιλαμβάνει τη διασκέδαση, τα ξενύχτια με φίλους που έχεις να τους δεις από τις προηγούμενες γιορτές, και μαζώξεις σε φιλικά σπίτια, που για κάποιο λόγο κρατάνε από το πρωί μέχρι το βράδυ. Η δεύτερη κατάσταση, με διαφορά η πιο προτιμητή, είναι εκείνες οι άσκοπες μέρες, που δεν έχεις κανονίσει κάτι και απλά αράζεις σπίτι. Χωρίς υποχρεώσεις, χωρίς σχέδια, χωρίς να πρέπει να ντυθείς για να πας κάπου, ιδανικά είσαι μόνος στο σπίτι και επικρατεί απόλυτη ησυχία.
Εκεί έρχεται και κουμπώνει το Return of the Obra Dinn, το οποίο αν και μοιάζει αντισυμβατική επιλογή για την περίοδο των Χριστουγέννων, κατά κάποιο τρόπο για εμένα ταιριάζει απόλυτα. Παραγγέλνω τον φρέντο μου, κουμπώνω περίεργα, αλλά βολικά, σε καρέκλα ή πολυθρόνα και το ξετύλιγμα της υπόθεσης ξεκινά.
Έχουμε ένα πλοίο-φάντασμα που επανεμφανίστηκε αφού χάθηκε στη θάλασσα. Τα μονοχρωματικά γραφικά κάνουν το Return of the Obra Dinn ακόμη πιο χαλαρωτικό και διαφορετικό, πιο ήσυχο θα έλεγα, σε σχέση με ότι έχω συνηθίσει, ενώ ο δημιουργός του, Lucas Pope, φρόντισε να αποκαλύπτει σταδιακά και με μαεστρία την ιστορία πίσω από το πλοίο.
Είναι ένα παιχνίδι σκέψης, που απαιτεί αφοσίωση, καθαρό μυαλό, ξύπνιο μάτι (προειδοποίησα για φρέντο!) και υπομονή, ιδανικό για ήσυχες νύχτες. Μου προσφέρει ηρεμία και με γεμίζει ικανοποίηση κάθε φορά που ανακαλύπτω ένα νέο στοιχείο και ο τρόπος που αυτό έρχεται να συναρμολογήσει την ιστορία, μέχρι την τελική αποκάλυψη. Μου προσφέρει όμως και κάτι άλλο, τη δυνατότητα να αφοσιωθώ σε αυτό, τόσο που ίσως να βγάλω και ένα τετράδιο για σημειώσεις, χωρίς να ανησυχώ και να ασχολούμαι με οτιδήποτε άλλο. Ένα πλήρες zone out από τον ρυθμό της καθημερινότητας. Όπως πρέπει!
Bioshock
από τον Δημήτρη
Τα Χριστούγεννα του 2008 έβρισκαν το γράφων σε μια ήρεμη και τυπική φάση της ζωής του, τόσο οικογενειακά όσο και “videgam-ικά”. Πρώτες τάξεις του Γυμνασίου, πρώτη χρονιά μακριά από τον μεγάλο αδελφό, που “έφυγε στα ξένα” να βρει την ακαδημαϊκή του τύχη και μόλις λίγοι μήνες παρέα με το νεοαποκτηθέν πολυπόθητο PS3 του. Το συνηθισμένο και απλοϊκό gaming μενού ως τότε περιλάμβανε τίτλους όπως το Assassin’s Creed, τα Call of Duty, άντε και κανένα Uncharted στο τσακίρ κέφι. Συνεπώς, όταν το περιτύλιγμα του Χριστουγεννιάτικου δώρου που μου έφερε ο αδερφός μου σκίστηκε και αποκαλύφθηκε το κουτί του πρώτου Bioshock η πρώτη αντίδραση δεν ήταν και η πλέον ενθουσιώδης.
Horror ατμόσφαιρα, role playing στοιχεία και σύνθετη αφήγηση ήταν αρκετά εκτός των συνηθισμένων μέχρι τότε νερών μου. Παρόλα αυτά, το κλασσικό σκηνικό του οικογενειακού Χριστουγεννιάτικου τραπεζιού, που στα μάτια του 14χρονου εαυτού μου έμοιαζε βαρετό και τετριμμένο, με οδήγησε στο να αποτραβηχτώ στο δωμάτιο μου, να μισό-κλείσω την πόρτα και να βάλω τον δίσκο στην κονσόλα βουτώντας για πρώτη φορά στην σκοτεινή δυσοίωνη άβυσσο που αγκαλιάζει την Rapture. Περιττό να πω ότι οι πρώτες πρωινές ώρες της επόμενης μέρας με βρήκαν καρφωμένο μπροστά στην οθόνη μου να σκοτώνω splicers και να κρύβομαι από Big Daddies.
Έτσι δημιουργήθηκε μια από τις ομορφότερες και πιο Χριστουγεννιάτικες στιγμές που έχω να θυμάμαι. Με το φως των πολύχρωμων Χριστουγεννιάτικων λαμπιονιών που τρύπωνε στο δωμάτιο μου και αντανακλούσε στους τοίχους του δωματίου μου, να συναντά το φως των αντίστοιχων ψηφιακών στολιδιών, που κοσμούσαν με την υπέροχη 50s αισθητική τους, την Χριστουγεννιάτικη μεταποκαλυπτική Rapture. Είναι από αυτές τις παράξενες συμπτώσεις, όπου φαινομενικά δύο εντελώς αταίριαστα πράγματα, σε μια απρόσμενη στροφή του μυαλού κουμπώνουν τέλεια μεταξύ τους και δημιουργούν έναν απόλυτο συνδυασμό.
Έτσι και το Bioshock εκείνο το βράδυ, πέραν της εισαγωγής σε έναν πιο ενήλικο και σοβαρό gaming κόσμο, μου προσέφερε και μια από τις πιο ζεστές και νοσταλγικές Χριστουγεννιάτικες στιγμές μου. Ακόμα και σήμερα, σαν κάποιου είδους ιδιόμορφη παράδοση, μια μέρα μέσα στις γιορτές θα απομονωθώ από όλους, κλείνοντας τηλέφωνα και απορρίπτοντας εξόδους, θα φορέσω τις (Χριστουγεννιάτικες) πιτζάμες μου, θα αφήσω μόνο τον απαραίτητο φωτισμό και θα επιστρέψω έστω για λίγο στην υποθαλάσσια πολιτεία του Andrew Ryan αλλά και σε μια γλυκιά gaming ανάμνηση.
Καλές γιορτές με υγεία σε όλους
Batman: Arkham Origins
από τον Λάμπρο
Χωρίς να θέλω να γίνω αντικλιματικός και να χαλάσω την ατμόσφαιρα, θα πρέπει να ξεκινήσω με μία παραδοχή: Παρότι ο μύθος θέλει τα Χριστούγεννα να είναι μια εποχή μεγάλης χαλάρωσης και γιορτινής ατμόσφαιρας, αυτό είναι κάτι που ισχύει μόνο όταν είσαι παιδί.
Ελάχιστοι, για να μην πω κανένας ενήλικας που εργάζεται, δεν έχει τον άπλετο χρόνο και την χαλαρότητα που υποτίθεται ότι συνοδεύει την εν λόγω γιορτή. Τουλάχιστον, όχι την άνεση που θα χρειαζόταν ένα μεγάλο σε χρονική επένδυση παιχνίδι. Χώρια του ότι θέλεις να περάσεις αυτές τις μέρες με τα πρόσωπα που αγαπάς και όχι παίζοντας ασταμάτητα.
Μια καλή πρόταση λοιπόν, θα ήταν σίγουρα κάποιο μικρό indie game, αλλά επειδή το παν είναι η ατμόσφαιρα και το σωστό κλίμα, εγώ λέω να τα βρούμε κάπου στην μέση και θα προτείνω το υποτιμημένο και παρεξηγημένο Batman: Arkham Origins. Μπορεί να μην είναι και το καλύτερο video game -ούτε καν το καλύτερο Batman game-, αλλά αποτελεί ένα πολύ τίμιο spin off με πολλά από τα καλά στοιχεία της σειράς και κάποια μικρά ελαττώματα.
Ho ho ho
Merry Christmas
Η ουσία, όμως, κρύβεται στο Χριστουγεννιάτικο κλίμα που υπάρχει στο παιχνίδι. Με την ιστορία να λαμβάνει χώρα ανήμερα των Χριστουγέννων από την μία, το χιονισμένο Gotham με λίγο στολισμό από την άλλη και μία αίσθηση από το The Long Halloween να τριγυρνάει στο μυαλό μας όσο παίζουμε.
Δεν αποτελεί αμιγώς Χριστουγεννιάτικο παιχνίδι (αν υπάρχουν τέτοια άλλωστε, θα είναι μετρημένα), αλλά αποτελεί μια εξαιρετική περιπέτεια που εκτυλίσσεται την ημέρα των Χριστουγέννων. Με λίγα λόγια, θα λέγαμε ότι είναι ότι πιο videogam-ικά κοντινό θα βρούμε στην απόλυτη Χριστουγεννιάτικη ταινία, το Die Hard
Age of Empires 2
από τον Κώστα
Μιλώντας για παιχνίδια την περίοδο των Χριστουγέννων, θα ήθελα να το κάνω λίγο πιο συγκεκριμένο, καθώς αναφέρομαι στα πρωινά ανήμερα των Χριστουγέννων. Νιώθω πως το Χριστουγεννιάτικο πρωινό έχει γίνει ένα είδος ρουτίνας. Ίσως γιατί, λόγω έλλειψης του πρωινού ξυπνήματος αχάραγα για δουλειά, ίσως και λόγω της προσμονής αυτών των (συνήθως) χαρούμενων οικογενειακών μαζώξεων, από την ώρα που ανοίγω τα μάτια μου νιώθω πως ο χρόνος κυλά αργά. Αργά, αλλά καθόλου βασανιστικά. Διότι για μένα αρκεί μια κούπα ζεστή σοκολάτα (ο καφές παίρνει ρεπό εκείνη τη μέρα) και λίγες ώρες μπροστά στον υπολογιστή.
Το χέρι αγγίζει με σταθερότητα το mouse και το οδηγεί, σχεδόν αυτόματα, στο desktop shortcut του Age of Empires 2. Ένα κλικ, τίτλοι αρχής, η επική ορχηστρική μουσική των τίτλων και είμαστε στο μενού. Ανάλογα με τη διάθεση, οι εκστρατείες της Joan of Arc και του El Cid είναι αυτές που θα με κρατήσουν απασχολημένο για κανά-δυο ωρίτσες. Καθισμένος αναπαυτικά στην καρέκλα, απορροφώ τις πληροφορίες που αναπαράγονται επί της οθόνης για να βεβαιωθώ πως έχω μάθει όσο το δυνατόν περισσότερα για αυτά τα πρόσωπα.
Τι και αν τα έχω διαβάσει δεκάδες φορές μέσα σε αυτά τα χρόνια; Τι και αν ξέρω ανά πάσα στιγμή τι θα συναντήσω σε κάθε σημείο του χάρτη; Τα RTS είναι μεγάλες αγάπες για μένα και τα συγκεκριμένα campaign αποτελούν guilty pleasure – ειδικά εκείνη τη μέρα.
Age of Empires από μένα, που ευτυχώς αποτελούν σταθερά στο είδος ακόμα και σήμερα, και με τις Definitive Editions να μην σταματούν να εμπλουτίζονται με νέο περιεχόμενο. Ακόμα και αν δεν έχετε πρόσβαση σε κάποιο παιχνίδι της σειράς, δοκιμάστε οπωσδήποτε ένα strategy παιχνίδι. Με καθαρό μυαλό το πρωί (εκτός και αν έχει μεσολαβήσει ξενύχτι το προηγούμενο βράδυ) και χωρίς σημαντικές έγνοιες για το υπόλοιπο της ημέρας, ο απόλυτος έλεγχος μονάδων, fractions και πολιτισμών μπορεί να προσφέρει μια πολύ πιο χαλαρωτική εμπειρία και σίγουρα πολύ πιο ενδιαφέρουσα απ’ ότι θα μπορούσε κανείς να φανταστεί.
Σε κάθε περίπτωση, καλά να περάσετε με ό,τι και αν παίξετε.
Υ.Γ. Φέτος μπορεί να κάνω και τη διαφορά και να δω τα campaign του Saladin, έτσι για αλλαγή!
Guild Wars 2
από τον Χρήστο Ντ.
Τα Χριστούγεννα θέλουν παρέα, οπότε η δική μου πρόταση για τις φετινές γιορτές ξεφεύγει από τις single player εμπειρίες και ανήκει στο ΜΜΟ RPG είδος. Ο τίτλος λοιπόν που προτείνω να δείτε φέτος στις γιορτές, και πιθανότατα για πολύ περισσότερο χρόνο, είναι το Guild Wars 2. Το πασίγνωστο MMO για PC έχει κλείσει και επίσημα 11 χρόνια ύπαρξης, διαθέτει τεράστιο υλικό για να εξερευνήσετε, με τέσσερα μεγάλα expansion και αρκετά μικρότερα story arc, που θα κρατήσουν το ενδιαφέρον σας για καιρό.
Η κοινότητα του παραμένει ζωντανή και φιλική στους νέους παίκτες. Όποιος προτιμήσει να δει τον τίτλο αυτή την περίοδο θα πέσει πάνω και στα ετήσια γιορτινά festivities με την ονομασία Wintersday, με τον κόσμο του να αλλάζει εμφάνιση και διάθεση. Ο γραφών ελπίζει ότι θα ξεκλέψει λίγο χρόνο για να κάνει μια βόλτα και φέτος, καθότι έχει καιρό να μπει στον κόσμο του Guild Wars 2.
Medievil
από τον Σταύρο
Η πρώτη εικόνα που φέρνει στο μυαλό, ο συνδυασμός Χριστούγεννα και παιχνίδι, είναι στο μακρινό (πλέον) 1997, με το Crash 2, όπου υπήρχαν οι χιονισμένες πίστες, με αγαπημένη βέβαια και πρώτη χαραγμένη ανάμνηση αυτών των εορτών, ήταν η πίστα που ο Crash ίππευε για πρώτη φορά το μικρό λευκό αρκουδάκι-bear στη πίστα “Bear It”. Βέβαια, δεν θα συνιστούσα το συγκεκριμένο τίτλο (ειδικά στους νεότερους), αφού είμαστε σε εορταστική περίοδο και δεν θα ήταν επιθυμητό να σπάσουν χειριστήρια.
Οπότε θα πάμε σε μια καλύτερη επιλογή που λέγεται Medievil, το οποίο αν και αυτό είναι ένας τίτλος που αντικατοπτρίζει την εποχή του (λογικά δεν θα γίνουν ζημιές σε χειριστήρια), διασώζεται αρκετά, λόγο πως το χαρακτηριστικού εικαστικό του, παραπέμπει σε ταινία του Tim Burton, οπότε είναι αυτονόητο πως εύκολα με το συγκεκριμένο τίτλο, εισάγεται κάποιος στο χριστουγεννιάτικο πνεύμα και σε μια μοναδική εμπειρία που ακολουθεί την ιδιαίτερη εκστρατεία του Sir Daniel ενάντια του Zarok.
Οπότε μια βόλτα στο μεσαιωνικό βασίλειο του Gallowmere για τη χριστουγεννιάτικη περίοδο σίγουρα ενδείκνυται, αφού μέσα από το σκοτεινό και ιδιαίτερο χιούμορ, θα βιώσετε την ιστορία του ήρωα μας, ενώ και τα ίδια τα επίπεδα που φιλοξενούν εχθρούς και boss ενδεδυμένα στο παραπάνω ύφος που αναφέραμε, αναπόφευκτα θα οδηγήσουν σε χριστουγεννιάτικο πνεύμα, για όποιους το αναζητούν.
Hitman: Absolution
από τον Θάνο
Όσο θυμάμαι τα φοιτητικά μου χρόνια, το μόνο παιχνίδι που μου έρχεται στο μυαλό είναι το Destiny εκτός από τη περίοδο των γιορτών, αυτή μου θυμίζει το Hitman: Absolution. Κάθε χρόνο, όταν γύριζα στο πατρικό μου, το παιχνίδι αυτό γινόταν η αφορμή για ατελείωτες ώρες χαλάρωσης.
Το Hitman: Absolution, παρόλο που δεν θεωρείται το κορυφαίο παιχνίδι της σειράς, έχει μια ξεχωριστή γοητεία. Η διαφορετικότητα του σε σχέση με τα προηγούμενα Hitman, κάνουν το παιχνίδι ένα από τα αγαπημένα μου. Προσφέρει μια διαφορετική εμπειρία που ναι μεν ξεφεύγει απο τις ρίζες, αλλά δημιουργεί μια εξίσου τέλεια stealth ατμόσφαιρα.
Ο σχεδιασμός των χαρτών, παρόλο που δεν προσφέρει την απόλυτη ελευθερία όπως τα υπόλοιπα παιχνίδια της σειράς, παρέχει πληθώρα τρόπων προσέγγισης. Ακόμα και σήμερα, μετά από τόσα playthrough, ανακαλύπτω διαφορετικούς τρόπους να προχωρήσω στην ιστορία, και είναι αυτό το δέσιμο μεταξύ gameplay και ιστορίας που με κρατά στο παιχνίδι, με ιντριγκάρει.
Hitman Absolution
H κινηματογραφική επιστροφή του 47
Λατρεύω τα καινούρια παιχνίδια και την ελευθερία που προσφέρουν, αλλά δεν με μεταφέρουν στον κόσμο τους. Δεν με κάνουν να αγωνιώ για την επόμενη πίστα, την επόμενη ώρα. Ξέρω ότι θα πρέπει να κάνω το ίδιο πράγμα σε άλλο χάρτη, και αυτό μου θυμίζει τα παιχνίδια της Ubisoft και τα αριθμάκια του The Division χωρίς κανένα πραγματικό progress.
Συνοψίζοντας, το Hitman: Absolution είναι το απόλυτο χριστουγεννιάτικο παιχνίδι για εμένα. Πρέπει να του δώσετε μια ευκαιρία. Προσφέρει μια ενδιαφέρουσα ιστορία, ποικίλους τρόπους να προχωρήσετε, είναι χαλαρό χωρίς πολλά πιστολίδια και παίζεται τέλεια με μια κούπα καφέ στο χέρι, τα πόδια ψηλά, δίπλα στο τζάκι και τη μεγάλη τηλεόραση.
Ο γράφων θα ήθελε να αφιερώσει αυτό το κείμενο στον παππού του, τον οποίο έχασε πρόσφατα και ήταν αυτός που τα Χριστούγεννα του 2004 του αγόρασε την πρώτη του παιχνιδομηχανή, ένα Game Boy Advance SP.
