Το Children of the Sun συνδυάζει τον κόσμο του Hitman με την ατμόσφαιρα του Sniper Elite και τη μαγεία του κόμικ Wanted. Στον ρόλο μιας μασκοφορεμένης νεαρής κοπέλας, οπλισμένης με ένα sniper όπλο, ο στόχος είναι να εξοντώσεις τον αρχηγό μιας παραθρησκευτικής οργάνωσης. Η μοναδική σφαίρα που διαθέτεις έχει μεταφυσικές ιδιότητες, επιτρέποντάς σου να αλλάζεις την πορεία της στον αέρα, δημιουργώντας ένα παιχνίδι που προκαλεί σκέψη και παρατηρητικότητα.
Τα επίπεδα προσφέρουν μια ποικιλία περιβαλλοντικών εμποδίων και διαφορετικών τύπων εχθρών, ενώ οι περιορισμένες σφαίρες προκαλούν τον παίκτη να βρει την καλύτερη στρατηγική. Με διάρκεια περίπου τρεις ώρες, το παιχνίδι προσφέρει μια ενδιαφέρουσα εμπειρία, ενώ τα leaderboards προσφέρουν κίνητρο για επανάληψη. Αν και υπάρχει χώρος για βελτιώσεις σε gameplay και περιεχόμενο, το Children of the Sun προσφέρει μια φρέσκια ιδέα στον χώρο των indie παιχνιδιών, ενισχύοντας την ευρηματικότητα του δημιουργού, Rene Rother.
Ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα αν παίρναμε το βασικό επάγγελμα του Hitman, επικεντρωνόμασταν στο sniper όπλο (ως ένα άλλο Sniper Elite) δανειζόμασταν την ικανότητα να αλλάζουμε την πορεία των σφαιρών από το κόμικ (και ταινία) Wanted, τοποθετούσαμε τη δράση κάτω από ένα ψυχεδελικό και ελαφρώς παγανιστικό πρίσμα και περιβάλλοντας το όλο εγχείρημα με μία αναμφισβήτητη indie ιδιοσυγκρασία; Μάλλον δεν σκέφτηκε έτσι ο Rene Rother όταν ανέπτυσσε το συγκεκριμένο παιχνίδι αλλά ο παραπάνω συγκερασμός όλων αυτών των στοιχείων κρίνεται απαραίτητος για να δείξουμε ότι το Children of the Sun καταφέρνει να προσφέρει κάτι πρωτότυπο και -κυρίως- έξυπνο στο θέμα του gameplay.
Το σενάριο δεν προσφέρει τίποτα περισσότερο από την αναγκαία θεματική προκειμένου να εξηγήσει υποτυπωδώς τον λόγο πίσω από τη δράση και να συνδέει, έστω και αφηρημένα, τα επίπεδα μεταξύ τους. Παίρνουμε το ρόλο μίας μασκοφορεμένης νεαρής κοπέλας, οπλισμένης με ένα sniper όπλο, η οποία προσπαθεί να φτάσει ολοένα και πιο κοντά στον αρχηγό μίας παραθρησκευτικής οργάνωσης.
Δεν υπάρχει ο παραμικρός διάλογος, ούτε κάποια εισαγωγή. Υπάρχουν μόνον κάποιες μεμονωμένες εικόνες ανά μερικές αποστολές, οι οποίες δεν παρουσιάζουν τίποτα περισσότερο από στοιχειώδεις υπόνοιες για το τι συνέβη και η νεαρά έχει πάρει το δρόμο της εκδίκησης. Η δράση χωρίζεται σε διακριτά επίπεδα όπου απαιτείται να εξοντώσουμε όλους τους εχθρούς (6 με 15 περίπου κάθε φορά) προτού να προχωρήσουμε στο επόμενο επίπεδο. Ο περιορισμός που έχουμε; Σε κάθε επίπεδο έχουμε μία μόλις σφαίρα. Εδώ έρχεται η έξυπνη σύλληψη του Rene Rother, δίνοντας μεταφυσικές ιδιότητες σε αυτήν τη μοναδική σφαίρα.
Κάθε φορά που πυροβολούμε η κάμερα ακολουθεί τη σφαίρα και όποτε αυτή βρίσκει τον στόχο της (οποιοδήποτε σημείο ενός εχθρού ή εκρηκτικές ύλες) ο χρόνος σταματάει δίνοντάς μας το ελεύθερο να περιστρέψουμε τη σφαίρα και να την εκτοξεύσουμε προς τον επόμενο στόχο. Αυτή η “μαγική” σφαίρα μπορεί να δίνει την αίσθηση μίας παντοδύναμης ικανότητας (και είναι…), οδηγώντας σε ένα υπέρ του δέοντος εύκολο παιχνίδι αλλά στην πραγματικότητα απαιτεί σκέψη και παρατηρητικότητα.
Ουσιαστικά το Children of the Sun αποτελεί ένα puzzle παιχνίδι και όχι ένα παιχνίδι δράσης, όπως εύκολα μπορεί να θεωρήσει κάποιος. Η κίνηση της πρωταγωνίστριας σε κάθε επίπεδο είναι πάντοτε πλήρως περιορισμένη και ποτέ το παιχνίδι δεν επιχειρεί να μας φέρει άμεσα αντιμέτωπους με τους εχθρούς, ως ένα άλλο παιχνίδι δράσης. Σε κάθε πίστα μπορούμε να προχωρήσουμε μερικά βήματα δεξιά ή αριστερά, αποκλειστικά και μόνο για να βρούμε την κατάλληλη θέση ώστε να πυροβολήσουμε τη μία και μοναδική μας σφαίρα. Εάν η σφαίρα βγει από τα όρια του επιπέδου ή πετύχει κάποιο άσχετο στοιχείο του περιβάλλοντος τότε βλέπουμε απευθείας την εικόνα του Fail.
Αρχικά, ένα μέρος της πρόκλησης αφορά στον εντοπισμό όλων των εχθρών του εκάστοτε επιπέδου και έπειτα να βρούμε την κατάλληλη πορεία για να τους πετύχουμε όλους, λαμβάνοντας υπόψη όλα τα περιβαλλοντικά εμπόδια (κτήρια, δέντρα κ.λπ.).
Η κατάσταση δυσκολεύει όταν μπουν στην εξίσωση εχθροί με ασπίδες, τους οποίους μπορούμε να πετύχουμε μόνο από πίσω, κατάφρακτοι εχθροί, που για να εξοντωθούν χρειάζεται η σφαίρα μας να έχει καλύψει πρώτα αρκετή απόσταση και εχθροί τύπου μάγοι που μπορούν να αλλάξουν την πορεία της σφαίρας μας. Η ποικιλία των επιπέδων είναι αρκετά καλή, πάντα τοποθετημένα σε αυτό που φαίνεται να είναι μία δασώδης έκταση της βορείου Αμερικής.
Τα επίπεδα γίνονται ολοένα και πιο σύνθετα, όσον αφορά τα στοιχεία του περιβάλλοντος που έρχονται ως εμπόδια αλλά και την ποικιλία των διαφορετικών τύπων εχθρών, απαιτώντας μία κάποια σκέψη από μέρους μας για να εντοπίσουμε την κατάλληλη αλληλουχία της εξόντωσης των εχθρών. Θα πρέπει να σημειώσουμε εδώ ότι ποτέ η λύση δεν είναι μόνο μία, αλλά -αντιθέτως- το παιχνίδι μας επιτρέπει να… εκφραστούμε ελεύθερα στον σχεδιασμό της πορείας της σφαίρας.
Άλλωστε κάπου εδώ μπαίνει και το θέμα των leaderboards, όπου το παιχνίδι μας κατατάσσει παγκοσμίως ανάλογα με το πόσο γρήγορα εξοντώνουμε τους εχθρούς, πόσα headshots κάναμε, τα combos που πετύχαμε και ορισμένες άλλες παραμέτρους που μετράνε την αποτελεσματικότητά μας.
Τα leaderboards προσφέρουν μία πολύ καλή δικαιολογία για το απαραίτητο replayability, σε ένα παιχνίδι που η διάρκειά του δεν ξεπερνά τις τρεις ώρες. Είναι πολύ πιθανό όντως να σας πείσει να επιστρέψετε σε διάφορα επίπεδα προκειμένου να βελτιώσετε την κατάταξή σας. Η επιστροφή στα επίπεδα υποστηρίζεται ιδανικά από το ίδιο το παιχνίδι καθώς το retry είναι άμεσο και ο πραγματικός χρόνος που διαρκεί κάθε ένα από αυτά δεν ξεπερνάει τα 15-20 δευτερόλεπτα.
Αξίζει να σημειωθεί ότι αργότερα αποκτάμε νέες ικανότητες, όπως η δυνατότητα να επηρεάζουμε την πορεία της σφαίρας ενώ αυτή βρίσκεται στην πορεία της προς τον επόμενο στόχο. Οι εξτρά ικανότητες είναι μόλις τρεις βέβαια, οπότε δεν θα πρέπει να περιμένετε κάποια ριζική αλλαγή στο gameplay, παρόλα αυτά εμπλουτίζουν, έστω και λίγο, τη δράση. Η μικρή διάρκεια του παιχνιδιού θα πρέπει να πούμε ότι έρχεται και ως ένα εμφανές ελάττωμα. Η puzzle φύση του παιχνιδιού δίνει την εντύπωση ότι θα μπορούσε να επωφεληθεί από περισσότερα επίπεδα που θα αξιοποιούσαν ακόμα περισσότερο αυτήν την ιδιαίτερη ικανότητα. Ως έχει, το σύνολο της περιπέτειας δείχνει ελαφρώς περιορισμένο.
Αν και απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί ως ένα παιχνίδι που βγήκε στην concept μορφή του (δηλαδή ένα τεστ της λειτουργικότητας μίας gameplay ιδέας και όχι ένα ολοκληρωμένο παιχνίδι) δεν παύει να φαίνεται ότι θα μπορούσε να προσφέρει περισσότερα, είτε σε περιβάλλοντα, είτε σε τύπους εχθρών, είτε γενικότερα σε ευφάνταστες -puzzle- καταστάσεις.
Το παραπάνω βέβαια σημαίνει ταυτόχρονα ότι η βάση του Children of the Sun είναι τόσο καλή ώστε πραγματικά να έχει τη δυνατότητα να ξεδιπλωθεί σε κάτι βαθύτερο και εκτενέστερο. Αναμφίβολα ότι το παιχνίδι είναι τόσο ενδιαφέρον ώστε να ανοίγει την όρεξη για περισσότερο υλικό.
Οπτικά το Children of the Sun είναι ανεπτυγμένο με γνώμονα τους περιορισμένους πόρους, καταφέρνοντας να τους υπερκεράσει χάρη στην καλλιτεχνική επιμέλεια που δείχνει να αποδέχεται και να χτίζει πάνω στους περιορισμούς. Οι εχθροί είναι απλοί στον σχεδιασμό τους με ένα έντονο πορτοκαλοκίτρινο χρώμα και τα διάφορα οπτικά εφέ έρχονται με μία ψυχεδελική αποτύπωση. Τα περιβάλλοντα χαρακτηρίζονται από σκοτεινά χρώματα και μία ανεπαίσθητη cel-shaded αισθητική.
Συνολικά δίνει την αίσθηση ότι βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια της ηρωίδας, η οποία μάλλον βρίσκεται σε μία έντονα ψυχικά διαταραγμένη κατάσταση, όπως άλλωστε αφήνεται να εννοηθεί από τις λιγοστές εικόνες που αποδίδουν το σενάριο.
Εν κατακλείδι ο Rene Rother αξίζει τα εύσημα καθώς καταφέρνει το διόλου ευκαταφρόνητο πόνημα τη έκδοσης ενός παιχνιδιού που είναι σε θέση προσφέρει μία φρέσκια ιδέα ανάμεσα από τον κυκεώνα των indies. Σίγουρα υπάρχουν δυνατότητες να επεκταθεί ακόμα περισσότερο σε gameplay όρους και περιεχόμενο αλλά αυτά τα θέματα δεν αφαιρούν σε καμία περίπτωση βαθμούς από την ευρηματικότητα που χαρακτηρίζει το Children of the Sun καθώς και τη συνολική και απόλυτα γοητευτική indie ιδιοσυγκρασία του.
Το Children of the Sun κυκλοφορεί από τις 9/4/24 για PC. Το review μας βασίστηκε σε review code που λάβαμε από τη Devolver Digital.
