Εισαγωγή: Η έννοια του δυισμού.
Φως-Σκοτάδι,
Καλό-Κακό,
Ζωή-Θάνατος…
…είναι μερικά μόνο από τα ζεύγη αντιθέσεων που υπάρχουν στον κόσμο μας, ή στο (πολύ) σύμπαν. Δεν θα μπούμε στον κόπο να τα απαριθμήσουμε όλα, ένα προς ένα, καθαρά για οικονομία χώρου και χρόνου. Αρκετά από αυτά τα ζεύγη έχουν αποκτήσει συμβολιστική αξία μέσα στην πάροδο των αιώνων και την εξέλιξη της σκέψης. Είτε αναπτύσσονται μέσα στα πλαίσια θρησκειών, είτε στα πλαίσια φιλοσοφικών θεωρήσεων και προσεγγίσεων, πολλά από αυτά τα ζεύγη έχουν αποκτήσει τη δική τους υπόσταση και ταυτότητα σε διάφορες κουλτούρες ανά ήπειρο.
Ο Tetsuya Takahashi έχει δείξει το προσωπικό ενδιαφέρον του για την έννοια του δυισμού. Μαζί με τη σύζυγό του, Kaori Tanaka (περισσότερο γνωστή με το όνομα Soraya Saga), έχουν αναπτύξει κόσμους και ιστορίες όπου οι επιρροές από φιλοσοφικά κινήματα και οι γραφές των θρησκειών συμβάλλουν στην εξέλιξη και τη συνολική διαμόρφωσή τους. Αυτό ήταν αρκετά εμφανές κατά τη διάρκεια της ζωής της σειράς Xenosaga. Κατέστη, όμως, εξίσου εμφανές όταν η Monolith μεταπήδησε σε ένα καινούριο σύμπαν, μια εντελώς καινούρια σειρά.
Ο κόσμος της σειράς Xenoblade περιλαμβάνει γνώριμα στοιχεία με τη σειρά Xenosaga. Δεν θα σταθούμε στους εμφανείς παραλληλισμούς που αφορούν στην ανθρωπότητα, τις μηχανές και την επίγνωση της ανθρώπινης άγνοιας όσον αφορά στην ύπαρξη μιας ανώτερης δύναμης. Στεκόμαστε στο πόσο χαρακτήρες και γεγονότα τείνουν να επαναλαμβάνονται στους κόσμους. Ονόματα, δράσεις, εξελικτικές πορείες, ακόμα και σχεδιασμοί χαρακτήρων μπορεί να συναντιούνται μέσα σε δύο διαφορετικά παιχνίδια της ίδιας σειράς, αλλά να θυμίζουν αντίστοιχα γεγονότα σε τίτλους της έτερης σειράς. Ίσως, κάποια μέρα, να εμβαθύνουμε λίγο περισσότερο στα σειρά Xenosaga, ούσα γαρ πιο παλαιότερη και πιο άγνωστη στο νεότερο ηλικιακά κοινό. Μέσα μας, άλλωστε, η αίσθηση πως οι δύο σειρές κινούνται στο ίδιο σύμπαν είναι πάντα ισχυρή.
Για την ώρα, όμως, και εκμεταλλευόμενοι την έλευση του Xenoblade Chronicles Χ: Definitive Edition, θα ξεσκονίσουμε λίγο τη μυθολογία των τίτλων που προηγήθηκαν. Θα παρακολουθήσουμε την εξελικτική πορεία της ιστορίας των Xenoblade Chronicles και Xenoblade Chronicles 2 από την αρχή, μέχρι το σημείο μηδέν. Μετά, πιστοί στην έννοια της δυαδικότητας, θα προσπαθήσουμε να αντιπαραβάλλουμε τα γεγονότα χρονολογικά και στο καλύτερο δυνατό πλαίσιο.
Θα δούμε το πως η διττότητα που απεικονίζεται στους δύο αυτούς τίτλους ολοκληρώνεται στο τρίτο κεφάλαιο της σειράς, αλλά και με ποιον τρόπο συμβαίνει αυτό. Και τέλος, θα δούμε πως το Xenobalde Chronicles X εισέρχεται σε αυτήν την ακολουθία αφηγήσεων και γεγονότων. Η ιστορία της σειράς Xenoblade Chronicles είναι αρκετά μεγάλη, αλλά ευελπιστούμε πως, ακόμα και οι νεοεισερχόμενοι, θα μπορέσουν να απολαύσουν τόσο τον νέο τίτλο, όσο και τους προηγούμενους της σειράς, γνωρίζοντας πλέον αρκετά καλά το πλούσιο lore του σύμπαντος.
Τα γεγονότα μέχρι το σημείο μηδέν
Η ιστορία της σειράς Xenoblade θα μπορούσε να είχε δώσει το εναρκτήριο λάκτισμά της στη δική μας πραγματικότητα και συγκεκριμένα στις αρχές του 21ο αιώνα. Άλλωστε, σε κάποιο παράλληλο σύμπαν μπορεί ήδη να έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Ερευνητές στην Αφρική έκαναν μια αναπάντεχη ανακάλυψη. Ερευνώντας μια σειρά από ηλεκτρομαγνητικές ανωμαλίες στην περιοχή, ανακάλυψαν ένα μυστηριώδες αντικείμενο – τον Αγωγό (Conduit). Οι ερευνητές ήταν σχεδόν βέβαιοι πως το συγκεκριμένο αντικείμενο δεν υπήρχε περίπτωση να έχει κατασκευαστεί από τον άνθρωπο, ή από υλικά που μπορούν να βρεθούν στη φύση.
Ήταν επίσης βέβαιοι για το γεγονός ότι ο Αγωγός ήταν ένα αντικείμενο που διέθετε μέσα του ασύλληπτα αποθέματα ενέργειας. Αποφάσισαν, λοιπόν, να αποκλείσουν την περιοχή γύρω από τον Αγωγό και να στείλουν κατεπείγον μήνυμα στα μέλη της παγκόσμιας, ενοποιημένης κυβέρνησης και να τους ενημερώσουν τόσο για τη φύση της ανακάλυψης, όσο και για τους πιθανούς κινδύνους που αυτή εγκυμονούσε.
Η ενοποιημένη κυβέρνηση αντέδρασε ταχύτατα, επιδεικνύοντας γοργά αντανακλαστικά. Ίδρυσε από το μηδέν έναν ερευνητικό οργανισμό, τον Αοιδό (Aoidos) ο οποίος θα αφιερωνόταν εξ’ ολοκλήρου στη μελέτη του μυστηριώδους αντικειμένου. Τρεις διαστημικοί σταθμοί κατασκευάστηκαν και τοποθετήθηκαν περιμετρικά γύρω από τη Γη, με σκοπό ο Αγωγός να μεταφερθεί εκεί για να ερευνηθεί με ασφάλεια, χωρίς να προκαλέσει κάποιον κίνδυνο στη Γη. Ο Ραδάμανθυς (Rhadamanthus), ο Αιακός (Aeacus) και ο Μίνωας (Minos) είχαν σχεδιαστεί έτσι ώστε να μπορούν να επικοινωνούν τόσο με τη Γη, όσο και μεταξύ τους.
Ένα σύστημα διαστημικού ανελκυστήρα ένωνε τον κάθε σταθμό με το έδαφος, επιτρέποντας την ασφαλή μετακίνηση προσωπικού, ενώ ένας δακτύλιος ένωνε τους τρεις σταθμούς μεταξύ τους στο διάστημα, κάνοντας την ανταλλαγή δεδομένων και ευρημάτων πιο γρήγορη. Ο Αγωγός τοποθετήθηκε στον Ραδάμανθυ, ενώ τα άτομα που στελέχωναν τους τρεις σταθμούς συνέχιζαν τις έρευνες σχετικά με τη λειτουργικότητά του.
Ένας, ακόμα, λόγος που ο Αγωγός μεταφέρθηκε στο διάστημα, ήταν και για την ασφάλεια του ίδιου του αντικειμένου. Η Γη δεν αποτελούσε ασφαλές, για εκείνον, έδαφος, για αρκετούς λόγους. Ο πιο σημαντικός από αυτούς αφορούσε σε μια ομάδα ανταρτών, τους Saviorites. Οι αυτοαποκαλούμενοι «Σωτήρες» της ανθρωπότητας ήταν ένα τάγμα πολεμιστών που ισχυρίζονταν πως ενεργούσαν κατ’ εντολή του Θεού, με σκοπό να προστατεύσουν την ανθρωπότητα από τις αποφάσεις και τα δεσμά της ενοποιημένης κυβέρνησης. Αν, για τον οποιονδήποτε λόγο, ο Αγωγός έπεφτε στα χέρια των ανταρτών, τότε εκείνοι θα αποκτούσαν όλη τη δύναμη που χρειάζονταν για να διαλύσουν την παγκόσμια κυβέρνηση και να ανατρέψουν την ισορροπία.
Έτσι, το προσωπικό που εργαζόταν στο διάστημα, είχε αναλάβει ακόμα μια αποστολή: τη δημιουργία ενός συστήματος προστασίας του Αγωγού και των σταθμών, σε περίπτωση που οι «Σωτήρες» επιχειρούσαν να αποκτήσουν τον έλεγχό του. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε ο Τριαδικός Επεξεργαστής (Trinity Processor). Επρόκειτο για ένα μηχανισμό δημιουργίας μηχανικών οντοτήτων, τα Sirens, τα οποία και θα αναλάμβαναν το κομμάτι της άμυνας των σταθμών και της προστασίας του Αγωγού. Ο επεξεργαστής λειτουργούσε με βάση την τεχνητή νοημοσύνη, αλλά αντλούσε ενέργεια από τον ίδιο τον Αγωγό για να δημιουργεί, να συντηρεί και να ελέγχει τα Sirens.
Δυστυχώς, όμως, όπως ήταν και αναμενόμενο, οι αντάρτες αποφάσισαν να πάρουν τον έλεγχο του Αγωγού, για να εξυπηρετήσουν τα σχέδιά τους. Έτσι, ξέσπασε ένας ισχυρός διαστημικός πόλεμος. Η τεχνολογία των ανταρτών και τα οπλικά τους συστήματα πολεμούσαν μερόνυχτα τα Sirens, προσπαθώντας να βρουν την ευκαιρία εκείνη που θα τους επέτρεπε να μπουν στο σταθμό και να κλέψουν τον Αγωγό. Ως μια λύση ανάγκης, ο διευθυντής του σταθμού συνδέθηκε στο κεντρικό σύστημα του Επεξεργαστή, σε μια προσπάθεια να ενεργοποιήσει το μεγαλύτερο και ισχυρότερο από όλα τα Sirens – τον Αιώνα (Aion). Η χρήση του θα αποτελούσε σημαντική βοήθεια. Αφενός θα κατέρριπτε μεγάλο μέρος των εχθρικών δυνάμεων και αφετέρου θα έδινε πολύτιμο χρόνο στον Επεξεργαστή να ανασυνταχθεί και να δημιουργήσει νέα Sirens.
Δεν κατάφερε, όμως, να κάνει τίποτα. Ο Επεξεργαστής είχε αποκοπεί εντελώς από τον Αγωγό και την ενέργειά του. Υπεύθυνος για αυτό ήταν ο Klaus, ένας νεαρός και φιλόδοξος ερευνητής, ο οποίος αποφάσισε να διεξάγει ένα άκρως επικίνδυνο πείραμα. Επιχειρώντας να τιθασεύσει τη δύναμη του Αγωγού, προσπάθησε να δημιουργήσει έναν νέο κόσμο, μακριά από τις εχθρικές (και όχι μόνο) απειλές. Έναν νέο κόσμο, όπου οι ερευνητές του σταθμού θα μπορούσαν να μετατραπούν σε θεϊκά όντα, οδηγώντας τις νέες μορφές ζωής σε ένα ασφαλές μέλλον. Μάταια προσπάθησε να τον σταματήσει η Galea, μια από τις ερευνήτριες στον Ραδάμανθυ, η οποία και είχε πλήρη επίγνωση των κινδύνων του πειράματος. Ο Klaus, ωστόσο, είχε ήδη δώσει την εντολή στον Αγωγό να ξεκινήσει την τρομακτικά επικίνδυνη εργασία του.
Και κάπως, έτσι, έφτασε το σημείο μηδέν.
Οι τρεις σταθμοί τυλίχθηκαν σε ένα λαμπρό φως και εξαφανίστηκαν, μαζί με ολόκληρο τον πλανήτη, το γαλαξία, το σύμπαν. Το ίδιο συνέβη και με τον Επεξεργαστή. Ο Αγωγός, όμως, ήταν ένα αντικείμενο ικανό να προστατεύσει την ύλη – ή, τουλάχιστον, να την μεταφέρει μέσα από διαφορετικές διαστάσεις και να την αναδιαμορφώσει. Και καθώς η επιθυμία του Klaus ήταν να δημιουργηθεί ένας νέος κόσμος, ο Αγωγός πραγματοποίησε την επιθυμία του…αλλά εις διπλούν.
Δύο νέα σύμπαντα δημιουργήθηκαν. Δύο νέες ιστορίες, με μια κοινή αρχή.
Το πρώτο σύμπαν ήταν ένας τεράστιος κόσμος, καλυμμένος με νερό. Δεν υπήρχε ίχνος ξηράς, όπως και δεν υπήρχε το παραμικρό ίχνος ζωής. Αυτή η υδάτινη ερημιά ταράχτηκε για πρώτη φορά όταν έκαναν την εμφάνισή τους δύο Τιτάνες – ο λευκός Τιτάνας, o Bionis, και ο μαύρος Τιτάνας, ο Mechonis. Οι δύο οντότητες εμφανίστηκαν από το πουθενά και σχεδόν ταυτόχρονα. Στο σώμα του Bionis φιλοξενούνταν οργανικές μορφές ζωής, οι οποίες έκαναν τον κύκλο τους και «έφευγαν» από τον κόσμο όταν ερχόταν η ώρα τους.
Στο Mechonis, πάλι, φιλοξενούνταν οι μηχανοποιημένες μορφές ύπαρξης, αθάνατες και ικανές να εργάζονται ακούραστα για να εξελίξουν τον πολιτισμό τους. Οι δύο μορφές ζωής σε αυτό το σύμπαν, η οργανική και η μηχανική, θα συνυπήρχαν για αρκετό καιρό, μέχρι να ερχόταν η στιγμή που όλα θα άλλαζαν. Μέχρι τη στιγμή που θα ξεκινούσε η μεγάλη μάχη μεταξύ των δύο Τιτάνων. Μονομαχούσαν ακούραστα για πολλά χρόνια, μέχρι που ο Bionis κατάφερε ένα σημαντικό χτύπημα στον Mechonis, κόβοντάς του το χέρι.
Σε μια τελευταία προσπάθεια να αντιδράσει, ο Mechonis κατάφερε να τραυματίσει τον Bionis στην κοιλιά του με το ξίφος του, τη στιγμή που ο Bionis ετοιμαζόταν να δώσει το τελειωτικό χτύπημα. Οι δύο Τιτάνες κατάφεραν να εξουδετερώσουν ο ένας τον άλλο και ακινητοποιήθηκαν, καταδικασμένοι να μείνουν για πάντα στην ίδια, ακίνητη θέση, πάνω από τα νερά.
Σε μια άλλη διάσταση, ένα νέο σύμπαν γεννήθηκε. Αυτός ήταν ο κόσμος του Alrest. Ο Alrest ήταν σκεπασμένος με μια απέραντη λευκή καταχνιά, γνωστή και ως Θάλασσα των Νεφών (Sea of Clouds). Κανείς δεν είχε την παραμικρή ιδέα για το τι βρισκόταν ακριβώς κάτω από αυτά τα σύννεφα. Ήταν ένα κομμάτι του κόσμου που θα παρέμενε ανεξιχνίαστο και ανεξερεύνητο, παρά τις προσπάθειες ορισμένων θαρραλέων κατοίκων, που επιχειρούσαν να ανακαλύψουν τα βαθιά, κρυμμένα μυστικά. Τα χρόνια, όμως, περνούσαν. Η εξερεύνηση της Θάλασσας εξακολουθούσε να παραμένει ένας δυσεπίλυτος γρίφος για τους κατοίκους του Alrest.
Τα μόνα πράγματα που ήταν σίγουρα και ασφαλή για τον κόσμο, αυτά που αποτελούσαν και τη μοναδική εγγύηση για την πρόοδο και την εξέλιξη του πολιτισμού, ήταν μονάχα οι τιτάνες. Οι τιτάνες (Titans) ήταν υπερμεγέθη πλάσματα, τα οποία μπορούσαν να ταξιδεύουν στη Θάλασσα χωρίς κανέναν κίνδυνο. Πάνω στους τιτάνες οικοδομήθηκαν πόλεις και χωριά, τα οποία σταδιακά εξελίχθηκαν σε βασίλεια και αυτοκρατορίες. Οι ίδιοι οι τιτάνες ήταν πλάσματα αμέτοχα στις ενέργειες και τα σχέδια των όντων που τους κατοικούσαν, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως πολλοί δεν υποχρεώθηκαν να συμμετάσχουν σε πολέμους. Στην πάροδο των αιώνων, αρκετοί Τιτάνες βρήκαν τραγικό τέλος στις εχθροπραξίες που έλαβαν χώρα. Αυτομάτως, χάθηκαν και οι πολιτισμοί τους. Κάθε Τιτάνας που πεθαίνει, βυθίζεται στη Θάλασσα, από την οποία δεν υπάρχει επιστροφή.
Κάπως έτσι, ο Alrest ήταν ένα σύνολο από τιτάνες που επέπλεαν πάνω σε μια λευκό επίστρωμα νεφών. Στο κέντρο αυτού του κόσμου βρισκόταν ένα μεγάλο δέντρο, γνωστό και ως Δέντρο του Κόσμου. Ο κορμός του δέντρου ήταν πολύ ψηλός και έφτανε μέχρι και τον ουρανό. Ο θρύλος έλεγε ότι στην κορυφή του δέντρου βρισκόταν η ίδια η Εδέμ, ο παράδεισος. Αυτός ο μυθικός χώρος, γνωστός και ως Elysium, ήταν η κατοικία του Αρχιτέκτονα, του Δημιουργού του κόσμου.
Ο θρύλος λέει πως, όποιος καταφέρει να σκαρφαλώσει στην κορυφή αυτού του δέντρου και συναντήσει τον Αρχιτέκτονα, θα μπορεί να πραγματοποιήσει μια ευχή του. Όμως, κανένας δεν κατάφερε ποτέ να σκαρφαλώσει αυτό το δέντρο. Μέσα στους αιώνες πολλοί προσπάθησαν και όλοι τους κατέληξαν στη Θάλασσα. Έτσι, το Elysium θα συνεχίσει να βρίσκεται στη σφαίρα του μύθου, μέχρι κάποιος να τα καταφέρει και να φτάσει μέχρι την κορυφή.
Η ζωή στα δύο σύμπαντα
Διαφορετικές μορφές ζωής υπήρχαν και στους δύο κόσμους. Κάποιες από αυτές τις μορφές είναι κοινές και στα δύο σύμπαντα, ενώ κάποιες άλλες είναι μοναδικές και απαντώνται μόνο σε ένα από τα δύο σύμπαντα της σειράς.
Οι άνθρωποι είναι το επικρατέστερο είδος και στους δύο κόσμους. Στον κόσμο των δύο Τιτάνων, το ανθρώπινο είδος απαντάται στην οργανική μορφή του, αλλά και τη μηχανική μορφή του. Από τη μία έχουμε τους Homs, τους ανθρώπους του Bionis, ενώ από την άλλη έχουμε τους Mechons, τους ανθρωποειδείς, μηχανοποιημένους κατοίκους του Mechonis, οι οποίοι είναι διαφορετικοί από τα οργανικά αδέλφια τους στον Bionis τόσο ως προς τον τρόπο διαβίωσης και επιβίωσης, όσο και στον τρόπο με τον οποίο επιδιώκουν να επεκτείνουν την υπεροχή του δικού τους πολιτισμού.
Στον κόσμο του Alrest, οι άνθρωποι βρίσκονται περισσότερο κοντά στον τυπικό χαρακτηρισμό του είδους, όπως τουλάχιστον μας είναι γνωστός. Οι άνθρωποι είναι υπεύθυνοι για κάθε είδους δραστηριότητα. Οι καλλιέργειες και το εμπόριο είναι στα χέρια τους, ενώ ανά πάσα στιγμή μπορούν να πάρουν τα όπλα και να πολεμήσουν για τη γη τους. Ένα ακόμα κοινό είδος ζωής είναι οι Nopon. Πρόκειται για μικροσκοπικά πλάσματα, ωοειδούς σχήματος, καλυμμένα με γούνα και φτερά. Το είδος αυτό διαφοροποιείται ως προς τη χρήση της κοινής διαλέκτου, υιοθετώντας το δικό του στυλ ομιλίας. Δεν έχουν έφεση σε αρκετές δραστηριότητες, πέραν των οικονομικών, ενώ το εμπόριο είναι το δυνατό σημείο πολλών Nopon.
Μοναδικά στο σύμπαν των δύο Τιτάνων είναι τα όντα γνωστά και ως Ανώτερα Entia (High Entia). Πρόκειται για όντα πολύ πιο εξελιγμένα από τους ανθρώπους, με ισχυρότερη τεχνολογία και μεγαλύτερο εύρος ζωής. Η ύπαρξη φτερών πάνω τους αποτελεί ένα από τα μυστήρια που περιβάλλουν τα High Entia, χωρίς εκείνα να είναι περισσότερο διατεθειμένα να εξηγήσουν το λόγο ύπαρξής τους. Διαφοροποιούμενα από το ζωικό βασίλειο και τα διάφορα τερατώδη πλάσματα είναι τα Teletheia. Πρόκειται για φτερωτά όντα, η εμφάνιση και μόνο των οποίων αποτελεί οιωνό θανάτου και καταστροφής, καθώς μπορούν να επιτεθούν με ανεξέλεγκτη οργή και μανία, σκορπίζοντας τριγύρω τους τον όλεθρο.
O Alrest, πάλι, φιλοξενεί και αυτός τις δικές του, μοναδικές μορφές ζωής. Ο τιτάνας Gormott φιλοξενεί τους Gormotti. Πρόκειται για ανθρωποειδή με γατίσια χαρακτηριστικά, τα οποία μπορεί να περιλαμβάνουν γούνα στο δέρμα τους, μουστάκια, ή αυτιά γάτας. Οι Gormotti δεν φαίνεται να απέχουν υπερβολικά από τους ανθρώπους, εκτός από μία ικανότητα όπου ελάχιστοι του είδους τους μπορούν να αποκτήσουν και να τελειοποιήσουν. Στον τιτάνα Indol ζουν και κατοικούν οι Indolines. Πρόκειται για ανθρωποειδή όντα, με κυανή δερματική απόχρωση και με μεγαλύτερο ύψος από τους ανθρώπους.
Κατοίκησαν τον τιτάνα Indol όταν, λόγω πολέμου, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τον τιτάνα Temperantia, το μέρος όπου άνθησε ο αρχικός τους πολιτισμός, το Judicium. Οι Indolines είναι πλάσματα που ζουν πολύ περισσότερο από τους ανθρώπους και τα υπόλοιπα ζωντανά πλάσματα. Λόγω αυτής της ικανότητας έχουν αφιερώσει την ύπαρξή τους στην μελέτη της ιστορίας του Alrest, στη λατρεία του Αρχιτέκτονα και την τήρηση των εντολών του, ενώ πολύ συχνά ανακατεύονται στα κοινωνικοπολιτικά τεκτενόμενα του Alrest.
Τελευταίες, αλλά πιο σημαντικές, είναι οι Λεπίδες (Blades). Οι Λεπίδες γεννιούνται μέσα από τους μυστηριώδεις Κρυστάλλους Πυρήνα (Core Crystals) και μπορεί να εμφανίζονται τόσο ως ανθρωποειδή, όσο και ως ζωόμορφα όντα. Οι μοναδικές ικανότητές τους τις καθιστούν άριστους μαχητές και συντρόφους. Οι άνθρωποι, οι Indolines και οι πολύ λίγοι Gormotti που καταφέρνουν να τιθασεύσουν τη δύναμη του Κρυστάλλου γίνονται οι Οδηγοί (Drivers) των Λεπίδων και συνήθως χρησιμοποιούν τη δύναμη της Λεπίδας τους για την άμυνα και την προστασία της κοινότητας.
Υπάρχουν, βέβαια, και οι εξαιρέσεις όπου οι Λεπίδες χρησιμοποιούνται για χειρότερους σκοπούς. Μάλιστα, οι Λεπίδες μπορούν να απορροφήσουν τμήμα της προσωπικότητας του Οδηγού τους, συχνά μετατρέποντάς τες σε μια καθ’ ομοίωση οντότητα – τουλάχιστον ως προς τη συμπεριφορά τους. Οι Λεπίδες είναι, από τη φύση τους, αθάνατες. Μπορούν να πεθάνουν μόνο αν καταστραφεί ο Κρύσταλλος Πυρήνα τους. Αν, όμως, ο Οδηγός τους πεθάνει, οι Λεπίδες επιστρέφουν στην κλειδωμένη μορφή του κρυστάλλου τους, χάνοντας τις αναμνήσεις τους και περιμένοντας το επόμενο πρόσωπο που θα τις ξυπνήσει, για να τον υπηρετήσουν. Σταδιακά, και με το πέρασμα των χρόνων, οι Λεπίδες επιστρέφουν στον πυρήνα των τιτάνων από τους οποίους δημιουργήθηκαν οι Κρύσταλλοι Πυρήνα και γεννιούνται ξανά ως νέοι τιτάνες, έτοιμοι να φιλοξενήσουν τη ζωή.
Οι Λεπίδες, με τη σειρά τους, έγιναν η αιτία της δημιουργίας δύο νέων υποκατηγοριών: των Σαρκοβόρων (Flesh Eaters) και των Λεπιδοβόρων (Blade Eaters). Οι Flesh Eaters ήταν Λεπίδες στις οποίες ενσωματώθηκαν ανθρώπινα κύτταρα. Οι Flesh Eaters μπορούσαν επομένως να συνεχίσουν να ζουν, ακόμα και μετά το θάνατο του Οδηγού τους, ενώ μπορούσαν και οι ίδιοι να γίνουν Οδηγοί μιας άλλης Λεπίδας. Αντίστροφα, οι Blade Eaters ήταν άνθρωποι στους οποίους ενσωματώθηκε τμήμα του Κρυστάλλου μιας άλλης Λεπίδας.
Οι άνθρωποι αυτοί αποκτούσαν σχεδόν υπερφυσικές ικανότητες, μπορούσαν να παραμείνουν Οδηγοί των Λεπιδών τους, ενώ η ζωτικότητά τους ήταν συνδεδεμένη με την κατάσταση του Κρύσταλλου Πυρήνα τους – η καταστροφή του Κρυστάλλου τους σηματοδοτούσε και το αυτόματο τέλος τους.
Συνεχίζεται…
