Για άλλη μία φορά έχουμε ένα metroidvania που βάζει το λιθαράκι του στην ολοένα και πιο έντονη εντύπωση ότι τα παιχνίδια του είδους -και δη της indie σκηνής- έχουν έρθει σε ένα τέλμα. Τα δομικά του χαρακτηριστικά είναι τόσο προβλέψιμα και τυποποιημένα, που είναι πραγματικά ιδιαίτερα δύσκολο για έναν νέο τίτλο να ξεχωρίσει, ακόμα και αν υλοποιεί άρτια τις γνώριμες συνιστώσες του είδους.
Ούτε μπορεί να επενδύει στο εικαστικό επίπεδο για να προσφέρει κάτι διαφορετικό, καθώς τα metroidvania χαίρουν ήδη μίας τεράστιας ποικιλομορφίας σε αυτόν τον τομέα – από pixel art, μέχρι περιβάλλοντα και χαρακτήρες που δείχνουν να είναι σχεδιασμένοι στο χέρι, σαν να ξεπηδάνε από τις σελίδες ενός κόμικ.
Μάλιστα, το Inayah: Life After Gods εισέρχεται σε αυτήν την κατηγορία, από θέμα εικαστικού ντυσίματος, επιχειρώντας να προσδώσει μία κόμικ αισθητική. Είναι κάτι που το αποδίδει καλά, έστω σε τεχνικό επίπεδο, αλλά πλέον αυτό δεν αρκεί από μόνο του για να επιτρέψει σε ένα παιχνίδι να ξεχωρίσει. Είναι εμφανής η προσπάθεια της ExoGenesis Studios να προσφέρει το κάτι παραπάνω και στο θέμα του σεναρίου, επιχειρώντας να δώσει ένα πλούσιο questing.
Η ιστορία μάς τοποθετεί σε έναν post-apocalyptic κόσμο, όπου από την εισαγωγή βλέπουμε την Inayah να μένει ορφανή έπειτα από την εκτέλεση των ανθρώπων της από κατάφρακτους στρατιώτες. Η συνέχεια θα τη βρει αρκετά χρόνια μετά, στην προσπάθειά της να βρει τους εναπομείναντες συνανθρώπους της, αλλά και να μάθει περισσότερα για το παρελθόν του πατέρα και της φυλής της. Σύντομα θα βρεθεί μπροστά σε άλλους φίλιους χαρακτήρες, που σιγά σιγά θα συγκεντρωθούν σε ένα κεντρικό hub, δημιουργώντας μία ολιγομελή κοινότητα.
Υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός από side quests που επιχειρούν να διανθίσουν την ιστορία και -κυρίως- τις σχέσεις της Inayah με τους νέους της φίλους. Εντούτοις, η αφελής και ορισμένες φορές φλύαρη γραφή αδυνατεί να κεντρίσει το ενδιαφέρον, πολύ περισσότερο όταν η ίδια η Inayah είναι μία μάλλον αντιπαθητική παρουσία με αδικαιολόγητη έπαρση. Πέραν αυτού, οι χαρακτήρες που θα συναντήσουμε είναι αρκετά επίπεδοι ενώ το βασικό κομμάτι του σεναρίου είναι προβλέψιμο και άνευ αξιοσημείωτων εξελίξεων.
Ως είθισται για το είδος, σταδιακά βρίσκουμε εργαλεία για να μας βοηθήσουν περαιτέρω στην εξερεύνηση και την πρόσβαση σε νέες περιοχές. Πέραν από τα γνωστά διπλά άλματα και dashes που (για πολλοστή φορά) θα πρέπει να ξεκλειδώσουμε σταδιακά, τα κυριότερα εργαλεία για την περιήγηση έρχονται με τη μορφή τριών διαφορετικών όπλων, των γρήγορων σπαθιών, του πολύ αργού flail και ενός ζευγαριού μεταλλικών γαντιών.
Εκτός από τις διαφορές στις μάχες, αυτά τα όπλα μάς επιτρέπουν να εκτελούμε διαφορετικές περιβαλλοντικές κινήσεις, όπως η εξτρά ώθηση στο άλμα με τη χρήση των σπαθιών, το πιάσιμο από συγκεκριμένες εξοχές στους τοίχους με το γάντι, και το τίναγμα από διάφορους γάντζους με τη χρήση του flail. Δίχως να αποτελούν ρηξικέλευθες ικανότητες platforming, οι εναλλακτικές χρήσεις τους στο κομμάτι της περιήγησης είναι καλοδεχούμενες, παρέχοντας ουσιαστικό λόγο ύπαρξης για το κάθε όπλο.
Επίσης, κάθε ένα από τα όπλα έρχεται με διαφορετικές ειδικές ικανότητες για τη μάχη, συνοδευόμενες από εκτενή skill trees που τα ενδυναμώνουν σημαντικά. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι αδυνατούμε να καταλάβουμε για ποιον λόγο κάποιος να χρησιμοποιήσει κάποιο άλλο όπλο πέρα από το σπαθί, δεδομένου ότι τα γάντια μπορούμε να τα χρησιμοποιούμε μόνο όταν είμαστε στατικοί (ιδιαίτερα περιοριστικό) ενώ το flail είναι απελπιστικά αργό στα χτυπήματά του, δίχως να είναι τόσο ισχυρότερο από τα άλλα όπλα ώστε να αξίζει το ρίσκο.
Το αποτέλεσμα είναι να καταλήγουν κυρίως ως εργαλεία για το platforming και όχι τόσο ως ουσιαστική επιλογή στον τομέα της μάχης. Το θετικό της υπόθεσης είναι ότι και τα τρία όπλα τα ξεκλειδώνουμε στις πρώτες 2 ώρες του παιχνιδιού, δίνοντάς μας με αυτόν τον τρόπο σχεδόν το πλήρες ρεπερτόριο των κινήσεων της Inayah, επιτρέποντας αρκετή ελευθερία στην εξερεύνηση.
Στο κομμάτι του platforming η ομάδα ανάπτυξης φαίνεται ότι σε σημεία ήθελε να προσεγγίσει τον υψηλό βαθμό πρόκλησης του Aeterna Noctis, απαιτώντας πολύπλοκές κινήσεις και αλληλουχίες αλμάτων, αποφεύγοντας παράλληλα πλειάδα περιβαλλοντικών κινδύνων. Η εναλλαγή των όπλων σε κλάσματα του δευτερολέπτου είναι αρκετά συχνή προκειμένου να συνδυάζουμε ταχύτατα τις ειδικές ιδιότητές τους.
Εδώ όμως έρχεται ένα σημαντικό θέμα στην ισορροπία της δυσκολίας. Το Inayah μάς επιτρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα από διάφορους βαθμούς δυσκολίας, όμως το χάσμα μεταξύ normal και hard είναι τεράστιο. Να αναφέρουμε εδώ ότι ο βαθμός δυσκολίας επηρεάζει τόσο τη μάχη όσο και το platforming, απλοποιώντας τους περιβαλλοντικούς κινδύνους και την ανάγκη για περίπλοκες αλληλουχίες αλμάτων.
Το πρόβλημα είναι ότι στο μεν hard η κατάσταση φτάνει και στα όρια να χαρακτηριστεί ως σαδιστική. Οι μάχες πλέον δεν συγχωρούν λάθη, οι περιβαλλοντικοί κίνδυνοι μειώνουν σημαντικά την ενέργεια της Inayah και τα απομακρυσμένα checkpoints σημαίνουν ότι πολύ συχνά πρέπει να καλύψουμε εκτενείς αποστάσεις προκειμένου να επανέρθουμε στο σημείο όπου χάσαμε. Από την άλλη πλευρά, στο normal επίπεδο δυσκολίας η κατάσταση γίνεται περίπατος, σχεδόν αφαιρώντας οποιοδήποτε κομμάτι πρόκλησης.
Πέραν του παραπάνω, θα πρέπει να αναφέρουμε πως και το νευραλγικό θέμα του χάρτη είναι προβληματικό, επιλέγοντας με εκκεντρικό τρόπο να απεικονίσει τις δεκάδες επιμέρους μικρές περιοχές σε ξεχωριστά τμήματα του χάρτη. Δίχως να μπούμε σε πολλές λεπτομέρειες, ο τρόπος που είναι σχεδιασμένος ο χάρτης δυσχεραίνει με ανούσιο τρόπο την “ανάγνωσή” του και συχνά δεν μας επιτρέπει να δούμε επακριβώς τι έχει μείνει ανεξερεύνητο σε κάθε ξεχωριστή περιοχή. Είναι κάτι που δείχνει περισσότερο σαν σχεδιαστικό λάθος και όχι ως κάποια ουσιαστική επιλογή.
Στα θετικά του Inayah έρχεται σίγουρα το όμορφο εικαστικό του, με ζωηρά χρώματα και καλοφτιαγμένα animations. Εντούτοις, λείπει η ποικιλομορφία σε περιοχές (ή biomes αν προτιμάτε) δημιουργώντας μία έντονη εικόνα ομοιομορφίας στα περιβάλλοντα και εν τέλει επανάληψης. Να αναφέρουμε επίσης ότι τα boss fights είναι και ποικίλα και καλοσχεδιασμένα, φέρνοντάς μας σε ενδιαφέρουσες συγκρούσεις με διαφορετικές απαιτήσεις. Και εδώ όμως δηλώνει έντονα το παρόν το θέμα της ισορροπίας, καθώς είτε θα είναι απελπιστικά δύσκολες είτε θα γίνονται διεκπαιρεωτικές.
Εν κατακλείδι, το Inayah δίνει την εντύπωση ως μίας, φαινομενικά, φιλόδοξης προσπάθειας, που όμως δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει. Η έμφαση στα quests αποτυγχάνει να δημιουργήσει πραγματικό ενδιαφέρον για τους χαρακτήρες, ελέω των αδιάφορων εξελίξεων και της… αντιπαθητικής πρωταγωνίστριας. Επίσης, το αγκάθι της ελλιπούς ισορροπίας σημαίνει ότι η εμπειρία είτε θα σας δημιουργήσει νεύρα, είτε θα σας κουράσει με την απλότητά της.
Το όμορφο εικαστικό τελικά δεν επαρκεί για να διατηρήσει το ενδιαφέρον, καταλήγοντας σε ένα metroidvania που δυσκολεύεται να δώσει το κάτι παραπάνω σε αυτό το πολυπληθές είδος.
Το Inayah: Life After Gods κυκλοφορεί από τις 27/3/25 για PC (εντός του 2025 αναμένεται και για PS5, PS4, Switch, Xbox Series και Xbox One). Το review μας βασίστηκε σε review code που λάβαμε από την ExoGenesis Studios.
