Θέλατε ποτέ να ζήσετε τη ζωή ενός αστυνομικού και μάλιστα σε μία εντελώς(;) φαντασιακή κατάσταση όπου μπορείτε να κάνετε ό,τι θέλετε με την εξουσία που έχετε στα χέρια σας; Το The Precinct έρχεται να δώσει την ευκαιρία, μέσα από μία indie πρόταση που μας βάζει στο ρόλο ενός ένστολου σε μία φανταστική αμερικάνικη πόλη. Ενδιαφέρον παρουσιάζει ότι η προηγούμενη προσπάθεια της ολιγομελούς Fallen Tree Games ήταν το American Fugitive, το οποίο μας τοποθετούσε από την άλλη πλευρά του νόμου, στο ρόλο ενός φυγά.
Αναμφίβολα αυτή η εναλλαγή του ρόλου στο νέο παιχνίδι μειώνει την ελευθερία κινήσεων και πράξεων που μπορούμε να κάνουμε, έχοντας περισσότερο προσδιορισμένα στεγανά για τις ενέργειες που επιτρέπονται. Όπως και στο American Fugitive έτσι και εδώ, το The Precinct εφαρμόζει την ισομετρική προοπτική, που σε συνδυασμό με το αστικό “σκηνικό” φέρνει μακρινές αναμνήσεις από τα πρώτα βήματα των Grand Theft Auto και δη του Chinatown Wars.
Η ιστορία μας δίνει τον έλεγχο ενός rookie, ενός νέου αστυνομικού που βαδίζει στα χνάρια του πατέρα του, όντας πρώην διοικητής του τμήματος. Ο πατέρας του είχε δολοφονηθεί από μία συμμορία και όπως είναι φυσικό ο γιος του σύντομα θα θελήσει να βρει τον δράστη. Δεν λείπουν διάφορα κλισέ, όπως ο μεγάλος σε ηλικία συνάδελφός του που είναι μερικές βδομάδες μακριά από τη σύνταξη και “πολύ ηλικιωμένος για να κάνει αυτήν τη δουλειά”. Ούτε λείπουν υποτιθέμενες αποκαλύψεις, οι οποίες, ακολουθώντας αυστηρά τα κλισέ σειρών και ταινιών ανάλογης θεματολογίας, δεν προξενούν καμία έκπληξη.
Δεν βοηθάει και η γραφή βέβαια, η οποία είναι ιδιαίτερα άψυχη. Ακολουθεί απλά την πεπατημένη ιστοριών που έχουμε δει δεκάδες φορές σε μεγάλη και μικρή οθόνη, δίχως όμως να προσπαθεί να φέρει κάτι καινούριο. Απλά ακολουθεί μία τυποποιημένη διαδρομή.
Η δομή του παιχνιδιού σε μεγάλο βαθμό είναι πολύ συγκεκριμένη. Κάθε μέρα επιλέγουμε την περιοχή της πόλης (ιδιαίτερα συγκρατημένου μεγέθους) όπου θα κάνουμε περιπολίες. Στα διάφορα εγκλήματα που θα σταματήσουμε θα βρίσκουμε και στοιχεία τα οποία θα μας οδηγούν ολοένα και πιο κοντά στους υπαρχηγούς και εν τέλει στους αρχηγούς τριών διαφορετικών συμμοριών.
Είναι έκδηλη η προσπάθεια των δημιουργών να αναπτύξουν πολλά διαφορετικά random generated σενάρια που να συνάδουν οργανικά με το ρόλο του αστυνομικού, από μικρά πταίσματα (όπως το πέταγμα σκουπιδιού στο δρόμο) μέχρι ληστείες τραπεζών, φόνους κ.λπ. Η πόλη φαίνεται σαν να είναι ένα πραγματικό κολαστήριο αφού δεν γίνεται να κάνουμε μερικά μέτρα δίχως να δούμε να διαπράττεται κάποια παράνομη πράξη. Είναι κάτι που λειτουργεί υπέρ της εμπειρίας, δίνοντάς μας διαρκώς ευκαιρίες να εκτελέσουμε τα καθήκοντά μας.
Υπάρχει επίσης ένας καλοφτιαγμένος μηχανισμός που μας επιτρέπει να αποδώσουμε κατηγορίες και να βαθμολογηθούμε ανάλογα με την εγκυρότητά τους. Για παράδειγμα αν αντιληφθούμε κάποιον να οδηγεί υπό την επήρεια αλκοόλ τότε μπορούμε να του αποδώσουμε την κατηγορία της οδήγησης υπό την επήρεια αλκοόλ, την κατηγορία της επικίνδυνης οδήγησης και την φθορά περιουσίας (εάν τον δούμε να τρακάρει κάπου) αλλά εάν του αποδώσουμε και την κατηγορία παράνομης οπλοκατοχής, δίχως να έχει κάτι επάνω του, προφανώς θα μας φέρει ένα μείον στην τελική βαθμολόγηση.
Γενικά υπάρχει μία μεγάλη ελευθερία ενεργειών που μπορούμε να εκτελέσουμε, όπως το ψάξιμο του πορτ μπαγκάζ, τη διενέργεια αλκοτέστ, το σταμάτημα οποιουδήποτε αυτοκινήτου θεωρούμε ότι έχει κάτι ύποπτο, την κατάσχεση όπλων κ.λπ. Το The Precinct λειτουργεί καλύτερα υπό την έννοια ενός Police Simulator αλλά δεν τα πάει ιδιαίτερα καλά στην προσπάθειά του να προσφέρει ένα campaign με αποστολές και χαρακτήρες. Ακόμα και σε gameplay επίπεδο, προσπερνώντας την απελπιστικά αδιάφορη ιστορία, αυτές οι αποστολές δεν έχουν να προσφέρουν οτιδήποτε το ενδιαφέρον.
Τα κυνηγητά με αυτοκίνητα καταλήγουν να είναι κουραστικά, συχνά απαιτώντας να κυνηγάμε αρκετή ώρα κάποιο όχημα προτού κάνει κάποια λάθος μανούβρα και καταφέρουμε να το ακινητοποιήσουμε. Το μοντέλο χειρισμού δεν έχει κάποια ιδιαιτερότητα και η συμπεριφορά του οχήματος δεν μπορεί να προσεγγίσει αίσθηση ανάλογη κυνηγητών που θα έβλεπε κανείς σε φροντισμένες σκηνές δράσης ταινιών και σειρών.
Εξίσου αδιάφορες είναι και οι μάχες, μεταφέροντας μία εντελώς παρωχημένη δομή που παραπέμπει σε άλλες εποχές. Οι εχθροί έχουν πολύ στατική συμπεριφορά και γενικά κάθε σημείο με ανταλλαγή πυροβολισμών βρίσκει τον χαρακτήρα μας σε ένα σημείο κάλυψης, απλά επιχειρώντας με ένα απλό σύστημα στόχευσης να βρει την κατάλληλη στιγμή να πυροβολήσει τον εκάστοτε στόχο του. Δεν υπάρχει λόγος για εναλλαγή καλύψεων, οδηγώντας σε συγκρούσεις άνευ οποιασδήποτε έντασης.
Εν κατακλείδι, το The Precinct λειτουργεί καλύτερα στις περιπτώσεις όπου κάνουμε την απλή καθημερινή μας ρουτίνα και κυριότερα όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με εγκλήματα και πταίσματα μικρότερου βεληνεκούς. Γίνεται αντιληπτό ωστόσο, ότι ο πεπερασμένος αριθμός αυτών των συμβάντων (καθότι σίγουρα παρουσιάζει σεβαστή ποικιλία) δεν είναι αρκετός από μόνος του για να κρατήσει το ενδιαφέρον για παραπάνω από 3-4 ώρες.
Δεδομένου ότι η αδιάφορη ιστορία και οι τετριμμένες κεντρικές αποστολές δεν μπορούν να εμπλουτίσουν την εμπειρία, γίνεται κατανοητό ότι το The Precinct λειτουργεί ως μία πρόσκαιρα διασκεδαστική εμπειρία, ικανή να μας δώσει μία δόση… εξουσιαστικής φαντασίωσης, έχοντας στην πλευρά μας τον νόμο και τίποτε παραπάνω.
Το The Precinct κυκλοφορεί από τις 13 Μαΐου για PlayStation 5, Xbox Series X/S και PC. Το review μας βασίστηκε στην έκδοση για το PlayStation 5 από κωδικό που λάβαμε από την Kwalee.
