Borderlands

Η Gearbox αναζητά την ταυτότητα του σύγχρονου shooter στις ερημιές της Pandora

Ρεαλισμός. Ανοιχτοί κόσμοι. Διαδραστικότητα. Περίπλοκα μοντέλα φυσικής. Όλο και περισσότερα videogames τελευταία επιδίδονται σε έναν αγώνα δρόμου για τη δημιουργία του πιο τέλειου, του πιο πειστικού κόσμου, όπου ο παίκτης θα δυσκολεύεται να διαχωρίσει την πραγματικότητα από την εξομοίωση και όπου το βάθος και τη ζωντάνια των NPCs θα ζήλευαν πολλοί πραγματικοί άνθρωποι. Σε τέτοιο βαθμό συμβαίνει αυτό, που πολλά από αυτά τα videogames έχουν ξεχάσει πώς να είναι παιχνίδια. Με το Borderlands, η Gearbox Software προφανέστατα δεν έχει αυτό το πρόβλημα. Αν μη τι άλλο, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: το Borderlands είναι τόσο απενεχοποιημένα και θρασύτατα παιχνίδι που σχεδόν προκαλεί την κριτική.

Μετά από χρόνια ανάπτυξης και προόδου στο είδος του FPS, εδώ έχουμε έναν κόσμο όπου τα ιπτάμενα και τα σκυλοειδή τέρατα που σκοτώνουμε “ρίχνουν” πυρομαχικά και λεφτά, τα health vials ανανεώνουν την υγεία μας στις δύσκολες περιπτώσεις, ενώ σε μια αποστολή λίγο αργότερα στο παιχνίδι που μας ζητά να μαζέψουμε μπουκάλια από παράνομο αλκοόλ, τα εν λόγω αντικείμενα πέφτουν από τους bandits που καθαρίζουμε λες και τους τα μοίρασε ο αρχιληστής στην πρωινή αναφορά.

Το Borderlands, όπως έχουν βαρεθεί ως τώρα και να γράφουν τα previews και να ακούν οι fans, είναι ένα Role-Playing Shooter, το οποίο είναι ένας εύσχημος τρόπος να πούμε ότι πρόκειται για ένα shooter όπου επιλέγουμε το χαρακτήρα μας μέσα από τέσσερις διαθέσιμες κλάσεις (τον Soldier για όλες τις δουλειές, τη μυστηριώδη και γοητευτική Siren, τον μουλωχτό Hunter και τον ανθρώπινο μαντρότοιχο Brick) και τον αναπτύσσουμε συνεχώς ανεβάζοντας levels κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Παράλληλα, το Role-Playing μέρος του τίτλου φέρνει μαζί του και ένα από τα πιο εθιστικά στοιχεία του: το ανελέητο και αδιάκοπο looting. Και το παραμικρό κουνούπι που θα σκοτώσουμε στην Pandora θα ρίξει κάτι πίσω του, από χρήματα έως ένα ολοκαίνουριο όπλο, ενώ σεντούκια, ντουλάπια, ακόμα και τουαλέτες στη μέση του πουθενά φροντίζουν να κάνουν τη διαχείριση του inventory μας εφιάλτη.

Μέρη εξωτικά και μαγεμένα: Σενάριο

Η κεντρική ιστορία του Borderlands είναι άλλο ένα στοιχείο που παραπέμπει στα παλιά, καλά shooters του παρελθόντος: είναι σχεδόν ανύπαρκτη και το λίγο από αυτή που υπάρχει δεν έχει σχεδόν καμία σημασία για τον παίκτη. Τα πάντα διαδραματίζονται στον πλανήτη Pandora, ο οποίος, αφού αποικίστηκε και εξαντλήθηκε μέχρι τελευταίας ρανίδας φυσικών πόρων από τις τεράστιες πολυεθνικές, αφέθηκε στη μοίρα του, μια μετα-αποκαλυπτική δυστοπία όπου μόνο οι πολύ τολμηροί ή οι πολύ απελπισμένοι τριγυρνούν στις ξερές ερημιές.

Όμως ανάμεσα στους ξεχασμένους και τους απόκληρους κυκλοφορούν φήμες ότι στον πλανήτη υπάρχει ένα κρυμμένο Vault, ένα απομεινάρι εξωγήινης προέλευσης που περιέχει ανείπωτους θησαυρούς. Εμείς είμαστε ένας από τους πολλούς κυνηγούς θησαυρών που φτάνουν στην Pandora ψάχνοντας την τύχη τους, ελπίζοντας ότι το Vault δεν είναι απλά ένας μύθος. Μια μυστηριώδης γυναίκα που μας εμφανίζεται σε οράματα και μας καθοδηγεί στην αποστολή μας αυτή, είναι η μόνη ένδειξη ότι προχωρούμε στην κύρια ιστορία, καθώς κατά τα άλλα, με το ζόρι διαβάζουμε τις περιγραφές των quests.

Ο κόσμος της Pandora είναι παρόμοια δομημένος – δεν έχουμε εδώ έναν ανοικτό κόσμο που φτιάχτηκε για να ζει και να αναπνέει τριγύρω μας, αλλά κυριολεκτικά ένα σκηνικό, αποτελούμενο από πολλές κλειστές (αν και αρκετά μεγάλες) περιοχές όπου περιμένουν δύο πράγματα: χαρακτήρες που υπάρχουν για να μας δώσουν quests και εχθροί που υπάρχουν για να μας εμποδίσουν να τα ολοκληρώσουμε. Ο διάλογος που θα συναντήσουμε είναι μηδαμινός και το νόημά του (και η χρησιμότητά του) σχεδόν δεν υφίσταται. Υπάρχει μεν πολύ καλός λόγος γι’αυτό, καθώς το gameplay και το ύφος του παιχνιδιού είναι τέτοιο που δε χρειάζεται να περιπλέκονται τα πράγματα χωρίς λόγο, όμως στην αρχή τουλάχιστον, η μοναξιά του κεντρικού χαρακτήρα στον κόσμο αυτό χτυπά λίγο άσχημα.

Grinding Pandora: Παίζοντας

Το Borderlands έχει παρομοιαστεί αρκετά με το Fallout 3, κυρίως λόγω του μετα-αποκαλυπτικού σκηνικού και του shooting στοιχείου. Αυτές ωστόσο, είναι και οι μοναδικές τους ομοιότητες – α, και ίσως το συνεχές άγχος να στριμώξουμε τα πάντα μέσα στο περιορισμένο μας inventory. Αν μας έρχεται στο μυαλό κάποιο άλλο παιχνίδι παίζοντας Borderlands, είναι δίχως άλλο το Diablo, με επιπρόσθετα ορισμένα στοιχεία από MMOs. Το gameplay του Borderlands περιλαμβάνει δεκάδες εχθρών που πρέπει να αντιμετωπίσουμε σε κάθε δεδομένη στιγμή, πυροβολώντας σαν μανιακοί καθώς προσπαθούμε να μειώσουμε το πλήθος και να αυξήσουμε τις πιθανότητες επιβίωσής μας, ενώ σχεδόν όλοι οι εχθροί που σκοτώνουμε κάποια στιγμή ξαναεμφανίζονται όταν αργότερα ξαναπεράσουμε από το σημείο που τους συναντήσαμε.

Επίσης, η λεία που συγκεντρώνουμε μετά την κάθε μάχη, από ένα σημείο και μετά παύει να είναι ανταμοιβή για μια δύσκολη μάχη και γίνεται σχεδόν αυτοσκοπός – καταλήγουμε να σκοτώνουμε εχθρούς όχι τόσο για να περάσουμε από ένα σημείο ή να ολοκληρώσουμε κάποιο quest, αλλά για να δούμε αν θα ρίξουν επιτέλους εκείνη την ασπίδα που ψάχνουμε τις τελευταίες δύο ώρες, ή το φανταστικό όπλο που περιμένουμε για να λύσουμε τα προβλήματά μας.

Ο χαρακτήρας μας αναρριχάται στα levels αποκτώντας πόντους εμπειρίας, είτε σκοτώνοντας εχθρούς είτε ολοκληρώνοντας quests. Παράλληλα, το κάθε level μας ανταμείβει με έναν skill point, τον οποίο χρησιμοποιούμε για την περαιτέρω εξειδίκευση του χαρακτήρα μας. Το παιχνίδι κάνει σε κάποιο βαθμό scale προς το επίπεδό μας, κάτι που καθορίζει όχι τόσο τον αριθμό των αντιπάλων που εμφανίζονται, όσο το level τους. Τα quests που μας δίνονται ωστόσο, προβλέπουν συγκεκριμένο level για να ολοκληρωθούν, κάτι που, τουλάχιστον στην αρχή, οδηγεί σε αρκετό και μάλλον ανεπιθύμητο grinding, ώστε να φτάσουμε στο σημείο που θέλουμε.

{PAGE_BREAK}

We’re gonna need guns. Lots of guns.

Όπως αναφέρεται σε κάθε διαφημιστικό του παιχνιδιού, το Borderlands διαθέτει περίπου 87…απιθανικομμύρια όπλα. Και πράγματι, στα πεδία μάχης της Pandora ο ισχυρισμός αυτός φαίνεται να στέκει. Τα περισσότερα όπλα θα τα βρίσκουμε σε ειδικά σεντούκια, στα οποία για να φτάσουμε θα πρέπει να περάσουμε συνήθως από κάμποσους αντιπάλους. Το τι βρίσκουμε μέσα σε αυτά, καθορίζεται από ένα ειδικό σύστημα του παιχνιδιού που παράγει τα όπλα εκείνη την ώρα χρησιμοποιώντας έναν μεγάλο αριθμό μεταβλητών, έτσι ώστε να προκύπτουν πάντοτε νέα και διαφορετικά όπλα. Βέβαια, μέρος της αιτίας γι’αυτό οφείλεται πολλές φορές σε μικρές παραλλαγές μεταξύ τους, όπως στον τύπο ή το ποσοστό της ζημιάς.

Όμως σε γενικές γραμμές, η ποικιλία είναι πράγματι εντυπωσιακή και το πιο σημαντικό είναι ότι το παιχνίδι μας προκαλεί συνεχώς να δοκιμάζουμε διαφορετικούς συνδυασμούς και να ανανεώνουμε το οπλοστάσιό μας όσο σκαρφαλώνουμε τα levels. Οι τέσσερις κλάσεις εξειδικεύονται η κάθε μία σε συγκεκριμένους τύπους όπλων, π.χ. ο Soldier έχει περισσότερη έφεση στα combat rifles και στα shotguns, ενώ ο Hunter προτιμά τα sniper rifles και τα pistols.

Όμως αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να περιορίσουμε το χαρακτήρα μας, γιατί με τη χρήση οποιουδήποτε όπλου ανεβαίνει και η ικανότητά μας να το χειριζόμαστε. Έτσι, έχουμε τη δυνατότητα να δοκιμάσουμε όλους τους τύπους όπλων, αρκεί να αφιερώσουμε τον κατάλληλο χρόνο για τη χρήση του καθενός ώστε να ανεβάσουμε τις ικανότητές μας. Πέρα από αυτό, η κάθε κλάση διαθέτει τρεις διαφορετικούς τύπους εξειδίκευσης, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε αρκετά διαφορετικούς μεταξύ τους χαρακτήρες, ακόμη κι αν ανήκουν στην ίδια κλάση. Πρακτικά βέβαια, αυτό δεν αλλάζει πάρα πολλά στο gameplay, καθώς η βάση παραμένει το shooting στοιχείο, όμως υπάρχουν μικροδιαφορές που διαχωρίζουν τους χαρακτήρες μεταξύ τους αρκετά ικανοποιητικά, καθώς π.χ. ο Brick μπορεί να γίνει ένας χαρακτήρας που μιλά αποκλειστικά με τις γροθιές του, ενώ ο Soldier μπορεί να ακολουθήσει μονοπάτι Medic και να θεραπεύει τους συμπαίκτες του…πυροβολώντας τους!

Το Borderlands παίζεται λοιπόν σαν παραδοσιακό shooter και από αυτή την άποψη, κάνει πολλά πράγματα σωστά. Η αίσθηση των όπλων είναι σχεδόν πάντοτε αυτή που περιμένουμε να νιώσουμε σε ένα τέτοιο παιχνίδι και όλοι οι μηχανισμοί ενός σωστού FPS έχουν εφαρμοστεί σχεδόν στην εντέλεια – άλλωστε μιλάμε για μια εταιρία με μακρά παράδοση και εμπειρία στο συγκεκριμένο είδος.  Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο τρόπος που υπολογίζεται η ζημιά που κάνουμε, καθώς δανείζεται τους υπόγειους μηχανισμούς που εφαρμόζουν παιχνίδια όπως το Fallout 3, μόνο που εδώ τα πράγματα είναι λίγο πιο θετικά για τον shooter παίκτη, καθώς σε μεγάλο βαθμό, αν σημαδεύουμε σωστά, χτυπάμε.

Δυστυχώς όμως, δε λείπουν ορισμένοι βραχνάδες που ομολογουμένως χαλάνε την πολύ καλή εικόνα. Κάποιοι από αυτούς τους υπολογισμούς καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι το χτύπημα που κάναμε με ένα rocket launcher σε μια υπερτροφική κατσαρίδα της έκανε ζημιά… 3. Οι εχθροί διαθέτουν μια AI η οποία δεν έχει ένστικτο αυτοσυντήρησης, καθώς η πρώτη αντίδραση των πάντων όταν μας βλέπουν είναι να ορμήσουν μαζικά πάνω μας, είτε είναι ζώα είτε άνθρωποι. Όχι ότι αυτό κάνει το παιχνίδι ευκολότερο βέβαια. Οι μεγάλοι αριθμοί των αντιπάλων και το re-spawning, όπως και το γεγονός ότι πολλοί εχθροί χρειάζονται συγκεκριμένο όπλο ή στρατηγική για να νικηθούν, κάνει την πρόκληση του Borderlands αρκετά πιο ενδιαφέρουσα. Θα εκτιμούσαμε όμως λίγο πιο έξυπνους εχθρούς, ενώ οι δύο-τρεις φωνές που διαθέτουν οι ανθρώπινοι αντίπαλοι στο παιχνίδι ακούγονται πολύ μονότονες από ένα σημείο και μετά.

Co-op

Στην εξερεύνηση της Pandora μπορούμε να μείνουμε μόνοι μας από την αρχή ως το τέλος, και σε μεγάλο βαθμό δε θα χρειαστούμε βοήθεια. Το παιχνίδι είναι δύσκολο και απαιτεί εμπειρία στα shooters, αλλά όχι ακατόρθωτο – σημειώστε ότι το επίπεδο δυσκολίας δεν αλλάζει, αλλά το υπάρχον είναι άκρως ικανοποιητικό. Εδώ όμως έρχεται το co-op να δώσει άλλη διάσταση στο παιχνίδι.

Μπορούμε να παίξουμε το campaign του Borderlands με έως και τέσσερα άτομα ταυτόχρονα, με τη δυσκολία του παιχνιδιού να προσαρμόζεται ανάλογα με τον αριθμό των παικτών. Το co-op μπορεί να το ξεκινήσει οποιοσδήποτε παίκτης την ώρα που παίζει, και οι υπόλοιποι παίκτες προστίθενται στο campaign του όπου κι αν βρίσκεται. Η συμπλήρωση των quests δίνει εμπειρία σε όλους τους συμμετέχοντες, και ενώ δεν μπορούν να πάρουν πίσω στα δικά τους campaign αυτές τις αποστολές, μπορούν να πάρουν ό,τι λεία έχουν καταφέρει να μαζέψουν.

Η συνεργασία στο co-op του Borderlands είναι απολαυστική, καθώς πλέον των εχθρών τα φουσάτα αντιμετωπίζονται αρκετά πιο αποτελεσματικά, παρά την αυξημένη δυσκολία. Παράλληλα, το παιχνίδι ενθαρρύνει το μοίρασμα αντικειμένων ανάμεσα στους παίκτες, καθώς όλο και κάποιος θα έχει ένα όπλο, ένα class mod, μια ασπίδα που μπορεί να χρειάζεται κάποιος άλλος.

Δυστυχώς, ενώ αυτό είναι σημαντικό σημείο του co-op, δεν έχει προβλεφθεί από τους δημιουργούς ένα σύστημα trading, και η ανταλλαγή αντικειμένων γίνεται με το να ρίξει ο ένας παίκτης ένα αντικείμενο κάτω και να το μαζέψει ο άλλος. Επίσης δεν υπάρχει κανένας έλεγχος στο looting – πέρα από τα χρήματα, όπου ό,τι μαζεύει ένας παίκτης δίνεται και στους άλλους, τα αντικείμενα και τα πυρομαχικά είναι στο έλεος αυτού που θα τα μαζέψει πιο γρήγορα. Αν παίζουμε με φίλους και γνωστούς μας, αυτό δεν είναι τόσο πρόβλημα, αλλά σε παιχνίδι με αγνώστους, είναι αρκετά εύκολο να πέσουμε θύματα κάποιου αχόρταγου.

{PAGE_BREAK}

Να σημειώσουμε ότι μπορούν να συνεργαστούν μεταξύ τους παίκτες οποιουδήποτε επιπέδου, όμως η δυσκολία θα είναι προσαρμοσμένη στο παιχνίδι του host παίκτη. Έτσι, αν πάρουμε έναν low-level χαρακτήρα σε ένα high-level παιχνίδι, μπορούμε να του κάνουμε ένα είδος power leveling, καθώς εμπειρία από κάθε kill των άλλων προστίθεται και σε αυτόν. Ωστόσο, καλό είναι η διαφορά από παίκτη σε παίκτη να μην είναι πολύ μεγάλη – η level 4 Siren που προσπαθήσαμε να βάλουμε στο παιχνίδι ενός 24άρη Hunter ναι μεν πήρε 2 levels μέσα σε περίπου 15 λεπτά, αλλά το γεγονός ότι πέθαινε με μια σφαίρα δεν προμήνυε τα καλύτερα για τη μοίρα της!

Τεχνικός τομέας

Τεχνικά, το Borderlands λάμπει. Το πολυσυζητημένο cel-shaded στυλ των γραφικών του δείχνει καταπληκτικό, καθώς έχουμε την εντύπωση πως βρισκόμαστε σε ένα ζωντανό comic – δείτε μόνο τις γραμμές του σκίτσου πάνω στους βράχους για να καταλάβετε. Ταυτόχρονα, το παιχνίδι βρίθει από καταπληκτικά εφέ, είτε αυτά είναι ο φανταστικός φωτισμός και οι σκιές, είτε τα εφέ των διάφορων elemental ζημιών (φωτιά, ρεύμα, οξύ και εκρήξεις, αν κρατάτε σκορ) και φυσικά η βία και το αίμα που κυριαρχούν.

{VIDEO_1}

Ο κόσμος μπορεί να μην έχει ιδιαίτερο βάθος, όμως τα επίπεδα είναι πολύ όμορφα σχεδιασμένα, και η ποικιλία του περιβάλλοντος, ειδικά όσο προχωράμε στο παιχνίδι, άκρως ικανοποιητική με σκηνικά που συνδυάζουν τη μετα-αποκαλυπτική αίσθηση του παιχνιδιού με τα πιο αλλόκοσμα στοιχεία της ιστορίας. Ορισμένα bugs και μικρά προβλήματα δυστυχώς δεν έχουν αποφευχθεί, όμως δεν υπάρχει κάτι που να κάνει σοβαρή ζημιά στο gameplay.

Η ατμόσφαιρα του παιχνιδιού είναι επίσης μια από τις μεγάλες του δυνάμεις, παρ’όλο που δε γίνεται καμία συνειδητή προσπάθεια από το παιχνίδι να μας βάλει μέσα στον κόσμο του. Όμως τα καταπληκτικά σχεδιασμένα περιβάλλοντα, σε συνδυασμό με την υπέροχα μινιμαλιστική μουσική καταφέρνουν να γεμίσουν πολλά από τα κενά που αφήνουν η ιστορία και οι χαρακτήρες.

Υπομονή και φτάσαμε!

Το review τραβάει απίστευτα σε μάκρος σε αυτό το σημείο, και ακόμη υπάρχουν πολλά που μπορεί κανείς να πει για το Borderlands. Για το πόσο διασκεδαστική εμπειρία είναι. Για το πόσο διαβολεμένα εθιστικό γίνεται, ειδικά αν ξεπεραστεί η κάπως άτσαλη αρχή που μπορεί να αποθαρρύνει ορισμένους. Για τα οχήματα που θυμίζουν warthogs (με ό,τι καλό ή κακό αυτό συνεπάγεται). Για τις διαφορετικές ειδικές ικανότητες των τεσσάρων χαρακτήρων. Τελικά όμως, αυτό που έχει σημασία είναι ότι το Borderlands είναι ένα πείραμα, το οποίο σε μεγάλο βαθμό πετυχαίνει. Η Gearbox δημιούργησε μια καταπληκτική shooter εμπειρία, η οποία διανθίζεται από μόνο τα πιο βασικά στοιχεία role-playing, που απλά τυχαίνει να είναι αυτά που δημιουργούν το μεγαλύτερο εθισμό – η ικανοποίηση της συνεχώς αυξανόμενης λείας και της ανάπτυξης του χαρακτήρα μας σε ένα είδος υπερ-πολεμιστή που μέχρι το τέλος μπορεί να καθαρίζει ορδές εχθρών χωρίς να ιδρώνει.

Αυτή τη στιγμή η αγορά των shooters είναι δύσκολη, καθώς το φάντασμα του Modern Warfare 2 διαγράφεται όλο και πιο απειλητικό στον ορίζοντα. Όμως το Borderlands είναι από τα λίγα που τόλμησαν να σταθούν μπροστά του αντί να αναβληθεί κι αυτό για το 2010 και έχει πολύ καλό λόγο γι’αυτό: είναι από τις καλύτερες gaming εμπειρίες της χρονιάς και, παρά κάποια προβλήματα, αξίζει οπωσδήποτε να ασχοληθεί κανείς εκτεταμένα μαζί του.

Μιχάλης Τέγος