Το NieR Replicant ver.1.22474487139, εκτός από τετραγωνική ρίζα του 1.5, αποτελεί το remaster του αυθεντικού Nier που κυκλοφόρησε στο μακρινό πλέον 2010. Για την ακρίβεια, της έκδοσης εκείνης που βγήκε μόνο στην Ιαπωνία και το PS3, όπου η διαφορά του με το Nier Gestalt, της έκδοσης δηλαδή που είδαμε εμείς στη Δύση, αφορούσε μόνο τον κεντρικό πρωταγωνιστή. Στο Nier Gestalt (ή απλώς Nier στη Δύση) παίρνουμε το ρόλο του μπαμπά Nier ενώ στην έκδοση Nier Replicant, το ρόλο του αδελφού Nier. Κατά τα άλλα, πρόκειται ακριβώς για τα ίδια παιχνίδια, ακριβώς για την ίδια ιστορία.
Ακολουθώντας την ιδέα ενός spin-off τίτλου που λαμβάνει χώρα σε μια κατεστραμμένη Γη μετά το 5ο τέλος της σειράς Dragengard, το NieR Replicant ver.1.22474487139 μάς βάζει στο ρόλο του αδερφού της Yonah, στην απεγνωσμένη αναζήτηση μιας γιατρειάς στην ανίατη ασθένεια του Black Scrawl που έχει καταβάλει την αδελφή του. Φυσικά, όσοι έχουν πρότερη εμπειρία με την εκκεντρικότητα και το αντισυμβατικό του σκηνοθέτη και σεναριογράφου Γιόκο Τάρο, ήδη γνωρίζουν πως αυτό αποτελεί μόνο τη σεναριακή πρόφαση όλων εκείνων που διαδραματίζονται στον τίτλο.
Μην έχοντας αυτή την εμπειρία κατοχυρωμένη από το αρχικό Nier και ως σημείο επαφής με το δημιουργό να είναι το επιτυχημένο Nier Automata, το NieR Replicant ver.1.22474487139 προκαλεί και προσκαλεί τον παίκτη σε ένα πανομοιότυπο μοτίβο αφήγησης, με παρεμβάσεις που δικαιολογούν το remaster κυρίως σε τεχνικά σημεία του τίτλου. Ρετουσαρισμένος οπτικός τομέας, φωνές σε όλους τους διαλόγους και χαρακτήρες, κύριους και μη, επανεκτέλεση κομματιών στο ξακουστό soundtrack του αρχικού, καθώς και παρεμβάσεις στο σύστημα μάχης – δια χειρός PlatinumGames, ώστε αυτό να φέρνει περισσότερο στα νερά του Nier Automata.
Μάλιστα έχουν συμπεριληφθεί νέες σκηνές καθώς και ένα νέο, πέμπτο τέλος στα ήδη τέσσερα που είχε ο τίτλος, που πλέον λογίζεται ως το καταλυτικό. Η αφήγηση «προς τα πίσω» είναι το χαρακτηριστικό μοτίβο της πλοκής, όπου μετά τον αρχικό τερματισμό ακολουθούν επιπλέον ώρες παιχνιδιού στις οποίες ξαναζούμε τα γεγονότα με πρόσθετους διαλόγους, σκηνές και γενικότερα οπτικές γωνίες, λαμβάνοντας την ολότητα της ιστορίας. Και είναι η ιστορία αυτή καθ’ αυτή, ο τρόπος παρουσίασής της και το soundtrack που τη συνοδεύει, που δίνουν έναν εξέχοντα χαρακτήρα στο NieR Replicant ver.1.22474487139, εκεί που το gameplay μένει σε ρηχά νερά, με τη δομή του να μοιάζει ως ένα επιτηδευμένο βασανιστήριο, σε απόλυτη αρμονία με τη φρικτή πραγματικότητα που κρύβει αυτός ο κόσμος.
Συνοπτικά και αναφορικά με το Dragengard, στον πέμπτο τερματισμό βρίσκουμε τον κεντρικό πρωταγωνιστή Caim και το δράκο του, τον Αngelus, να πέφτουν νεκροί στη Γη ύστερα από εχθρικά πυρά. Η πτώση του δράκου στο Τόκιο προκαλεί την εξάπλωση της μαγείας στη Γη και οι άνθρωποι, μέσα από έρευνες για τη μαγεία, καταλήγουν στο Black Scrawl.
Στον αινιγματικό πρόλογο του Nier Replicant βρίσκουμε τον Nier (πρωταγωνιστή) με την αδελφή του τη Yonah σε ένα κατεστραμμένο κατάστημα, το καλοκαίρι του 2049 και εν μέσω χιονοθύελλας, όπου με ελάχιστες προμήθειες προσπαθούν να επιβιώσουν. Ένα μυστηριώδες βιβλίο κείτεται δίπλα του, που τον προτρέπει να το χρησιμοποιήσει ώστε να σώσει την αδελφή του με αντάλλαγμα την ψυχή του. Και ενώ η κατάσταση χειροτερεύει, ο Nier κάνει χρήση του βιβλίου, κάποια περίεργα εχθρικά πλάσματα σαν Σκιές κάνουν την εμφάνισή τους και αφού ο Nier τα κατατροπώσει, γυρνάει στη Yonah για να διαπιστώσει ότι έχει προσβληθεί από την ασθένεια του Black Scrawl.
Ο τίτλος κάνει ένα άλμα 1.312 χρόνων στο μέλλον, σε ένα φαινομενικά ήρεμο και ειρηνικό χωριουδάκι, όπου ξαναβλέπουμε τον Nier και την προσβεβλημένη από το Black Scrawl αδερφή του, Yonah, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Ήδη, από την αρχή του το παιχνίδι θέτει ερωτηματικά που χρήζουν απαντήσεων, εξάπτοντας την περιέργεια για τη συνέχεια. Οι απαντήσεις αυτές δεν έρχονται αμέσως, το αντίθετο μάλιστα. Ο τίτλος θεωρεί δεδομένη την υπομονή που καλείται να επιδείξει ο παίκτης ενασχολούμενος με μια πολύ αργή εκκίνηση στο χωριό του Nier και σε ένα σχεδόν αφόρητα μπελαλίδικο ρυθμό, που βασίζει το σχεδιασμό του σε δευτερεύουσες αποστολές και πολύ πέρα-δώθε.
Η αρχή είναι σίγουρα υποβλητική. Κάθε περιοχή έχει τον δικό της χαρακτήρα και μουσικό θέμα, που θέτουν ακαριαία την ατμόσφαιρα, χαρίζοντας μοναδική προσωπικότητα και συναισθήματα σε χρώμα και ύφος σε κάθε πρώτη επαφή και για μεγάλο διάστημα στη συνέχεια. Οι τεχνικές απεικόνισης που χρησιμοποιούνται στις λήψεις της κάμερας σε προκαθορισμένα σημεία, προσθέτουν και αυτές με τη σειρά τους, χωρίς να γίνονται εχθρικές ή χωρίς λόγο περίπλοκες.
Στη μετάβαση από το χωριό του Nier προς το Εργοστάσιο, πάντα θα υπάρχει εκείνο το μικρό τμήμα στη γέφυρα όπου γυρνά σε side scrolling καθώς ανεβαίνουμε τις σκαλωσιές, κάτι που συμβαίνει και με την είσοδό μας σε εσωτερικά δωμάτια διαφόρων κτηρίων. Ολόκληρες περιοχές βασίζουν την αφήγησή τους στη μεταφορά της κάμερας σε διαφορετική οπτική, λειτουργώντας παράλληλα και ως φόρος τιμής σε πασίγνωστους τίτλους παιχνιδιών.
Εξάλλου, ποτέ δεν μιλάμε για κάποιο τεράστιο κόσμο. Ίσα ίσα που ο world map στο Nier αποτελείται από καμιά δεκαριά περιοχές, μικρότερες ή μεγαλύτερες αλλά πάντα προσπελάσιμες σε δευτερόλεπτα, με άλλες να λειτουργούν ως σημεία μετάβασης όπως τα Northern Plains που οδηγούν προς το Junk Heap και το dungeon του Εργοστάσιου, ή σημεία ενδιαφέροντος όπου εξελίσσονται τα quests και η ιστορία, όπως το υποβλητικό χωριό Aerie που βρίσκεται κυριολεκτικά κρεμασμένο στις παρυφές μιας χαράδρας ή τη παραθαλάσσια πόλη του Seafront, που αποπνέει έναν ελληνικό αέρα στους χρωματισμούς του.
Τα σημεία αυτά είναι εκείνα τα οποία θα επισκεφθούμε ξανά και ξανά για να προχωρήσει η ιστορία ή να ολοκληρωθεί κάποια αποστολή, λειτουργώντας διπλά για τις απολαβές του παίκτη. Από τη μια, μαθαίνει σαν την παλάμη του τον κόσμο που κινείται. Το level design δεν αποπροσανατολίζει ποτέ, τα σημεία ενδιαφέροντος είναι πάντα ξεκάθαρα και η τριβή αυτή με τις συνεχόμενες επισκέψεις δημιουργούν έναν πιο προσωπικό δέσιμο με τον κόσμο αυτό.
Το NieR Replicant ver.1.22474487139 επενδύει επάνω σε αυτό το δέσιμο όχι απλώς με το να γνωρίζουμε κάτω από ποια δέντρα εμφανίζονται τυχαία αντικείμενα για συλλογή, αλλά πολύ περισσότερο με τους χαρακτήρες που ερχόμαστε σε επαφή, οι αποστολές των οποίων μπορεί να εκτείνονται σε βάθος χρόνου ή να τους συναντήσουμε αργότερα για κάποια άλλη αποστολή. Έτσι, ένας τυχαίος NPC γίνεται γνωστός μας, και σε αρκετές περιπτώσεις η τραγική κατάληξη ή εξιλέωση που λαμβάνει στο τέλος της μικρής του ιστορίας θα αποτελεί τη μέγιστη απολαβή σε συναισθηματικό αντίκτυπο.
Μερίδιο ευθύνης έχει ο ώριμος τρόπος γραφής και οι θεματολογίες που ξεδιπλώνουν οι αποστολές του Nier, με τον έρωτα, την αγάπη και την απώλεια να περνούν πανανθρώπινα μηνύματα ενώ ο φόβος μπροστά στο διαφορετικό, ο κοινωνικός αποκλεισμός και ο ρατσισμός να μεταλαμπαδεύουν διαχρονικές κοινωνικές και ηθικές αξίες που πάντα βρίσκουν σημείο επαφής.
Εκείνο που έρχεται να κουμπώσει και να εξυψώσει την εμπειρία αυτή, πέρα από το καταπληκτικό soundtrack που ντύνει άψογα κάθε σκηνή, είναι το πρωταγωνιστικό δίδυμο. Όλη η ομάδα των τεσσάρων, απίθανων χαρακτήρων συμβάλει προς αυτό, με την αθυρόστομη Kaine και τον φιλικό αλλά τρομακτικό εμφανισιακά Emil να προσθέτουν τα μέγιστα στις αλληλεπιδράσεις τους, όμως είναι ο Nier και το μαγικό βιβλίο Grimoire Weiss που ξεχωρίζουν.
Οι Kaine και Emil σχεδόν ποτέ δεν μπαίνουν μέσα σε κατοικημένες περιοχές, έτσι μένουμε με το σχολιασμό του πράου Nier και του πάντα καυστικού Weiss στις συνομιλίες μας με τους NPCs και σχολιασμό των τεκταινόμενων. Ειδικά ο Weiss, με παρεμβάσεις που κόβουν σαν ξυράφι, χωρίς να γίνεται μηδενιστής αλλά περισσότερο λέγοντας ωμές αλήθειες, αγγίζοντας πολλές φορές το μαύρο χιούμορ -έχοντας την εξαιρετική ερμηνεία του Liam O’Brien- χρωματίζει απόλυτα επιτυχημένα την ανθρώπινη φύση, τις τραγελαφικές στιγμές και τις σκληρές σκηνές που πραγματεύεται ο τίτλος.
Περνώντας στην άλλη όψη του νομίσματος, μια χαρακτηριστική ατάκα του Weiss είναι εκείνη που πραγματοποιείται κατά τη διάρκεια ενός από αυτά τα quests. Από το Seafront στο νότο, περιδιαβαίνουμε τα Southern Plains για να φτάσουμε τελικώς στο χωριό του Nier. Στη νότια πύλη βρίσκουμε τον αδελφό του NPC που ψάχνουμε για το quest, όπου μας πληροφορεί ότι πρέπει να πάμε ξανά πίσω στο Seafront. “Ας ήταν για μια φορά να μην μας ζητούσαν να ταξιδέψουμε όλο τον κόσμο” σχολιάζει ο Weiss, σπάζοντας το τέταρτο τοίχο, περιγράφοντας την πικρή πραγματικότητα της δομής του questing με μια δόση χιούμορ.
Πράγματι, το μεγαλύτερο αγκάθι του τίτλου είναι η απαρχαιωμένη, σχεδόν επιτηδευμένη δομή υπό μορφή βασανιστηρίου που ακολουθεί ο σχεδιασμός του questing. Όλες αυτές οι εξαιρετικές ιστορίες και χαρακτήρες κρύβονται θαμμένες κάτω από ατελείωτα χιλιόμετρα που πρέπει να περπατήσουμε, και ακόμα περισσότερες ποσότητες από αντικείμενα που χρειάζεται να συλλέξουμε. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου χρειάζεται να μπούμε και να βγούμε από το Εργοστάσιο μέχρι να πέσουν όλα εκείνα τα αντικείμενα που θέλει κάποια αποστολή, φαρμάροντας επί της ουσίας κατόπιν προσευχών στον RNGesus για τα σπανιότερα αυτών.
Χωρίς κάποιον οδηγό ώστε να έχουμε έναν μπούσουλα του τι πραγματικά χρειάζεται είναι σκούρα τα πράγματα. Επί της ουσίας, και χωρίς spoilers, στο πρώτο μισό του τίτλου πρέπει να ολοκληρώσουμε το 50% των αποστολών. Άπαξ και πάρουμε το αντίστοιχο trophy/ achievement, μπορούμε άφοβα να προχωρήσουμε στο point of no return, όπου μας ζητά να συλλέξουμε ένα Vapor Moss. Από εκείνο το σημείο και ύστερα από ένα plot twist, η ιστορία μεταφέρεται μερικά χρόνια αργότερα όπου μπορούμε απρόσκοπτα να συνεχίσουμε μέχρι τον τερματισμό.
Κάθε νέο New Game+ για τα επόμενα τέλη θα αρχίζει πάντα από αυτό το σημείο της χρονικής μεταφοράς, επομένως το πρώτο μισό δεν πρόκειται να το ξαναδούμε. Για το νέο, πέμπτο δε τερματισμό, εκείνο που πρέπει να κάνουμε είναι να συλλέξουμε όλα τα όπλα του παιχνιδιού, διαδικασία που γίνεται κυρίως στο δεύτερο μισό του τίτλου μιας και είτε τα αγοράζουμε από τα μαγαζιά ή έρχονται ως ανταμοιβές σε quests. Σε κάθε περίπτωση, μιας και το ξεκίνημα μέχρι το δεύτερο μισό είναι αρκετά αργό, στα 30 και πλέον quests που γίνονται διαθέσιμα στο πρώτο μισό, τα προτεινόμενα προς ολοκλήρωση είναι τα Boar Hunt, Yonah’s Home Cooking, The Ballad of the Twins, The Postmans Request, The Lighthouse Lady’s Wrath, Closure και Yonah’s Gift.
Στο δεύτερο μισό, εκείνα που είναι απαραίτητα προς ολοκλήρωση μιας και δίνουν όπλα είναι, τα The Damaged Map, A Bridge in Peril, A Shade Entombed και Disturbing the Sleep of Kings. Κρατήστε σημειώσεις και από εκεί και πέρα είναι στη διάθεση του καθενός τι επιπλέον υλικό θέλει και προτίθεται να ολοκληρώσει, ανάλογα με τις αντοχές του στο farming και τη θέληση να δει περισσότερες παράπλευρες ιστορίες.
Το ξεδίπλωμα του κουβαριού πάντως ανταμείβει τον παίκτη και το σύνολο της ιστορίας είναι δυνατό και ικανό να συγκινήσει. Το τέταρτο τέλος είναι εκείνο που ουσιαστικά οδηγεί προς το Automata, όπως συνέβαινε και στο αυθεντικό Nier του 2010, όμως είναι το πέμπτο εκείνο που δίνει μια πραγματική ολοκλήρωση, προσθέτοντας νέα στοιχεία στη μυθοπλασία του Nier.
Νέα στοιχεία φέρνει και το σύστημα μάχης, με παρεμβάσεις που έγιναν από την Platinum ώστε να έρθει περισσότερο κοντά στα μοντέρνα πρότυπα του Nier Automata. Έχουν εισαχθεί charge attacks στις light και heavy επιθέσεις για να σπάει η άμυνα του αντιπάλου, μια τελειωτική κίνηση όπου πατώντας το πλήκτρο αλληλεπίδρασης (το Β για το Xbox) αποτελειώνει έναν πεσμένο αντίπαλο, απόκρουση επιθέσεων με την εισαγωγή parry και γρήγορη αποφυγή στην πλάτη ενός κλειδωμένου στο στόχο αντιπάλου.
Με το Grimoire Weiss έχουμε πρόσβαση σε πλήθος μαγικών επιθέσεων, συμπληρώνοντας έτσι ένα πλούσιο ρεπερτόριο σε ένα σύστημα μάχης που είναι ολοκληρωμένο αλλά αδυνατεί να βρει αντίστοιχο πεδίο δράσης. Η αντιμετώπιση των Shades, σε όποια μορφή και μέγεθος αυτά παρουσιάζονται, πρόκειται για μια αρκετά απλή υπόθεση, όπου πάντα μένει η αίσθηση πως η υπεροπλία που έχουμε ίσως είναι περιττή ή υπέρ του δέοντος ισχυρή. Τα bosses σίγουρα αποτελούν το highlight των αναμετρήσεων, κυρίως όμως λόγω σκηνοθεσίας και όχι πρόκλησης στην αναμέτρηση με αυτά.
Ακόμα και τα πάμπολλα όπλα βρίσκονται εκεί απλά για να βρίσκονται ως επιλογή και όχι ως ανάγκη να αλλάξουμε κάποιο επειδή είναι πιο δυνατό ή προσφέρει νέες ιδιότητες. Στα πλαίσια του gameplay δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος για άγχος αναβάθμισης όλου αυτού του οπλισμού παρά μόνο για να διαβάσουμε τις ιστορίες που ξεκλειδώνουν και προσθέτουν με τη σειρά τους νέα στοιχεία στη μυθοπλασία του τίτλου. Μάλιστα, ο τίτλος δείχνει να το αναγνωρίζει αυτό ως συνειδητή και όχι τυχαία επιλογή, ειδικά δε όταν δίνει το Phoenix Spear, ένα overpowered όπλο ήδη από το level 1, όπου καθαρά υπό το πρίσμα συστήματος μάχης και gameplay δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος να το αλλάξουμε – ίσως μόνο επειδή βαρεθήκαμε να παίζουμε αποκλειστικά με αυτό.
Το NieR Replicant ver.1.22474487139 είναι ένας δυσκοίλιος στη δομή του και αντισυμβατικός στην αφήγηση τίτλος. Είναι ένα videogame όπου βασίζει μια ολόκληρη περιοχή σε παρουσίαση γραπτού κειμένου, που καλείται ο παίκτης να παρακολουθήσει ώστε να απαντήσει ύστερα σωστά σε ερωτήσεις που προχωρούν την ιστορία του quest. Είναι ένας τίτλος που δεν τον ενδιαφέρουν οι εντυπωσιακές σεκάνς ή τα στατιστικά στον εξοπλισμό, αρκεί να περάσει με το τρόπο που επιθυμεί την ιστορία που θέλει να πει.
Διόλου τον απασχολεί η αρχαϊκή δομή του εάν στο φινάλε ο Nier, ο Weiss, η Kaine και ο Emil είναι κάποιοι ψηφιακοί χαρακτήρες που αφήνουν μια γλυκόπικρη αίσθηση αποχωρισμού, σε έναν αφηγηματικό κύκλο όπου τα ανθρώπινα πάθη αφήνουν νωπό το στίγμα τους.
Για κάποιον που παίζει videogames απλά για να διασκεδάσει, το Nier Replicant περισσότερο θα τον βασανίσει παρά οτιδήποτε άλλο. Για κάποιον που τον ενδιαφέρουν οι καλλιτεχνικές ανησυχίες ενός δημιουργού και ευαισθητοποιείται σε θεματικές που αγγίζουν τον ανθρώπινο ψυχισμό, το Nier Replicant είναι ένα αριστούργημα. Και παρόλα τα εμπόδια που βάζει ο ίδιος ο τίτλος, επιλέγουμε το δεύτερο.
To NieR Replicant ver.1.22474487139 κυκλοφορεί από τις 23/4/21 για PS4 και Xbox One. To review βασίστηκε σε review code για την έκδοση του Xbox One, που λάβαμε από τη CD Media.
