Όσοι είχαν τη τύχη να ασχοληθούν με το πρώτο The Outer Worlds, πάνω κάτω ξέρουν τι να περιμένουν. Δια χειρός Obsidian λοιπόν, ο τίτλος του 2019 ήταν η πρόταση / απάντηση του στούντιο στα “Scrolls-like” RPGs πρώτου προσώπου, κατηγορία στην οποία μνημονεύεται το στούντιο για το Fallout: New Vegas, από το μακρινό πλέον 2010. Νέο σύμπαν, νέοι κανόνες και ένα τελικό αποτέλεσμα που έδωσε το στίγμα ενός παιχνιδιού σε ρόλο Game Master, με το Role Playing να αποτελεί τη ραχοκοκκαλιά της εμπειρίας.
Αυτό ακριβώς το στίγμα είναι και η κεντρική ιδέα πίσω από το sequel. Στο The Outer Worlds 2 η Obsidian δεν κάνει κάτι που δεν ξέρει, ούτε επιχειρεί κάποιο φιλόδοξο βήμα για την κατηγορία γενικότερα. Ένας νέος κόσμος παρουσιάζεται μπροστά μας και εμείς καλούμαστε να παίξουμε τον ρόλο του αστάθμητου παράγοντα, έχοντας τη δυνατότητα να κάνουμε μια από τις πιο politicaly correct εμφανίσεις μας σε παιχνίδι, μέχρι και να τους κάνουμε όλους άνω κάτω.
Το The Outer Worlds 2 μάς φέρνει φρέσκα κουλούρια. Νέα ιστορία, νέοι πρωταγωνιστές, νέο ηλιακό σύστημα. Αν κάτι πρέπει να κρατήσουμε από το πρώτο, αυτό θα ήταν η συγχώνευση των δύο μεγαλύτερων εταιριών του γνωστού και άγνωστου σύμπαντος. Για την ακρίβεια, η Auntie Cleo κατάπιε τη Spacer’s Choice. Έτσι, στο sequel o μεγαλοκαρχαρίας πλέον έχει την ονομασία “Auntie’s Choice”.
Κατά τα άλλα, συνεχίζουμε να βρισκόμαστε σε ένα ιδιόμορφο ρετρο-φουτουριστικό περιβάλλον επιστημονικής φαντασίας, όπου η διαγαλαξιακή παντοκρατορία της “Ελεύθερης Αγοράς” έχει μετατρέψει το μέλλον σε μια μετα-καπιταλιστική δυστοπία / ουτοπία (ανάλογα πώς το βλέπει κανείς).
Οι νοικοκυραίοι μην ανασκουμπώνεστε, καθότι δεν πρόκειται να φέρουμε καμία κόκκινη επανάσταση στο ηλιακό σύστημα της Arcadia. Είμαστε και εμείς αναπόσπαστο κομμάτι του ίδιου συστήματος, μέρος της ίδια κοσμοθεωρίας που διέπει τη μυθοπλασία στα Outer Worlds. Εξάλλου, όταν κορυφαία αιτήματα μιας απεργίας αποτελούν το δικαίωμα στο 12ωρο και την ελεύθερη ανακούφιση στα WC (και όχι σε μπουκαλάκια αναψυκτικών) εν ώρα εργασίας, για τους ανθρώπους της Arcadia η κατάσταση είναι μια παγιωμένη T.I.N.A.
Η δική μας εταιρία έχει το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό να αναλαμβάνει συμβόλαια καταπολέμησης της διαφθοράς, έχοντας το ελεύθερο από τη μαμά Γη να επεμβαίνει σε περιπτώσεις που οι ορέξεις των μεγαλοκαρχαρίων ξεπερνούν τα εσκαμμένα. Που και αυτό από μόνο του ως έννοια, κινείται μονίμως στη γραμμή του γκρίζου.
Όταν το δόγμα της Ελεύθερης Αγοράς προσκυνά μόνο έναν θεό, το χρήμα, τότε όλοι μπορούν να συννενοηθούν με όλους προς ίδιον όφελος. Ή όχι. Όταν το Role Playing σού δίνει το προνόμιο της χρήσης βίας, τότε θαυμαστά πράγματα μπορούν να συμβούν. Όλα βρίσκονται στις ορέξεις και τη διάθεση του παίκτη.
Πολλά πράγματα μας έκαναν εντύπωση παίζοντας το Outer Worlds 2 αλλά θα σταθούμε σε λίγα. Το σημαντικότερο όλων είναι ότι ΔΕΝ υπάρχει Respec στο παιχνίδι. Στο Character Creation θα ζήσουμε και θα πεθάνουμε με τις επιλογές μας. Το παιχνίδι μάς δίνει μια λευκή κόλλα και μας λέει “συμπλήρωσε Backround, Traits, Skills” χωρίς όμως να μας έχει πουθενά τα Perks, δηλαδή εκείνο που μας κάνει ξεκάθαρη την εικόνα του πώς θα παίξουμε τον χαρακτήρα μας.
Αφού παίξει και το tutorial mission, εμφανιζόμαστε στο σκάφος μας, το Incognito, όπου το drone μας, η Valerie, μας δίνει μια και μοναδική ευκαιρία να επαναπροσδιορίσουμε τις επιλογές μας. Αυτό είναι το μοναδικό Respec σε ολόκληρο το παιχνίδι. Αφού κάνουμε (ή δεν κάνουμε) αυτό, στην έξοδό μας από το διάλογο ανεβαίνουμε Level 2, και τότε γίνεται διαθέσιμη η καρτέλα των Perks.
Eπομένως, και αφού διαβάσουμε πολύ καλά όλα τα Perks τι κάνουν, μαρκάροντας αυτά που μας αρέσουν περισσότερο ως Favorites ώστε να έχουμε ξεκάθαρους στόχους στα Level Ups, έχουμε δύο επιλογές: Ή παντρευόμαστε τις επιλογές μας και συνεχίζουμε, ή ξεκινάμε ξανά από την αρχή, τώρα που είναι νωρίς. Μπορούμε βέβαια πάντα να επιλέξουμε την Auntie’s Choice οδό και εκμεταλλευόμενοι την κατάσταση να διαφημίσουμε το παρακάτω βίντεο:
Από εκεί και ύστερα το παιχνίδι πατάει γκάζι και φεύγει μπροστά. Το sequel είναι βελτιωμένο και καλύτερο στα πάντα σε σχέση με το πρωτότυπο, τόσο στην αρχική εντύπωση που αφήνει, όσο και στο πώς διαχειρίζεται τον ρυθμό στη συνέχεια και πώς καταλήγει. Δε θα μπορούσε παρά να υπάρξει μια ανωμαλία στη ρουτίνα του σύμπαντος για να κινητοποιηθούν οι μεγάλοι παίκτες, και αυτή έρχεται με την υποφαινόμενη απειλή κάποιων Rifts, που ξαφνικά εμφανίστηκαν στο Horizon Point, κάπου στην άκρη του ηλιακού συστήματος της Arcadia.
Στην υπέροχη αυτή γωνιά του γαλαξία ο Νόμος είναι το Protectorate, Φωνή του ο Sovereign, και Χέρια του οι Arbiters. Δημοκρατικά πράγματα. Η Auntie’s Choice προσπαθεί να χωθεί για business, συνεπώς πόλεμος επικρατεί σε διάφορες γωνιές της Arcadia.
Τρίτος ισχυρός παίκτης είναι η Order of Ascendance, μια αποσχισθείσα οργάνωση επιστημόνων του Προτεκτοράτου, που πιστεύει στο Gran Plan και πως η επίλυση της Συμπαντικής Εξίσωσης θα εξυψώσει την ανθρωπότητα. Κάποιοι από αυτούς κάνουν χρήση ναρκωτικών.
Κάποιοι το πήγαν σε άλλο επίπεδο, έτσι θα βρούμε την Rift Cult που δίνει θρησκευτικές διαστάσεις στην εμφάνιση των Rifts, ενώ από όλους αυτούς οι μαυραγορίτες της Sub Rosa κάνουν χρυσές δουλειές. Για όλους αυτούς τους περίεργους τύπους μαθαίνουμε σταδιακά και από τον πρώτο χάρτη, το υπέροχο Paradise Island, όνομα και πράγμα. Πριν εμπλακούμε όμως εις βάθος με αυτούς και στη μεγάλη εικόνα του τυπικού Act 2, στο επίσης τυπικό Act 1 έχουμε να διαχειριστούμε μια τελείως προσωπική κατάσταση, μια ιστορία σύνδεσμο με τη μεγάλη εικόνα, που έρχεται υπέροχα με την απαραίτητη κλιμάκωση.
Η δε μετάβαση μετά το μεγάλο plot reveal και η ροή μέχρι το φινάλε κυλά με τον ίδιο υπέροχο τρόπο, με τα Faction και Companion quests να προσθέτουν ακόμα περισσότερες ποιοτικές στιγμές στα ήδη υπέροχα Side Quests, φτάνοντας ιδανικά σε μια επική τρίωρη τελική αποστολή, όπου στο τέλος θα μιλήσουν τα λόγια ή τα όπλα.
Σε γενικές γραμμές μιλάμε για ένα περισσότερο προσγειωμένο Outer Worlds, με μια αρκετά σοβαρή ιστορία και μερικούς εξαιρετικά περίπλοκους χαρακτήρες, που απλά έχουν τη τύχη (ή ατυχία) να γελάνε με τον εαυτό τους στο backstage όταν πιάσουν κουβέντα για το setting στο οποίο πρωταγωνιστούν.
Οπτικά, το Outer Worlds 2 είναι ένα παιχνίδι που ξέρει ακριβώς τι θέλει να δείξει. Η Οbsidian δεν κυνηγά ρεαλισμό τύπου Starfield, αλλά επενδύει σε στιλ, και το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό. Το art direction παραμένει πιστό στο ρετρο-φουτουριστικό χρώμα της σειράς. Η τεχνική σταθερότητα είναι υποδειγματική: καμία πτώση ρυθμού καρέ, μηδενικά crashes (πέρα από κάποια bugs), και τα loading times σε κονσόλες νέας γενιάς ανεπαίσθητα. Ο ήχος, τέλος, παραμένει σε κορυφαίο επίπεδο.
Από εκεί και ύστερα ειλικρινά λίγα πράγματα έχουμε να προσθέσουμε χωρίς να πλατιάζουμε εις άπειρο. Το Outer Worlds 2 είναι το παρελθόν και παρόν της Obsidian σε αυτό το είδος, με τη γενικότερη παρουσίαση (cut-scenes, npcs σε διαλόγους, voice acting) να ικανοποιεί σε πρωτόγνωρο σε σημεία βαθμό, η αίσθηση του gunplay και η ουσιαστική επιρροή που ασκούν τα unique items δίνουν αυτό που θέλει η δράση, και η χρήση των Skill Checks στη διαμόρφωση εκείνων που βλέπουμε κάθε φορά που καθόμαστε να παίξουμε είναι στοιχεία που μαρτυρούν μια Obsidian στα καλύτερά της.
Σε απλά ελληνικά, εκείνο που ψάχναμε φέτος σε Avowed και Tainted Grail, το βρίσκουμε σε αυτό εδώ το παιχνίδι. Ένα reality check σε αυτό το ύφος παιχνιδιών. Αν ποτέ θελήσουμε να πάμε σε κάτι άλλο, τότε θα μεταπηδήσουμε προς Kingdom Come Deliverance 2 που παίζει το RPG πρώτου προσώπου σε άλλο γήπεδο. Ως τότε, η Obsidian σκοράρει διάνα με το The Outer Worlds 2.
Εκτενής συζήτηση για το The Outer Worlds 2 στο Webcast #638
Το The Outer Worlds 2 κυκλοφορεί από τις 29/10/25 για PS5, PC και Xbox Series. Το review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για PC και Xbox Series με review code που λάβαμε από τα Microsoft Studios.
