Για την adventure σειρά Syberia έχουμε μιλήσει ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν, καθώς θεωρείται μία από τις σημαντικότερες του είδους μετά την “πτώση” της από το προσκήνιο στα τέλη των 90s. Δημιούργημα του αείμνηστου Benoit Sokal, η σειρά ξεκίνησε το 2002 με το ομώνυμο παιχνίδι-σταθμό (το οποίο είχαμε συμπεριλάβει και στη λίστα με τα 50 καλύτερα adventures), συνέχισε με το συμπαθητικό Syberia 2, παρολίγο να καταστραφεί με το μετριότατο Syberia 3 και εξιλεώθηκε – αλλά και ολοκληρώθηκε λίγο μετά τον θάνατο του δημιουργού – με το υπέροχο 4ο παιχνίδι, Syberia: The World Before το 2022.
Με την επιτυχία του τελευταίου τίτλου, αλλά και βλέποντας διάφορα άλλα κλασικά adventures να έχουν επανέλθει στο προσκήνιο με remasters / remakes, η Microids – ορθώς κατά τον γράφοντα – επέλεξε το Syberia 1 ως μια πολύ καλή ευκαιρία για να χτυπήσει στη νοσταλγία των παλαιότερων αλλά και να ικανοποιήσει την περιέργεια νεότερων.
Έχοντας μάλιστα παραδώσει στην αρχή της χρονιάς ένα υποδειγματικό remake για το Amerzone (επίσης δημιούργημα του Sokal), οι προσδοκίες μας ήταν ιδιαίτερα υψηλές. Και ενώ ξεκάθαρα έχει γίνει μια προσπάθεια φρεσκαρίσματος του παιχνιδιού, το επίπεδο αυτής της προσπάθειας απέχει πολύ από την αντίστοιχη δουλεία που είδαμε στο Amerzone, με ορισμένες περίεργες σχεδιαστικές επιλογές, παραλήψεις και προβλήματα. Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Η ιστορία του παιχνιδιού παραμένει αυτή που γνωρίζατε. Η πρωταγωνίστριά μας, η Kate Walker, φτάνει σε ένα ξεχασμένο χωριουδάκι της Γαλλίας ως νομικός εκπρόσωπος μιας αμερικανικής εταιρίας που θέλει να εξαγοράσει ένα εργοστάσιο. Η ιδιοκτήτρια, όμως, μόλις απεβίωσε, και για να ολοκληρωθεί η συμφωνία, η πρωταγωνίστρια θα χρειαστεί να βρει τον τελευταίο εν ζωή συγγενή της για να υπογράψει στη θέση της.
Κάτι τόσο φαινομενικά απλό, θα αποτελέσει την αφορμή για ένα θρυλικό ταξίδι τεσσάρων τίτλων, στο οποίο η Kate σιγά σιγά μεταμορφώνεται από έναν άνθρωπο της καθημερινής ρουτίνας σε μια ρομαντική τυχοδιώκτη σε αναζήτηση ενός θρύλου. Πρόκειται για μια ιδιαίτερα γλυκιά και συνάμα μελαγχολική ιστορία μέσα σε μια εναλλακτική Ευρώπη, η οποία πέρασε τον 20ο αιώνα μέσα σε μια art nouveau κουρδιστών μηχανισμών και ρομπότ από το συγκεκριμένο εργοστάσιο. Αυτή η μικρή μα τόσο μαεστρική πινελιά δίνει αυτόν τον διάσημο και μοναδικό χαρακτήρα της σειράς και ταυτόχρονα δημιουργεί τη βάση για τους ιδιαίτερους γρίφους του παιχνιδιού.
Και πιάνοντας τους γρίφους, το Syberia ουδέποτε ήταν δύσκολο ως παιχνίδι. Υπήρχαν ορισμένα σημεία που ήθελαν λίγη παραπάνω σκέψη, αλλά σε γενικές γραμμές ο τίτλος ήταν αρκετά βατός και λογικός, συχνά βασισμένος πάνω σε απλά μηχανικά puzzles και πολύ απλούς συνδυασμούς αντικειμένων.
Με το remaster η Microids πατάει πάνω σε αυτό και θα λέγαμε κάνει το παιχνίδι ακόμα ευκολότερο, έχοντας απλοποιήσει ή και αφαιρέσει ορισμένους από τους πιο περίπλοκους γρίφους του παιχνιδιού σε μια προσπάθεια (μάλλον) να βελτιώσει τη ροή. Από την άλλη, έχει προσθέσει εδώ και εκεί ορισμένους νέους αρκετά απλούστερους γρίφους, ίσως για να αντισταθμίσει αυτές τις αλλαγές. Κατά τη δική μας άποψη, δεν βλέπουμε κάποιο ιδιαίτερο όφελος από αυτές τις διαφοροποιήσεις, καθώς δεν αλλάζουν κάτι τόσο ριζικά στο σύνολο του τίτλου.
Από την άλλη όμως, τεράστιας σημασίας είναι η αλλαγή που έχει αφαιρέσει εντελώς όλα τα hotspots από αντικείμενα που δεν έχουν πρακτική χρησιμότητα. Αυτό αφήνει πλέον την κάθε περιοχή να νιώθει λιγάκι γυμνή, καθώς χάθηκε πλέον πολύ από το περιφερειακό χρώμα και την πληροφορία που συνόδευε το παιχνίδι. Η κίνηση αυτή έγινε σίγουρα για λόγους απλοποίησης, αλλά το τελικό αποτέλεσμα μάλλον δεν είναι επαρκές.
Και θα λέγαμε πως ο άλλος βασικός λόγος για αυτή την αλλαγή έχει να κάνει με τη νέα μηχανή γραφικών αλλά και τις αλλαγές στην κίνηση της Kate μέσα στον χάρτη. Το πρωτότυπο παιχνίδι είχε 3D χαρακτήρες να κινούνται μέσα σε στατικά, prerendered backgrounds, αλλά η νέα αυτή έκδοση είναι εξολοκλήρου στημένη σε 3D – όπως και το τελευταίο Syberia.
Η κίνηση αυτή αυτομάτως σπρώχνει το παιχνίδι μακριά από το τυπικό remaster και το φέρνει πιο κοντά σε κάτι που θα ονομάζαμε “remake”, καθώς όλο (σχεδόν) το βασικό παιχνίδι έχει ξανασχεδιαστεί από το μηδέν. Και εκ πρώτης όψης, το αποτέλεσμα εντυπωσιάζει καθώς είδαμε όλες αυτές τις μαγευτικές περιοχές του Syberia να αποκτούν “σάρκα και οστά” και να δείχνουν ομορφότερα από ποτέ, με ιδιαίτερα γοητευτικούς φωτισμούς και λεπτομέρειες.
Εκ δεύτερης όψης όμως, αρχίζει κανείς σιγά σιγά να παρατηρεί και διάφορα προβλήματα, που στην πορεία του παιχνιδιού συσσωρεύονται και δείχνουν πως το Syberia απλά δεν δέχθηκε την ίδια προσοχή που δέχθηκε το Amerzone, αλλά και ότι οι δημιουργοί στοχευμένα έκαναν αρκετές ατασθαλίας και αταξίες. Πέρα από ορισμένα θέματα με bugs, crashes και pop-in (απ’ όσο είδαμε, πολύ συχνότερα στο PC απ’ ότι στην κονσόλα). Για παράδειγμα, μπορεί να βλέπετε καταπληκτικά textures τριγύρω σας και ξαφνικά σκάει ένα texture ιδιαίτερα χαμηλής ανάλυσης που βγάζει μάτια και χαλάει το σύνολο.
Τα μοντέλα χαρακτήρων μπορεί να έχουν ξανασχεδιαστεί από το μηδέν, αλλά η προσπάθεια που έχει γίνει εδώ είναι αρκετά κατώτερη από εκείνη του Syberia 4 πριν τρία χρόνια (το οποίο και εκείνο είχε θέματα με τα μοντέλα και το animation).
Κάποια από αυτά έχουν να κάνουν με το ανύπαρκτο lip sync που στο παρελθόν δεν αποτελούσε πρόβλημα γιατί έβλεπες τις συζητήσεις από απόσταση, αλλά στην νέα έκδοση το παιχνίδι ζουμάρει κοντά στους χαρακτήρες και η απουσία lip synch γίνεται εξόφθαλμη. Ένα άλλο θέμα είναι το αρκετά φτωχό animation, το οποίο μάλιστα γίνεται ακόμα πιο περίεργο όταν το συγκρίνεις με το πολύ καλύτερο animation του πρωτότυπου τίτλου.
Μάλλον για λόγους budget / οικονομίας, οι νέοι δημιουργοί έχουν κόψει ή περιορίσει διάφορα από τα animation και τις κινήσεις του original παιχνιδιού (για παράδειγμα, ενώ παλιά μπορούσες να σκαρφάλωνες κανονικά μια σκάλα, τώρα απλά κάνει load στην επόμενη σκηνή), κάνοντας μας να αμφιβάλουμε λίγο για το κατά πόσο θα πρέπει η νέα έκδοση να θεωρηθεί η καλύτερη.
Συνεχίζοντας με τους προβληματισμούς μας, η νέα 3D μηχανή μπορεί μεν να προσφέρει μεγαλύτερη κίνηση και ευελιξία στον κόσμο, αλλά ταυτόχρονα κάνει και την εξερεύνηση αρκετά πιο κουραστική και αργή. Για ένα παιχνίδι που εξ αρχής είχε αρκετό backtracking, το να χρειάζεται να περπατάς πάνω κάτω στον χάρτη χωρίς τη δυνατότητα ενός double click (ή και ενός νέου fast travel) για να αλλάζεις πιο γρήγορα περιοχή, μπορούν σίγουρα να κουράσουν.
Πιο ενοχλητικό είναι ότι δεν υπάρχει κανένα hotspot indicator και ο μόνος τρόπος για να βρείτε αντικείμενα / μηχανισμούς για να επεξεργαστείτε, είναι να περάσετε από κοντά τους μέχρι να ανάψει ένα κυκλάκι. Ο μηχανισμός θυμίζει έντονα αυτόν του Grim Fandango, και όπως και εκεί έτσι και εδώ, θέλει πολύ καλή τοποθέτηση για να βρείτε το hotspot, με αποτέλεσμα συχνά πυκνά να παιδεύεστε.
Γενικά, για έναν τίτλο που επανακυκλοφορεί το 2025, απουσιάζουν τα σύγχρονα quality of life features του είδους. Πέρα από το hotspot indicator και το fast travel, δεν υπάρχει ούτε hint system, ούτε σοβαρό journal. Kαι για κάποιον απαράδεκτο λόγο, πλέον δεν έχετε τη δυνατότητα για πολλαπλά saves αφού το παιχνίδι έχει ένα και μόνο save για κάθε playthrough, αποθηκεύοντας την πρόοδο κάθε φορά που αλλάζετε περιοχή.
Και σε όσον αφορά τα cinematics, εδώ οι δημιουργοί και πάλι αποφάσισαν να ακολουθήσουν τη φθηνή οδό, με πολύ περίεργα αποτελέσματα. Αντί να ξαναδημιουργήσουν τα cinematics με τη νέα μηχανή (κάτι που θα ήταν σχετικά εύκολο μιας και τα περισσότερα σημεία και χαρακτήρες στα cinematics ήδη ξανασχεδιάστηκαν για το remaster), αποφάσισαν να ξαναχρησιμοποιήσουν τα αρχαία videos του 2002 με ένα τεχνητό, απλό upscale αλλά και δίχως κάποια ξεκάθαρη κατεύθυνση.
Καταρχάς, τα original video είχαν δημιουργηθεί σε 16bit και αυτό σημαίνει ότι στις σύγχρονες οθόνες θα συναντήσετε πολύ έντονα φαινόμενα ghosting και θαμπώματος. Έπειτα, για κάποιο λόγο ορισμένα βίντεο αλλάχθηκαν και είναι σε 16:9 και ορισμένα παρέμειναν 4:3! Επίσης, σε κάποια βίντεο δεν έχει γίνει καμία αλλαγή και σε άλλα οι δημιουργοί πέταξαν ξέκαρφα κανένα γρασιδάκι / κλαδάκι για να δώσουν παραπάνω ζωντάνια, αλλά το αποτέλεσμα βγάζει μάτι ότι δεν δένει αρμονικά.
Το κυριότερο όμως πρόβλημα θα λέγαμε πως είναι ότι τα σχέδια των cinematics δεν ταυτίζονται με τα σχέδια των χαρακτήρων και συγκεκριμένων αντικειμένων/μηχανισμών. Το πιο κραυγαλέο παράδειγμα είναι η ίδια η Kate Walker, η οποία στον νέο της σχεδιασμό απέχει πολύ από τον πιο ιδιαίτερο που είχε το πρωτότυπο παιχνίδι. Αν τα βίντεο είχαν ξαναδημιουργηθεί, τότε αυτό δεν θα ήταν τόσο προβληματικό, αλλά όταν υποτίθεται ότι βλέπεις μια έντονη συναισθηματική στιγμή και ο χαρακτήρας σου ξαφνικά δεν μοιάζει με αυτόν που είχες τόση ώρα, κάτι ενοχλεί.
Αυτή η “τραμπάλα” συναισθημάτων συνεχίζεται και στον ηχητικό τομέα του τίτλου. H μουσική του Syberia (οι αρχικοί δημιουργοί ήταν οι Nick Varley & Dimitri Bodiansky πριν πάρει τη σκυτάλη από τα χέρια τους για τα επόμενα παιχνίδια ο Inon Zur) αποτελεί και ένα από τα πιο γνωστά και πολυαγαπημένα soundtracks του gaming και παραμένει μοναδική μέχρι και σήμερα. Από την άλλη, οι νέοι δημιουργοί δεν έχουν κάνει καλό μιξάζ στη χρήση της, με αποτέλεσμα συχνά η μουσική να πνίγει τις ομιλίες όταν το εκάστοτε theme φτάνει σε κρεσέντο.
Οι ομιλίες ευτυχώς παραμένουν ίδιες και απαράλαχτες με αυτές του 2002, με αυτήν την πιο ερασιτεχνικά θεατρική αφέλεια που πάντα τους συνόδευε και ταυτόχρονα δίνει αυτόν τον ιδιαίτερο, περίεργο και συνάμα αυθεντικό αέρα σε κάθε χαρακτήρα. Και σε ένα παιχνίδι με πολλούς ιδιόρρυθμους χαρακτήρες, αυτή η αυθεντικότητα δένει τέλεια μαζί τους και τους καθιστά ιδιαίτερα αξιομνημόνευτους.
Ξαναδιαβάζοντας το review μας, τώρα στο τέλος, αναγνωρίζουμε ότι σταθήκαμε πολύ στα αρνητικά του remaster και δεν θα θέλαμε να παρεξηγηθούμε. Το Syberia ήταν, είναι και θα είναι πάντα ένα μαγικό παιχνίδι, και ο πρώτος αυτός τίτλος της σειράς μπορεί να έχει πλέον ξεπεραστεί σε σχεδιασμό από το ανώτερο Syberia: The World Before, αλλά παραμένει ακόμα και σήμερα μια υπέροχη, γαλήνια και σαγηνευτική εμπειρία σε έναν κόσμο που όμοιό του δεν έχετε δει σε άλλο παιχνίδι.
Αλλά κρίνοντάς το όχι σαν νέο τίτλο αλλά σαν ένα περίεργο κράμα remake / remaster ενός παιχνιδιού από το μακρινό πλέον 2002 -πέρα από το οπτικό “ρεκτιφιέ” – δεν είμαστε σίγουροι αν θα έπρεπε να προτείνουμε σε κάποιον να δει αυτή τη νέα έκδοση, ή αν θα ήταν καλύτερα να παίξει το πρωτότυπο, που σαν σύνολο και στέκεται αλλά και “τρέχει” καλύτερα.
Το Syberia Remastered κυκλοφορεί από τις 13/11/25 για PS5, PC και Xbox Series. Το review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για το Xbox Series με review code που λάβαμε από την Enarxis Dynamic Media.
