H κινηματογραφική επιστροφή του 47
Αν και ποτέ δεν άγγιζε το πάνθεον των παιχνιδιών με υψηλές πωλήσεις, η σειρά Hitman έχει καταφέρει να αποκτήσει ένα ιδιαίτερο cult status στο μυαλό πάρα πολλών gamers. Ο χειρισμός ενός αινιγματικού πληρωμένου δολοφόνου και το κυνήγι για το «άψογο» kill, βοήθησαν τους παίκτες στο να εξερευνήσουν τα video games μέσα από μια άλλη ματιά. Τεράστιες ανοιχτές πίστες και μεγάλη ελευθερία κινήσεων κατάφερναν να προσφέρουν μια εμπειρία κυνηγού εναντίον θηράματος, που όμοιά του δεν έχουμε καταφέρει να δούμε σε άλλο παιχνίδι. Ακόμα και το μεσαιωνικό στυλ του Assassin’s Creed, που βασίζεται στην ίδια φιλοσοφία, δεν κατάφερε να φτάσει στο ελάχιστο την πραγματικά ανοιχτή εμπειρία που έδιναν τα Hitman.
Εξερεύνηση της περιοχής, δεκάδες διαφορετικές και τρελές επιλογές για να εκπληρώσετε το χτύπημα και, φυσικά, τρελή προετοιμασία για το πώς θα ξεφύγετε. Έξι ολόκληρα χρόνια μετά το εξαιρετικό Hitman: Blood Money, η ΙΟ Interactive κάνει επιτέλους το βήμα στη σύγχρονη gaming γενιά με το νέο πόνημά της, το Hitman: Absolution. Βασισμένο στα στοιχεία της σειράς, αλλά προσαρμοσμένο στα standard της εποχής, καταφέρνει άραγε να ξεχωρίσει;
Αίμα, δάκρυα και ιδρώτας – Ιστορία
Η ιστορία του παιχνιδιού λαμβάνει χώρο ένα μικρό διάστημα μετά τα γεγονότα του Blood Money. Η Diana Burnwood, «βοηθός» σας ως τώρα στη σειρά, αποφάσισε να εγκαταλείψει την Agency και να φέρει στη δημοσιότητα ορισμένα ιδιαίτερα καυστικά στοιχεία της οργάνωσης. Όπως είναι επόμενο, ο Agent 47 αναλαμβάνει τον δύσκολο ρόλο της εκκαθάρισής της αλλά και της ανάκτησης ενός μικρού κοριτσιού που φαίνεται να προστατεύει. Όπως είναι αναμενόμενο, τα πράγματα δεν είναι ποτέ όπως τα περιμένεις και με τις τελευταίες τις ανάσες η Diana ζητάει να βρείτε και να προστατεύσετε αυτό το κορίτσι.
Η ιστορία θα εξελιχθεί σταδιακά πάνω σε αυτό το μοτίβο, όπου βρίσκετε το κορίτσι και προσπαθείτε να ανακαλύψετε γιατί είναι τόσο σημαντική και μία ολόκληρη στρατιά από ψυχοπαθείς χαρακτήρες θέλουν να τη βρουν. Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα παιχνίδια της σειράς, όπου το σενάριο είχε απλά βοηθητικό ρόλο, στο Absolution η ιστορία αγγίζει ένα νέο, κινηματογραφικό επίπεδο που δεν έχουμε ξαναδεί στη σειρά.
Δίχως να προσφέρει κάτι πραγματικά καινούργιο από πλευράς γραφής, αποτελεί μια ιδιαίτερα μοναχική ματιά πάνω στην ψυχοσύνθεση του χαρακτήρα, ο οποίος δείχνει να ταυτίζεται με το παιδί και να αποκαλύπτει πτυχές της ζωής και του μυαλού του, μέχρι σήμερα άγνωστες. Οι αντίπαλοι χαρακτήρες δείχνουν σαν να έχουν ξεπηδήσει μέσα από τη σεναριακή λαίλαπα του Ταραντίνο μιας και είναι σχεδόν καρτουνίστικα κακοί και υπερβολικοί, πάντα όμως με την καλή έννοια του γλυκού b-movie plot. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μια ιστορία περίπου 12 ωρών, με κινηματογραφική σκηνοθεσία και πάμπολλα cutscenes, η οποία μπορεί να μην κερδίζει όσκαρ σεναρίου αλλά είναι σίγουρα ένα μεγάλο και σωστό βήμα μπροστά για τη σειρά.
H ζωή του μοναχικού δολοφόνου – Gameplay
Όσο ενδιαφέρουσα, όμως, και αν ήταν η ιστορία, το βασικό στοιχείο της σειράς Hitman ήταν πάντοτε το τρελό και ιδιαίτερα ελεύθερο gameplay του. Ο ρόλος σας πάντοτε ήταν να εκτελέσετε μια δολοφονία και, φυσικά, να αποδράσετε από την περιοχή, και ο τρόπος ήταν πάντοτε στη διακριτική σας ευχέρεια. Θέλετε να πάτε μέσα με τρελό… γιουρούσι; Μπορείτε. Θέλατε να ελιχθείτε στις σκιές σαν αίλουρος και να μην σας αντιληφθεί κανείς μέχρι την τελευταία στιγμή; Μπορούσατε και αυτό.
Στο Hitman: Absolution η λογική αυτή της σειράς συνεχίζει να υπάρχει και έρχεται να συνδυαστεί με όλα όσα θα περίμενε κανείς στη μεταφορά της στα σύγχρονα standards του gaming. Αυτή η ανάμιξη, όμως, έχει τα θετικά αλλά και τα πολύ αρνητικά της αποτελέσματα, και το τελικό αποτέλεσμα έχει να δώσει ένα παιχνίδι ιδιαίτερα διαφορετικό από τα υπόλοιπα της σειράς. Καταρχάς, θα φανταστείτε πως, όντας τίτλος Hitman, ο βασικός σας στόχος θα είναι να εκπληρώσετε μια σειρά από ιδιαίτερα περίπλοκες δολοφονίες.
Καλά κάνετε και το φαντάζεστε, αλλά κάνετε μεγάλο λάθος. Από τις 20 αποστολές του παιχνιδιού, μόλις οι 3 αφορούν ένα κλασσικό, παραδοσιακό χτύπημα, όπως αυτά που μας είχε συνηθίσει η σειρά. Στις υπόλοιπες αποστολές θα πρέπει να εξερευνήσετε περιοχές, να ανακτήσετε πληροφορίες και να εκπληρώσετε διάφορα objectives, κεντρικά αλλά και δευτερεύοντα.
Aυτό δεν σημαίνει πως δεν θα χρειαστεί και σε αυτές να εκτελέσετε με δραματικό τρόπο διάφορους χαρακτήρες, αλλά συχνά θα γίνει γιατί έτυχε ή γιατί το θέλατε εσείς και όχι γιατί είναι ο στόχος σας. Με λίγα λόγια, το Absolution ακολουθεί την, κατά τον γράφοντα, κάκιστη επιλογή των νεότερων Assassin’s Creed, όπου ο ίδιος ο τίτλος και στόχος του παιχνιδιού παίρνει δευτερεύοντα ρόλο στο gameplay. Και το τελικό αποτέλεσμα δείχνει σαν να βλέπουμε ένα πιο σκοτεινό Splinter Cell, καθώς οι δολοφονίες περνάνε στο πίσω μέρος και αφήνουν την εξερεύνηση να πάρει πρωταγωνιστικό ρόλο. Είναι ένα πραγματικά ενοχλητικό στοιχείο, που ενώ δεν κάνει το παιχνίδι καθόλου κακό, το καθιστά ως κάτι ιδιαίτερα διαφορετικό για τη σειρά.
Παρόλα αυτά, το χιούμορ και η παλαβομάρα της σειράς συνεχίζουν να υπάρχουν και δίνουν ορισμένες εκπληκτικές στιγμές δράσης κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Όπως πάντα, θα έχετε την ελευθερία να ελιχθείτε όπως θέλετε στην κάθε πίστα, να ελέγξετε ενδελεχώς τον χάρτη και να βρείτε ακριβώς τον τρόπο που σας ταιριάζει για να πράξετε το επόμενο objective σας. Και φυσικά, υπάρχει πάντοτε η επιλογή της stealth διαδρομής ή της «Ράμπο» τακτικής, επιλογές που έχουν εμπλουτιστεί σε αρκετά μεγάλο βαθμό, με θετικά αλλά και αρνητικά στοιχεία συνάμα.
{PAGE_BREAK}
Στον τομέα του stealth, η μεγάλη αλλαγή είναι η δυνατότητα να φορέσετε σχεδόν κάθε ρούχο από έναν άνθρωπο που έχετε αφοπλίσει και με αυτή να ελιχθείτε ινκόγκνιτο μέσα στον χάρτη για να μην σας καταλάβουν οι εχθροί. Στην θεωρία αυτή η πρακτική προσφέρει ορισμένες πολύ ενδιαφέρουσες πτυχές στο gameplay, αλλά στην πράξη το αποτέλεσμα έρχεται σε μεγάλη κόντρα με την περίεργη A.I. του τίτλου. Βλέπετε, φορώντας μία στολή, γίνεστε αόρατοι για τους περισσότερους τριγύρω σας και αν έχετε επιλέξει την κατάλληλη μεταμφίεση, θα μπορέσετε να κερδίσετε πρόσβαση σε περιοχές αλλιώς κλειστές για εσάς.
Το πρόβλημα, όμως, είναι πως οποιοσδήποτε άλλος χαρακτήρας φοράει την ίδια στολή, αμέσως θα σας κοιτάζει ως ύποπτο. Σε αυτή την περίπτωση οι επιλογές σας είναι ή να κρυφτείτε άμεσα ή να χρησιμοποιήσετε την μπάρα instinct, η οποία σας επιτρέπει να ξεχωρίζετε ποιοι και που είναι οι αντίπαλοί σας και να χαμηλώσετε το κεφάλι για λίγα δευτερόλεπτα έτσι ώστε να ξεφύγετε και να σας χάσουν.
Η μπάρα αυτή γεμίζει μόνο με stealth takedowns, headshots και mission objectives και κρατάει πολύ λίγο, οπότε πρέπει να είστε ιδιαίτερα φειδωλοί στη χρήση της. Φαντάζει λίγο σαν να κλέβει από το ρεαλισμό του παιχνιδιού όμως. Ρεαλισμός που δέχεται μεγάλη πληγή από την αναγνώριση που αναφέραμε από όσους έχουν την ίδια στολή. Δεν είναι δυνατόν να φοράτε την ποδιά ενός μαγαζάτορα σε ένα φεστιβάλ με χιλιάδες άτομα και όλοι οι άλλοι μαγαζάτορες αμέσως να αναγνωρίζουν πως δεν είστε αληθινός!
Ο συγκεκριμένος τομέας ήθελε πολύ παραπάνω δουλεία για να λειτουργήσει σωστά και δυστυχώς η χρήση του instinct φαίνεται να έχει μπει ακριβώς για να μπαλώσει αυτό το πρόβλημα και όχι για κάποιον ουσιαστικό, gameplay ρόλο. Ακόμα και αν αποφασίσετε να επιλέξετε την απόλυτα stealth διαδρομή, θα υπάρξουν εν τέλει οι στιγμές, όπου ο 47 θα πρέπει να λερώσει τα χέρια του και να πολεμήσει με αντιπάλους.
Εδώ οι βελτιώσεις στην σειρά είναι πολλές, με πρώτη ένα καλοδουλεμένο cover system για να μην τρέχετε στα ανοιχτά όπως παλιά, και το οποίο είναι ιδιαίτερα χρήσιμο και για την stealth κίνησή σας στον χώρο (πάλι όπως στο Splinter Cell Conviction). Μια άλλη προσθήκη είναι ένα slow mode, που μπορείτε να ενεργοποιήσετε κάποιες φορές, έτσι ώστε να στοχεύσετε και να εξοντώσετε πιο γρήγορα τους στόχους σας. Όσον αφορά το σύστημα στόχευσης, αν και δεν είναι ό,τι πιο σταθερό έχουμε δει, δένει σωστά με το υπόλοιπο gameplay και απαιτεί ένα κάποιο skill από τον παίκτη για να χτυπάει τον στόχο του.
Η τελευταία προσθήκη του gameplay είναι η πολυπόθητη εφαρμογή της melee combat, μια επιλογή που έλλειπε στο παρελθόν και που όταν σας τελείωναν οι σύριγγες ήταν πραγματικό ανάθεμα που δεν τις είχατε. Εδώ όμως είναι και άλλο ένα σημείο όπου οι δημιουργεί σκάλωσαν στις σύγχρονες ιδέες και έκαναν ζημιά στο παιχνίδι. Βλέπετε, με εξαίρεση τα stealth takedowns, αν μπείτε σε κανονικό melee combat με έναν αντίπαλο, "κλειδώνεστε" μεταξύ σας σε ένα quick time event, όπου ανταλλάζετε και αποφεύγετε χτυπήματα μέχρι ένας από τους δύο να πέσει.
Η ένστασή μας δεν αφορά τα QTEs, όμως, αλλά το κλείδωμα σε αυτή την φάση. Αν τη στιγμή που χτυπιέστε με κάποιον, βγει ένας συνεργάτης του και αρχίσει να πυροβολεί, εσείς δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα απολύτως! Ναι, σωστά διαβάσατε, δεν μπορείτε να βγείτε από το melee fight αν δεν το τελειώσετε, ένα τραγικό γεγονός που θα σας οδηγήσει στο να γίνετε… ελβετικό τυρί πάρα πολλές φορές. Κάτι ακόμα που μας προβλημάτισε με τον τίτλο, είναι πως υπάρχουν λάθη στο επίπεδο της A.I. που δείχνουν να έχουν ξεμείνει από την προηγούμενη γενιά παιχνιδιών.
Θα υπάρξουν φορές που ένας αντίπαλος θα είναι μπροστά σας και δεν σας βλέπει, που θα σκοτώσετε τον διπλανό του με stealth kill και δεν θα το πάρει χαμπάρι ή που θα σας ανιχνεύσει πίσω από κλειστή πόρτα. Δεν είναι ο κανόνας για το παιχνίδι και πολλές φορές θα συμπεριφερθούν ιδιαίτερα έξυπνα στο κυνήγι σας, με πολύπλοκους χειρισμούς, τρελό στόχο και ευρηματικότητα. Παραμένει γεγονός όμως ότι τα παραπάνω προβλήματα συμβαίνουν αρκετά συχνά.
Περνώντας στο τρίτο και τελευταίο βασικό τμήμα του gameplay, την εξερεύνηση, εδώ τουλάχιστον έχει γίνει πολύ καλή δουλειά. Είτε βρίσκεστε σε ανοιχτή μεγάλη περιοχή είτε σε μικρή, πάντα υπάρχουν πολλές διαδρομές που μπορείτε να ακολουθήσετε αλλά και πάρα πολλές παγίδες που μπορείτε να στήσετε με στοιχεία του περιβάλλοντος, στοιχείο που θα σας κάνει να θέλετε να ξαναπαίξετε μια αποστολή για να δοκιμάσετε μια άλλη διαδρομή. Σε αυτό βοηθάει και το σύστημα βαθμολόγησης που έχει το παιχνίδι στο τέλος κάθε αποστολής, το οποίο σας βαθμολογεί ανάλογα με τις επιλογές σας, το πόσους σκοτώσατε, πώς το κάνατε και τι στολή φορούσατε, φυσικά επιβραβεύοντας τις πιο περίπλοκες και stealth επιλογές.
{PAGE_BREAK}
Στο προαναφερθέν στοιχείο έρχεται να δέσει το Contracts mode, η νέα και υπέροχη multiplayer προσθήκη στη σειρά. Σε αυτό, ο τίτλος επιτρεπει στον παίκτη να επιλέξει έως 3 διαφορετικούς στόχους σε μια από τις πίστες του παιχνιδιού και να σας στείλει να τους εκτελέσετε σε κλασσικό Hitman ύφος. Αυτά τα contracts μπορείτε να τα κάνετε upload και να τα δουν και άλλοι παίκτες και να προπαθήσουν να τα αναλάβουν και αυτοί. Έτσι, ανάλογα με τις επιλογές του καθενός, στο τέλος θα δείτε στα leaderboards τη διαφορά στις βαθμολογίες σας και θα μπορέσετε να πάτε κόντρα μεταξύ σας. Κερδίζοντας βαθμούς, ξεκλειδώνετε σιγά σιγά νέο εξοπλισμό και ενδυμασίες και έτσι ανοίγονται νέες επιλογές για το πώς να εκτελέσετε τους στόχους σας. Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο, που προσδίδει μεγάλο χρόνο ζωής στο παιχνίδι δίχως όμως να προσθέτει ανούσιο multiplayer σε έναν καθαρά single player τίτλο.
Η ψυχρή ματιά του δολοφόνου – Οπτικοακουστικός τομέας
Αν υπάρχει ένα στοιχείο του Hitman Absolution που αφήνει τον παίκτη δίχως κανένα παράπονο, τότε αυτό είναι σίγουρα ο τεχνικός τομέας του. Αν και με μικρότερες περιοχές σε σχέση με το παρελθόν, το Hitman Absolution εξιλεώνει πλήρως τον εαυτό του με τον υπέροχο σχεδιασμό των περιοχών και την απίστευτη λεπτομέρεια που θα αντικρύσετε σε αυτά.
Το σύστημα φωτισμού και σκιάσης είναι ένα από τα πιο δυναμικά και έντονα που έχουμε αντικρύσει και βοηθάνε απόλυτα στο χτίσιμο μιας υπέροχης, επιβλητικής ατμόσφαιρας. Ακόμα και το art direction έρχεται να δέσει με την τρελή σεναριακή λογική και θα δείτε τους κεντρικούς χαρακτήρες να είναι τόσο λαχταριστά υπερβολικοί, που απλά θα χαμογελάσετε. Στο τελευταίο, φυσικά, βοηθάει και το θεότρελο cast ηθοποιών που έδωσε ζωή σε αυτούς τους χαρακτήρες και πραγματικά φέρνουν το σύγχρονο b-movie σινεμά στον χώρο των video games.
Εξίσου εξαιρετική δουλειά έχει γίνει και στην υπόλοιπη ηχητική επένδυση του τίτλου. Ο κόσμος του Absolution πραγματικά βρίθει από ζωή, με τα background sounds να έχουν την τιμητική τους και τη μουσική να αναλαμβάνει δράση μόνο στις κατάλληλες στιγμές.
Το τέκνο του παρελθόντος με το παρόν – Επίλογος
Έξι ολόκληρα χρόνια έπρεπε να περιμένουμε για να δούμε ένα νέο Hitman και, επιτέλους, η IO Interactive το παρέδωσε στα χέρια μας. Ήταν όλα αυτά που περιμέναμε; Μάλλον όχι. Το παιχνίδι δείχνει σε κάποια σημεία να έχει ξεχάσει το τι έκανε αγαπητή της σειρά, δηλαδή τα περίπλοκα hits και οι αποδράσεις, στοιχεία που είναι αρκετά μετριασμένα στο Absolution.
Αυτό, σε συνδυασμό με ορισμένα bugs της A.I. αλλά και άστοχους gameplay σχεδιασμούς, καθιστούν προφανές πως το παιχνίδι ήθελε παραπάνω beta testing για να στρώσει. Παρόλα αυτά, δεν σημαίνει πως δεν έχουμε να κάνουμε με ένα καλό παιχνίδι. Βασισμένο σε ένα πιο προσωπικό σενάριο και με εξαιρετικό τεχνικό τομέα, το Absolution κάνει ορισμένα πολύ σωστά βήματα μπροστά για τη σειρά και τη φέρνει με το βλέμα ψηλά στη νέα εποχή. Και αν δε, ασχοληθείτε με το Contracts mode, τότε θα ζήσετε ένα απόλυτο, πραγματικό και βαθύ Hitman. Και είμαστε βέβαιοι πως θα το ζείτε για πολύ καιρό.
Αλέξανδρος Μιχαλιτσιάνος
