Ο Rayman συνεχίζει να χτίζει το θρύλο του
Πριν από δύο περίπου χρόνια με το Rayman Origins, ο ταλαντούχος Michel Ancel κι η ομάδα του, δεν έφτιαξαν απλά το ανέλπιστο comeback του Rayman στο platforming προσκήνιο, αλλά παρέδωσαν έναν εξαιρετικό τίτλο, που δίκαια κατέκτησε μια θέση στο πάνθεον των κορυφαίων platformers της γενιάς. Ο γραφών είχε πλέξει τότε το εγκώμιο του παιχνιδιού, χαρακτηρίζοντάς το “θρίαμβο για το 2D platforming”. Και πράγματι η επιτυχία του Origins χάρισε στον Rayman μια “δεύτερη νιότη”, θεμελιώνοντας ένα νέο franchise, που επεκτάθηκε στα smartphones με το spin-off Jungle Run (και προσεχώς και το Fiesta Run). Το Rayman Legends τώρα, το πολυαναμενόμενο “κανονικό” sequel του Origins, που πλέον είναι μαζί μας, ξεκίνησε τη διαδρομή του ως αποκλειστικότητα του Wii U ενώ τελικά η Ubisoft αποφάσισε να το μεταφέρει και στα υπόλοιπα συστήματα.
Κι ενώ η είδηση της επιστροφής του “νέου” Rayman -σε όλες πια τις κονσόλες- έγινε δεκτή με μεγάλη χαρά, τα πρώτα δείγματα του Legends έδειχναν πως το gameplay είχε χτιστεί γύρω από το Wii U Gamepad και την παράλληλη χρήση ενός δεύτερου χαρακτήρα μέσω της οθόνης αφής, που θα υποστήριζε τον Rayman.
Όμως το πώς θα μεταφερόταν το gameplay στα παραδοσιακά χειριστήρια δεν ήταν η μοναδική μας ανησυχία για το sequel, αλλά κυρίως το πώς θα κατάφερνε να ξεπεράσει ή έστω να φτάσει σε ποιότητα το άριστο Origins. Βλέπετε, το Origins ήταν μια σπάνια περίπτωση, αφού έκανε τα πάντα σωστά “με την πρώτη“, ενώ ξεχείλιζε από ιδέες και -το σημαντικότερο- προσωπικότητα. Ως αποτέλεσμα, όσες εγγυήσεις κι αν έδινε το Origins για το μέλλον, άλλο τόσο μεγάλη σκία έριχνε σ’αυτό. Ευτυχώς όμως η ομάδα του Ancel είχε τελικά άστρο κι όχι πυροτέχνημα…
Don’t worry, be happy and …legendary!
Μετά το τέλος του Origins, αφού κόπιασαν (κι έσπασαν πολύ πλάκα) σώζοντας το Glade of Dreams, ο Rayman κι η παρέα του είπαν να ξεκουραστούν και να πάρουν έναν υπνάκο που κράτησε μόνο… εκατό χρόνια. Στο διάστημα αυτό τα τέρατα βρήκαν την ευκαιρία να ξανατρυπώσουν στον κόσμο κι έτσι οι ήρωες μας ξυπνάνε από τον λήθαρ…εχμ…υπνάκο για να σταματήσουν το χάος και να ελευθερώσουν τα φυλακισμένα πλασματάκια Teensies που είναι διάσπαρτα στις πίστες του παιχνιδιού.
Το υποτυπώδες -κι αυτή τη φορά- σενάριο είναι η αφετηρία για μια νέα θρυλική περιπέτεια, στην οποία ο Rayman θα ταξιδέψει σε εξίσου θρυλικά μέρη, που παρωδούν τη μυθολογία (κι όχι μόνο) με ξεκαρδιστικά αποτελέσματα. Έτσι, θα διασχίσουμε μαγεμένα δάση, μπουντρούμια και κάστρα υπό πολιορκία, μια υποθαλάσσια πόλη (που παραπέμπει στη Rapture του πρώτου Bioshock) κι ένα σωρό πανέμορφες κι ενίοτε σουρεαλιστικές τοποθεσίες.
Κάθε ένας από τους κόσμους του παιχνιδιού έχει τη δική του αισθητική θεματολογία, που λάμπει χάρη στη μηχανή γραφικών που στόλιζε με τα ζωγραφιστά -στο χέρι- γραφικά το Origins. Η -έτσι κι αλλιώς εκπληκτική- UbiArt Framework εμφανίζει μάλιστα πολλές διακριτικές βελτιώσεις, κάνοντας το Legends ακόμα πιο όμορφο από τον προκάτοχό του. Η πιο προφανής αφορά τα νέα πιο “ζωγραφιστά” και λιγότερο comic-y μοντέλα των χαρακτήρων.
Επιπλέον, το παιχνίδι χρησιμοποιεί με εντυπωσιακό τρόπο και κανονικά 3D πολύγωνα (κυρίως σε γιγαντιαίους εχθρούς) που δεν ξεχωρίζουν, ενώ τα backgrounds είναι πιο ζωντανά. Λόγω του γρήγορου ρυθμού του παιχνιδιού, οι νέες προσθήκες εύκολα περνούν απαρατήρητες, αλλά αξίζει πραγματικά να αφήνουμε τον Rayman ακίνητο μια στο τόσο, απλά και μόνο για να παρατηρούμε πόσο όμορφα και λεπτομερή είναι τα τοπία. Πρέπει μάλιστα να σημειώσουμε πως η ζωγραφιστή πανδαισία του Legends τρέχει ομολατότατα στα 60fps και σε κρυστάλλινο 1080p σε όλες τις εκδόσεις για οικιακές κονσόλες.
Το επικό, ορχηστρικό soundtrack του Legends ταιριάζει απόλυτα με το όλο “legendary theme” κι έχει σκοπό να ακούγεται αστείο σε συνδυασμό με την συχνά παρανοϊκή (με την καλή έννοια) δράση επί της οθόνης. Ωστόσο, παρόλο που δεν είναι σε καμία περίπτωση κακό, μάλλον θα φανεί κάπως κατώτερο από το soundtrack του Origins σε όσους το έχουν παίξει.
Εκεί που τα themes του Origins με τις τσιριχτές φωνές και τις τρομπέτες προκαλούσαν το γελιό, η πιο σοβαροφανής προσέγγιση στο soundtrack του Legends, μας άφησε κάπως απογοητευμένους, αφού η μουσική ήταν ένα ακόμη στοιχείο που προσέθετε προσωπικότητα στο παιχνίδι. Ειδικά μετά κι από τα trailers για τις “μουσικές” πίστες με τις παρωδίες των “Black Betty” και “Eye of the Tiger” που μας είχαν ανοίξει την όρεξη για ένα ακόμη πιο “τρελό” soundtrack, οι προσδοκίες μας διαψεύστηκαν από τις κάπως άτολμες μουσικές που ακούγονται στην πλειοψηφία των επιπέδων.
Οικείο, εξελιγμένο, απολαυστικό – Το gameplay
Στη βάση του gameplay του, το Rayman Legends παραμένει ίδιο με το Origins κι έτσι αυτό που μπορεί να περιμένει κανείς είναι το ίδιο εξαιρετικό 2D platforming, με τον Rayman και τους υπόλοιπους ήρωες να κινούνται με χάρη κι ακρίβεια στα επίπεδα, με τον ίδιο υποδειγματικό χειρισμό, το ίδιο σετ κινήσεων και υπέροχων animations. Ο πιο σημαντικός νέος μηχανισμός που χρησιμοποιείται στο παιχνίδι, είναι η δυνατότητα να “χειριστούμε” παράλληλα με τον Rayman και τον φτερωτό Murfy. Ο Murfy πετάει ακολουθώντας την κίνηση του Rayman κι αυτόματα πηγαίνει πάνω σε πλατφόρμες ή εχθρούς που συναντάμε στο διάβα μας, χωρίς εμείς να χρειάζεται ούτε καν να τον παρακολουθούμε. Με ένα πάτημα του κύκλου μπορεί να μετακινήσει μία πλατφόρμα, να κόψει σκοινιά για να πιαστούμε ή να γαργαλήσει εχθρούς για να τους χτυπήσουμε και ποτέ δεν αποτυγχάνει να διαβάσει τα εμπόδια και την πορεία μας.
Μόνο λίγες φορές στο co-op, ο Murfy μας “πρόδωσε” αλλά έτσι κι αλλιώς στο multiplayer οι παίκτες πρέπει να συνεννοούνται για τον έλεγχό του. Βέβαια, το ευχάριστο είναι ότι ο Murfy μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για να πειράξουμε τον συμπαίκτη μας, κάνοντάς τον να πέσει ή να χτυπήσει. Η μεταφορά, λοιπόν, του Murfy από την οθόνη αφής του Wii U στο απλό πάτημα του κύκλου, λειτουργεί εξαιρετικά και δεν αλλοιώνει την εμπειρία.
Στην πραγματικότητα, το παιχνίδι μας αναγκάζει στις πίστες που απαιτούν να τρέχουμε συνέχεια, να συγχρονίσουμε τα άλματα του Rayman με το πάτημα του κύκλου, για να προσγειωθούμε σε μία πλατφόρμα τη σωστή στιγμή ή να αποφύγουμε κάποιον εχθρό, προσθέτοντας μία ακόμη παραπάνω δόση πρόκλησης και βάθους στο gameplay. Βέβαια, σε κάποια σήμεια όπου πρέπει να στριφογυρίσουμε μία πλατφόρμα (με τα L1 και R1) o ρυθμός επιβραδύνει αισθητά, αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δεν ενοχλεί.
Κι ενώ ο μηχανισμός αυτός σίγουρα δεν είναι κάτι το καινούργιο στο χώρο των platformers, το εντυπωσιακό είναι πως έχει αναπτυχθεί αρκετά δημιουργικά μέσα στο παιχνίδι. Για παράδειγμα, σε μια πίστα όπου πρέπει να τρέχουμε και να πατάμε ενστικτωδώς τον κύκλο για να ανοίξουμε δρόμο, οι developers έβαλαν παγίδες που για να τις αποφύγουμε πρέπει να προσέξουμε να μην πατήσουμε το κουμπί από κεκτημένη ταχύτητα, κάτι που είναι δυσκολότερο απ’ ότι ακούγεται.
Η λογική των “mini-objectives” του πρώτου παιχνιδιού έχει εξελιχθεί κι άλλο στο Legends κι απαιτεί γρήγορα αντανακλαστικά και παρατηρητικότητα από τον παίκτη, ενώ βελτιωμένο είναι συνολικά και το level design. Σε αντίθεση με το Origins, όπου η κάθε πίστα είχε 3 electoons για να σώσουμε, στις πίστες του Legends υπάρχουν συνήθως 10 teensies, 2 από τα οποία είναι σε κρυφά δωμάτια (όπως ήταν τα electoons). Τα υπόλοιπα 8 teensies τα συνατάμε προχωρώντας στην πίστα και συνήθως πρέπει να αντιδράσουμε άμεσα ή να κάνουμε κάτι δύσκολο είτε για να μην ξεφύγουν ή για να κατoρθώσουμε να τα φτάσουμε και να σπάσουμε τα ιπτάμενα κλουβιά τους.
Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι οι πίστες του Legends δεν αφήνουν ούτε στιγμή τον παίκτη χωρίς κάποιο εξτρά στόχο να κυνηγήσει, ενώ τις περισσότερες θα πρέπει να τις παίξουμε πάνω από μία φορά για να ελευθερώσουμε και τα 10 teensies και να κερδίσουμε το μέγιστο αριθμό lums (δηλαδή coins). Άλλη μία αλλαγή έχει να κάνει με τα ίδια τα lums, αφού το multiplier πλέον λειτουργεί μόνο όταν τα μαζεύουμε με συγκεκριμένη σειρά καθιστώντας λίγο πιο δύσκολη τη συλλογή μεγάλων αριθμών.
Πέρα όμως από τις ευπρόσδεκτες μικρές εξελίξεις υπάρχουν και μερικές νέες ιδέες, όπως π.χ. οι πίστες όπου ο Rayman μεταμορφώνεται σε… πάπια (εξ ου κι ονομάζονται “What the Duck?”). Εκεί η κίνηση του είναι πιο περιορισμένη κι έτσι πρέπει να βασιστούμε στο Murfy να μας ανοίγει μονοπάτια μέσα από τεράστιες… τούρτες. Αργότερα, θα πρέπει να διασχίσουμε έναν (2D πάντα) λαβύρινθο σε μία από τις πιο ευρηματικές πίστες του παιχνιδιού.
Ευχάριστη έκπληξη ήταν επίσης οι πίστες της υποθαλάσσιας πόλης, όπου καλούμαστε να χρησιμοποιήσουμε stealth τακτικές για να αποφύγουμε ακτίνες laser και προβολείς, αλλά και να αντιμετωπίσουμε εχθρικά βατράχια που κρέμονται με σκηνιά από το ταβάνι (αλά Tom Cruise στο Mission Impossible…) και φοράνε τα κυάλια νυχτερινής οράσεως του Sam Fisher. Κι είναι οι διάφορες τέτοιες χιουμοριστικές εμπνεύσεις που απογειώνουν το παιχνίδι.
Όσο προχωράμε, το level design γίνεται όλο και πιο χαοτικό και το παιχνίδι όλο και πιο απαιτητικό, αν κι οι βετεράνοι του Origins δεν θα έχουν ιδιαίτερο πρόβλημα στις βασικές πίστες του παιχνιδιού (αλλά αλλού, όπως θα εξηγήσουμε παρακάτω). Τα μουσικά επίπεδα όπου το platforming συγχρονίζεται με τη μουσική είναι ένα κι ένα κι αφήνουν τον παίκτη να ξεδώσει, ενώ τα επικά set-pieces, όπου μας κυνηγάνε δράκοι και τέρατα, είναι άφθονα και συναρπαστικά κι είναι η απόδειξη ότι οι δημιουργοί άφησαν τους εαυτούς τους ελεύθερους και πραγματοποίησαν τις πιο τρελές ιδέες τους.
Το μόνο αρνητικό είναι ότι τερματίζοντας τον κυρίως κορμό του Legends, μείναμε να θέλουμε κι άλλες νέες ιδέες, περισσότερα επίπεδα κι έστω κάποια νέα ικανότητα στο skillset του Rayman (αφού είναι ακριβώς το ίδιο με του Origins), για να δίνεται η αίσθηση της προόδου όσο προχωράμε. Εντύπωση μας έκανε μάλιστα πως στο Legends δεν υπάρχουν νέες πίστες με το κουνούπι, αλλά κι οι πιο σκοτεινές (που θύμιζαν Limbo). Επίσης, αν και τα νέα περιβάλλοντα είναι όπως προαναφέραμε πανέμορφα, σίγουρα δεν διαθέτουν την ποικιλία του Origins.
Όλα τα νέα στοιχεία είναι σίγουρα αρκετά για να μας κρατήσουν -και το παιχνίδι παραμένει άκρως απολαυστικό- αλλά είναι κάπως λιγότερα από αυτό που περιμέναμε και σίγουρα φαίνονται ακόμη λιγότερα έτσι όπως έχουν μοιραστεί στις πίστες. Γι’ αυτό, μάλλον, το Legends περιλάμβανει ως αντιστάθμισμα έναν πολύ μεγάλο κομμάτι από τις πίστες του Origins με τα γραφικά του Legends και τη λογική των 10 teensies. Αλλά η προσθήκη αυτή δεν έχει ιδιαίτερη αξία γι’αυτούς που τις έχουν ήδη παίξει, ενώ θα είναι κρίμα εξαιτίας της να παραλείψει κανείς το Origins και να ασχοληθεί κατευθείαν με το Legends. Ειδικά από τη στιγμή που το gameplay και τα γραφικά του Origins είναι πρόσφατα στη μνήμη και σε καμία περίπτωση δεν έχουν παλιώσει, θα προτιμούσαμε να είχαμε έστω λίγα παραπάνω νέα επίπεδα, αντί για τα “remixed παλιά”.
Current Status: Online and Invaded
Βέβαια το Legends μονό φτωχό δεν είναι σε περιεχόμενο αφού περιέχει ένα ολοκαίνουργιο online mode με εβδομαδιαία και ημερήσια challenges, που χωρίζονται στα κανονικά και τα -πολύ πιο δύσκολα- extreme. Οι πίστες αυτές θέτουν διάφορα objectives, που είτε ο παίκτης θα πρέπει να ολοκληρώσει όσο πιο γρήγορα μπορεί, είτε τον προκαλούν να διανύσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη απόσταση σε μια πίστα με τα εμπόδια να δυσκολεύουν συνεχώς.
Οι χρόνοι κι οι επιδόσεις μας καταγράφονται κι ανάλογα και με τις επιδόσεις των υπολοίπων ο παίκτης μπορεί να κερδισει ένα από τα τρία κύπελλα. Φυσικά, όσο “τρέχουν” τα challenges μπορούμε να προσπαθούμε για όλο και καλύτερους χρόνους και να συναγωνιστούμε με τα ghosts όσων είναι κοντά μας σε σκορ, γεγονός που τα καθιστά επικίνδυνα εθιστικά. Σε offline επίπεδο τώρα, όσο προχωράμε στο παιχνίδι ξεκλειδώνουμε τις “Invaded” πίστες, που ουσιαστικά πρόκειται για τελείως αφαιρετικές εκδοχές των κανονικών, με εχθρούς από διαφορετικούς κόσμους.
Οι πίστες αυτές έχουν τρεις χρόνους ολοκλήρωσης, 60, 50 και 40 δεύτερα κι αντίστοιχα ο καθένας που πετυχαίνουμε μας βραβεύει με ένα παραπάνω Teensie. Πολλά από τα Invaded επίπεδα αποτελούν μερικές από τις κορυφαίες στιγμές του παιχνιδιού, αφού προσφέρουν έντονη πρόκληση και παρουσιάζουν μερικές από τις καλύτερες ιδέες από άποψη level design.
Highlight αποτελούν οι φανταστικές πίστες με τον Dark Rayman, που (όπως ο Cosmic Mario στο Super Mario Galaxy) μας κυνηγάει, ακολουθώντας τη διαδρομή μας και μας σκοτώνει αν τον ακουμπήσουμε, ενώ ταυτόχρονα εμείς κυνηγάμε τον συχνά “αδύνατο” χρόνο των 40 δευτερολέπτων. Οι πιο τολμηροί τώρα μπορούν να προσπαθήσουν για ακόμα μικρότερους χρόνους, για τους οποίους φυσικά μπορούν να περηφανευτούν στους φίλους τους μέσα από τα ειδικά leaderboards.
Άλλη μια χρυσή σελίδα στο νέο κεφάλαιο του Rayman – Επίλογος
Το Rayman Legends είναι αναμφίβολα ένας άξιος συνεχιστής του Origins κι ένα ακόμη εξαιρετικό και πανέμορφο 2D platformer που μοιράζει άφθονο γέλιο. Το μεγάλο θετικό του παιχνιδιού είναι ότι δεν έμεινε απλά στο να επαναλάβει τη συνταγή του Origins, αλλά εισήγαγε νέους μηχανισμούς που προσθέτουν στην εμπειρία και πειραματίστηκε επιτυχώς με το level design. Επιπλέον, το κυνήγι της πλήρους ολοκλήρωσης και τα άπειρα Challenges και Invaded επίπεδα το καθιστούν ακόμη πιο εθιστικό, με μεγαλύτερη διάρκεια στο χρόνο.
Ωστόσο, ενώ έχουμε ένα άψογο σε γενικές γραμμές sequel, δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε αυτή την αίσθηση ότι θα θέλαμε το κάτι παραπάνω κι ότι το Legends θα μπορούσε να ήταν ακόμη καλύτερο απ’ ότι είναι. Αλλά εν τέλει αυτό δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, αφού για άλλη μια φορά η Ubisoft Montpellier μάς προσφέρει -λίγο πριν το τέλος της γενιάς- μία ακόμη αξιομνημόνευτη κι απολαυστική platforming εμπειρία, γράφοντας άλλη μια χρυσή σελίδα στο νέο κεφάλαιο του Rayman. Αν λοιπόν αγαπήσατε το Origins, σίγουρα θα αγαπήσετε και το Legends όπως το αγαπήσαμε κι εμείς.
Νίκος Αδάμης
{nomultithumb}
