Η αποκαθήλωση του καθηλωμένου.
Ας οραματιστούμε μια εικόνα: έναν άνθρωπο, καθισμένο σε μια ξύλινη καρέκλα να ακουμπάει τον αγκώνα του σε ένα επίσης ξύλινο τραπέζι και να πιάνει σκεπτικός το σαγόνι του. Για να γίνει λίγο πιο όμορφη και συμβατή με τα πρότυπα που έχουμε πάρει από την κουλτούρα μας, ας τοποθετήσουμε πολύχρωμες παλιομοδίτικες κουρτίνες δεξιά κι αριστερά από ένα μονόφυλλο, τετράγωνο παράθυρο, αυτό που όλοι μας ζωγραφίζαμε σαν μικρά παιδιά με έναν σταυρό στη μέση.
Μέσα από το παράθυρο αυτό φαίνεται ένα τοπίο της φύσης: κάποιο δέντρο, λίγο γρασίδι κι οπωσδήποτε ουρανός. Τώρα ο χρόνος αρχίζει να περνάει σε fast forward εναλλάσσοντας μέρες και νύχτες, βροχές και λιακάδες, αέρηδες και νηνεμίες. Τα σύννεφα τρέχουν στον ουρανό, αλλά ο άνθρωπος παραμένει ακίνητος όλο αυτό το διάστημα, σκεπτόμενος. Μια υπερ-ρεαλιστική και πομπώδης επαλήθευση του όρου που του αποδόθηκε από τους ανθρωπολόγους.
Ας βάλουμε τώρα και μια πιο σύγχρονη πινελιά στην εικόνα που δημιουργήθηκε. Οι σκέψεις του, ζωγραφισμένες σε comic συννεφάκια, περνούν πάνω από το κεφάλι του με σύμπνοια κι αλληλουχία με την πρόοδο των ημερών. Έτσι, περνάει η περίοδος των εορτών, με τα comic balloons να είναι γεμάτα με διαφημιστικό βομβαρδισμό από συσκευές νέας κι «έξυπνης» τεχνολογίας. Χίλιες δυο άλλες σκέψεις «στόλισαν χριστουγεννιάτικα» αυτό το παράθυρο, αλλά η συχνότητα και το ποσοστό των παραπάνω διαφημίσεων ήταν αξιοπρόσεκτο.
«Κάποιος θέλει, σώνει και καλά, να πάρω tablet», σκέφτηκε ο φίλος μας. «Smartphone έχω, γιατί πρέπει να έχω κινητό – και οι επιλογές πέραν των οθονών αφής είναι εξαιρετικά περιορισμένες, υποβαθμισμένες κι ασύμφορες. Σα να μη θέλουν να πάρει κανείς κάτι απλό. Σα να πρέπει να κάνει τη μετάβαση. Φαίνεται τώρα ήρθε ο καιρός να πρέπει να πάρω και tablet». Με τόσες επιλογές στο νοητικό του προσκήνιο, φαινόταν πράγματι ειρωνικό να ασθενεί η επιλογή να «μην χρειαστεί να πάρει tablet».
Το κινητό/smartphone πλέον του είναι αναντικατάστατο. Πώς, άλλωστε, θα μπορεί πλέον να βρίσκεται σε επαφή με τη δουλειά του, τους φίλους του την οικογένειά του; Πώς να μπορέσει να αποχωριστεί την προσωπική του πύλη προς την υπέροχη ψηφιακή διάσταση που κουβαλάμε ακούραστα όπου κι αν πάμε; Τι παραπάνω θα του δώσει όμως το tablet; Το 90% των (νέων) του αναγκών καλύπτεται και με το κινητό. Media, browsing, gaming γίνονται όλα από εκεί. Το tablet προς το παρόν μοιάζει με ένα smartphone με αφύσικα μεγάλη οθόνη.
Εκεί μπαίνει το δαιμόνιο που περίμενε υπομονετικά να έρθει η σειρά του: «η πιο μεγάλη οθόνη σου λύνει τα χέρια. Κάνει το browsing ευκολότερο. Τα δάχτυλά σου δεν πατούν σε λάθος σημεία κι οι σελίδες φαίνονται μεγαλύτερες. Τα media γίνονται πιο απολαυστικά και από κοντά ακολουθούν και τα παιχνιδάκια. Φαντάσου, ότι με τις δυνατότητες που δίνουν οι cloud υπηρεσίες και η δύναμη των νέων επεξεργαστών θα μπορείς να κάνεις μέρος της δουλειάς σου εκεί: Στον καναπέ! Στο πόδι!»
Η άηχη φωνή του δαιμόνιου ξεσήκωσε τον σκεπτόμενο άνθρωπο. Σκέφτηκε ότι όλα αυτά είναι αλήθεια. Ότι όντως μπορεί να καλύψει όλες του σχεδόν τις ψηφιακές ανάγκες με μια λεπτή, μινιμαλιστική και κομψή συσκευή. Ότι δεν υπάρχει λόγος να χρησιμοποιεί το PC που έχει μέσα στο γραφείο, ούτε να ξοδεύει πλέον χρήματα σε αυτό. Γιατί να κάθεται στην καρέκλα και να χρησιμοποιεί το πληκτρολόγιο και το ποντίκι – πρωτόγονες κατασκευές του 70 – που ακόμα επιζούν σε ένα σπίτι; Όχι! Δε χρειάζεται να σπάει τη μέση του για να ακούει μουσική και να σερφάρει στο internet. Θα τα κάνει στον καναπέ. Τα λογιστικά φύλλα της δουλειάς του μπορεί να τα δουλεύει ξαπλωμένος! Στο λεωφορείο! Γιατί όχι; Όσο για παιχνίδια; Τι να κάνουμε… Καλά ήταν τα adventure-άκια που έπαιζε τότε, αλλά δε θα πάει να καθίσει εκεί μέσα, μόνο και μόνο για να παίξει ένα παιχνίδι…
Ένα άλλο δαιμόνιο, επίσης κρυμμένο υπομονετικά, περίμενε να του πει ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Ότι το tablet δε μπορεί να αντικαταστήσει πλήρως ένα PC, όμως ο ορυμαγδός των βουβών επιχειρημάτων έθεσε και σ’αυτό το ίδιο κάποιους προβληματισμούς. «Μήπως τελικά έχει δίκιο; Μήπως ο κόσμος δε χρειάζεται πλέον τα PC; Σάμπως, στα windows tablets δεν παρατηρεί κανείς συχνά-πυκνά την έκφραση computer να χρησιμοποιείται από το ίδιο το λειτουργικό; Κάποτε ήταν αναντικατάστατα, γιατί κάλυπταν όλες τις media, gaming και browsing ανάγκες σε ένα σπίτι. Τώρα όλοι έχουν βαλθεί να τις συμμαζέψουν σε ταμπλέτες, σε κουτιά».
«Μόνο οι επαγγελματίες τα χρειάζονται τώρα κι απ’αυτούς πολλοί «βολεύονται» με το tablet», συνέχισε να σκέφτεται θλιμμένο κι άρχισε να συμπεραίνει ότι το PC άρχισε σιγά-σιγά να φθίνει. Σίγουρα οι σκληροπυρηνικοί, οι die hards, είναι ικανοί να αλλάξουν όλον τον κόσμο γύρω τους προκειμένου να μπορέσουν να κάνουν πληκτρολόγια και ποντίκια να μοιάζουν βολικά. Αλλά αυτοί δε φτάνουν. Ακόμα και οι παραδοσιακοί gamers βολεύονται πλέον με ημι-παίχνιδα και υπο-παίχνιδα. Λογικό είναι… Αν έχεις μεταφέρει τη δουλειά σου στο πόδι, το gaming δεν είναι δυνατόν να μείνει στο γραφείο. Γίνεται κι αυτό του ποδαριού…
Οι περισσότερες σελίδες στο διαδίκτυο μεταπίπτουν πλέον σε mobile μορφή, για να διαβάζονται πιο εύκολα από τον κόσμο όταν αυτό κινείται, παίζει, εργάζεται, διασκεδάζει. Αλλοίμονο! Οι μεγαλύτερες από αυτές «κομπάζουν» κιόλας για την επιτυχή αποδοχή που έχουν οι mobile μορφές του από το αναγνωστικό κοινό. Επιβεβαιώνουν, καθησυχάζουν τον κόσμο ότι έχουν κάνει επιτυχώς το άλμα στη νέα μορφή που ανταποκρίνεται στις νέες απαιτήσεις τους. Φαίνεται σαν όλος ο κόσμος θέλει να μεταφέρει το βάρος της πλήρωσης των αναγκών του εκεί. Εδώ που τα λέμε είναι πολύ πιο προσωπικό από ένα «personal computer, ένα PC». Είναι το νέο PC. Ο υπολογιστής του γραφείου, είναι απλά… υπολογιστής. Χρήσιμος για μια ή δυο αποκλειστικές λειτουργίες, φαίνεται να φθίνει στην ιστορία.
Δίπλα του, το αντίπαλο δαιμόνιο δεν το κοίταζε καν. Ατένιζε μπροστά, σίγουρο για την έλευση της tablet εποχής και την αποκαθήλωση του user από την καρέκλα του γραφείου. Ο χρόνος πέρασε κι ο άνθρωπος πήρε την απόφαση. Σηκώθηκε, χαλώντας την εικόνα της σκέψης που στήθηκε πριν τόσο καιρό και – μιας που δεν υπήρχε κανείς να του προσφέρει αντίλογο – κίνησε να πάει να αγοράσει ένα tablet, από τις τόσες προσφορές που υπάρχουν – και μετά να πάει να το δείξει στους φίλους του.
