“Ο νέος διεκδικητής για το καλύτερο PC παιχνίδι όλων των εποχών” (τάδε έφη metacritic).
Πόσο εύκολο θα ήταν να χαθεί το Undertale μέσα στον κυκεώνα των indie κυκλοφοριών. Τα γραφικά του θυμίζουν την “οκτάμπιτη” εποχή και μάλιστα χωρίς να μπορούν να δημιουργήσουν εκ πρώτης όψεως μία νοσταλγική εικόνα. Εξαρχής, αν κοιτάξει κανείς εικόνες του παιχνιδιού, το πιθανότερο είναι ότι θα νοιώσει μία απέχθεια για την indie σκηνή και την “ευκολία” με την οποία μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει απλοϊκές μηχανές γραφικών ώστε να βαφτίσει κάτι ως “νοσταλγικό”. Το έχουμε ξαναπεί αυτό, δεν αρκούν τα pixels, χρειάζεται και η τέχνη ώστε κάποιος να πιάσει ακριβώς αυτή τη νοσταλγική φιλοσοφία, προσφέροντας όμως παράλληλα κάτι μοντέρνο.
Το Undertale, λοιπόν, αποτελεί μία ιδιαίτερη περίπτωση, η οποία με τη μηδαμινή της προώθηση θα ήταν πάρα πολύ εύκολο να περάσει απλά στα αζήτητα λίγο μετά την κυκλοφορία του. Για καλή του τύχη, οι πρώτοι κριτικοί που το ανακάλυψαν και έγραψαν για αυτό φαίνεται πως ήταν οι ιδανικότεροι για να δώσουν την κατάλληλη βαθμολογική/ διαφημιστική ώθηση. Αρκεί να πούμε ότι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, το Undertale συγκεντρώνει μέσο όρο του 97 στο metacritic, εκθρονίζοντας τα Half Life 2 και GTA V -μεταξύ των λίγων, εκλεκτών που βραβεύτηκαν με ένα υψηλότατο 96 από τους κριτικούς της υφηλίου. Πιθανότατα η δική μας βαθμολογία να συνεισφέρει στην επανάκτηση της πρωτιάς από τους προαναφερθέντες τίτλους, αλλά σίγουρα αυτό δεν το κάνουμε από αντίδραση. Το Undertale είναι αναμφίβολα μία αξιόλογη προσπάθεια, που αξίζει την προσοχή ιδίως όσον ασχολούνται με retro παιχνίδια, αλλά δεν πιστεύουμε ότι είναι ο ερχομός ενός νέου, αξέχαστου επιτεύγματος.
“Το Undertale αφηγείται την ιστορία του κόσμου των τεράτων, ενός πολύμορφου γένους που έχασε τη μάχη με τους ανθρώπους πολλά χρόνια πριν, με αποτέλεσμα να βρει καταφύγιο στα έγκατα της γης.”
Οφείλουμε να τονίσουμε εδώ ότι σε καμία περίπτωση δεν καταδικάζουμε τις υψηλές βαθμολογίες που έχει συγκεντρώσει, ούτε ασκούμε κριτική στους… κριτικούς. Ο καθένας έχει δικαίωμα να αποδώσει γραπτώς και αριθμητικώς την εμπειρία που αποκόμισε και αλλοίμονο αν πιστεύαμε ότι μπαίνουν και άλλοι… παράγοντες στη βαθμολόγηση ενός ανεξάρτητου παιχνιδιού όπως το Undertale. Ίσως ένα συμπέρασμα που μπορεί να βγει από αυτό το απροσδόκητο 97, αλλά και το σχετικά δύσκολα αποκτημένο “overwhelmingly positive” του Steam, είναι πως ο κόσμος διψάει για παιχνίδια που δίνουν βάση στην ανάπτυξη πρωτότυπου σεναρίου, αλλά και στη δύναμη των επιλογών μας. Το σίγουρο είναι πως η θερμή αποδοχή του Undertale αποτελεί άλλο ένα βέλος στη φαρέτρα όσων υποστηρίζουν πως τα γραφικά δεν είναι το παν. Εμείς πάντως (ή μήπως καλύτερα να πω “εγώ”…;) θεωρούμε πως το Lisa είναι ένα σκαλοπάτι παραπάνω όσον αφορά την ανάπτυξη ενός σουρεαλιστικού κόσμου με έντονο πάντρεμα χιούμορ και δράματος.
Πριν χαθούμε όμως στη δευτερογενή ανάλυση του Undertale, ας δούμε περί τίνος πρόκειται. Το Undertale αφηγείται την ιστορία του κόσμου των τεράτων, ενός πολύμορφου γένους που έχασε τη μάχη με τους ανθρώπους πολλά χρόνια πριν, με αποτέλεσμα να βρει καταφύγιο στα έγκατα της γης. Εμείς βρισκόμαστε στο σήμερα (το σήμερα του συγκεκριμένου κόσμου τουλάχιστον) όπου ένα παιδάκι θα πέσει κατά λάθος στον κόσμο των τεράτων. Ο συγκεκριμένος χαρακτήρας αποτελεί ξεκάθαρα ένα avatar για εμάς, καθώς δεν έχει καμία ουσιαστική προσωπικότητα, κάτι που εντείνεται από την πλήρη απουσία διαλόγων του. Αποτελεί απλά μία μέθοδο ένωσής μας με αυτόν τον ψηφιακό κόσμο, όπου πολλές φορές δίνεται η εντύπωση ότι διάφοροι χαρακτήρες απευθύνονται σε εμάς και όχι στο συγκεκριμένο παιδάκι.
“Ο στόχος του act είναι η συμφιλίωση με τον αντίπαλο προκειμένου να γίνει δυνατή η επιλογή του mercy (έλεος) οδηγώντας στην ειρηνική κατάληξη της μάχης.”
Ο βασικός μας στόχος είναι να βρούμε την έξοδο προς τον ανθρώπινο κόσμο. Για να το καταφέρουμε αυτό, θα χρειαστούμε τη βοήθεια διάφορων ανθρωπόμορφων χαρακτήρων που θα μας καθοδηγήσουν ανάμεσα από επικίνδυνες και συνήθως σουρεαλιστικές καταστάσεις. Το χιούμορ είναι το βασικό στοιχείο της ιστορίας, αν και θα λέγαμε ότι είναι χωρισμένο 50-50 μεταξύ “κρύων” και έξυπνων αστείων. Ορισμένοι χαρακτήρες είναι πέραν του δέοντος φλύαροι, όπως ένας σκελετός ονόματι “Papyrus”, που επιμένει να προσπαθεί να λέει εξυπνάδες και κρύα λογοπαίγνια τις περισσότερες φορές που τον συναντούμε. Από την άλλη πλευρά, ο Mettaton, ένα τετραγωνοποιημένο ρομπότ με σαδιστικές τάσεις, εμφανίζεται σε εξαιρετικά απρόσμενες καταστάσεις, όπως τη διεξαγωγή ενός show μαγειρικής, δημιουργώντας ορισμένα αξιομνημόνευτα σκηνικά.
Συνολικά η ιστορία και οι χαρακτήρες έχουν σκαμπανεβάσματα, αλλά εν τέλει το Undertale είναι ένα παιχνίδι που χτίζει αργά τις σχέσεις μεταξύ χαρακτήρων, επιβραβεύοντας την υπομονή των παικτών στο τελευταίο κομμάτι του παιχνιδιού, όπου θα αρχίσουν να δίνονται περισσότερες εξηγήσεις για την ιστορία αυτού του κόσμου. To gameplay του Undertale ακολουθεί μία σχετικά πρωτότυπη οδό. Κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα τέρας έχουμε τη συνήθη επιλογή της επίθεσης. Καμία έκπληξη εδώ, καθώς υπάρχει μόνο μία μορφή επίθεσης, χωρίς κάποιο περαιτέρω βάθος. Η διαφοροποίηση του Undertale βρίσκεται στην επιλογή του act, η οποία περιέχει διαφόρων ειδών ενέργειες ανάλογα με τον αντίπαλο. Αυτές οι ενέργειες μπορεί να είναι σχόλια για τον εκάστοτε εχθρό (όπως ο σχολιασμός του παρουσιαστικού του ή το φλερτάρισμα μαζί του) ή η επικοινωνία με τη γλώσσα του σώματος (αγκάλιασμα, χάιδεμα κ.λπ.). Ο στόχος του act είναι η συμφιλίωση με τον αντίπαλο προκειμένου να γίνει δυνατή η επιλογή του mercy (έλεος) οδηγώντας στην ειρηνική κατάληξη της μάχης.
“Τελικά το Undertale αποτελεί μία ιδιάζουσα περίπτωση, όπου η ενασχόληση αρχίσει να αποκτάει αξία μετά τα μέσα του παιχνιδιού, όταν το σενάριο αποκτά πραγματικό ενδιαφέρον.”
Η ποικιλία των εχθρών είναι αρκετά καλή και οι επιλογές που έχουμε προκειμένου να κερδίσουμε τις μάχες χωρίς να… χυθεί αίμα δεν είναι πάντα οφθαλμοφανείς, απαιτώντας την παρατήρηση των κάθε λογιών σχολίων που γίνονται από τον εχθρό έπειτα από κάθε ενέργειά μας. Καλοδεχούμενα είναι και τα mini-games όταν αμυνόμαστε, τα οποία είναι πάντοτε ελαφρώς ξεχωριστά ανάλογα με τον εχθρό. Σε κάθε επίθεση του εχθρού ελέγχουμε για 4-5 δευτερόλεπτα μία μικρή καρδιά, προσπαθώντας να αποφύγουμε εχθρικά βλήματα διαφόρων ειδών. Με αυτόν τον τρόπο η επιβίωσή μας σε κάθε μάχη καθορίζεται αποκλειστικά από τα αντανακλαστικά μας, σε ένα mini-game που δείχνει ιδανικό για το ύφος του παιχνιδιού. Ουσιαστικά όλο το παιχνίδι δύναται να ολοκληρωθεί χωρίς να εξοντώσουμε ούτε έναν αντίπαλο, παραμένοντας στο 1ο level, καθώς σε κάθε ειρηνική έκβαση λαμβάνουμε μηδενικά xp (υπάρχει μία αρκετά αναπάντεχη εξήγηση για το λόγο που συμβαίνει αυτό).
Η αλήθεια είναι πως στις αρχικές ώρες ενασχόλησης είχαμε σαστίσει αρκετά με τους διθυράμβους που βλέπαμε δεξιά-αριστερά, με αποτέλεσμα να αρχίσουμε να πιστεύουμε πως υπήρχε κάποια συνομωσία σχετικά με την προώθηση του παιχνιδιού. Τελικά το Undertale αποτελεί μία ιδιάζουσα περίπτωση, όπου η ενασχόληση αρχίσει να αποκτάει αξία μετά τα μέσα του παιχνιδιού, όταν το σενάριο αποκτά πραγματικό ενδιαφέρον. To Undertale σπάει διαρκώς τον “τέταρτο τοίχο” κριτικάροντας με καυστικό τρόπο τη γενοκτονία των τεράτων που προκαλούμε συνήθως στο πλήθος των JRPG. Αυτή η τάση να ξεπερνά τον κόσμο του παιχνιδιού και να αλληλεπιδρά απευθείας με εμάς, γίνεται ιδιαίτερα εμφανής προς το τελευταίο κομμάτι της περιπέτειας με αρκετά έντεχνο τρόπο, που δυστυχώς δε γίνεται να αναφέρουμε χωρίς να δώσουμε ένα τεράστιο spoiler, βλάπτοντας στο μεταξύ τη μισή αξία του παιχνιδιού.
Αρκεί να πούμε πως είναι πολύ πιθανόν όσοι ολοκληρώσουν το παιχνίδι να θελήσουν να το αρχίσουν ξανά, απευθείας, προσπαθώντας να ακολουθήσουν τη διαδρομή της ολοκληρωτικής εξόντωσης των εχθρών ή της πλήρους ειρηνικής προσέγγισης. Ένα New Game+ κρύβει αρκετές και έξυπνες εκπλήξεις, όπως το déjà vu που έχουν ορισμένοι χαρακτήρες όταν σας (ξανά) αντικρύσουν.
Στις συνολικά περίπου έξι ώρες που διαρκεί ένα playthrough, το Undertale αρχίζει και αποκτά αξία από τα μισά και μετά. Δε θα παραξενευόμασταν καθόλου αν δοκιμάσετε για λίγο το παιχνίδι και καταλήξετε στο συμπέρασμα πως “οι κριτικοί τα χάσανε” με τις βαθμολογίες που έχει αποκομίσει. Το Undertale, όμως, καταφέρνει να ξεπεράσει την περιοριστική φύση της μηχανής γραφικών του και να αποδώσει ένα καλοστημένο και τελικά έξυπνο σενάριο που όμως δείχνει τα δόντια του προς το τέλος τη περιπέτειας.