Θα είναι σαν να παίζεις Tetris, αλλά θα παίζεις κάτι άλλο.
Ένα σωστό review δεν πρέπει να εμπλέκει τις εμπορικές κινήσεις ανάμεσα στην εκάστοτε εταιρεία και το παιχνίδι. Σκοπός του είναι να αναλύσει το περιεχόμενο του τίτλου και να κρίνει κατά πόσο επιτυγχάνει σε αυτό που προσπαθεί να αποδώσει. Κάποιες φορές, όμως, αναγκαζόμαστε να το κάνουμε, γιατί οι μέθοδοι προώθησης επηρεάζουν άμεσα το τελικό αποτέλεσμα που θα φτάσει στα χέρια του παίκτη. Μία από αυτές τις περιπτώσεις, λοιπόν, είναι και το Tricky Towers. Ένα ανεξάρτητο παιχνίδι μικρού βεληνεκούς, που στηρίζει, σχεδόν, όλες τις ελπίδες του στο multiplayer τμήμα. Αν, λοιπόν, η Sony δεν είχε φροντίσει να το διανείμει στους κατόχους PS Plus ταυτόχρονα με την κυκλοφορία του, η μοίρα του θα ήταν πολύ διαφορετική. Και από άποψη πωλήσεων, γιατί σίγουρα δεν θα ήταν ιδιαίτερα μεγάλος ο αριθμός αυτών που θα το αγόραζαν, αλλά και από άποψη ουσίας, καθώς αν δεν υπάρχει αρκετός κόσμος online, το σημαντικότερο μέρος του παιχνιδιού δεν θα αναδεικνυόταν ποτέ.
Πριν δούμε, όμως, το γιατί διασώθηκε από αυτή την κίνηση, ας εξηγήσουμε πρώτιστως τι είναι το Tricky Towers. Πρόκειται για ένα tower building physics-based game, όπου σκοπός του παίκτη είναι να ισορροπήσει περισσότερα tetrominoes στη βάση του απ’ ό,τι οι αντίπαλοί του. Η βασική ιδέα του παιχνιδιού, πριν αναλύσουμε τα περαιτέρω modes, είναι πως τα γνωστά σχήματα του Tetris πέφτουν από τον ουρανό, και εμείς τα περιστρέφουμε και τα τοποθετούμε ώστε να κτίσουμε ένα σταθερό οικοδόμημα.
Όσο κι αν η περιγραφή αυτή, και πόσω μάλλον τα screenshots του παιχνιδιού, προδίδουν απλά μια παραλλαγή του Tetris, η αλήθεια είναι πως μιλάμε για κάτι εντελώς διαφορετικό. Η πρώτη κίνηση που πρέπει να κάνει κάποιος, μάλιστα, ώστε να αρχίσει να κατανοεί τη φιλοσοφία του Tricky Τowers, είναι να βγάλει το Tetris από το μυαλό του, γιατί μόνο σε λανθασμένη προσέγγιση του gameplay θα τον οδηγήσει. Καθώς εδώ, δεν προσπαθούμε να εξαφανίσουμε, αλλά να χτίσουμε. Εκτός από τη γενικότερη φιλοσοφία του Tetris που θα πρέπει να αποβάλει ο παίκτης, θα πρέπει να κάνει το ίδιο και με τις λεπτομέρειες. Με βασικότερη εξ αυτών τη μισή κίνηση που κάνουν πλέον τα tetrominoes. Πατώντας, δηλαδή, μια φορά το δεξιά, το κομμάτι που έρχεται δεν θα μετακινηθεί προς τα δεξιά σε απόσταση όσο ένα από τα τετραγωνάκια που το αποτελούν, αλλά μισό.
Αυτό αποτελεί μια φιλόδοξη σχεδιαστική επιλογή του στούντιο, καθώς θα προκαλέσει δυσκολία στην αφομοίωση, γιατί είναι κάτι που απαιτεί εξάσκηση και, επομένως, προσφέρει βάθος για εξέλιξη στο gameplay. Κάτι που αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό για κάθε ανταγωνιστικό παιχνίδι. Να υπάρξει δηλαδή το περιθώριο να γίνεται κάποιος καλύτερος όσο περισσότερο παίζει και να ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους. Εκεί, όμως, που η Weirdbeard Games δεν τόλμησε όσο θα έπρεπε, είναι στην επιλογή των σχημάτων. Δεν γνωρίζουμε αν η επιλογή των tetrominoes έγινε με βάση το gameplay ή προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί την εξοικείωση του κόσμου με το Tetris, αλλά το πάντρεμα τόσο συγκεκριμένων και τετράγωνων σχημάτων με ένα, καθ’ όλα ρευστό περιβάλλον physics, δεν είναι κι ό,τι πιο ταιριαστό. Για την ακρίβεια, καταλήγει να γίνεται αρκετά άδικο.
Μπορεί κάποιος να κάνει εξαιρετικό παιχνίδι και να έχει χτίσει ένα πολύ σταθερό οικοδόμημα, αλλά ένα λάθος κομμάτι ή μισή κίνηση να του τα καταστρέψουν όλα. Και αν αυτό επαφιόταν μόνο στο λάθος του παίκτη, ίσως και να πιστωνόταν στο βάθος του gameplay που απαιτείται. Πολλές φορές, όμως, θα προέλθει από την τυχαία μαγεία που θα του ρίξει ο αντίπαλος (ή η Α.Ι. στο single player μέρος). Μια επιλογή με διαφόρων ειδών αντικείμενα θα ήταν και πιο ταιριαστή και πιο ευχάριστη στο κλίμα του παιχνιδιού. Τα modes που θα συναντήσουμε είναι τρία, και όλα έχουν το ενδιαφέρον τους. Αρχικά, υπάρχει το race, όπου διαγωνιζόμαστε για το ποιος θα φτάσει πρώτος την κατασκευή του σε ένα συγκεκριμένο ύψος, και αποτελεί μάλλον το mode που θα δοθούν οι μεγαλύτερες μάχες. Στο Survival δεν διαγωνιζόμαστε τόσο για το χρόνο (αν και παίζει κι αυτός το ρόλο του), αλλά για να καταφέρουμε να στηρίξουμε ένα προκαθορισμένο αριθμό σχημάτων πάνω στη βάση μας.
Τελευταίο αφήσαμε το Puzzle, καθώς, παρότι αποτελεί έξυπνη ιδέα, δεν προσφέρεται για ανταγωνιστικό παιχνίδι όσο τα άλλα δύο. Στο Puzzle mode, έχουμε τη βάση μας, ένα συγκεκριμένο αριθμό από tetrominoes και ένα όριο ύψους που δεν πρέπει να ξεπεραστεί. Επομένως, θα πρέπει να χωρέσουμε όλα τα κομμάτια σε ένα πολύ περιορισμένο περιβάλλον. Κάτι που απαιτεί σκέψη και προσπάθεια, δοκιμάζοντας διαρκώς νέους τρόπους να εκμεταλλευτούμε τα physics ισορροπίας και το κάθε διαθέσιμο εκατοστό χώρου.
Το single player κομμάτι του τίτλου αποτελεί ιδιαίτερη περίπτωση, καθώς σαν gaming τμήμα δεν προσφέρει κάτι παραπάνω από πενήντα προκαθορισμένες πίστες και ένα endless τμήμα όπου πέφτουν διαρκώς τουβλάκια και εμείς προσπαθούμε να σταθεροποιήσουμε όσο περισσότερα μπορούμε. Από την άλλη, όμως, αποτελεί ένα από πιο διδακτικά tutorial που έχουμε συναντήσει σε παιχνίδι. Γιατί στην ουσία, αυτό είναι, ένα tutorial που εκπαιδεύει με πολύ έξυπνο και εύστοχο τρόπο τον παίκτη, ώστε να είναι έτοιμος να κατανοήσει πλήρως το πώς παίζεται το παιχνίδι και να γίνεται όλο και καλύτερος για να αντιμετωπίσει αντιπάλους.
Και κάπου εδώ έρχεται να κουμπώσει η εισαγωγή του κειμένου. Γιατί, το Tricky Towers είναι ένα παιχνίδι που σχεδιάστηκε, ξεκάθαρα, για να παίζεται με παραπάνω από έναν παίκτη, και η προσφορά του στους κατόχους PS Plus, αυτομάτως, το βοηθάει να αναδειχθεί. Δυστυχώς, όμως, συναντήσαμε αρκετές αποσυνδέσεις στο διαδικτυακό τμήμα, κάτι που πιθανόν να εξομαλυνθεί βέβαια στη συνέχεια, καθώς ήταν οι πρώτες ημέρες που δόθηκε το παιχνίδι, οπότε σίγουρα θα είχε και πολύ κόσμο που μπήκε για μία δοκιμή. Όσο ευχάριστο ή εκνευριστικό (γιατί είπαμε, εναποθέτει πολλά στην τύχη) κι αν είναι, όμως, το Tricky Towers διαδικτυακά, το πιο έντονο τμήμα του είναι το τοπικό co-op, όπου οι εντάσεις θα βαρέσουν κόκκινο, με τέσσερις παίκτες ταυτόχρονα στον ίδιο χώρο να παλεύουν στο νήμα και να διαλύονται όλα για ένα δευτερόλεπτο ή μια αβλεψία πάνω στην πίεση του χρόνου.
Το Tricky Towers, λοιπόν, είναι ένα παιχνίδι που μπορεί να προσφέρει διασκέδαση και, βάσει των δυνατοτήτων του, να αποδώσει ακόμα και βάθος στο gameplay ώστε να στηρίξει και το βασικό του στόχο, που είναι το ανταγωνιστικό παιχνίδι. Εκτός από αυτό, μέσω του PS Plus έχει φτάσει ήδη σε πάρα πολλά χέρια παικτών, ενώ κυκλοφορεί σε μια περίοδο εξαιρετική για τέτοιους τίτλους, που καλύπτουν τα κενά των μεγάλων παραγωγών και δεν καταπλακώνονται από αυτούς.
Όσο κι αν τα καταφέρνει καλά, όμως, στα τμήματα που του αναλογούν, ενώ παράλληλα, οι εμπορικές συνθήκες φαντάζουν ιδανικές, δεν παύει να είναι ένας τίτλος με περιορισμένες εξ αρχής δυνατότητες, που δεν απέχει καθόλου από ένα παιχνίδι που θα έπαιζε κάποιος στο κινητό του, στο tablet ή ακόμα και στο Facebook. Και κάπου εδώ πρέπει να αναρωτηθούμε αν υπάρχει χώρος για τέτοια παιχνίδια έξω από αυτά τα περιβάλλοντα.
Το review βασίστηκε στην PS4 έκδοση του παιχνιδιού.
Διαβάστε επίσης – Προσθέστε παιχνίδια στη βιβλιοθήκη σας.
