Good luck, Commander.
«Την έχω ξαναζήσει αυτή τη στιγμή» σκέφτηκε ο Cpt. Cole, έχοντας ρυθμίσει το σκόπευτρό του στο δυσανάλογα μεγάλο κεφάλι του Sectoid εξωγήινου, κλάσματα πριν τραβήξει απαλά τη σκανδάλη. Σε μια καλοζυγισμένη βολή, παιζόταν πλέον όλα, από τη ριμάδα στιγμή που η αποστολή «στράβωσε» ανεπανόρθωτα. Ήταν μια ακόμη αίσθηση déjà vu, αλλά αυτή τη φορά πιο έντονη από κάθε φορά, όχι απλά έχοντας ξαναζήσει τα προηγούμενα δευτερόλεπτα, αλλά σαν να ήξερε και τι πρόκειται να ακολουθήσει. Σαν οι στιγμές αυτές να είχαν επαναληφθεί πολλές φορές. Στο παρελθόν; Σε κάποιο παράλληλο σύμπαν; Ποιος ξέρει. Αστοχεί, διαλύοντας την κολώνα πίσω από τον εξωγήινο, και μαζί κάθε ελπίδα να σώσει τη συνάδελφό του που κουβαλούσε ακάλυπτη τον αντίπαλο VIP.
Απίθανο, συνήθως ήταν ο άνθρωπος που έβγαινε μπροστά στις δύσκολες στιγμές. Εκεί που η ομάδα δεν είχε απάντηση, μπορούσε να βασιστεί σε αυτόν τον τύπο με το καουμπόικο καπέλο και το μισοκαμμένο πούρο στο στόμα, για να σώσει την κατάσταση ενάντια σε κάθε πρόβλεψη και στατιστικά. Αλλά έτσι είναι η ζωή, κάθε απίθανη βολή που πέτυχε, η μοίρα του την ξεπληρώνει εδώ, σε μια βολή ρουτίνας που αστοχεί. Και η συνάδελφός του έπρεπε να επιβιώσει, οι θυσίες για να φτάσουν ως εδώ ήταν ήδη μεγάλες για το αντιστασιακό κίνημα. Υπήρχε σχέδιο Β’, αλλά αυτό σήμαινε ότι για να απασχολήσει τον εχθρό δεν θα προλάβει το extraction. “Failure is not an option”, είχε επισημάνει στο briefing της αποστολής ο μυστηριώδης ηγέτης του Council. Σήμερα θα γυρίσουν στη βάση λιγότεροι από όσοι έφυγαν.
Όσοι έχετε ασχοληθεί έστω και δύο ώρες με τίτλο XCOM, γνωρίζετε πολύ καλά για τι είδους «déjà vu” μιλάμε. Το ξέρουμε, το ξέρετε, το ξέρουν, και όσοι δεν το παραδέχεστε, ψεύδεστε. Και ψεύδεστε και τρώτε (ξύλο). Πέρα από τον αναπόφευκτο κύκλο Save – Load για να διορθώσουμε τα λαθάκια ή τις λαθάρες μας στο πρώτο playthrough, οι ιστορίες αυτές είναι ακρογωνιαίοι λίθοι στο οικοδόμημα του XCOM 2. Ο παίκτης έχει την ευκαιρία να χαράξει τη δική του πορεία, να γράψει τη δική του ξεχωριστή ιστορία σε κάθε πεδίο μάχης σε αυτή την άνιση μάχη απέναντι σε έναν πανίσχυρο, ανελέητο εχθρό που κυριαρχεί πλέον στον πλανήτη μας. Κι ας τους τσακίσαμε λοιπόν τους εξωγήινους στο Enemy Unknown 20 χρόνια πριν, το ρίσκο της Firaxis αποδίδει στο μέγιστο, και δίνει στις κονσόλες έναν από τους απειροελάχιστους τίτλους της κατηγορίας.
Ήδη το XCOM Enemy Unknown ήταν ίσως ο πρώτος tactical turn-based τίτλος σε κονσόλες, και με το XCOM 2 καλύπτεται πάλι ένα μεγάλο κενό. Δεν θα κρύψουμε ότι πρόκειται για τύπο παιχνιδιού που έχει μια «παράδοση» στο PC gaming, και είναι κρίσιμη η μεταφορά του σε περιβάλλον κονσολών, πόσο μάλλον από τη στιγμή που ήδη σε ηλεκτρονικούς υπολογιστές αντιμετώπιζε σημαντικά τεχνικά προβλήματα (διαβάστε το αρχικό review μας για την PC έκδοση του XCOM 2 εδώ). Η αποστολή αυτού του port είναι, πρώτον, να απαλλάξει το παιχνίδι από τα όποια τεχνικά προβλήματα (μισό χρόνο μετά την αρχική κυκλοφορία είναι τουλάχιστον αναμενόμενο), και δεύτερον, να φέρει ιδανικά την εμπειρία στα μέτρα του νέου περιβάλλοντος.
Όσον αφορά το παιχνίδι καθ’ αυτό, δεν έχει αλλάξει κάτι, και για να είμαστε ειλικρινείς, δεν χρειαζόταν να αλλάξει κάτι –εντάξει, ίσως λίγο η δυσκολία σε κάποια σημεία… Το XCOM 2 είναι ένα παιχνίδι για το οποίο γράψαμε πολλά και αναλυτικά στο αρχικό review, τα οποία ισχύουν και για αυτή την έκδοση και επομένως δεν χρειάζεται να αναλωθούμε ιδιαίτερα στα του παιχνιδιού. Να πούμε όμως τον πόνο μας; Στην μόλις πέμπτη αποστολή, το παιχνίδι μάς έφερε αντιμέτωπους, εκτός από τους συνηθισμένους στρατιώτες, και με τρία Sectoid, με δυνατότητες mind control, τρία πάνοπλα MECS και ένα Codex, που δημιουργεί κλώνους σε κάθε γύρο και κάνει teleport κατά βούληση. Όλα ταυτόχρονα.
Και όλα αυτά με χρονικό όριο, εντός του οποίου έπρεπε να πιάσουμε ζωντανό και να κουβαλήσουμε στην πλάτη τον αντίπαλο VIP, να τον φέρουμε στο exctraction zone και από εκεί να φύγει η ομάδα, ΑΝ προλάβει φυσικά να βρεθεί εντός του exctraction zone, το οποίο τύχαινε να βρίσκεται μέσα στη μέση του χαμού. Και το πρόβλημά μας δεν είναι εκεί: η ιστορία του XCOM είναι μια αιματοβαμμένη ιστορία μαχών “against all odds”, του μικρού αλλά γενναίου Δαβίδ απέναντι στον παντοδύναμο Γολιάθ, όπου κάποιες μάχες θα χαθούν και κάποιες μάχες δεν θα πρέπει να δοθούν εξ αρχής, όσο και αν μας πονάει το να σφαχτεί ο πληθυσμός της μικρής, αντιστασιακής βάσης στην Αλάσκα.
Το πρόβλημά μας είναι ότι η περιγραφή της δυσκολίας της παραπάνω αποστολής ήταν “Easy”, και αυτό είναι κάτι που συναντήσαμε αρκετές φορές. Και πράγματι, πολύ συχνά, αν ανοιχθεί το μαύρο κουτί των αποτυχιών μας, θα βρεθεί ένα κομβικό σημείο, μια φαινομενικά αθώα, αλλά μετέπειτα καταστροφική στρατηγική επιλογή, που οδήγησε σε χιονοστιβάδα. Πολύ συχνά ο παίκτης πληρώνει δικά του λάθη, και αυτό είναι πολύ σημαντικό κομμάτι της εμπειρίας του XCOM. Συνεχίζουν όμως να υφίστανται στιγμές που το παιχνίδι γίνεται άδικο, και είναι αναπόφευκτο δεδομένης της φύσης του. Σε συνάρτηση, όμως, με τη συνολική πρόκληση και τη δυσκολία, το τίμημα που πληρώνει ο παίκτης για άδικες στιγμές του παιχνιδιού, είναι δυσανάλογο και συχνά δυσβάσταχτο, ειδικά στις πρώτες ώρες, όπου προσπαθεί να ορθοποδήσει, αλλά τρώει απανωτές κατακεφαλιές και τρέχει σαν τον Βέγγο να σβήσει φωτιές εδώ κι εκεί.
Φέρνουμε με τα χίλια ζόρια εις πέρας μια αποστολή για να αποτρέψουμε δύο Dark Events, η squad επιστρέφει μισοπεθαμένη και δύο μέρες μετά συμβαίνει το τρίτο Dark Event, καταστροφή αντιστασιακού outpost, μείωση των εσόδων μας και πρόοδος του Avatar Project. Σε μια ανταλλαγή πυρών, για παράδειγμα, με τους καλύτερα εκπαιδευμένους στρατιώτες μας σε full κάλυψη απέναντι σε τρείς ακάλυπτους εχθρούς, αστοχούμε σε όλες τις βολές υψηλών ποσοστών. Στο επόμενο turn, ο ακάλυπτος Advent Trooper πετυχαίνει μια απίθανη μακρινή βολή critical σε έναν καλά τοποθετημένο στρατιώτη μας, τον σκοτώνει, ο διπλανός του πανικοβάλλεται, φεύγει από την κάλυψη και σκοτώνεται από το Overwatch ενός Muton, και ο τρίτος εχθρός εκτοξεύει μια τέλεια τοποθετημένη χειροβομβίδα, που ανατινάζει το όχημα δίπλα στο οποίο είχαν πάρει κάλυψη οι άλλοι δύο στρατιώτες.
Κάπως έτσι βρεθήκαμε -μέσα σε δυο γύρους- από άψογη τοποθέτηση, σε αποδεκατισμένη squad και αποτυχημένη αποστολή. Όπως προείπαμε, ενώ οι πρώτες ώρες αντιπροσωπεύουν την εμπειρία του XCOM, οι άδικες στιγμές, που δεν είναι πολύ συχνές, αλλά μπορεί να αποδειχθούν δυσανάλογα καταστροφικές, κουράζουν. Συχνά, λοιπόν, στις πρώτες ώρες η κατάσταση είναι “ένα βήμα μπροστά δύο πίσω”, αλλά άπαξ και ξεπεραστεί αυτό το σημείο, τότε το παιχνίδι «στρώνει» απολαυστικά. Το βάθος του είναι τεράστιο, το περιθώριο στρατηγικής, τακτικής και «πολιτικής» στο χάρτη σπανίζει στο χώρο των βιντεοπαιχνιδιών και η εθιστικότητα που εγγυάται η Firaxis αγγίζει τα όρια του ναρκωτικού.
Πέρα από αυτά, η μεταφορά του XCOM 2 στο σαλόνι και το χειριστήριο έχει γίνει άψογα, και μετά την πρώτη ώρα, η πλοήγηση και η ανάθεση καθηκόντων τόσο στα εργαστήρια στα έγκατα του Avenger αλλά και στα πεδία μάχης, γίνεται φυσικά και άμεσα. Η σύγκριση ανάμεσα στις δυο εκδόσεις είναι ανούσια, αφού δεν έχουν γίνει παραχωρήσεις, και έγκειται στα γούστα του καθενός αν προτιμά PC ή κονσόλα για τους τίτλους αυτούς. Θα θέλαμε πολύ να πούμε ότι η έκδοση αυτή είναι το XCOM 2 όπως θα έπρεπε να κυκλοφορήσει εξ αρχής, αλλά θα πέφταμε έξω. Αυτό συμβαίνει διότι, ξανά, υπάρχουν κάποια τεχνικά προβλήματα, τα οποία, αν και αυτή τη φορά δεν εμποδίζουν την ενασχόληση με το παιχνίδι, καταντούν ενοχλητικά και αδυνατούμε να βρούμε λόγο για τον οποίο δεν έχουν εξαλειφθεί ακόμα.
Έχουμε και λέμε: Σημαντική πτώση των frames στα Cinematics και σε μεταβατικές σκηνές και stuttering είναι τα πρώτα που προσέχει κανείς, αλλά όχι τόσο σημαντικά εν τέλει. Αυτά που μετά από ώρες κουράζουν τον παίκτη, όμως, είναι πρώτον οι χρόνοι φόρτωσης, οι οποίοι σε περιπτώσεις άγγιξαν τα τρία λεπτά και πολύ σπάνια πέφτουν κάτω από το ένα λεπτό, και δεύτερον, η καθυστέρηση στην ανταπόκριση των χαρακτήρων στις εντολές. Όσον αφορά το τελευταίο, είναι ιδιαίτερα ενοχλητικό καθώς υπάρχουν περιπτώσεις που έχει ξεκινήσει ο γύρος των αντιπάλων, και περιμένουμε μέχρι και 10 δευτερόλεπτα κοιτάζοντας έναν ακίνητο εξωγήινο, μέχρι να κάνει την κίνησή του.
Αν βγάλουμε στην άκρη τα παραπάνω μικρά μεν, ενοχλητικά δε, τεχνικά προβλήματα, το XCOM 2 για κονσόλες είναι ένα υπερπλήρες παιχνίδι, και ένα port που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από την αρχική έκδοση σε ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Η μετάβαση έχει γίνει ομαλότατα στο «gaming σαλονιού», και το XCOM 2 αποτελεί ξεκάθαρα την καλύτερη πρόταση στο είδος στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, και πλέον, και σε κονσόλες.
Το review βασίστηκε στην PS4 έκδοση του παιχνιδιού.
