“Folding was never an option” – Cayde-6
Το Destiny είναι περίεργο είδος παιχνιδιού. Όχι επειδή μια στο τόσο βγαίνει ένα update και διορθώνει όλα τα προβλήματα που είχε ο τίτλος μέχρι εκείνη τη στιγμή, και καθιστά τις όποιες απόψεις που είχαν ειπωθεί για αυτό άχρηστες, ούτε γιατί είναι τόσο περίπλοκο που ανάλογα με την έκδοση -κονσόλες ή PC- είναι διαφορετικό παιχνίδι, αλλά επειδή κάνει πάρα πολλούς διαχωρισμούς. Θα σας εξηγήσουμε ευθύς αμέσως τι εννοούμε με αυτό, αλλά για να το κάνουμε πρέπει να γυρίσουμε το χρόνο πίσω, στο 2016 και συγκεκριμένα στις 20 Σεπτεμβρίου του 2016, τότε που κυκλοφόρησε το Rise of Iron expansion για το πρώτο Destiny.
Βλέπετε, τα πράγματα ήταν πολύ πιο εύκολα για τη Bungie τότε, και πολύ πιο ξεκάθαρα. Μετά το Taken King expansion η εταιρία είχε εμφανέστατα στραφεί προς μια πιο “σκοτεινή” πλευρά στο σύμπαν του Destiny, είχε καθαρό στόχο στο μυαλό της ως προς το ποιον απευθύνεται πλέον ο τίτλος και ποιο θα είναι το ύφος των ερχόμενων expansions. Οι casual players είχαν “πεθάνει”, δεν ήταν αυτοί που κράτησαν τον τίτλο ζωντανό στα δύσκολα και δεν ήταν αυτοί που θα έφερναν κέρδος στη Bungie στο άμεσο μέλλον. Οπότε, με το πόδι στο γκάζι και ένα ξεκάθαρο αγοραστικό κοινό, η εταιρία δημιουργούσε χωρίς συμβιβασμούς και αναστολές για το αν κάποιο κομμάτι του τίτλου θα φανεί δύσκολο σε μερίδα παικτών ή αν δεν θα καταφέρουν όλοι να φτάσουν στο Lighthouse, να πάρουν ένα από τα δυνατότερα όπλα στο παιχνίδι. Δεν τους ένοιαζε, και αυτό τους άφησε να φτιάξουν πράγματα τα οποία είχαν ουσιαστικό grind.
Κάτι λιγότερο από ένα χρόνο αργότερα κυκλοφορεί το Destiny 2 και τα πρώτα σημάδια δείχνουν έναν τίτλο καλύτερο από τον προηγούμενο, ένα παιχνίδι “δεκάρι”, ένα παιχνίδι που είχε φύγει από τη μαυρίλα και τη μουντάδα των τελευταίων χρόνων, αλλά είχε κρατήσει τη φιλοσοφία σχετικά με το τι θέλουν να δουν οι παίκτες. Μέχρι που τελειώνει το story κομμάτι και περνούν και οι πρώτες ώρες εξερεύνησης των νέων strikes, και υπάρχει μια εξοικείωση με το Crucible και έρχεται και το πρώτο Raid και οι παίκτες από casual γίνονται πλέον hardcore… Και εκεί είναι που πέφτει η μεγάλη βόμβα του διαχωρισμού -το Destiny που έζησε χάρη σε μια μερίδα hardcore παικτών και επικεντρώθηκε επάνω τους για να μπορέσει να προσφέρει ουσιαστικό περιεχόμενο τα τελευταία δύο χρόνια, είναι πλέον η χαρά των casual.
Κάπου εδώ ας ξεκαθαρίσουμε ποιοι είναι casuals για το Destiny και ποιοι οι hardcore. Όχι, δεν είναι ανάγκη να έχει κάνει κάποιος όλα τα Raid για να θεωρηθεί hardcore, όχι δεν πρέπει να έχει τρία flawless tickets στα Trials, ούτε 1000 strike completions μέχρι να του πέσει το Duty Bound, ούτε να ξέρει από έξω όλα τα ονόματα των όπλων και των περιοχών και των vendor και το lore και, και, και… Όχι, αυτό είναι το ένα άκρο του συγκεκριμένου κοινού.
Tο άλλο είναι ο παίκτης που επιστρέφει εβδομαδιαία για να συνεχίσει το “κρυφό” progress, όχι το level του, όχι το light του, έρχεται για να προσπαθήσει να βγάλει το Raid για πρώτη φορά μετά από αρκετές εβδομάδες αποτυχίας, έρχεται να μαζέψει τη Χ στολή για να τον βοηθήσει αργότερα σε άλλο κομμάτι του παιχνιδιού, και, γενικά, επιστρέφει για ορισμένες ώρες κάθε εβδομάδα να συνεχίσει το progress του. Από την άλλη, casual είναι ο παίκτης που έπαιξε το story, είδε δύο strikes, έφτασε το level ή/ και το light cap και θα επιστρέψει πάλι στο επόμενο expansion να δει τι έχει αλλάξει στο παιχνίδι. Εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι ένα παιχνίδι-υπηρεσία σαν το Destiny δεν μπορεί να “ζήσει” με την προσοχή του στραμμένη προς τους casual παίκτες, γιατί δεν υπάρχουν για περισσότερο από μια εβδομάδα μετά την κυκλοφορία κάποιου νέου πακέτου επέκτασης.
Η Bungie το κατάλαβε αυτό, ήταν όμως πολύ αργά για να κάνει το οτιδήποτε. Τα δύο πρώτα expansions παλεύουν με νύχια και με δόντια για να κρατήσουν το λιγοστό κόσμο που έχει απομείνει. Κάθε προσθήκη περιεχόμενου στο παιχνίδι προσπαθεί να αναιρέσει τα βασικά δομικά λάθη που έγιναν στο Destiny 2 με το αρχικό focus στους casual παίκτες. Go fast update, random rolls, nightfall exclusive loot, masterworks, vendor progression, hidden quests και άλλα πολλά είναι τρόποι με τους οποίους η ομάδα προσπάθησε να θολώσει τα νερά και να βγάλει τη ρετσινιά του casual που τόσο πολύ της είχε κολλήσει από την πρώτη κιόλας μέρα. Όλες, κινήσεις που οδηγούν στην κυκλοφορία του πρώτου μεγάλου expansion. Όλα αυτά για να δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία από τους παίκτες στο παιχνίδι, όταν ουσιαστικά κυκλοφορήσει εκ νέου ως “Destiny 2: Forsaken”.
Και οι μήνες έγιναν εβδομάδες και οι εβδομάδες μέρες και οι μέρες ώρες και το Forsaken είναι εδώ, οι παίκτες είναι εδώ και το Destiny έχει τη δεύτερη ευκαιρία του, και την αξιοποιεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο… Όμως τα λάθη που έχουν γίνει στο σχεδιασμό από τη πρώτη μέρα είναι τόσο βαθιά, που ακόμα και το Forsaken δεν μπορεί να τα διορθώσει στο 100%. Ας πάρουμε τα πράγματα ένα προς ένα και ας ξεκινήσουμε από την ιστορία του μεγάλου expansion. Δυστυχώς, όσοι παίκτες παρακολούθησαν έστω και ένα trailer για το expansion έχασαν τη μισή χαρά, του να ανακαλύψουν τον τρόπο με τον οποίο το παιχνίδι στρέφεται σε πιο σκοτεινά μονοπάτια πλέον (deja vu) καθώς και κάνα δυο μεγάλες εκπλήξεις ακόμα, που η Bungie φαίνεται ότι δεν ήθελε να κρατήσει κρυφές, την ίδια στιγμή που δεν διέθετε και κάποια άλλη για να δείξει κατά τη διάρκεια του campaign.
Παρόλα αυτά, το παιχνίδι -από τα αδιανόητα πολλά spoilers στα trailers- σώζει η συνολική παραγωγή του campaign. Πολλά επίπεδα πάνω από τα προηγούμενα δύο expansions και ακόμα και από το Taken King του Destiny, το Forsaken διαθέτει το ομορφότερο, συναρπαστικότερο, πιο συγκινητικό και συναισθηματικό τετράωρο που έχουμε δει στη σειρά. Η αλληλεπίδραση του παίκτη με τους NPCs, τα cut scenes που στήνουν την ιστορία, οι ατάκες που δίνουν χαρακτήρα στους guardians με τους οποίους παλεύουμε πλάτη με πλάτη εδώ και χρόνια, ανεβάζουν τον πήχη για το τι μπορεί να καταφέρει αυτή η ομάδα.
Σε σημεία το campaign θυμίζει πιο Halo από πότε, με εντυπωσιακά περιβάλλοντα και sky boxes που ναι μεν είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε στο Destiny 2, αλλά ακόμα και στην αρχή του Forsaken, που η ιστορία εξελίσσεται σε κλειστό χώρο, το περιβάλλον -στο πιο σκοτεινό του ύφος- σε συνδυασμό με το acting και το γενικότερο ενδιαφέρον που αφήνει η ιστορία καθώς ξετυλίγεται, αλλά και τη μουσική επένδυση, που άλλοτε δίνει έμφαση και εστιάζει την προσοχή του παίκτη στην ιστορία ενώ άλλοτε τον αφήνει πιο ελεύθερο, πιο χαλαρό να απολαύσει το γνωστό gunplay του Destiny, κάνει τις τέσσερις ώρες να περάσουν πιο γρήγορα από ό,τι θα θέλαμε.
Το campaign πάσχει από ένα μεγάλο κακό -μόνο ένα και τίποτα άλλο. To 50% αυτού είναι επαναλαμβανόμενο ως ένα βαθμό, και θυμίζει δουλειά του ποδαριού, που έγινε για να αυξηθούν τεχνηέντως οι ώρες. “Πήγαινε εκεί”, “σκότωσε τον Χ εχθρό”, ο οποίος μετά από τρία attacks κάνει teleport και περνάει στο δεύτερο phase του attack pattern του και φτου από την αρχή, για 6 + 2 φορές μέχρι να τιμωρηθούν και οι 8 βασικοί villains του παιχνιδιού. Την κατάσταση σώζει για ακόμα μια φορά το level design, μιας και όλες οι μάχες γίνονται σε ξεχωριστό σημείο του reef, οπότε ο παίκτης έχει τη δυνατότητα να εξερευνήσει παράλληλα το νέο χάρτη και να δει όλες τις διαφορετικές γωνίες του, οι οποίες είναι όντως πολύ μοναδικές, οπότε τα δέκα boss fights, αν και πανομοιότυπα στις κινήσεις τους και στον τρόπο αντιμετώπισής τους -άπειρο ξύλο με το sleeper-, φαίνονται ελαχίστως διαφορετικά μεταξύ τους.
Και κάπου εδώ τελειώνει το campaign. Όσοι είστε casual παίκτες του Destiny και αναρωτιέστε αν πρέπει να αγοράσετε το Forsaken για να παίξετε την ιστορία και ένα-δύο strikes, η απάντηση είναι όχι, μην επενδύσετε αν είναι να ασχοληθείτε μόνο με την ιστορία, δεν θα δείτε καμία από τις βασικές αλλαγές που ήρθαν με αυτό το expansion και το παιχνίδι θα μοιάζει ίδιο με αυτό που ήταν ένα χρόνο πριν όταν κυκλοφόρησε. Όσοι είστε hardcore Destiny παίκτες, τώρα ξεκινάει το review για εσάς.
Το μεγαλύτερο θετικό του Forsaken είναι τα κρυμένα μυστικά του και, πιστέψτε μας, έχει πολλά. Το Forsaken φαίνεται ότι σχεδιάστηκε με γνώμονα την εξερεύνηση και το grind, την αλλεπάλληλη έκθεση του παίκτη σε μια δραστηριότητα μέχρι να καταλάβει πώς λειτουργεί και τι μπορεί να κερδίσει από αυτή. Μόλις τα καταλάβει αυτά, ξανά από την αρχή, για να κερδίσει το reward που θέλει με τα god roll stats που θέλει. Το Forsaken δεν βρίθει από activities, κυρίως γιατί δεν έχουν βρεθεί όλα μέχρι σήμερα, πράγμα που κάνει την εξερεύνηση για αυτά ένα activity από μόνο του. Το Forsaken πήρε τα καλύτερα κομμάτια από τα προηγούμενα expansions και τα πήγε ένα βήμα παραπέρα.
To Escalation Protocol από το Warmind Expansion έγινε Blind Well και προσφέρει το γνωστό wave clearing activity σε ακόμα μεγαλύτερη δυσκολία -ή μάλλον αυτό πίστευαν όλοι οι παίκτες μέχρι που ανακάλυψαν ότι χρησιμοποιείται και σαν μέθοδος για να ξεκλειδώσει το ένα από τα τρία νέα super abilities ενώ αργότερα και καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές βρέθηκε η δυνατότητα -μέσω ενός puzzle- το mode να γυρίσει σε Heroic μορφή και να γίνει ακόμα δυσκολότερο, προσφέροντας διαφορετικό loot για reward.
Boundies τα οποία δεν έχουν ολοκληρωθεί, γιατί κανείς δεν έχει καταφέρει ακόμα να λύσει το επόμενο βήμα του γρίφου, μυστηριώδεις πλακέτες σε διάφορους πλανήτες με περίεργα σύμβολα, exotic όπλα και πανοπλίες που παρουσιάστηκαν σε trailers και δεν έχουν βρεθεί ακόμα, εβδομαδιαίες αλλαγές στα νέα destinations που αλλάζουν εντελώς το χάρτη και άλλα πολλά που κάνουν το συγκεκριμένο expansion ένα πολύ σημαντικό λόγο για να ανοίξουν οι παίκτες την κονσόλα τους και να επιστρέψουν στο παιχνίδι ακόμα και όταν έχουν φτάσει το light cap τους και έχουν ολοκληρώσει όλα τα εβδομαδιαία milestones που θα τους δώσουν powerful loot.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως όσον αφορά στο end game content, το Forsaken είναι χτισμένο επάνω σε αυτό και αν έπρεπε να κρίνουμε το expansion μόνο για το τι προσφέρει μετά το τέλος του campaign και με ποιο τρόπο το προσφέρει, θα είχαμε να κάνουμε με ένα από τα καλύτερα πακέτα επέκτασης (αν όχι το καλύτερο) που έχει γνωρίσει η σειρά από την πρώτη ημέρα κυκλοφορίας της το 2014. Ο μυστικισμός, το αίσθημα της εξερεύνησης και το γεγονός ότι μια ολόκληρη κοινότητα -αποτελούμενη από χιλιάδες παίκτες παγκοσμίως- συνεργατικά, ψάχνει για μυστικά που γνωρίζουν πως είναι εκεί άλλα δεν έχουν ανακαλυφθεί ακόμα, ανεβάζει το συνολικό επίπεδο του παιχνιδιού σε ύψη που το Destiny δεν είχε φτάσει ποτέ. Το end game content στα καλύτερά του.
Αναφορικά και μόνο, να πούμε ότι όντας το μεγαλύτερο expansion μέχρι τώρα, στο παιχνίδι έχουν εισαχθεί τεράστιες ποσότητες από νέα όπλα, στολές, abilities, mods και άλλα καλούδια, τα οποία όμως θα σας αφήσουμε να αναζητήσετε και να βρείτε μόνοι σας. Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στα 9 νέα super sub classes, -3 για κάθε class- τα οποία αν και δεν είναι κάτι εντελώς νέο, προσφέρουν μια ευχάριστη ανανέωση στο τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να προσεγγίζουν οι παίκτες τους εχθρούς τους τόσο στο PVE κομμάτι όσο και στο PVP, με ιδιαίτερη έμφαση στο δεύτερο, καθώς και στα strikes, τα οποία είναι αρκετά μεγάλα σε διάρκεια και προσφέρουν την κατάλληλη δυσκολία παράλληλα με τη δική τους, μικρότερη, αυτόνομη ιστορία αλλά και ευχάριστους, οριακά απαιτητικούς, μηχανισμούς με έμφαση όμως στο gunplay.
Μιλώντας για PVE και PVP, το Forsaken εισήγαγε στο παιχνίδι και ένα ολοκαίνουριο είδος δραστηριότητας, το αποκαλούμενο ως “Gambit”, ένα υβρίδιο μεταξύ των δυο βασικών gameplay πυλώνων του Destiny, στο οποίο δύο ομάδες τεσσάρων παικτών έρχονται αντιμέτωπες με waves εχθρών, με σκοπό να προλάβουν πρώτοι να μαζέψουν τα απαραίτητα Motes (collectables) ενώ παραλληλα προσπαθούν να εμποδίσουν την αντίπαλη ομάδα από το να μαζέψει τα δικά της. Στο χαρτί το συγκεκριμένο mode δουλεύει άψογα και είμαστε σίγουροι πως αυτός είναι και ο λόγος που η Bungie το εισήγαγε στο παιχνίδι μόνιμα, όμως απέχει πολύ από την τελειότητα ή ακόμα και τη διασκέδαση.
Το Gambit πάσχει από το σύνδρομο του balance και σε μεγάλο βαθμό μάλιστα. Όπλα και abilities τα οποία στο crucible ισορροπούνται από την έλλειψη ammunition του εν λόγω mode, και όπλα που κάνουν melt τους εχθρούς στο crucible, ισορροπούνται από το μεγάλο health bar των εχθρών στο PVE. Όταν συνδυαστούν αυτά μαζί, δεν υπάρχει κανένα μέτρο το οποίο να μπορεί να κρατήσει πίσω τα overpowered όπλα και τα σχεδόν σπασμένα abilities απέναντι σε μεγάλους αριθμούς από εχθρούς και απροστάτευτους guardians. Εν ολίγοις, είναι ένα ακόμα mode το οποίο θα πρέπει να σκέφτεται η ομάδα πριν nerfάρει (αποδυναμώσει) ή buffάρει (ενδυναμώσει) ένα όπλο.
Το παραπάνω, σε συνδυασμό με ορισμένα λάθη στο σχεδιασμό του mode αυτού καθ’ αυτού (όπως το γεγονός ότι ο invader που καλείται να σκοτώσει την απέναντι ομάδα, διαθέτει overshield, δηλαδή τη δυνατότητα να δει τους παίκτες μέσα από τους τοίχους, καθώς και τον αριθμό των motes που κουβαλάει ο καθένας ώστε να κυνηγήσει αυτόν με τα περισσότερα), καθιστούν το Gambit το πιο τοξικό mode που διαθέτει το Destiny 2 μέχρι σήμερα, ακόμα περισσότερο και από το Competitive, και αν δεν υποστεί ριζικές αλλαγές κινδυνεύει να χάσει την αίγλη που προσφέρει ένα καινούριο mode και να μείνει χωρίς παίκτες.
Για το τέλος αφήσαμε το καλύτερο, το πιο σημαντικό, το πιο hardcore, το πιο εντυπωσιακό και το μόνο activity που έχουν καταφέρει να ολοκληρώσουν περίπου 50-100 άνθρωποι σε όλο τον κόσμο. Αναφερόμαστε φυσικά στο Last Wish, το νέο Raid του Destiny 2. Μια λέξη χαρακτηρίζει αυτό το Raid: απάνθρωπο. Είναι το μεγαλύτερο σε διάρκεια, πολυπλοκότερο σε θέμα μηχανισμών και puzzles και πιο εντυπωσιακό Raid που έχει γνωρίσει αυτή η σειρά. Η Bungie ξεπέρασε τον εαυτό της αυτή τη φορά, και δημιούργησε ένα activity που ανεβάζει τη δυσκολία όσον αφορά το light του χαρακτήρα ανάλογα με το encounter στο οποίο βρίσκεται ο παίκτης. Αυτό, τυπικά σημαίνει ότι ένας Guardian 550 light είναι ακριβώς στο προτεινόμενο επίπεδο για να περάσει το πρώτο encounter από τα -κρατηθείτε- 6 ολόκληρα διαφορετικά κομμάτια.
Επομένως, το δεύτερο αυξάνει τη δυσκολία στα 560 light, το τρίτο στα 570 και πάει λέγοντας μέχρι και το τελικό boss, που ζητάει από τους παίκτες να είναι 590 light level για να μπορέσουν να μείνουν εν ζωή περισσότερο από δύο δευτερόλεπτα ολοκληρώνοντας γρίφους. Και μιλώντας για γρίφους, αυτοί φαίνονται να είναι τόσο περίπλοκοι, που αν στο βασικό παιχνίδι του Destiny 2 ο Calus σάς φάνηκε απαιτητικός με τα jumping puzzles του και το εκνευριστικό damage phase του, το Last Wish θα ξεζουμίσει κάθε σταγόνα υπομονής και θα τεστάρει τα όρια ολοκλήρου του fireteam σας.
Το boss που κρύβεται πίσω από το νέο raid είναι τόσο παντοδύναμο όσο ο ενας Wormgod, είναι τόσο εντυπωσιακό όσο ο Οryx και τόσο δύσκολο να ολοκληρωθεί όσο τίποτα άλλο. Από άποψη gameplay, για όσα κομμάτια καταφέραμε να δοκιμάσουμε, το Last Wish δεν ακολουθεί την πεπατημένη, δεν βάζει τους παίκτες να ολοκληρώσουν ένα boss fight μετά από τρία jumping puzzles, αλλά μπλέκει τα δύο μεταξύ τους και αναγκάζει και τους έξι παίκτες της ομάδας να ολοκληρώνουν objectives ταυτόχρονα για να αποφύγουν το wipe και να σκοτώσουν το boss. Ναι, το συγκεκριμένο raid είναι απάνθρωπο, αλλά δεν είναι όλα τα activities για όλες τις fireteams ούτε για όλους τους παίκτες. Όσες φιλίες χαθούν στο Last Wish είναι γιατί δεν ήταν αρκετά δυνατές και όσες ομάδες διαλυθούν μετά από αυτό είναι γιατί δεν ήταν γραφτό να είναι ομάδα.
Θα μπορούσαμε πολύ εύκολα να ρίξουμε το φταίξιμο στη Bungie που σχεδίασε κάτι τόσο δύσκολο, αλλά θα ήταν λάθος από μεριάς μας να έχουμε πει τόσες φορές ότι το Destiny 2 βασίζεται στους διαχωρισμούς και να ζητήσουμε από την ομάδα να μην κάνει τον μεγαλύτερο, αυτόν που θα ξεχωρίσει την καλή ομάδα από την κακή ομάδα, αυτό που θα ξεχωρίσει και θα τεστάρει την πραγματική συνεννόηση και συνεργασία, από το χάος και τα νεύρα. Μακάρι κάθε Raid να ήταν τόσο δύσκολο όσο φαίνεται να είναι σε κάθε encounter του Last Wish.
Εν τέλει, το Forsaken δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα Deja vu, είναι ένα πιο buffαρισμένο Taken King, γιατί αυτό είχε ανάγκη η σειρά. Το πρόβλημα είναι ότι το παιχνίδι, το Destiny 2, δεν είναι στην ίδια μοίρα με τον πρώτο τίτλο. Τα λάθη του πρώτου καιρού έχουν αφήσει βαθιές πληγές στον τίτλο σαν σύνολο που δεν μπορεί κανένα Taken King και κανένα Forsaken να διορθώσουν. Σίγουρα η προσπάθεια είναι εδώ και αυτή είναι που μετράει. Η τωρινή κατάσταση του τίτλου με αυτήν που βρίσκονταν πριν από ένα χρόνο είναι εκ διαμέτρου αντίθετη, του λείπουν όμως βασικά στοιχεία που έκαναν το Destiny εχθρικό προς τους casuals.
Αν αναλογιστεί κανείς ότι το Forsaken έρχεται να αναγνωρίσει ότι έγιναν λάθη και να διορθώσει πολλά από αυτά ενώ παράλληλα προσφέρει δεκάδες ώρες ενασχόλησης και νέου περιεχομένου με την πιο καλογραμμένη και σκηνοθετημένη ιστορία που έχουμε δει μέχρι σήμερα στη σειρά, με end game περιεχόμενο που ακόμα και μετά από 15 μέρες οι παίκτες δεν έχουν βρει ούτε τα μισά από τα μυστικά που είχαν γίνει tease από την ομάδα πριν την κυκλοφορία του expansion, τα μεγαλύτερα πιο διασκεδαστικά και challenging strikes μέχρι σήμερα για το Destiny 2, μια άξια προσπάθεια για ένα ολοκαίνουριο mode που ακούει στο όνομα Gambit και το ΚΑΛΥΤΕΡΟ (με κεφάλαια γιατί δεν υπάρχει τίποτα άλλο που μπορούμε να πούμε για αυτό) raid της σειράς, τα πράγματα για το Destiny διαγράφονται, αν μη τι άλλο, ελπιδοφόρα.
To review βασίστηκε στην έκδοση του παιχνιδιού για το PS4.
