Μας άφησε μία στάση πιο πέρα από εκεί που θέλαμε…
Θα πρέπει να το αναφέρουμε ίσως από την αρχή: όσοι είχατε ιδιαίτερα υψηλότατες προσδοκίες από το νέο Metro (όπως ο γράφων, για παράδειγμα) θα πρέπει ίσως να τις μετριάσετε λίγο. Αν και αρνητική αυτή η πρώτη νότα για ένα άκρως αναμενόμενο παιχνίδι, πιστεύουμε ότι είναι απαραίτητη, καθώς το υπόλοιπο κείμενο μάλλον έχει ένα ύφος παραπόνων πέρα από την αναφορά όλων εκείνων των θετικών στοιχείων που επαναφέρουν στο προσκήνιο την υψηλή ποιότητα των προηγούμενων Metro και συνθέτουν αναμφίβολα ένα πολύ καλό FPS. Τα όποια παράπονα έχουμε, γίνονται, φυσικά, από την αγάπη που έχουμε για το franchise και όχι από κάποιας μορφής αντίδραση.
Η αλήθεια είναι πως το Exodus προχωράει, ούτε λίγο ούτε πολύ, σε συμβατικά μονοπάτια δίχως να είναι σε θέση να κάνει οτιδήποτε ρηξικέλευθο ή να ανάγει διακριτά κομμάτια της εμπειρίας σε κάτι τόσο ποιοτικό ώστε να θέσει νέα δεδομένα -όπως ενδέχεται κανείς να πίστευε πως θα κατάφερνε μέσα από τον συγκερασμό γραμμικών κομματιών και των νεοεισαχθέντων open-world στοιχείων. Σεναριακά, αυτή η Έξοδος από το μετρό αποτυπώνεται ικανοποιητικά, ώστε να ενταχθούμε στο νέο gameplay περιβάλλον ομαλά. Οι Dark Ones αποτελούν κομμάτι του παρελθόντος και ο Artyom βρίσκεται δύο χρόνια μετά τα συμβάντα του Metro: Last Light στην πεποίθησή του ότι έχει συλλάβει με τον ασύρματό του εκπομπές εκτός του μετρό της Μόσχας, έχοντας την απόδειξη τουτέστιν πως η ραδιενέργεια έχει εξαφανιστεί σε κομμάτια του περιβάλλοντος και οι άνθρωποι ζουν εκτός των υπόγειων καταυλισμών.
Σύντομα, ο Artyom μαζί με τη σύζυγό του -πλέον- Anna, τον πεθερό του, Miller, και άλλα επτά μέλη του The Order (πρώην Spartan Rangers) θα βρεθούν στο τραίνο (το Aurora, όπως αποφασίζουν να το βαφτίσουν), κυνηγημένοι από την παντοδύναμη Hansa που είναι αντίθετη με την οποιαδήποτε επαφή με τον κόσμο εκτός του μετρό. Ο νέος στόχος της ολιγομελούς ομάδας θα είναι η εύρεση των εναπομεινάντων κυβερνητικών δυνάμεων καθώς και μίας εξωτερικής τοποθεσίας κατάλληλης για την εγκατάσταση και επιβίωσή τους πέρα από τα κλειστοφοβικά υπόγεια καταλύματα που ζούσαν επί χρόνια έπειτα από το πυρηνικό ολοκαύτωμα. Αυτή η εναλλαγή από τα κλειστά και γραμμικά περιβάλλοντα των Metro 2033 και Last Light είναι ένα σαφέστατα τολμηρό βήμα για την 4A Games, απαιτώντας μία διαφορετική φιλοσοφία στη δομή των αποστολών και του κόσμου γενικότερα, είτε μιλάμε σε επίπεδο gameplay είτε ως αφηγηματικό μέσο.
Το ταξίδι προς τη γη της Επαγγελίας κρατάει την προσοχή όχι λόγω ανατροπών και αποκαλύψεων (είτε δεν υπάρχουν είτε φαίνονται από μίλια μακριά τη μία, δύο φορές που θα κάνουν την εμφάνισή τους), αλλά γιατί η 4A Games καταφέρνει να αποδώσει μία καλοφτιαγμένη χημεία συναδελφικότητας μεταξύ των μελών του τραίνου και των νέων προσθηκών που θα γίνουν κατά το ταξίδι. Το Aurora αποτελεί την ιδανική, κινητή βάση για το επικίνδυνο ταξίδι, και όλα τα μέλη έχουν τις δικές τους προσωπικότητες ώστε να αποφεύγουν πλήρως τη φιλοσοφία των αναλώσιμων στρατιωτών.
Το πιθανότερο είναι πως έως το τέλος της περιπέτειας θα έχετε μάθει να αναγνωρίζετε όλα τα μέλη του πληρώματος άμεσα, με τα ονόματά τους και τις ιδιοσυγκρασίες τους, και να ενδιαφέρεστε για τη μοίρα τους. Αρκετά δουλεμένη είναι και η αποτύπωση της τρυφερής σχέσης μεταξύ της Anna και του Artyom, με την πρώτη να δείχνει όμορφα την πηγαία ανησυχία της για τις επικίνδυνες εξορμήσεις του συντρόφου της. Από την άλλη, ο Artyom δεν έχει καμία άλλη δυνατότητα να δείξει τη στοργική του πλευρά πέρα από τις ικανότητές του στη… νοηματική.
Ίσως είναι καθαρά υποκειμενική άποψη του γράφοντος, αλλά εν έτει 2019 το μοντέλο του βουβού FPS πρωταγωνιστή δείχνει αρκετά αναχρονιστικό. Πραγματικά, δεν αντιλαμβανόμαστε τι ακριβώς έχει να προσφέρει αυτή η προσέγγιση πέραν από άβολες καταστάσεις, όπου χαρακτήρες ενδέχεται να απευθύνονται σε εμάς, ενίοτε και με ερωτήσεις, με το χαρακτήρα μας απλά να κουνάει εδώ κι εκεί τα χέρια του, παραμένοντας αμίλητος. Πιστεύουμε ότι τελικά αποτελεί απλά ένα αρνητικό στοιχείο στην απόδοση της ιστορίας καθώς δεν καταφέρνει τίποτα περισσότερο από το να αποτυπώνει έναν κενό χαρακτήρα, με την περιπέτεια του οποίου δύσκολα θα ταυτιστεί κανείς, κάτι που μάλλον είναι αντίθετο με αυτό που υποτίθεται ότι στοχεύει.
Τουλάχιστον το γενικότερο ντύσιμο της περιπέτειας είναι φροντισμένο, ώστε να ενδιαφερόμαστε πραγματικά για όλα τα μέλη του Aurora. Οι ερμηνείες κυμαίνονται μεταξύ του ικανοποιητικού και του υποφερτού θα λέγαμε, με τις βαριές ρωσικές προφορές να είναι κάπως πιο “τσιμπημένες” από ό,τι θα έπρεπε, πλησιάζοντας μερικές φορές επικίνδυνα τα όρια της καρικατούρας. Υπάρχει, βέβαια, η επιλογή για ρωσικές φωνές ώστε κάποιος να ακούει την αυθεντική γλώσσα και προφορά.
Το ταξίδι με το Aurora θα φέρει την ομάδα των ηρώων μας σε διάφορες περιοχές της Ρωσίας. Η ποικιλομορφία στα περιβάλλοντα είναι απολύτως ικανοποιητική, ξεκινώντας από τις βαλτώδεις εκτάσεις του ποταμού Βόλγα, για να περάσουμε εν συνεχεία στις αποξηραμένες πεδιάδες της Κασπίας Θάλασσας και συνεχίζοντας το ταξίδι σε άλλες, ποικίλες περιοχές, που καλό θα είναι να ανακαλύψετε μόνοι σας. Η συνολική διαδρομή κλείνει μία γεμάτη εμπειρία, περίπου 20 ωρών, στα πρότυπα του αφηγηματικού σκελετού του The Last of Us, όπου η περιπέτεια εκτεινόταν μεταξύ των τεσσάρων εποχών ενός έτους.
Όπως αντιλαμβάνεστε, κάθε στάση με το Aurora μάς μεταφέρει σε ένα ξεχωριστό open-world περιβάλλον, κάτι που φυσικά αποτελεί το νέο μεγάλο στοιχείο για ένα παιχνίδι Metro. Αυτά τα καινούρια μονοπάτια στο gameplay και τη δομή του παιχνιδιού αποτελούν τελικά και την Αχίλλειο Πτέρνα του Exodus, δείχνοντας πως η 4A Games μπήκε μάλλον στα βαθιά, σε μία σχεδιαστική πτυχή που δεν μπορούσε να αξιοποιήσει επαρκώς, φτάνοντας μάλιστα συχνά στο αντίθετο άκρο, να αξιολογηθεί δηλαδή ως η βασική αρνητική συνιστώσα του παιχνιδιού.
Η εισαγωγή του Exodus, τα πρώτα tutorial βήματα ουσιαστικά, είναι άκρως ενθαρρυντική, οδηγώντας μας σε γνώριμα, γραμμικά, μονοπάτια με δουλεμένη και ασταμάτητη ροή. Όταν έρθει η έξοδος στο πρώτο open-world περιβάλλον του Βόλγα, δεν αργεί να έρθει μία αίσθηση ανησυχίας για την πορεία που παίρνει το παιχνίδι. Αρχικά η εικόνα δεν είναι κακή, καθώς το Exodus συνεχίζει και μας κατευθύνει, μέσω της πρώτης αποστολής που συνοδεύει αυτήν την περιοχή, φέρνοντάς μας μπροστά από μία μεγάλη ομάδα επιζώντων. Οι επιζώντες του Βόλγα αποτελούν τα μέλη θρησκευτικής οργάνωσης, που πιστεύει ότι η χρήση του ηλεκτρικού ρεύματος είναι θανάσιμη αμαρτία, με τους “αμαρτωλούς” να διώκονται φανατικά.
Αποτελεί μία ενδιαφέρουσα πρώτη εικόνα για την post-apocalyptic παράνοια που επικρατεί στη Ρωσία έπειτα από την ολική της καταστροφή (κάτι που εικάζουμε ότι εκτείνεται και στον υπόλοιπο πλανήτη). Μετά από αυτό το σύντομο κομμάτι είμαστε ελεύθεροι να περιφερθούμε όπου θέλουμε στο χάρτη. Η έκταση είναι σχετικά περιορισμένη για τα δεδομένα των σύγχρονων open-word παιχνιδιών, αλλά και πάλι προσφέρει ένα εκτεταμένο περιβάλλον προς εξερεύνηση. Κάπου εδώ, σύντομα αντιλαμβάνεται κανείς ότι το περιβάλλον είναι άδειο και ελαφρώς άψυχο, τουλάχιστον όσον αφορά το χτίσιμο νέων χαρακτήρων αλλά και του lore.
Ναι, το θέαμα συνεχίζει να είναι ελκυστικά αποπνικτικό και να παρουσιάζει απόλυτα πειστικά την ολική παρακμή και καταστροφή που έχει υποστεί ο τόπος. Από την άλλη, όμως, η εξερεύνηση τελικά αναλώνεται αποκλειστικά και μόνο στην εύρεση υλών για crafting (περισσότερα για αυτό παρακάτω) και των λιγοστών, σκόρπιων ημερολογίων που δίνουν μερικές πληροφορίες για τους επιζώντες και τις ιστορίες τους πριν και μετά την πτώση των πυρηνικών κεφαλών. Το πρόβλημα είναι πως απουσιάζουν σχεδόν εξ ολοκλήρου τα side quests οποιουδήποτε τύπου. Σε αυτήν την πρώτη περιοχή του Βόλγα, για παράδειγμα, οι μόνες δύο δευτερεύουσες αποστολές αφορούν στην εύρεση ενός πάνινου αρκούδου για ένα κοριτσάκι, και μίας κιθάρας για έναν φίλο του Artyom. Δηλαδή, δύο κατά γράμμα fetch quests άνευ αξίας τόσο σε όρους gameplay όσο και στο χτίσιμο των χαρακτήρων.
Αυτή η έλλειψη από side quests μαστίζει όλες τις επιμέρους open-world περιοχές και τελικά ζημιώνει τη δημιουργία βάθους σε κάθε περιβάλλον που θα μπορούσαν να δώσουν πνοή στον κόσμο και στις διάφορες αιμοδιψείς ομάδες ανθρώπων που κυριαρχούν. Έτερο αρνητικό στοιχείο τόσο της περιοχής του Βόλγα όσο και κάθε άλλης περιοχής που θα βρεθούμε αποτελεί ο απελπιστικά μικρός αριθμός από κύριες αποστολές, που δεν ξεπερνούν συνήθως τις τέσσερις. Εάν θελήσει κάποιος, δηλαδή, να κινηθεί γραμμικά μεταξύ των κύριων αποστολών προτού προχωρήσει στην επόμενη περιοχή, δεν θα χρειαστεί πάνω από τρεις μπορεί και δύο ώρες, κάτι που με τη σειρά του σημαίνει πως δεν υπάρχει ικανό έδαφος για τη ζύμωση του υπόβαθρου των επιζώντων της εκάστοτε περιοχής και της κατάστασης που επικρατεί εκεί.
Με τις βασικές αποστολές να είναι περιορισμένες και τα side quests να λάμπουν διά της απουσίας τους, σύντομα γίνεται αντιληπτό ότι η περιήγηση στον υπόλοιπο ανοικτό κόσμο έχει την αίσθηση του filler. Χρησιμοποιώντας τα κιάλια μας μπορούμε να εντοπίσουμε διάφορα σημεία ενδιαφέροντος στο χάρτη, που σημειώνονται με ένα ερωτηματικό (αναμνήσεις από τα αμέτρητα του Witcher 3, όπου όμως υπήρχαν και αμέτρητα quests), τα οποία στη συντριπτική πλειοψηφία είτε θα αφορούν ένα καταφύγιο όπου μπορούμε να παραμετροποιήσουμε τα όπλα μας και να αλλάξουμε την ώρα της ημέρας, είτε θα αποτελεί έναν καταυλισμό εχθρικών στρατιωτών (που θα έχουμε την επιλογή να εξοντώσουμε στα πρότυπα των βάσεων των Far Cry) είτε μία φωλιά αιμοδιψών, μεταλλαγμένων όντων.
Ειδικότερα στην περιοχή του Βόλγα, όπου οι συχνές, άβατες, λίμνες κάνουν την εμφάνισή τους, η εξερεύνηση γίνεται ολίγον τι κουραστική καθώς συχνά πρέπει να βρούμε τρόπους να περάσουμε στην απέναντι πλευρά, παρακάμπτοντας την κάθε λίμνη που θα είναι μπροστά μας ή -ο μη γένοιτο- κωπηλατώντας με τα ιδιαίτερα δύστροπα βαρκάκια. Η κατάσταση γίνεται καλύτερη στην περιοχή της Κασπίας, όπου το σκηνικό είναι απόλυτα εμπνευσμένο από Mad Max, κάτι απόλυτα θετικό στα μάτια του γράφοντος, επιτρέποντας μία πιο ελεύθερη περιήγηση. Αν και το survival ύφος της εμπειρίας, όπου κάθε σφαίρα και ύλη διαδραματίζει ουσιαστικό ρόλο στην επιβίωσή μας, αποτελεί το καύσιμο για το ψάξιμο όλων των σημείων ενδιαφέροντος στο χάρτη, το πρόβλημα παραμένει πως η πλειοψηφία αυτών των σημείων δεν παρουσιάζει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον, πρωτίστως από άποψη gameplay.
Ειδικότερα οι φωλιές των τεράτων δεν έχουν κάτι περισσότερο να επιδείξουν πέρα από κύματα μεταλλαγμένων όντων, που εφορμούν κατά πάνω μας από όλες τις πλευρές. Τουλάχιστον οι βάσεις των κακοποιών, που μπορούν να εξοντωθούν και πλήρως με stealth μέθοδο, έχουν ένα μεγαλύτερο ενδιαφέρον στη δομή τους, αν και πάλι δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί πολλάκις στις βάσεις του Far Cry. Σε δεύτερο επίπεδο αυτά τα προαιρετικά σημεία ενδιαφέροντος παρουσιάζουν ελάχιστη ποικιλομορφία σε εικαστικό επίπεδο, κάτι που σημαίνει ότι δύσκολα θα νοιώσετε τη χαρά της ανακάλυψης ενός πραγματικά ενδιαφέροντος και ξεχωριστού χτίσματος ή γεωλογικού σχηματισμού. Δεν λέμε σε καμία περίπτωση ότι δεν υπάρχουν τα ωραία σκηνικά, όπως τα εγκαταλειμμένα και σκουριασμένα κουφάρια πλοίων εν μέσω αμμωδών εκτάσεων, αλλά αυτά είναι στοιχεία που συναντώνται στο σύνολο του περιβάλλοντος εν είδει background σκηνικού. Για να το κάνουμε ίσως λίγο πιο σαφές, το πρόβλημα με το open-world κομμάτι του Exodus είναι από τη μία η απουσία side quests, που θα έδιναν το έναυσμα για έναν πιο ζωντανό κόσμο, και από την άλλη η πλήρης έλλειψη από δευτερεύουσες και αυτόνομες περιοχές που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως εκτενή ή -έστω- μίνι dungeons.
Αλλά ας αφήσουμε κάπου εδώ την ιδιαίτερα αρνητική τροπή που έχει πάρει το review, αδικώντας ένα κατά τα άλλα απόλυτα στιβαρό FPS. Παρά τα προβλήματα της εξερεύνησης, για όλους τους λόγους που αναφέραμε παραπάνω, το open-world στοιχείο συνεχίζει να λειτουργεί άρρηκτα με την survival φύση του. Δεν μιλάμε φυσικά για την ανάγκη του Artyom για τροφή και νερό. Ευτυχώς αυτά τα πλέον παρωχημένα και χιλιοφορεμένα στοιχεία του είδους των survival λείπουν. Αναφερόμαστε στο πάντα πολύτιμο αγαθό των σφαιρών αλλά και των δύο βασικών υλών που δύναται να βρούμε, δηλαδή τα μέταλλα και τις χημικές ουσίες, ώστε να μπορούμε να φτιάξουμε τα medkits, φίλτρα για την αναπνευστική μάσκα και τα διάφορα είδη σφαιρών.
Η έλλειψη πυρομαχικών συνήθως δεν φτάνει σε σημείο να δημιουργήσει έντονο πρόβλημα επιβίωσης σε κάποιον προσεκτικό παίκτη, αλλά δηλώνει πάντα παρούσα ώστε να έχουμε συνεχώς το νου μας για loot. Σημαντικός εμπλουτισμός έχει γίνει και στο crafting, με τον Artyom να μπορεί, πλέον, ανά πάσα στιγμή να αλλάξει ένα σημαντικό αριθμό παραμέτρων κάθε όπλου, όπως κάνες, κοντάκια, διόπτρες κ.ο.κ. με εξαρτήματα που βρίσκει διάσπαρτα στον κόσμο ή στον οπλισμό των εξοντωμένων εχθρών. Όπως και στα προηγούμενα Metro, έτσι κι εδώ μπορούμε να έχουμε μαζί μας έως τρία όπλα και η αλήθεια είναι ότι κάπου εδώ μας δημιούργησε απορία η αναγκαστική κατάληψη της τρίτης θέσης από το pneumatic rifle (ένα αεροβόλο, ουσιαστικά, που εκτοξεύει μεταλλικές σφαίρες). Είναι κάτι που περιορίζει ανεξήγητα τις επιλογές μας, αναγκάζοντάς μας να αφήσουμε πίσω είτε το sniper είτε το shotgun (εικάζουμε ότι κανείς δεν θα θέλει να παρατήσει το πολυβόλο), μεταξύ άλλων όπλων που θα βρούμε στην πορεία.
Από την άλλη πλευρά, μία από τις σημαντικότερες βελτιώσεις που έχει δεχθεί το Exodus είναι στην αίσθηση των όπλων, ένα μελανό στοιχείο του 2033 που είχε διορθωθεί αισθητά στο Last Light αλλά και πάλι έμενε ελαφρώς πίσω από τον ανταγωνισμό. Τα ηχητικά εφέ και η ανάκρουση του κάθε όπλου αποδίδουν άψογα την ισχύ του οπλισμού και τα animations των εχθρών μεταφέρουν απολύτως πειστικά την ορμή των σφαιρών που τους πετυχαίνουν. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και σε σημεία που είχαμε αφθονία πυρομαχικών, αποφεύγαμε και πάλι να πυροβολήσουμε κατά ριπάς, προτιμώντας βολή κατά βολή, αναγνωρίζοντας την πλήρη ισχύ που είχε η κάθε σφαίρα στην αναχαίτιση της εφόδου των περισσότερων μεταλλαγμένων όντων και ανθρώπων.
Η A.I., με τη σειρά της, εκπληρώνει ικανοποιητικά το στόχο της. Οι αντίπαλοι άνθρωποι συνεργάζονται πειστικά, φωνάζοντας συνεχώς εντολές μεταξύ τους και κινούμενοι με αρκετή αληθοφάνεια, δίχως να ξέρουν πάντοτε ως διά μαγείας την τοποθεσία μας σε περίπτωση που έχουμε χαθεί από το πεδίο όρασής τους. Τα κάθε λογής τέρατα, από την άλλη πλευρά, έχουν συνήθως την “εντολή” να τρέχουν κατά πάνω μας, παρουσιάζοντας ωστόσο μία ικανοποιητική ποικιλία στα λεπτομερή animations τους, ενώ σε όλη τη διάρκεια της εμπειρίας μας δεν παρατηρήσαμε οποιοδήποτε bug, όπως το να μπερδεύονται στο περιβάλλον. Γενικά, η συμπεριφορά οποιουδήποτε τύπου εχθρού είναι δουλεμένη ώστε να αποτελεί αληθοφανή απειλή. Αναμφίβολα οι φαν των Metro αλλά και των action FPS θα μείνουν απόλυτα ικανοποιημένοι από το απολαυστικό shooting κομμάτι του Exodus. Όπως αναφέραμε και παραπάνω και ως είθισται για τα Metro, υπάρχει και η δυνατότητα για stealth όταν έρθουμε απέναντι από ανθρώπους. Το stealth είναι αρκετά απαιτητικό, με τη νυχτερινή επιδρομή να αποτελεί μονόδρομο για αυτήν την προσέγγιση.
Αν και δεν θα πρέπει να περιμένετε εκπλήξεις και κάτι που δεν έχετε ξαναδεί στην εφαρμογή του stealth σε άλλα FPS, δεν παύει να εκπληρώνει το σκοπό του για όποιον επιθυμεί να προβεί στην αθόρυβη εκκαθάριση, επιβραβεύοντας την υπομονή και τη σωστή επόπτευση του χώρου. Θα πρέπει να περιμένετε βέβαια ότι οι εχθροί είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι στην ικανότητά τους να σας αντιλαμβάνονται όταν βρεθείτε σε οποιαδήποτε πηγή φωτός, κάτι που φυσικά δεν είναι αρνητικό. Η απότομη εναλλαγή από stealth σε ανταλλαγή πυροβολισμών μπορεί να φέρει έναν αρχικό αναστεναγμό απογοήτευσης, όμως το απολαυστικό τράβηγμα της σκανδάλης αποζημιώνει.
Θα πρέπει να σημειώσουμε εδώ ότι αν και το open-world στοιχείο γενικά πάσχει, από την άλλη οι κεντρικές αποστολές είναι προσεγμένες, τοποθετώντας μας σε καλοδεχούμενα γραμμικά μονοπάτια, εκεί δηλαδή που έχει αποκτήσει πολύτιμη εμπειρία η 4A Games. Σε αυτές τις περιπτώσεις βρισκόμαστε συνήθως σε κλειστοφοβικούς και σκοτεινούς χώρους, με έντονο το στοιχείο της συνεχούς απειλής σε κάθε γωνιά. Τα περιβάλλοντα των κεντρικών αποστολών είναι γεμάτα με κάθε λογής λεπτομέρειες, όπως ακριβώς θα περίμενε όποιος έχει επισκεφθεί τους πανέμορφα ρημαγμένους σταθμούς των μετρό στα προηγούμενα δύο κεφάλαια. Επιπλέον, τα διάφορα set-pieces έρχονται με σωστό ρυθμό, δίχως να το παρακάνουν, αλλά, αντιθέτως, φέρνοντας τις κατάλληλες κορυφώσεις στις περισσότερες βασικές αποστολές.
Να αναφέρουμε ότι παρόλο που ο Artyom είναι πρακτικά “μουγγός”, ταυτόχρονα είναι ιδιαίτερα εκφραστικός στα animations του. Για άλλη μία φορά η 4A Games έχει δώσει τη δέουσα προσοχή στην αλληλεπίδραση του Artyom με το περιβάλλον και στο πλήθος των animations που εκτελεί μέσω της προοπτικής πρώτου προσώπου, ώστε να αποδίδει μία απόλυτα αληθοφανή οντότητα στο χώρο. Κάθε ενέργεια που εκτελεί είναι προσεγμένη, από το άνοιγμα των πορτών και το γέμισμα των όπλων μέχρι τις ποικίλες in-game cutscenes, που ενεργοποιούνται ομαλότατα σε προκαθορισμένα σημεία του παιχνιδιού δίχως ποτέ να αλλάζουν την προοπτική από τα μάτια του Artyom.
Φυσικά, σε οπτικό επίπεδο δεν θα πρέπει να περιμένετε τίποτα λιγότερο από ένα πανέμορφο αποτέλεσμα, τόσο στους ανοιχτούς όσο και στους κλειστούς χώρους. Η ιδιόκτητη 4A Engine δείχνει για άλλη μία φορά τα δόντια της, επανερχόμενη σαφέστατα βελτιωμένη από τους προηγούμενους τίτλους, οι οποίοι βέβαια παραμένουν αγέραστοι ακόμα και σήμερα. Για άλλη μία φορά έχει δοθεί προσοχή στην ποικιλία από ξεχωριστά assets, ώστε να αποφεύγεται παντελώς η αίσθηση του copy-paste από χώρο σε χώρο, με τα εσωτερικά περιβάλλοντα ιδίως να χαρακτηρίζονται από τον πυκνό σχεδιασμό τους. Αν και το περιβάλλον του Βόλγα δεν είχε να μας πει τίποτα ιδιαίτερο, και αργότερα ίσως συναντήσετε ορισμένα κοινότυπα σημεία, η αλήθεια είναι πως υπάρχει μία άκρως σεβαστή ποικιλία από εκ διαμέτρου διαφορετικά περιβάλλοντα και καιρικά φαινόμενα, αλλάζοντας ευχάριστα και συχνά το τοπίο, φέρνοντας και διάφορες εκπλήξεις κατά διαστήματα. Όσον αφορά την εμπειρία μας, η ενασχόλησή μας έγινε στον υπολογιστή με μία GTX 1070, 16GB RAM και επεξεργαστή i7-7700, όπου το Exodus έτρεξε απροβλημάτιστα στις high ρυθμίσεις, σε ανάλυση 1440p και ακατέβατα τα 60 fps.
Ελπίζουμε το review να έκλεισε όντως με έναν πιο θετικό τόνο σε σχέση με την κάπως δυσοίωνη εισαγωγή (κατά τα πρότυπα της ατμόσφαιρας των Metro…) γιατί η αλήθεια είναι ότι, παρά τις διάφορες ενστάσεις μας για τις σχεδιαστικές επιλογές της 4A Games, το Exodus δεν παύει να αποτελεί μία απολαυστική εμπειρία στο μεγαλύτερο μέρος της για τους φαν της σειράς και του είδους. Η αλήθεια είναι, βέβαια, πως για να ευχαριστηθούμε την εμπειρία χρειάστηκε να κατεβάσουμε λίγο τις αρχικές μας προσδοκίες, κάτι που συμβουλεύουμε και εσάς να πράξετε, αποδεχόμενοι ότι το Exodus δεν είναι αυτό το FPS που θα πάει το είδος αλλά και τη σειρά ένα βήμα μπροστά.
Έπειτα από την εικοσάωρη ενασχόλησή μας (εξερευνώντας σε μεγάλο βαθμό την κάθε περιοχή, βρίσκοντας την πλειοψηφία των collectibles και παίζοντας στο hardcore) δεν είμαστε απολύτως σίγουροι αν η πορεία στα open-world μονοπάτια ήταν η σωστή για το franchise. Η περιήγηση δεν παύει από την αρχή ως το τέλος να έχει την αίσθηση του filler σε έναν χώρο που δείχνει κάπως άψυχος. Αναρωτιόμαστε πόσο πιο συμπαγής και με καλύτερη ροή θα ήταν η εμπειρία αν οι πόροι που δόθηκαν σε αυτόν τον τομέα είχαν αξιοποιηθεί σε δουλεμένα γραμμικά μονοπάτια και ας έκοβαν τη διάρκεια κατά έξι ώρες. Από την άλλη πλευρά, ίσως η 4A Games να απέκτησε σημαντικά μαθήματα και τεχνογνωσία πίσω από αυτό το εγχείρημα, που είναι πιθανό να αξιοποιηθούν ώστε το επόμενο Metro να καταφέρει πραγματικά να μας τοποθετήσει σε έναν ζωντανό κόσμο, με ποικιλία φροντισμένων φίλιων και εχθρικών χαρακτήρων που θα δίνουν πνοή και ουσία στο ανοιχτό περιβάλλον.
Εντούτοις, ως έχει, το Exodus παραμένει μία ποιοτική FPS εμπειρία, με την ιδιαίτερη εικαστική σφραγίδα που φαίνεται να μπορεί να φέρουν αποκλειστικά τα στούντιο της Ανατολικής Ευρώπης, αποτυπώνοντας ένα ελκυστικά ζοφερό, “βρώμικο” και ρημαγμένο περιβάλλον δίχως ίχνος αποστειρωμένης εικόνας. Ελπίζαμε σε μία πραγματική εξέλιξη του franchise, παρόλα αυτά, και παρά τα κάποια στραβοπατήματα, και πάλι δηλώνουμε ικανοποιημένοι από μία single player FPS εμπειρία, σαφέστατα με πολλά βελτιωμένα σημεία, που σπανίζει πλέον από το χώρο των βιντεοπαιχνιδιών -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.
Εδώ θα είμαστε και ελπίζουμε το ίδιο και η 4A Games, ώστε στο επόμενο κεφάλαιο να δούμε την ουσιαστική βελτίωση της ποιοτικής δουλειάς τη στο open-world κομμάτι (εάν και εφόσον επιμείνουν σε αυτό) όπως είδαμε ανάλογα σημαντική βελτίωση μεταξύ του ήδη αξιολογότατου 2033 και εξαιρετικού Last Light.
Το review βασίστηκε στην έκδοση του παιχνιδιού για PC.
