Brave New World.
Ήταν κάπου στο μακρινό πλέον 2013, όταν ο CyberCommando Rex “Power” Colt αντίκρισε τον BADASS του (Battle Armored Dragon Assault Strike System) στην προσπάθειά του να αποτρέψει άλλον ένα πυρηνικό όλεθρο από τους πυραύλους του Colonel Sloan. Το εμβληματικό “War” τραγούδι από το Rocky 4 ξεκίνησε να παίζει (για όσους θυμούνται την ιστορική σκηνή με την αέναη ανταλλαγή μπουκέτων μεταξύ Ivan “I must break you” Drago και Rocky Balboa), ο Rex ανέβηκε στην πλάτη του δεινόσαυρου και ξεκίνησε να σπέρνει τον πανικό με το TERROR 4000 Cannon, τυφλωμένος από φλόγες, εκρήξεις, ιδρώτα και έντονα νέον φώτα, καθώς το “όχημά” του αναφωνούσε “I SHOOT LASERS OUT OF MY FUCKING EYES”.
Λίγο πριν χάσουμε τις αισθήσεις μας από τα υπερβολικά επίπεδα τεστοστερόνης στο οργανισμό μας, συνειδητοποιήσαμε τις δυνατότητες που ανοίγονταν για το Far Cry Franchise από εδώ και πέρα. Γιατί μπορεί το Far Cry 2 να παραμένει μοναδικό στις καρδιές μας, αλλά η φόρμουλα του FPS gameplay έδεσε πραγματικά με το Far Cry 3. Και δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα μέχρι σήμερα εδώ που τα λέμε – αλλά χρειαζόταν πραγματικά να αλλάξει; Η σειρά έχει εδώ και χρόνια ίσως το πιο καλοκουρδισμένο και άμεσο First Person gameplay, μια πλατφόρμα επάνω στην οποία μπορούν να χτιστούν πολύ δυνατές εμπειρίες και μοναδικές στιγμές. Με το φινάλε του Far Cry 5 και την ανακοίνωση του New Dawn, δόθηκε η εντύπωση ότι η Ubisoft απελευθερώνεται επιτέλους δημιουργικά, και τολμά κάτι πολύ διαφορετικό, ειδικά με τα trailer στο αποκαλυψιακό περιβάλλον, με ένα ύφος που θύμιζε Mad Max.
Αλλά πρώτα από όλα, το πιο σημαντικό ερώτημα: Τι είναι το Far Cry: New Dawn; Είναι Expansion; Και ναι και όχι. Είναι sequel; Και ναι και όχι. Είναι spin-off; Και ναι και όχι. Μπερδευτήκατε; Εμείς να δείτε. Ας τα πάρουμε από την αρχή (ακολουθούν στοιχεία που θα μπορούσαν να θεωρηθούν spoilers). Στο φινάλε του Far Cry 5, η Προφητεία του αιρετικού Joseph Seed βγαίνει αληθινή, καθώς ο κόσμος τελειώνει με πυρηνική καταστροφή, την οποία ο ίδιος προκάλεσε για να καθαρίσει τις αμαρτίες των ανθρώπων. Το New Dawn μάς ξεκινά 17 χρόνια αργότερα, όταν η φύση έχει επανέλθει και έχει ανακαταλάβει την περιοχή που γνωρίσαμε στο Far Cry 5.
Κάποιοι άνθρωποι επιβίωσαν σε bunkers, άλλοι δεν γνώρισαν τον κόσμο πριν την Κατάρρευση, και άλλοι ήδη έχουν φτιάξει τις πρώτες δομές, με μια από αυτές να είναι η New Eden. Αυτομάτως καταλαβαίνει κανείς ότι ουσιαστικά πρόκειται για μια συνέχεια του Far Cry 5, τόσο σεναριακά όσο και παικτικά. Αρχικά φτιάχνουμε το δικό μας Avatar, το οποίο μπορεί να είναι άντρας ή γυναίκα, και όπως και στο προηγούμενο παιχνίδι, είναι αμίλητο και δεν φαίνεται οπτικά παρά σε πολύ συγκεκριμένα σημεία (π.χ. όταν καταλαμβάνουμε ένα outpost). Ο παίκτης μπαίνει στις μπότες του Captain, ο οποίος είναι ο υπαρχηγός δίπλα στον Thomas Rush, τον αρχηγό μιας ομάδας η οποία ταξιδεύει και βοηθά τοπικές κοινότητες να ορθοποδήσουν σε όλη την περιοχή.
Φτάνοντας στην Hope County όμως, δέχονται επίθεση από τη συμμορία των Highwaymen, των κεντρικών εχθρών, οι οποίοι με τη βία κυριαρχούν, εκμεταλλεύονται την απόλυτη ελευθερία και έλλειψη νόμων του νέου αυτού κόσμου και… γενικά είναι κακοί ρε παιδί μου. Πόσο κακοί; Κάνουν γκράφιτι παντού, ακούν «βρώμικες», αλήτικες μουσικές, κυκλοφορούν με πειραγμένα αυτοκίνητα και μηχανάκια, και είναι μονίμως έτοιμοι για ξύλο. Τελικά η Αποκάλυψη θυμίζει ελληνική επαρχία ή μας φαίνεται; Αρχηγοί είναι οι Twins, οι δίδυμες αδελφές που διοικούν τη συμμορία, αποτελούν τους νέους κεντρικούς εχθρούς, και γενικά γουστάρουν να κάνουν χαμούλη. Αυτό που παρατηρούμε είναι ότι η συνταγή του κεντρικού κακού της σειράς έχει αρχίζει να κουράζει, και απλά κάθε φορά περιμένουμε να δούμε πόσο… τρελιάρης θα είναι ο επόμενος κακός του sequel.
Θυμάστε μια εποχή που τα κοντινά πλάνα των Far Cry όπου ένας σαλταρισμένος κακός αραδιάζει στα μούτρα του παίκτη παρανοϊκές ατάκες, αλλά ήταν παράλληλα ατμοσφαιρικό και ελαφρώς υποβλητικό; Έ, να είμαστε καλά να τις θυμόμαστε, γιατί το New Dawn μάς κάνει να νομίζουμε ότι είμαστε στον οφθαλμίατρο, με κάθε τρίτο cutscene να μας πιάνει κάποιος και να μας κοιτάει ή/ και μιλάει έντονα από άβολα κοντινή απόσταση. Αν ήταν VR, σχεδόν θα νιώθαμε τα σάλια. Η Ubisoft προφανώς νομίζει πως αυτή η ξεπερασμένη τεχνική συνεχίζει να λειτουργεί και να εντυπωσιάζει όπως τότε με τον Vaas του Far Cry 3, και συνεχίζει να κάνει συνεχώς το ίδιο πράγμα σε κάθε ευκαιρία. Have we ever told you the definition of insanity, Ubisoft?
Παράλληλα, το μεγαλύτερο ενδιαφέρον του σεναρίου έχει να κάνει με τις συνδέσεις με το προηγούμενο παιχνίδι, και συγκεκριμένα το τι απέγινε ο Joseph Seed και η ουτοπία του. Κι αυτό διότι σε γενικές γραμμές έχουμε να κάνουμε με ενοχλητική γραφή και μέτριους διαλόγους, που σε μεγάλο βαθμό δίνουν ένα νερόβραστο αποτέλεσμα. Μέτρια voice-overs και περιέργως facial expressions, και ταυτόχρονα πλήρης αδιαφορία για τους πραγματικούς πρωταγωνιστές και τους αντιπάλους τους. Οι Survivors που μένουν στο χωριό μας, το Prosperity, και οι αντίπαλοί τους, οι Highwaymen, είναι στο επίκεντρο, αλλά η μεταξύ τους ιστορία δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο, ενώ έχουν και τους πιο φτωχούς διαλόγους και χαρακτήρες.
Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον υπάρχει για αυτούς που έπαιξαν την ιστορία του προηγούμενου παιχνιδιού, ώστε να δουν τι συνέβη και πώς συνεχίστηκε και τελειώνει η ιστορία. Από αυτή την άποψη, το New Dawn έχει να προσφέρει ορισμένες πολύ καλές στιγμές και είναι το μόνο σημείο με πραγματικό νόημα. Ας πούμε απλά ότι χαρακτήρες όπως ο Rook του Far Cry 5 ζουν, και έχουν μάλιστα πολύ ενδιαφέρουσα εξέλιξη. Κάτι πάει να γίνει επίσης σε ύφος Mad Max αλλά δεν ολοκληρώνεται ποτέ, λόγω έλλειψης ρίσκων, ενώ η χρήση των οχημάτων που τόσο διαφημίστηκε στα trailers, διαφοροποιείται ελάχιστα από τα προηγούμενα παιχνίδια. Μάλιστα, στη μια αποστολή που προσπαθεί να κάνει κάτι διαφορετικό -στις 20 ώρες που μας πήρε κάνοντας πολλά πράγματα και side missions- το κάνει τόσο ελεγχόμενα και αδιάφορα, που μιλάμε για πλήρη αποτυχία.
Ο μετα-αποκαλυψιακός κόσμος είναι μια καλή ιδέα με πολλές δυνατότητες, αλλά με άοσμη, σχεδόν ουδέτερη υλοποίηση χωρίς φαντασία. Δεν δημιουργείται σε κανένα σημείο η ατμόσφαιρα που πιθανότατα ήθελαν οι δημιουργοί, ενώ η εξερεύνηση είναι εντελώς ανέμπνευστη. Όσοι φοβόσασταν ότι θα θυμίζει Fallout ηρεμήστε, διότι είναι εντελώς επιφανειακή η εξερεύνηση του setting αυτού, όπου απλά οι δρόμοι και τα κτήρια έχουν γεμίσει με φυτά. Ωστόσο, υπάρχουν κάποια πολύ όμορφα σκηνικά, τα οποία εντυπωσιάζουν σε συνδυασμό με τα υπέροχα γραφικά και τον άρτιο τεχνικό τομέα. Ασύλληπτα volumetric effects και φωτισμοί «τρέχουν» πολύ όμορφα στο PS4 Pro που δοκιμάσαμε το παιχνίδι και σώζουν ένα κατά τα άλλα αδιάφορο κόσμο, και γενικότερα πρέπει να το πούμε ξανά ότι τεχνικά το παιχνίδι είναι ένα κτήνος, και κυρίως, με σχεδόν μηδενικά bugs και glitches.
Αυτό που έχει αλλάξει με το New Dawn είναι κυρίως είναι το Sandbox κομμάτι του παιχνιδιού, με την προσθήκη ελαφριών RPG στοιχείων. Ο παίκτης έχει σαν βάση την Prosperity, η οποία έχει Facilities μέσα από τα οποία περνάει όλη η εξέλιξη και ο εξοπλισμός του παίκτη. Το κάθε Facility έχει τρία επίπεδα, και αναβαθμίζεται με Ethanol, το οποίο είναι το κύριο νόμισμα πλέον. Κάθε νέο επίπεδο Facility δίνει τη δυνατότητα στον παίκτη να φτιάξει τον εξοπλισμό του αντίστοιχου Rank (θα εξηγήσουμε παρακάτω). Ακόμη, υπάρχουν crafting materials με τα οποία ο παίκτης φτιάχνει τον εξοπλισμό του, και τα οποία παίρνει από εχθρούς, αποστολές και βρίσκει στο περιβάλλον. Η Αιθανόλη από την άλλη βρίσκεται στα κλασικά Outposts, τα οποία αυτή τη φορά μπορούμε, αφού απελευθερώσουμε, να κάνουμε Scavenge παίρνοντας λίγη ακόμη Αιθανόλη αλλά αφήνοντας τους Highwaymen να τα ανακαταλάβουν. Έτσι, ανεβαίνει η δυσκολία για την επόμενη φορά που θα προσπαθήσουμε να τους επιτεθούμε, αλλά ανεβαίνουν και τα resources που θα αποκτήσουμε αν πετύχουμε.
Μια πολύ ενδιαφέρουσα προσθήκη είναι τα Expeditions, ειδικές αποστολές σε ξεχωριστές περιοχές με τις δικές τους θεματολογίες. Εκεί ο παίκτης επισκέπτεται τοποθεσίες όπως γέφυρες στην έρημο, την φυλακή Αλκατράζ, πυρηνικά εργοστάσια, πεσμένους δορυφόρους κ.λπ., στις οποίες αναδεικνύεται με τον καλύτερο τρόπο το gameplay. Κάθε φορά που κάνει μια αποστολή ο παίκτης, ανεβαίνει η δυσκολία της και αλλάζουν κάποιες συνθήκες της αποστολής ώστε να είναι διαφορετική η εμπειρία. Το κακό είναι ότι άπαξ και πάρουμε το πακέτο, η Stealth προσέγγιση φεύγει από το παράθυρο καθώς οι εχθροί ειδοποιούνται αυτομάτως μέσω GPS και πέφτει έντονο -και απολαυστικό βέβαια – πιστολίδι μέχρι να μας διασώσει το ελικόπτερο.
Και φτάνουμε λοιπόν στα Ranks, τα γνωστά πλέον χρωματάκια/ Rarities. Αποτελούν τα διαχωριστικά του κόσμου, έτσι όπως τα αντιλαμβάνεται η Ubisoft, και η γενικότερη βιομηχανία πλέον. Θυμάστε τότε στο Assassin’s Creed, που σαν αφελείς παίκτες νομίζατε ότι μια μαχαιριά βαθιά στο λαρύγγι ενός τύπου που κοιμάται θα έπρεπε να τον σκοτώσει; Ε, λοιπόν, λογαριάζατε χωρίς τον ξενοδόχο γιατί αυτό ο τύπος ήταν ΜΩΒ ενώ το όπλο σας ήταν ΜΠΛΕ! Ωραία αίσθηση ε; Έτσι κι εδώ, αν σκάσει ο Exotic… εεε εννοούμε Χρυσός τύπος ενώ έχετε μόνο Γκρί και Μπλέ όπλα, την κάτσατε. Τι; Γιατί δεν κάνει ούτε γρατσουνιά μια Γκρί ρουκέτα στα μούτρα του ρωτάτε; Γιατί είναι ΓΚΡΙ λέμε! Πέρα από την πλάκα με τα χρώματα, οφείλουμε πάντως να παραδεχθούμε πως τα Ranks βοηθούν στην αίσθηση κλιμάκωσης της δυσκολίας – που έλειπε από τα προηγούμενα παιχνίδια – και ταιριάζουν απόλυτα στην ελαφρώς νέα προσέγγιση του sandbox στοιχείου, ενώ είναι ο μόνος τρόπος που έχει βρει μέχρι στιγμής η βιομηχανία να αντιμετωπίζει αυτό το φαινόμενο. Συνεχίζουμε φυσικά να πιστεύουμε ότι τα νουμεράκια και τα health bars είναι ετερόκλητα και αφαιρούν από την αμεσότητα και την αίσθηση του gunplay.
Αυτό ωστόσο που αναπόφευκτα φέρνει μαζί του το σύστημα των Ranks (ή rarities ή χρωμάτων τελοσπάντων), είναι και το όλο γνωστό «κατάστημα». Μπαίνουμε σε μυστήριες σπηλιές και σκουριασμένα bunkers, έτοιμοι να ανακαλύψουμε τα μυστικά και τις απίθανες ιστορίες που σίγουρα θα κρατούσαν, και ανακαλύπτουμε… Far Cry Credits! Έχουμε λοιπόν Prestige όπλα, cool εξοπλισμούς με χρώματα και στολές και φυσικά Far Cry Credits, με τα οποία αποκτούμε όλα τα παραπάνω. Θα παραδεχθούμε πάντως ότι το σετ εξοπλισμού με θεματολογία “Blood Dragon” μάς έκλεινε το ρομποτικό του μάτι. Κυρίως όμως, με Far Cry Credits και επομένως πραγματικά χρήματα μπορούμε να παρακάμψουμε και το ίδιο το σύστημα του παιχνιδιού, και να αγοράσουμε αμέσως τον καλύτερο εξοπλισμό και τα απαραίτητα materials. Και φυσικά, όσα περισσότερα αγοράσουμε μαζί, τόσο μεγαλύτερη έκπτωση θα έχουμε στις αγορές μας! Aaahhh, capitalism. Capitalism never changes.
Από την άλλη, έχουμε να κάνουμε με τον ορισμό του smooth gameplay, για το οποίο δεν υπάρχουν πολλά καινούρια να γράψουμε. Αν ξέρει κανείς εμφανείς τρόπους να βελτιωθεί αισθητά το gunplay του Far Cry να μας το πει, αλλιώς να σωπάσει για πάντα. Φέτος το gameplay εμπλουτίζεται με τα Eden Abilities που αποκτά ο παίκτης από τους κατοίκους της New Eden, τα οποία λειτουργούν αναζωογονητικά, δίνοντας τη δυνατότητα για μεγάλα άλματα, ειδικές ικανότητες όπως να γινόμαστε σχεδόν αόρατοι σε ανθρώπους, και άλλα. Επίσης, κάποια στιγμή πρέπει να κάνουμε ένα εκτενές αφιέρωμα στο πόσο απολαυστικό είναι γενικότερα το Stealth, και ειδικότερα το τόξο στα Far Cry. Δεν φανταζόμαστε κάποια στιγμή σύντομα που θα καταντήσει κουραστικό το να διεισδύουμε αθόρυβα σε εχθρικές βάσεις, καθαρίζοντας τους πάντες με το πιστό μας τόξο. Και λέμε αυτά, τη στιγμή που έχουμε να κάνουμε με ένα άκρως διασκεδαστικό gunplay που άνετα σήκωνε το παιχνίδι και χωρίς να υπάρχει stealth.
Η Α.Ι σε γενικές γραμμές δεν έχει αλλάξει, αν και οι σύμμαχοι συχνά μπερδεύονται και αργούν να ακολουθήσουν. Ωστόσο, είναι προτιμότερο αν κάποιος μπορεί, να παίξει το παιχνίδι σε co-op με κάποιο φίλο, όπως και στο προηγούμενο παιχνίδι. Κάτι που καταντά τουλάχιστον εκνευριστικό όμως, είναι οι ασταμάτητοι αντιπερισπασμοί σε οποιοδήποτε σημείο του χάρτη, σε οποιαδήποτε στιγμή, καθιστώντας αδύνατη τη συγκέντρωση σε ένα task. Άπειρα εχθρικά οχήματα πέφτουν επάνω μας στις πιο άκυρες στιγμές, firefights γίνονται παντού και πυροβολισμοί ακούγονται στο βάθος χωρίς να καταλαβαίνουμε ποτέ από που έρχονται, ζώα επιτίθενται στους πάντες. Και φυσικά, ο τύπος με το κίτρινο πουκάμισο, ο απόλυτος Survivor, ο Bear Grylls του New Dawn που εμφανίζεται χαλαρός στα πιο άκυρα σημεία στη μέση του πουθενά να κόβει βόλτες, συμπτωματικά πάντα, έτοιμος να μας δώσει το επόμενο side quest. Τώρα που το ξανασκεφτόμαστε, ίσως να θυμίζει λίγο Fallout: “Another Settlement needs our help!”.
Συμπερασματικά, το Far Cry New Dawn πράγματι κρατάει όλα τα καλά που προϋπήρχαν, βάζει κάποιες δικές του πινελιές αλλά δεν εκμεταλλεύεται πλήρως την ευκαιρία για νέα αρχή. H Ubisoft φάνηκε να πιάνει την ιδέα των πειραματισμών με τα DLC του Far Cry 5, αλλά αυτό δεν συνεχίστηκε σε μεγάλη κλίμακα στο νέο Far Cry. Δεδομένου ότι το παρόν παιχνίδι είναι κάτι ανάμεσα σε expansion και spin-off, και δεδομένου του setting του, θεωρούμε ότι θα μπορούσαν να γίνουν πολύ περισσότερα πράγματα.
Το New Dawn θα μπορούσε να αγκαλιάσει την τρέλα, να αποδεχθεί πλήρως ότι είναι ένα spin-off και ότι δεν είναι κακό να δοκιμάσει νέα πράγματα και να ρισκάρει. Αντιθέτως, υπάρχουν αναλαμπές εδώ κι εκεί, αλλά μην μπερδεύεστε, έχουμε ένα ακόμη Ubisoft sandbox – το οποίο για πολλούς δεν είναι απαραίτητα κακό. Βελτιωμένο και καλογυαλισμένο μεν, γνωστό και χιλιοειπωμένο δε. Περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο, το New Dawn αποτελεί άλλη μια καλή αφορμή να απολαύσουμε ξανά το γνωστό Far Cry gameplay, σε νέα, ραδιενεργή θεματολογία. Το οποίο θα είναι πάντα το ίδιο εθιστικό, αλλά δεν πρόκειται να αλλάξει και πολλά για όσους δεν συγκινούνταν μέχρι τώρα. Οι υπόλοιποι, λογικά, ήδη ετοιμάζουν τη φαρέτρα τους.
To review βασίστηκε στην έκδοση του παιχνιδιού για το PS4.
