Σαν να ξεθάψαμε ένα ξεχασμένο Super Probotector.
Η ολιγομελέστατη JoyMasher φαίνεται για τα καλά κατασταλαγμένη στο ύφος και το είδος των παιχνιδιών που θέλει να αναπτύσσει. Τόσο το Oniken όσο και το Odallus μάς μετέφεραν σε μία 8-16 μπιτ αισθητική, με γραμμικά επίπεδα γεμάτα δράση και platforming, μέσα από ένα ελκυστικά ρετρό σχεδιασμό. Δίχως να στοχεύουν σε διθυράμβους, αν μη τι άλλο, τα παιχνίδια τους φαινόταν ότι αποτελούσαν προϊόν από μεράκι, που έδειχνε ως ένα καλοκουρδισμένο “χομπίστικο” πόνημα. Το Blazing Chrome βαδίζει σε παρόμοια μονοπάτια, σε ένα μελλοντικό σκηνικό και με σαφέστατα πιο έντονα αποτυπωμένη τη βασική πηγή έμπνευσής του.
Δεν χρειάζονται παρά μερικά λεπτά για να διαπιστώσει κανείς ότι η σειρά παιχνιδιών Contra, και δη τα Contra III: The Alien Wars και Contra: Hard Corps, αποτέλεσαν τη φόρμα επάνω στην οποία βασίστηκε το Blazing Chrome. Πραγματικά, η περιγραφή θα μπορούσε κάλλιστα να σταματήσει εδώ για κάποιον που έχει ασχοληθεί με αυτούς τους τίτλους καθώς η νέα δημιουργία της JoyMasher δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από τον πνευματικό διάδοχό τους, ιδιαίτερα πιστό, σε τεχνοτροπία και gameplay.
Τα έξι –συνολικά- επίπεδα μάς μεταφέρουν σε μία σεβαστή ποικιλία τοποθεσιών, με έναν καλό ρυθμό εναλλαγής μεταξύ platforming κομματιών και mini bosses, καταλήγοντας φυσικά στο εκάστοτε τελικό boss. Μάχες σε κινούμενα τραίνα, σε εργοστασιακά περιβάλλοντα, οδήγηση hoverbikes, υπέρογκα mechs, μπόνους αλλαγή στην προοπτική και λοιπά στοιχεία ωθούν συνεχώς σε καλοφτιαγμένες action καταστάσεις.
Οι ομοιότητες με τα παλιότερα Contra, όμως, δυστυχώς επεκτείνονται και στη διάρκεια, με την καταιγιστική δράση να τελειώνει όταν έχουμε ζεσταθεί για τα καλά, καθώς σε περίπου μία ώρα θα βλέπετε ήδη τους τίτλους τέλους. Όσο κι αν θέλει να δικαιολογήσει κάποιος τη μικρή διάρκεια ως προϊόν της indie φύσης του (έχουμε δει πολύ μεγαλύτερα παιχνίδια σε αυτό το ύφος) ή ως πιστότητα στην ανάλογη διάρκεια των Contra (δεν θα έπρεπε να είναι δικαιολογία) η ουσία είναι ότι στο τέλος το Blazing Chrome μας αφήνει με την όρεξη.
Εντούτοις, ως έχει, παραμένει μία διασκεδαστικότατη εμπειρία για τους λάτρεις του είδους και τους νοσταλγούς της δεκαεξάμπιτης εποχής. Ο χειρισμός στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, επιτρέποντάς μας να ακονίζουμε τα αντανακλαστικά μας ώστε σταδιακά να είμαστε σε μεγαλύτερη ετοιμότητα για την αποφυγή των αντίπαλων επιθέσεων. Η εμφάνιση των εχθρών, η ταχύτητα της κίνησης και των επιθέσεών τους βρίσκεται στο κατάλληλο επίπεδο ώστε οι αποφυγές να βασίζονται περισσότερο στα γρήγορα αντανακλαστικά παρά στην κουραστική απομνημόνευση του κάθε επιπέδου προκειμένου εκ των προτέρων να “αναγκαζόμαστε” να γνωρίζουμε πως θα πρέπει να κινηθούμε.
Στο normal επίπεδο δυσκολίας οι πέντε ζωές είναι αρκετές ώστε με 3-4 προσπάθειες να ξεπεραστεί κάποιο δύσκολο κομμάτι ή να εξοντώσουμε το εκάστοτε απαιτητικό boss ενώ βοηθάει αρκετά και η ύπαρξη σχετικά συχνών checkpoints. Φυσικά, για όσους αποζητούν μία πιο πιστή εμπειρία στο παρελθόν, υπάρχει και hardcore δυσκολία (ξεκλειδώνεται αφού ολοκληρώσετε το normal) όπου πλέον οι ζωές μειώνονται σε τρεις, τα checkpoints αφαιρούνται και τα continues είναι μόλις τρία, αντί για άπειρα, προτού επιστρέψετε στην αρχή του παιχνιδιού. Βέβαια η μικρή διάρκεια του παιχνιδιού σημαίνει ότι ενδείκνυται για υψηλό replayability σε όποιον πεισμώσει και θελήσει να κατακτήσει την ψηλότερη δυσκολία.
Το οπλοστάσιο φυσικά έρχεται να προσφέρει το δικό του βοήθημα στην προσπάθεια για την επιβίωση. Συνολικά υπάρχουν τέσσερα όπλα, το βασικό πολυβόλο, μία ενεργειακή δεσμίδα μικρού βεληνεκούς ως ένα άλλο φλογοβόλο, ένα οβιδοβόλο και το λέιζερ. Άκρως χρήσιμη είναι και η melee επίθεση που, ως ένα άλλο Metal Slug, ενεργοποιείται όταν πατήσουμε το κουμπί της σκανδάλης ενώ βρισκόμαστε δίπλα σε κάποιον εχθρό. Αν και τα εξτρά όπλα είναι σαφέστατα λίγα στον αριθμό, τουλάχιστον είναι αρκετά διαφορετικά στη χρήση τους ώστε να έχουν τη χρησιμότητά τους ανάλογα με την κατάσταση και τους εχθρούς που έχουμε απέναντί μας.
Παρόλα αυτά, θα λέγαμε ότι είναι χαμένη ευκαιρία πως οι δύο βασικοί χαρακτήρες έχουν ακριβώς τα ίδια όπλα, τη στιγμή που το Contra: Hard Corps του Mega Drive έφερνε μία καλοδεχούμενη ποικιλία στη συνταγή, με κάθε έναν από τους τέσσερις χαρακτήρες του να προσφέρει το δικό του διαφορετικό οπλοστάσιο. Τουλάχιστον οι δύο εξτρά “νίντζα” φιλοσοφίας χαρακτήρες που γίνονται διαθέσιμοι έπειτα από τον τερματισμό, φέρνουν το δικό τους στυλ παιξίματος, αφού είναι περισσότερο ευκίνητοι, έχοντας μάλιστα αποκλειστικά και μόνο melee επιθέσεις, αλλάζοντας έτσι σημαντικά τον τρόπο παιξίματος. Λίγο πριν φτάσουμε στο τέλος θα πρέπει να προσθέσουμε ότι το παιχνίδι υποστηρίζει αποκλειστικά τοπικό co-op, κάτι το οποίο όμως δεν μπορέσαμε να δοκιμάσουμε.
Οπτικά το Blazing Chrome αποτυπώνει πιστότατα την εικόνα των παιχνιδιών από τις αρχές των 90s, με καλοφτιαγμένο parallax scrolling καθώς και πλούσια και λεπτομερή pixel art, χαρίζοντας ένα ιδανικό θέαμα για όποιον θελήσει να ασχοληθεί με το παιχνίδι έχοντας κατά νου ότι αποτελεί μία ωδή στα Contra.
Εν κατακλείδι, η JoyMasher συνεχίζει να βελτιώνεται προς την πορεία της αναβίωσης παλιότερων platform εμπειριών, με το Blazing Chrome να αποτελεί το αρτιότερο εκ των τριών παιχνιδιών που έχει αναπτύξει έως τώρα. Ο οπτικός τομέας μάς μεταφέρνει ιδανικά στην εποχή των δεκαεξάμπιτων Contra και η δράση αποδεικνύεται ως ένας άξιος μιμητής τους, εντούτοις, οφείλουμε να τονίσουμε ότι η ιδιαίτερα μικρή του διάρκεια πιθανότατα να σας αφήσει με την όρεξη.
Το review βασίστηκε στην έκδοση του παιχνιδιού για PC.
