All you zombies.
Η σειρά Nazi Zombie Army είναι μια από εκείνες τις περιπτώσεις που με κάποιον παράξενο, σχεδόν έμμεσο τρόπο, εμφανίστηκαν και βρήκαν μια γωνία στη βιομηχανία για να βολευτούν. Κάτι που ουσιαστικά ξεκίνησε ως μια απλή ιδέα, και μια ακόμη πιο απλή υλοποίηση: Τι θα είχαμε αν συνδυάζαμε τους μηχανισμούς του Sniper Elite με αρένες γεμάτες νεκροζώντανους Ναζί; Εύκολα καταλαβαίνει κανείς πως, όσο έξω και να πέσει η υλοποίηση, είναι δύσκολο να αποτύχει ένα παιχνίδι που δίνει τη δυνατότητα να διαπεράσει κανείς με μια καλοζυγισμένη σφαίρα τα κεφάλια πολυάριθμων φασιστικών ζόμπι.
Και κάπως έτσι, η σειρά που ξεκίνησε ως μικρό DLC του Sniper Elite V2, συμπληρώνει 7 χρόνια ζωής, και το τέταρτο (και τελευταίο;) παιχνίδι σηκώνει από μόνο του κυκλοφορία. Το κενό που άφησε το Left 4 Dead δεν καλύφθηκε ποτέ πραγματικά (με την εξαίρεση του παρόμοιου σε ύφος και επίσης από τη Rebellion, Strange Brigade), άφησε ωστόσο μια δίψα στο κοινό, το οποίο στράφηκε, μεταξύ άλλων, και στη σειρά Nazi Zombie Army.
Ιδιαίτερη βαρύτητα πέφτει όπως φαίνεται στο co-op μέχρι τεσσάρων ατόμων.
Το Zombie Army 4: Dead War είναι το μεγαλύτερο σε έκταση κεφάλαιο της σειράς, και δίνει μια ίσως αχρείαστη αλλά ευχάριστη έμφαση σε αυτό το alternate history σενάριο. Οι Karl και Boris επιστρέφουν από το Zombie Army Trilogy, και μαζί τους φέρνουν τις Jun και Shola, νέες προσθήκες στην ομάδα. Ιδιαίτερη βαρύτητα πέφτει όπως φαίνεται στο co-op μέχρι τεσσάρων ατόμων, και η παρέα αυτή καλείται να καταστρέψει τους Hell Towers, που μυστηριωδώς εμφανίζονται σε διάφορα σημεία της Ευρώπης και ξερνούν ατελείωτους νεκροζώντανους ναζί, οι οποίοι έχουν κατατροπώσει την Αντίσταση.
Υπάρχει ένα υποτυπώδες σενάριο το οποίο κατευθύνει τη δράση και τις αποστολές, δεν παίρνει περισσότερο σοβαρά από όσο χρειάζεται τον εαυτό του, και στολίζεται από μια ευχάριστη 80s b-movie αισθητική, σκοτεινό χιουμοράκι και inside jokes. Δεν πρόκειται για τίποτε το ιδιαίτερο, αλλά έχει γίνει δουλειά σε αυτό το κομμάτι από τους δημιουργούς, που εκτιμάται. Ο κάθε χαρακτήρας της ομάδας έχει διαφορετικές δυνάμεις, αδυναμίες και abilities, και επομένως πιο ξεκάθαρο ρόλο στην προσέγγιση κάθε κατάστασης. Ωστόσο, όλοι οι χαρακτήρες μπορούν να προσαρμοστούν στις προτιμήσεις των παικτών, μέσα από ένα ικανοποιητικά βαθύ σύστημα customization και upgrade.
Η ποικιλία στα όπλα δεν προέρχεται από τον αριθμό τους, αφού είναι μόνο 10, αλλά από τις ξεχωριστές ιδιότητες του κάθε όπλου, όπως το Trench Shotgun, το οποίο μπορεί να αναβαθμιστεί για να μοιράζει ηλεκτροσόκ στα ζόμπι, ή η εκρηκτική βολή του Mosin Nagant. Γενικά, υπάρχουν αρκετά και ευχάριστα challenges, perks, upgrades και collectibles, τα οποία δίνουν XP και συνδυάζονται ευχάριστα κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού για να κρατήσουν το ενδιαφέρον των παικτών.
Υπάρχει μια αίσθηση προόδου και εξέλιξης, τόσο στα όπλα και τα abilities όσο και την ποικιλία των εχθρών και τα περιβάλλοντα, αλλά γενικότερα τα objectives αρχίζουν και επαναλαμβάνονται αρκετά μετά το πρώτο δίωρο, όπου οι παίκτες θα καλούνται να κουβαλήσουν κάποια αντικείμενα σε συγκεκριμένα σημεία, να υπερασπιστούν μια θέση, και να μεταβούν στο επόμενο Safe House. Το θετικό είναι ότι υπάρχει ποικιλία στα περιβάλλοντα, από βόλτες στα κανάλια της Βενετίας, σε ομιχλώδη δάση και εγκαταλελειμμένους ζωολογικούς κήπους, και οι εννιά αποστολές έχουν μπόλικο περιεχόμενο για να προσφέρουν περισσότερες από 10 ώρες ενασχόλησης στο πρώτο μόλις playthrough.
H παρέα καλείται να καταστρέψει τους Hell Towers, που μυστηριωδώς εμφανίζονται σε διάφορα σημεία της Ευρώπης και ξερνούν ατελείωτους νεκροζώντανους ναζί.
Ειδικά για όσους κυνηγήσουν τα Challenges, Collectibles και προσπαθήσουν να πιάσουν τα υψηλότερα σκορ σε κάθε αποστολή, θα χρειαστεί αρκετός χρόνος και πολλές προσπάθειες. Το κυνήγι των Comboσ από μόνο του είναι μια ανέλπιστη απόλαυση, αφού ανεβάζει την αδρεναλίνη κάθε φορά που ένα headshot ή multikill το εκτοξεύει, ενώ άστοχες βολές ή καθυστέρηση το κάνουν reset. Και φυσικά, πέρα από το Campaign υπάρχουν και χάρτες φτιαγμένοι αποκλειστικά για το Horde mode, το οποίο οι φίλοι του είδους σίγουρα γνωρίζουν και καταλαβαίνουν περί τίνος πρόκειται.
Γενικά, η δράση είναι ο αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής του παιχνιδιού, και σε αυτό το κομμάτι, χωρίς να γίνεται κάποια επανάσταση, δεν υπάρχει κανένα παράπονο. Η X-Ray Killcam κάνει την απολαυστική της εμφάνιση εδώ κι εκεί, η χρήση των όπλων είναι καλή – αν και λείπει η αίσθηση βάρους, και σε σχέση με τα Left 4 Dead είναι ελαφρώς πιο τακτικό και λιγότερο φρενήρες. Οι παγίδες και οι νάρκες δυστυχώς σπάνια φάνηκαν χρήσιμες, παρά τις προτροπές του παιχνιδιού σε διάφορα σημεία προς τους παίκτες. Υπάρχει και το ζήτημα των περιορισμένων πυρομαχικών, αλλά για έναν παίκτη με άνω του μετρίου ευστοχία, δεν θα αποτελέσει πρόβλημα, αφού ενθαρρύνεται η εναλλαγή μεταξύ βασικού και δευτερευόντος όπλου ανάλογα με την απόσταση των εχθρών.
Σε αντίθεση με τα πυρομαχικά, τα Medkits είναι πολύ πιο σπάνια, και η χρήση τους κομβικής σημασίας για την επιβίωση, καθώς η ζωή ποτέ δεν αναπληρώνεται πλήρως. Ο γράφων προτείνει τα υψηλότερα επίπεδα δυσκολίας, καθώς το Medium ήταν αρκετά εύκολο τόσο σε Solo όσο και σε Co-op Play, και η μόνη πρόκληση προερχόταν από τους special εχθρούς. Το παιχνίδι έχει να προσφέρει τα περισσότερα σε αυτούς που θα το παίξουν σε co-op με τα υψηλότερα επίπεδα δυσκολίας, και οι στιγμές όπου ανάμεσα στις ορδές νεκροζώντανων κρύβονται special εχθροί, όπως Armoured Giants, Creepers, Flamers κ.α, είναι από τις καλύτερες που μπορεί να βρει κάποιος αυτή τη στιγμή στην κατηγορία.
Σε γενικές γραμμές, κανένα από τα στοιχεία του παιχνιδιού δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, ούτε από άποψη gameplay, ούτε γραφικών ή πρωτοτυπίας. Και δεν χρειαζόταν τελικά, αφού η δουλειά από τη Rebellion φρόντισε ώστε το αποτέλεσμα να είναι διασκεδαστικό, με ικανοποιητικό βάθος, ποικιλία, μπόλικο περιεχόμενο και ευχάριστες πινελιές εδώ κι εκεί, όπως οι φίλοι που σκοτώνονται να ξυπνούν ως ζόμπι και να πρέπει να τους σκοτώσουμε πριν κάνουν respawn. Φυσικά, υπάρχουν κάποια θέματα τεχνικής φύσεως, τα οποία κάνουν την όλη εμπειρία σε στιγμές να μοιάζει «χοντροκομμένη», όπως τα buggy melee και stomp actions, η κίνηση και τα ξύλινα animations των χαρακτήρων, ενώ τα γραφικά φαίνεται πως έχουν μείνει πίσω.
Oι στιγμές όπου ανάμεσα στις ορδές νεκροζώντανων κρύβονται special εχθροί, όπως Armoured Giants, Creepers, Flamers κ.α, είναι από τις καλύτερες που μπορεί να βρει κάποιος αυτή τη στιγμή στην κατηγορία.
Με διαφορά το πιο φιλόδοξο και ολοκληρωμένο παιχνίδι της σειράς, το Zombie Army 4, προσφέρει ένα πολύ καλό value proposition στους φίλους του είδους. Σε μεγάλο βαθμό τα επιμέρους του στοιχεία είναι όλα πράγματα και μηχανισμοί που έχουμε ξαναδεί, αλλά το να κάνει κάποιος sniping σε ατελείωτες ορδές απ;o Ναζί ζόμπια είναι το videogame ισοδύναμο της… πίτσας. Ακόμη και ξαναζεσταμένη, παραμένει καλή.
To Zombie Army 4: Dead War κυκλοφορεί για PS4, PC και Xbox One από τις 4/2. Το review βασίστηκε στην έκδοσή του για PS4.
