Η οδύσσεια ενός διαστημόπλοιου.
Το Genesis Alpha One αποδείχθηκε μία αρκετά απρόσμενη περίπτωση παιχνιδιού για τον γράφοντα. Ένα παιχνίδι που δείχνει έμπρακτα ότι δεν θα πρέπει κανείς να βγάζει βεβιασμένα αρχικά συμπεράσματα από την πρώτη, δεύτερη ώρα ενασχόλησης με ένα παιχνίδι. Εννοείται ότι αυτός είναι ένας κανόνας που πρέπει να ισχύει για την πλειοψηφία των παιχνιδιών, εντούτοις, στο Genesis φαίνεται ακόμα πιο έντονα. Ας δούμε όμως πρώτα περί τίνος πρόκειται.
Το Genesis προσφέρει μία, άνευ φαντασμαγορικών διακυμάνσεων sci-fi περιπέτεια στην εξερεύνηση του διαστήματος, προς ένα νέο βιώσιμο σπίτι για την ανθρωπότητα, ελέω του ρημαγμένου πλανήτη μας που μαστίζεται από πολέμους και καθολική μόλυνση. Δεν υπάρχει κάποιο μεγαλεπήβολο σενάριο, πλούσιοι χαρακτήρες, ίντριγκες και λοιπά στοιχεία που θα μπορούσαν να παραπέμψουν σε μία επική sci-fi όπερα. Έχουμε μία και μόνο αποστολή, την εύρεση ενός νέου πλανήτη, σε ένα roguelike παιχνίδι όπου το πλήρωμα δεν είναι κάτι περισσότερο από τα γρανάζια που κρατάνε σε λειτουργία το διαστημόπλοιό μας.
Ο κύκλος του παιχνιδιού είναι ο εξής: πετάμε σε ένα πλανητικό σύστημα, εξερευνούμε πλανήτες για πρώτες ύλες, αναβαθμίζουμε και επεκτείνουμε (αν έχουμε τα μέσα) το διαστημόπλοιό μας και συνεχίζουμε στο επόμενο πλανητικό σύστημα για να επαναλάβουμε τη διαδικασία. Σε αυτές τις πρώτες δύο ώρες ενασχόλησης που αναφερθήκαμε στην εισαγωγή, αυτή η λούπα φαίνεται τόσο απλοϊκή και τόσο επαναλαμβανόμενη, που ο γράφων λίγο έλειψε να αφήσει κάτω το χειριστήριο από αγανάκτηση, να βάλει ένα “5” και να προχωρήσει στο επόμενο παιχνίδι μία ώρα αρχύτερα (το Wargroove στην προκειμένη, πολύ καλή περίπτωση, θα υπάρξει κείμενο σύντομα).
Και κάπου εκεί, σε αυτό το δύσκολο όριο των δύο ωρών, συμβαίνει το απρόσμενο. Εντελώς ομαλά και αρμονικά η αγανάκτηση της ρουτίνας σχεδόν εξανεμίζεται ως διά μαγείας και με τόσο ανεπαίσθητο τρόπο, σε βαθμό που να μη γίνει αντιληπτό ότι ξαφνικά ο χρόνος περνάει ευχάριστα. Κάπου εκεί στο δίωρο η επιβίωση του πληρώματος, η επέκταση του διαστημοπλοίου και η φροντίδα για τη σωστή λειτουργία του καταφέρνει να δημιουργήσει ένα δέσιμο με το πλήρωμα και το σκάφος μας ώστε το αλλεπάλληλο ταξίδι σε δεκάδες πλανήτες να έχει μετατραπεί σε μία ευχάριστα εθιστική διαδικασία. Ξαφνικά, η προσεδάφιση σε κάθε πλανήτη δεν έχει την αίσθηση της αγγαρείας αλλά του μελετημένου σχεδιασμού για την εύρεση των συγκεκριμένων πρώτων υλών που θα επιτρέψουν το χτίσιμο ενός ιατρικού σταθμού για την καταπολέμηση εξωγήινων ιώσεων, τη νέα επέκταση που θα περιέχει μία νέα βιόσφαιρα για την παραγωγή οξυγόνου και πολλές άλλες κατασκευές, που θα διευκολύνουν την επιβίωσή μας και θα μας φέρουν πιο κοντά στο στόχο μας.
Δίχως να ανάγεται ξαφνικά σε κάποιο υπέρτατο παιχνίδι, το Genesis και δίχως και πάλι να εξαλείφεται η αίσθηση της επανάληψης, δεν παύει να καταφέρνει τελικά να προσφέρει μία καλοκουρδισμένη πορεία για την επιβίωση του σκάφους, χάρη στο συγκερασμό first person ελέγχου του χαρακτήρα μας με την κατά βούληση δυνατότητα να βλέπουμε την πανοραμική όψη του διαστημοπλοίου ώστε να το επεκτείνουμε και να το αναβαθμίζουμε άμεσα μέσα από ένα ιδιαίτερα εύχρηστο μοντέλο χειρισμού.
Ανά πάσα στιγμή μπορούμε να πατήσουμε το touchpad του χειριστηρίου (ασχοληθήκαμε με την έκδοσή του στο PS4) ώστε, ως ένα άλλο Lego, να δημιουργήσουμε διαδρόμους, να κατασκευάσουμε νέα δωμάτια, να χτίσουμε με ευκολία ορόφους και να εντοπίσουμε τυχόν ξένους οργανισμούς ή κατεστραμμένα τμήματα που απαιτούν επισκευές. Αυτή η εναλλαγή μεταξύ αναβάθμισης του διαστημοπλοίου και first person προοπτικής μπορεί να δίνει αρχικά την αίσθηση ενός ανούσιου gimmick, όμως τελικά δεν είναι τίποτα λιγότερο από το στοιχείο που δίνει πνοή στο παιχνίδι.
Αυτό γίνεται αντιληπτό αφού επενδύσουμε χρόνο στη σωστή διαρρύθμιση του διαστημοπλοίου ώστε τα διάφορα τμήματά του να έχουν κάποια λογική και προσβασιμότητα ανάλογα με τις ανάγκες μας. Όταν το διαστημόπλοιο διογκωθεί, είναι πραγματικά απολαυστικό να περιφερόμαστε για να εκτελούμε τις κάθε λογής εργασίες (φύτεμα στη βιόσφαιρα, δημιουργία κλώνων, κατασκευή οπλισμού, χάραξη ταξιδιού κ.λπ.) δίχως να χρειάζεται να ανοίγουμε το χάρτη για να βρούμε το τάδε δωμάτιο. Πολύ απλά, η διαρρύθμιση του σκάφους έχει γίνει κτήμα μας καθώς εμείς είμαστε οι αρχιτέκτονες και μηχανικοί του, με την προοπτική πρώτου προσώπου να μας δημιουργεί παράλληλα μία αίσθηση ικανοποίησης, καμαρώνοντας για την κατασκευή μας, ακόμα και αν δεν είναι και… επίτευγμα λειτουργικότητας.
Τα διάφορα δωμάτια (modules όπως τα ονομάζει το παιχνίδι) έχουν ικανοποιητική ποικιλία και δυνατότητες αναβαθμίσεων, ώστε συνεχώς να υπάρχει η αίσθηση ότι όλο και κάτι ακόμα μπορούμε να κατασκευάσουμε προκειμένου να κάνουμε τη ζωή του πληρώματος ευκολότερη και ασφαλέστερη. Τους περισσότερους από τους σταθμούς μπορούμε να τους επανδρώσουμε με πλήρωμα (κλώνοι, που ενδέχεται να είναι και εξωγήινοι με διαφορετικές ανάγκες για οξυγόνο) ώστε οι διεργασίες να αυτοματοποιούνται ή μπορούμε να πάμε αυτοπροσώπως για να τις επιταχύνουμε. Γενικά, υπάρχει μία μορφή ελαφρού micromanagement, ωστόσο σε καλοδεχούμενο βαθμό, δημιουργώντας την ευχάριστη αίσθηση ότι κάθε στιγμή υπάρχει πάντα κάτι στο σκάφος που χρειάζεται ή θα μπορούσε να επωφεληθεί από την προσοχή μας.
Το έτερο κομμάτι του παιχνιδιού, αυτό της δράσης, κάνει την εμφάνισή του ανελλιπώς σε κάθε πλανήτη όπου προσγειωνόμαστε για τη συλλογή υλών. Η διαδικασία συλλογής υλών δεν διαρκεί ποτέ παραπάνω από 3-5 λεπτά, καθώς βρισκόμαστε πάντοτε σε μία πολύ μικρή έκταση. Υπάρχει μία σχετική ποικιλία από εξωγήινους οργανισμούς (αραχνοειδή, τετράποδα και δίποδα), που έρχονται πάντα να κάνουν τη ζωή μας δύσκολη ενώ συλλέγουμε τις ύλες. Το σύστημα μάχης είναι το πλέον τυπικό, με τους “γνωστούς υπόπτους” από καραμπίνες, πολυβόλα και λέιζερ. Αποτελεί το βασικό μελανό σημείο του τίτλου, προσδίδοντας μία απελπιστικά αδύναμη αίσθηση στη χρήση των όπλων με τη δράση γενικά να φαίνεται πως προέρχεται από μία πολύ παλιότερη εποχή.
Από την άλλη, η εύρεση των υλών, όπως αναφέραμε παραπάνω, μετατρέπεται από μία αγγαρεία σε μία εργασία που γίνεται με πραγματικό ενδιαφέρον προς όφελος της κυρίαρχης αποστολής μας. Τα ξεχωριστά είδη υλών δεν ξεφεύγουν σε αριθμό (όπως π.χ. στην περίπτωση του No Man’s Sky) και είναι κατηγοριοποιημένα με σαφήνεια, βοηθώντας μας εξ αρχής να γνωρίζουμε ακριβώς τι ψάχνουμε και τι χρειαζόμαστε είτε θέλουμε να φτιάξουμε όπλα είτε κλώνους είτε νέους σταθμούς. Το αλατοπίπερο που βοηθάει στην εξερεύνηση των πλανητών αποτελούν διάφορα σημεία ενδιαφέροντος (εξωγήινα κτίσματα και συντρίμμια διαστημοπλοίων), που παρέχουν σχέδια για νέες κατασκευές (όπως σταθμοί τηλεμεταφοράς), οπλισμό και συντεταγμένες για πλούσιους σε ύλες πλανήτες. Η ποικιλία αυτών των random “επάθλων” είναι αρκετά μεγάλη ώστε να αποδίδεται εύστοχα η αίσθηση της ανακάλυψης κάτι καινούριου ακόμα και σε νέα playthroughs.
Και κάπου εκεί που τα πηγαίνεις καλά, έχεις αναβαθμίσει με κόπο το διαστημόπλοιό σου και νοιώθεις περήφανος, περιφερόμενος στους δαιδαλώδεις διαδρόμους με άνεση βετεράνου αστροναύτη, ξαφνικά σου κάνει έφοδο η εξωγήινη φυλή των Framen. Οι ορδές τους ατελείωτες, οι ζημιές που προκαλούν καταστροφικές και τελικά η εξόντωση όλου του πληρώματος και το “game over” αναπόφευκτο, παρόλο που στην ίδια μάχη που πρωτοεμφανίζεται και σπέρνει τον όλεθρο αυτός ο εχθρός, έχεις ξεκλειδώσει trophy εξοντώνοντας 100 από αυτούς.
Ένας άδικος θάνατος για ένα συμβάν για το οποίο δεν είχες ουδεμία γνώση για το πώς μπορεί να αποφευχθεί ή να αντιμετωπιστεί, κάτι που οδηγεί στο σημείο μηδέν, roguelike γαρ. Είναι μία ιδιαίτερα αποκαρδιωτική στιγμή καθώς ενδέχεται να έχουν επενδυθεί περισσότερες από τέσσερις ώρες στο διαγαλαξιακό ταξίδι, προτού η πορεία εκμηδενιστεί εν ριπή οφθαλμού. Είναι το σημείο όπου είτε πετάς το χειριστήριο στον τοίχο, είτε κλείνεις την κονσόλα αμίλητος, είτε σφίγγεις τα δόντια και αρχίζεις από την αρχή.
Ο γράφων το ξεκίνησε από την αρχή, μόνο για να χάσει ακόμα πιο σύντομα από μία νέα έφοδο (hint, αν σας κάνουν έφοδο, απλά αρχίστε να κάνετε ανελέητα ταξίδια σε άλλα πλανητικά συστήματα μέχρι να σας χάσουν οι Framen, ακόμα κι αν έχουν ήδη επιβιβαστεί στο σκάφος σας). Το roguelike σε αυτό το σημείο αποτελεί δίκοπο μαχαίρι. Από τη μία πλευρά η πιθανότητα να χάσουμε όλο τον κόπο μας δημιουργεί μία μοναδικής μορφής ένταση στις δύσκολες καταστάσεις, από την άλλη, όταν συμβεί το μοιραίο, το να φτάσουμε ξανά στο ίδιο σημείο επαναλαμβάνοντας σχεδόν πανομοιότυπα βήματα, είναι ένας μικρός γολγοθάς.
Ας πούμε ότι τα 2-3 walkthrough είναι ένα πιθανό όριο (ανάλογα και με το χρόνο βέβαια που έχει επενδυθεί σε αυτά) προτού το αφήσετε στην άκρη για ένα εύλογο χρονικό διάστημα ή πολύ απλά το διαγράψετε. Μέχρι να φτάσετε τουλάχιστον σε αυτό το σημείο, πιθανόν να έχει καταφέρει να σας προσφέρει μία έντονη και εθιστική εμπειρία. Αν μη τι άλλο, παρά τους περιορισμούς και τις άδικες ξαφνικές αυξήσεις στη δυσκολία, ο γράφων είχε ένα δραματικό ταξίδι που θα του μείνει, όση αξία κι αν έχει αυτό εν τέλει.
Οπτικά το Genesis δείχνει πως αποτελεί προϊόν indie ομάδας με πιθανότατα ελλιπείς πόρους, με έναν τεχνικό τομέα από άλλη εποχή, αν και εικαστικά η κατάσταση είναι καλύτερη, αποδίδοντας την ελκυστική τεχνοτροπία lo-fi 70s ταινιών, με μηχανικά πληκτρολόγια και οθόνες που είναι βγαλμένες από τις ταινίες Alien. Το soundtrack ακολουθεί κατάλληλα αυτά τα χνάρια, με ηχηρά synthesizer που πλαισιώνουν ιδανικά την b-movie αισθητική (εννοείται ότι δεν υπονοούμε ότι τα επικά πρώτα δύο Alien είναι b-movies).
Το Genesis Alpha One (δεν θα μπορούσαν να βρουν πιο generic τίτλο για sci-fi ακόμα κι αν προσπαθούσαν), παρά την άκομψη πρώτη εικόνα, καταφέρνει να δείξει πως η ομάδα ανάπτυξης είχε όντως ένα συγκεκριμένο όραμα για μία συγκροτημένη εμπειρία, ικανή να σας οδηγήσει σε ένα δέσιμο με το διαστημόπλοιό σας όσο λίγα παιχνίδια το καταφέρνουν. Σε αυτό βοηθάει ο έξυπνος συνδυασμός του εύχρηστου μηχανισμού για το σχεδιασμό του σκάφους με την περιήγησή μας σε προοπτική πρώτου προσώπου. Παρά την άκρως παρωχημένη δράση και τους τρισκατάρατους Framen, το Genesis δημιουργεί επιτυχώς την αίσθηση της ικανοποίησης μέσα από την ρουτίνα της εργατικής ζωής στο διάστημα, όσο αντιφατικό κι αν ακούγεται αυτό…
To review βασίστηκε στην έκδοση του παιχνιδιού για το PS4.
