Παιχνίδι μιας άλλης εποχής…για μια άλλη εποχή.
Ο αείμνηστος Μάρλον Μπράντο, ως Βίτο Κορλεόνε, στη σκηνή όπου παρηγορεί το βαφτιστήρι του για την αποτυχία του να κερδίσει έναν συγκεκριμένο ρόλο σε μια ταινία, είχε αναφωνήσει την αξιομνημόνευτη ατάκα: “I’m gonna make him an offer he can’t refuse”. Κάτι αντίστοιχο πρέπει να είχαν στο νου τους και τα παλικάρια εκεί στην 2Κ και την Hangar 13, όταν ανακοίνωναν τη διάθεση των Definitive Editions των Mafia 2 και Mafia 3, παράλληλα με την ανακοίνωση του ολικού remake του πρώτου Mafia: μας κάνουν μια προσφορά που δεν θέλουμε να αρνηθούμε. Παρά το απειλητικό του μηνύματος ωστόσο, μιας που όλοι ξέρουμε τι επακολουθεί αυτής της ατάκας, οι παίκτες μπορούν να είναι σίγουροι πως τα πρωινά που θα επακολουθήσουν δεν θα είναι τόσο δυσάρεστα όσο του παραγωγού ταινιών στην ταινία The Godfather, ακόμα και αν αρνηθούν εντελώς να βουτήξουν ξανά στον κόσμο του Mafia 2: Definitive Edition.
Και γιατί να το κάνουν άλλωστε; Ποιο είναι το δέλεαρ για να επιστρέψουν σε έναν τίτλο που είναι η σκιά του προκατόχου του, ενώ παράλληλα αποτελεί το πιο τεμπέλικο και άνευ αιτίας remaster που έχουμε δει ποτέ; Αν και περιμένουμε με μεγάλη λαχτάρα το remake του πρώτου Mafia, για τους ίδιους λόγους που αγαπήσαμε το αρχικό παιχνίδι –και ίσως και ακόμα περισσότερους- μια αστεία γκριμάτσα σχηματίστηκε στο πρόσωπό μας με την ανακοίνωση της definitive edition του Mafia 3, ενώ μια περιέργεια να δούμε την εξέλιξή του συνόδευσε την ανακοίνωση του Mafia 2: Definitive Edition. Περιέργεια που μετατράπηκε γρήγορα σε απογοήτευση όμως, καθώς το Mafia 2: Definitive Edition είναι remaster κατ’ ευφημισμό.
Η περιπέτεια ξεκινάει τη δεκαετία του 1920, όταν η οικογένεια του πρωταγωνιστή, Vito Scalleta (ναι, του συνονόματου του Δον Κορλεόνε) εγκαταλείπει την Ιταλία για να μετοικήσει στην Αμερική, ζητώντας μια ευκαιρία να ζήσει το Αμερικανικό Όνειρο. Μεγαλώνοντας όμως ο νεαρός Βίτο, μη ικανοποιημένος με την πορεία της οικογένειάς του, αναζητά ευκολότερους τρόπους για να γίνει πλούσιος. Οι ευκολότεροι τρόποι όμως τον οδηγούν στη σύλληψη και στην κατάταξή του στον αμερικανικό στρατό, εν μέσω Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όπου θα επιστρέψει στη Σικελία πολεμώντας για τον Συμμαχικό στρατό. Το setting της Σικελίας λειτουργεί και ως tutorial, πριν την σκυτάλη της πλοκής αναλάβει η πρόωρη επιστροφή του στην Εmpire Bay, και την προοδευτική του εισχώρηση στον κόσμο της μαφίας, των “οικογενειών”, του εγκλήματος και των συμφερόντων.
Σε όλο το συνονθύλευμα γεγονότων που εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια της περιπέτειας, οι παίκτες θα έχουν τη δυνατότητα να ακούσουν ορισμένα κλασικά τραγούδια εποχής στο ραδιοφωνικό σταθμό, να οδηγήσουν εξίσου κλασικά οχήματα, αλλά και να συλλέξουν αισθησιακά, πιπεράτα εξώφυλλα των πιο δημοφιλών playboy bunnies των δεκαετιών που περνούν σαν ταινία στην οθόνη. Όλο αυτό ακούγεται πολύ όμορφο για αρχή –ειδικά για όσους ξεκίνησαν την πορεία τους στα Mafia με το τρίτο παιχνίδι και θέλουν να μάθουν περισσότερα για τη φιγούρα του Βίτο Σκαλέτα και τις απαρχές του. Ναι, το Mafia 2 αποτελεί την origins ιστορία του Βίτο, αλλά με πολλά, πολλά παραστρατήματα που στιγμάτισαν την αρχική κυκλοφορία του.
Δεν θέλουμε να επεκταθούμε σε συγκεκριμένες λεπτομέρειες όσον αφορά στο Mafia 2 και τα προβλήματά του: αυτό έχει γίνει άλλωστε με την αρχική παρουσίαση του τίτλου. Σκαμπανεβάσματα στην αφήγηση και την πλοκή, αστοχίες και ατοπήματα της γραφής ως προς τον τρόπο που εκτυλίσσονται ορισμένες αποστολές, αδιάφορο character development για την πλειονότητα των χαρακτήρων που παρελαύνουν από την οθόνη, ένας κόσμος που αποδίδει εξαιρετικά την αίσθηση των δεκαετιών που περνούν μπροστά στα μάτια μας όσο διαρκεί η περιπέτεια, αλλά που δεν παύει για μια ακόμα φορά να είναι άδειος, άνευρος και άνοστος, όπως και ένα από τα πιο άσχημα συστήματα μάχης που έχουμε δει σε παιχνίδια του είδους, όπου ο χειρισμός μπορεί να μην βοηθά 100% τον παίκτη, αλλά η απογοητευτική Α.Ι που μπορεί να οδηγήσει στην εξόντωση του αντιπάλου ακόμα και με δυο πυροβολισμούς στο πόδι, είναι τα προβλήματα που συνόδευαν τον τίτλο στην αρχική του κυκλοφορία και εξακολουθούν να τον ταλανίζουν και στην remastered μορφή του.
Οι παίκτες που θα ασχοληθούν με τον τίτλο για πρώτη φορά, καλό είναι να είναι ενήμεροι για τα θέματα που αντιμετώπιζε το αρχικό Mafia 2 – και που συνεχίζει να αντιμετωπίζει η definitive έκδοσή του. Οι παλαιότεροι παίκτες όμως, που είχαν το παιχνίδι στην κατοχή τους, και που μπορούν να ξαναπαίξουν τη νέα έκδοσή του χωρίς κόστος (τουλάχιστον στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές), θα επιχειρήσουν να το κάνουν για να δουν, ιδίοις όμμασι, τις βελτιώσεις που έχουν επιτευχθεί στον τεχνικό τομέα του remaster. Άλλωστε, ένα remaster δεν έρχεται ούτε να διορθώσει τα υπάρχοντα προβλήματα, ούτε να φέρει νέες λειτουργίες. Θα έρθουμε και πάλι αντιμέτωποι με άτσαλη οδήγηση όταν χρησιμοποιούμε πληκτρολόγιο στους υπολογιστές, φτωχό σε ποσότητα και ποιότητα gunplay και ένα γενικό gameplay που θα μπορούσε να είχε δει καλύτερες μέρες. Αυτή είναι η δουλειά ενός remake. Σε ένα remaster περιμένουμε να δούμε εμφανείς βελτιώσεις στον οπτικοακουστικό τομέα, αλλά και την προσθήκη όλων των DLCs που έχουν διατεθεί. Και εδώ, όμως, έχουμε πρόβλημα.
To Mafia 2: Definitive Edition διατίθεται ξανά σε κονσόλες και ηλεκτρονικούς υπολογιστές με υποσχέσεις βελτιωμένου οπτικού τομέα και 4Κ αναλύσης σε οθόνες και συστήματα που το υποστηρίζουν. Η αλήθεια είναι πως η διαφορά στις κονσόλες είναι αρκετά σημαντική, σε σχέση με το αρχικό προϊόν, βελτιώνοντας τα τεχνικά προβλήματα που ταλαιπωρούσαν τις εκδόσεις του παιχνιδιού σε PS3/ Xbox 360. Η έκδοση, ωστόσο, που λάβαμε και με την οποία ασχοληθήκαμε ήταν αυτή των υπολογιστών – και εδώ είχαμε να κάνουμε τόσο με θετικά, όσο και αρνητικά στοιχεία. Για να είμαστε ειλικρινείς, η αρχική έκδοση για υπολογιστές στεκόταν σε αρκετά ικανοποιητικό επίπεδο, με όμορφα γραφικά, textures και φωτισμούς, ενώ χαρακτηριστικά όπως το PhysX στον ρουχισμό, ή το δυναμικό χιόνι, ήταν από τα θετικά της “κλασικής” πλέον, έκδοσης.
Το Mafia 2: Definitive Edition έρχεται με φυσική υποστήριξη μεγαλύτερων των Full HD αναλύσεων, κάτι που λειτουργεί εξαιρετικά από την αρχή μέχρι το τέλος, ενώ φαίνεται πως έχει γίνει αρκετά ικανοποιητική δουλειά ως προς τη λεπτομέρεια στην απόδοση των περισσότερων χαρακτήρων του παιχνιδιού (και όχι όλων), κάτι που επίσης είναι περισσότερο εμφανές στα cutscenes. Στα θετικά προσθέτουμε και τη δουλειά που έχει γίνει στην έκφραση των μοντέλων των πρωταγωνιστών, κάτι που τους κάνει περισσότερο ζωντανούς σε σχέση με το παρελθόν, αν και ούτε αυτό ισχύει απαραίτητα για όλους όσους εμφανίζονται κατά τη διάρκεια της ιστορίας. Τις περισσότερες φορές αισθανθήκαμε πως, η όποια βελτίωση φαίνεται να έχει γίνει στην Definitive Edition δεν φαίνεται να απέχει δραστικά από το “κλασικό” Mafia 2, το οποίο ξεκλειδώθηκε στο λογαριασμό μας και χρησιμοποιήσαμε ως αντιπαραβολή στην ανανεωμένη έκδοση.
Με εξαίρεση, ίσως, το βελτιωμένο framerate, ορισμένα από τα χαρακτηριστικά που αναφέραμε προηγουμένως έχουν υποστεί σημαντικό downgrade, χωρίς να είμαστε σίγουροι για τον λόγο που η ομάδα ανάπτυξης προέβη σε αυτή την αλλαγή, ενώ οι πιο σύγχρονοι φωτισμοί ορισμένες φορές κατάφεραν με επιτυχία να μας ζαλίσουν, παρά να μας εντυπωσιάσουν. Στο σύνολό του, το Mafia 2: Definitive Edition εξακολουθεί να φωνάζει δυνατά την ηλικία του, με την όποια επεξεργασία που έχει γίνει να μην είναι ικανή να «κρύψει» αποτελεσματικά ορισμένες οπτικές ατέλειες, ή animations που δεν ταιριάζουν ακόμα και σε παιχνίδι δεκαετίας, ανεξάρτητα από το γεγονός του ότι τα περισσότερα στοιχεία του περιβάλλοντος αποδίδονται πλέον πιο καθαρά και με περισσότερες λεπτομέρειες. Κάποιες φορές, τα πιο γυαλισμένα textures και περιβάλλοντα δεν είναι αρκετά για να αλλάξουν το πως βλέπουμε το παιχνίδι – και το Mafia 2: Definitive Edition δεν αποτελεί εξαίρεση.
Αρκετά bugs είναι επίσης εμφανή, τόσο στην κανονική ροή, όσο και στα cutscenes, ενώ ένα bug στο ενδέκατο κεφάλαιο μάς κόστισε αρκετή ώρα μέχρι να μπορέσουμε να υπερβούμε. Αρκετοί παίκτες αναμένεται να παραπονεθούν και για τον ηχητικό τομέα. Δεν μιλάμε, βέβαια, σε καμία περίπτωση για την ποιότητα του ήχου, αλλά για το soundtrack και τα κομμάτια που απουσιάζουν από την αρχική έκδοση. Δυστυχώς, αυτό ήταν το αποτέλεσμα της αποχής του τίτλου για μεγάλο διάστημα από τα ράφια των ψηφιακών καταστημάτων, μέχρι φυσικά η 2Κ να κλείσει νέες συμφωνίες για το licensing. Αναπόφευκτα αυτό σημαίνει ότι κάποια κομμάτια απουσιάζουν, αν και η αίσθηση της εκάστοτε εποχής με τα διαθέσιμα τραγούδια θα παραμένει και θα μας ταξιδεύει, με τη μουσική να είναι αναπόφευκτα από τα θετικά στοιχεία του τίτλου που κατονομάζουμε με ευχαρίστηση.
Το Mafia 2: Definitive Edition έρχεται επίσης μαζί με όλο το διαθέσιμο υλικό που διατέθηκε αργότερα. Για όσους δεν είχαν την ευκαιρία να ασχοληθούν μαζί τους στο παρελθόν, τα διαθέσιμα πακέτα περιλαμβάνουν τρεις νέες αποστολές, καθώς επίσης και μια σειρά ενδυμάτων, αλλά και αυτοκινήτων. Τα The Betrayal of Jimmy και Jimmy’s Vendetta αποτελούν ξεχωριστά τμήματα ιστορίας, με πρωταγωνιστή έναν νέο χαρακτήρα, και εκτυλίσσεται σε ένα non-canon, εναλλακτικό σύμπαν με κέντρο την Empire Bay. Αν και η προσέγγιση των δύο κεφαλαίων βρίσκεται πιο κοντά στα arcade στοιχεία, εν τούτοις η μεγαλύτερη ελευθερία που προσφέρουν ως προς την ολοκλήρωση των αποστολών αντιπαρατίθεται στη γραμμικότητα που χαρακτηρίζει την ιστορία του κεντρικού παιχνιδιού και αποτελούν μια ευχάριστη νότα στο σύνολο.
Σε παρόμοιο ύφος κινείται και το Joe’s Adventures, το οποίο όμως περιλαμβάνει μια σχετικά πλουσιότερη αφήγηση σε σχέση με τα δύο προηγούμενα, ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί κομμάτι του κεντρικού παιχνιδιού, για να καλύψει το κενό που μεσολάβησε όταν ο Βίτο ήταν στη φυλακή, και να κάνει αυτό το αφηγηματικό στάδιο της προσαρμογής από τη μια δεκαετία στην επόμενη περισσότερο συναρπαστικό. Σε κάθε περίπτωση, το Mafia 2: Definitive Edition βρίσκεται ήδη ανάμεσά μας, δίνοντας στους παίκτες, παλιούς και νέους, μια ευκαιρία να βιώσουν τις απαρχές του Βίτο, όπως και το πως εκείνος εξελίχθηκε στη μορφή που παρουσιάζεται στο Mafia 3.
Στην ουσία, όμως, έχουμε να κάνουμε με ένα εντελώς τεμπέλικο port μιας έκδοσης που εμφανίζεται βελτιωμένη στις κονσόλες (το χάσμα των γενεών, βλέπετε), αλλά στους υπολογιστές δεν θα προσφέρει τίποτα ουσιαστικό. Και η τεμπελιά, φυσικά, δεν επιβραβεύεται. Σαφέστατα και η απόδοση χαρακτήρων και περιβαλλόντων είναι, στην πλειοψηφία τους, πιο λεπτομερής και καθαρή από το παρελθόν, αλλά μόνο αυτά δεν κάνουν τη διαφορά.
Τελικά, το Mafia 2: Definitive Edition είναι ένα από τα τρανά παραδείγματα της φρικτής και απαράδεκτης τακτικής των εταιρειών, στην προσπάθειά τους να ξεζουμίσουν τα franchises τους με κάθε τρόπο. Οι περισσότερες το έκαναν μετά τη νέα γενιά, ενώ η 2Κ λίγο πριν. Ας ελπίσουμε ότι τέτοια φαινόμενα θα εξαλειφθούν στο μέλλον – όπως επίσης, και να εκφράσουμε την ελπίδα πως το remake του πρώτου Mafia δεν θα υποπέσει σε τέτοια παραπτώματα και θα μας προσφέρει τις ίδιες συγκινήσεις (κάτι που δεν κατάφερε το Mafia 2).
To Mafia II Definitive Edition κυκλοφορεί από τις 19 Μαΐου για τα PS4, PC και Xbox One. To review βασίστηκε στην έκδοσή του για το PC.
