Μη διαβάσετε αυτό το review!
Δεν κρατηθήκατε, ε; Παρά την προειδοποίηση, δεν αντέξατε και κάνατε click για να ανοίξετε τη σελίδα του review! Ας είναι… Δε σας φταίει κανείς, μόνοι σας τα προκαλείτε αυτά στους εαυτούς σας. Ξέρετε, δεν είναι ότι θα διαβάσετε εδώ κάτι το σοκαριστικό ή το προσβλητικό. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι θα συμβεί το εντελώς αντιθετο. Θα διαβάσετε ένα κείμενο αφιερωμένο σε ένα απόλυτα γκρίζο, βαρετό κι ανούσιο παιχνίδι. Ας είναι λοιπόν το review αυτό καθ’ αυτό κάπως πιο ενδιαφέρον. Το χρειάζεστε εδώ που τα λέμε. Ο υδράργυρος, για μια ακόμα φορά, επιδίδεται σε ορειβασία αντί να ακολουθήσει το παράδειγμα μυριάδων και να κατέβει κι αυτός προς καμιά παραλία. Με τα νούμερα της θερμοκρασίας να πλησιάζουν την ηλικία του Καλλίφα, είναι πολύ δύσκολο να ανεχτεί κανείς οτιδήποτε προκαλεί κούραση αντί για διασκέδαση.
Φανταστείτε ένα δωμάτιο να ψήνεται στον φουρνιστό αέρα του ελληνικού καλοκαιριού και μέσα σε αυτό, έναν υπολογιστή να κατεβάζει το τελευταίο πόνημα της Harerbrained Schemes, με τα φουρφούρια του να αγκομαχούν παράλληλα με κάθε ΜΒ που καταλήγει στο σκληρό του. Αν μη τι άλλο, ο ταλαιπωρημένος, medium-rare ψημένος, παίκτης περιμένει κάτι που θα τον ευχαριστήσει… και έρχεται αντιμέτωπος με τον τεχνικό τομέα. Κανονικά θα έπρεπε να λάβει μια ευεργετική ψυχρολουσία. Όμως νιώθει τη θερμοπληξία να πλησιάζει ακόμα περισσότερο.
Μουντά χρώματα που κρύβουν την αδυναμία της παλέτας πίσω από το δάχτυλο του dungeon περιβάλλοντος, σχεδιασμός χαρακτήρα της προηγούμενης εικοσαετίας και λεπτομέρεια που τον κάνει να τρέξει τα settings τρεις φορές για να δει πού έκανε λάθος. Δεν έκανε τελικά… Αυτή είναι η top notch οπτικοακουστική εμπειρία που προσφέρει το παιχνίδι. Δεν πειράζει, τι να κάνουμε, την έχουμε ζήσει την κατάσταση πολλές φορές και σε αρκετές από αυτές το αποτέλεσμα ανέτρεψε τις προσδοκίες. Φαντάζομαι δε χρειάζεστε spoiler για να διαπιστώσετε αν κάτι τέτοιο ισχύει κι εδώ, έτσι; Καλά το φαντάστηκα… Δεύτερο χτύπημα στη δοκιμασμένη μας stamina, το ανύπαρκτο σενάριο. Μια στεντόρεια φωνή αμολάει κάτι που σε κλάσματα δευτερολέπτου συμπεραίνετε ότι είναι αρλούμπες. Γιατί το κάνει αυτό; Η απάντηση είναι μια!
Χιούμορ! Ναι! Άλλη μια “πανάκεια” των όχι-και-τόσο-φιλόδοξων παραγωγών. Δεν έχουμε σενάριο; Γεμίζουμε cheesy χιούμορ αρλούμπες και μπαλώνουμε την τρύπα. Σας παρακαλούμε κύριοι! Έτυχε και παίξαμε ξανά πριν λίγο καιρό το Overlord και θυμόμαστε καλά πώς είναι το πραγματικό χιούμορ. Τέτοια είναι η βλάβη που προκαλεί η φρούδα ελπίδα ενός ονειρικού καλοκαιριού στο φουρνιστό μυαλό μου, που εθιμοτυπικά παίζω Monkey Island μόλις πιάσουν οι ζέστες. Εκεί υπάρχει χιούμορ. Εδώ υπάρχουν κλισέ fillers με έμπνευση τουαλέτας. Pass.
To πιο λογικό είναι να αναρωτηθεί κανείς πώς αυτό το “χιούμορ” γεμίζει όλη την πλοκή του παιχνιδιού. Δεν το κάνει. Σε μια ακόμα ανάπλαση όλων των συζητήσιμων τάσεων της εποχής μας, το παιχνίδι συνοδεύεται από permadeath και random generated επίπεδα κάθε φορά που πατάτε “New game”. Καμιά ανάγκη για σενάριο λοιπόν, ούτε για πλοκή. Το παιχνίδι γκρεμίζεται και ξαναφτιάχνεται κάθε φορά που χάνετε, παίρνοντας μαζί του κάθε έννοια ταύτισης με ήρωες, ιστορίες και άλλα τέτοια ασήμαντα πράγματα.
Σύμφωνοι, υπάρχουν τίτλοι που αξιοποίησαν τα παραπάνω στοιχεία με μαεστρία, αλλά προκειμένου να συμβεί αυτό, είναι άκρως απαραίτητο να υλοποιηθεί σωστά ένα χαρακτηριστικό, που σε αυτά τα στοιχεία λειτουργεί σαν bottleneck. Αυτό δεν είναι άλλο από την παικτική εμπειρία ή, αλλιώς, gameplay. Αν αυτό λειτουργεί… ευχάριστα, τότε, ναι, έχει κάποιο νόημα να προσπαθείτε ξανά και ξανά να δαμάσετε τυχαία επίπεδα χωρίς κάποια έννοια συνολικής προόδου. Το κάνετε γιατί παίζετε και διασκεδάζετε. Γιατί σας αρέσει η gaming εμπειρία που προσφέρεται και αναπληρώνει για την αδυναμία των υπολοίπων. Ε, εδώ κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Ο τίτλος παίζεται σαν 3rd person action με βασικές και heavy επιθέσεις σε κάθε χέρι α λα Dark Souls (XA ΧΑ!) και κάποια ψήγματα crafting και trading. Στην πράξη πρόκειται για ένα κακοσχηματισμένο μοντέλο μάχης. με τραγικά κενά στο hitbox. που δε μπορεί ούτε να ξύσει το νύχι του τίτλου που οραματισμένα δανείζεται στοιχεία του. Η δε κάμερα κάνει ό,τι είναι υπολογιστικά δυνατόν για να σας μπερδέψει και να χάσετε, κι αν προσπαθήσετε να παίξετε με keyboard-mouse, καλύτερα να κάνετε κάτι πιο εποικοδομητικό, όπως να βάλετε τις κάλτσες σας με αλφαβητική σειρά, ας πούμε.
Το controller βελτιώνει σαφώς την αίσθηση (μόνο αν σας βολεύει το Xbox layout) τόσο όσο να καταλάβετε ότι τελικά η μάχη είναι βαρετή και δε φταίει ο τρόπος με τον οποίο παίζετε. Τελικά έχουμε να κάνουμε με έναν τίτλο με αδιάφορο τεχνικό τομέα, ανύπαρκτο σενάριο, χιούμορ που υποβαθμίζει την ανθρώπινη νοημοσύνη κι ένα σύστημα μάχης που σίγουρα θα σας κάνει να βαρεθείτε στην πρώτη ώρα και σε καμία περίπτωση δε θα σας τραβήξει να γυρίσετε στο παιχνίδι πάνω από, ας πούμε, 15 φορές. Με τέτοια χαρακτηριστικά, το Necropolis έχει το προσδόκιμο ζωής ενός γυάλινου σφυριού κι ως εκ τούτου η οποιαδήποτε περαιτέρω ανάλυση θα φέρει το οιοδήποτε μηχάνημα “στα κόκκινα”.
Σταματήστε εδώ. Φτάνει τόσο. Ψάξετε να ακούσετε λίγο Δήμο Μούτση και συγκεκριμένα το “Οι γκόμενες”, όπου ένα από τα χαρακτηριστικότερα ρεφρέν του ελληνικού πενταγράμμου (είδατε τι έκανα εδώ, ε;) περιγράφει την κατάσταση του παιχνιδιού με εντυπωσιακή ακρίβεια:
Και ιδού εγώ μονάχος,
αγκαλιά με την κιθάρα μου
να τραγουδάω για την εφημερίδα,
τέντα στην αυλόπορτα
που σκιάζει το μικρό παιδί
που τρυπάει το μπαλόνι του με δυο καρφιά
για να τρομάξει αυτό τον κύριο
που καπνίζει το τσιμπούκι του και γκούχου γκουχ
και που ρωτάει το μηχάνημα
που μας λέει την αλήθεια εκατό φορές:
ότι για όλα φταίνε οι γκόμενες,
οι πρώην και οι επόμενες,
ανώνυμες και επώνυμες γενικώς…
Μια μικρή dev εταιρία “τρύπησε το μπαλόνι της με δυο καρφιά” για να τρομάξει και να τραβήξει την προσοχή του μέσου, κακομαθημένου gamer, προσφέροντάς του την ίδια εμπειρία μέσα από το μηχάνημα 100 φορές. Βλέποντάς τα αυτά, αγκαλιά με το laptop μου, γράφω για αυτήν την ψηφιακή εφημερίδα που απλώνεται σαν τέντα στο σπίτι μας, την “αλήθεια που μας λέει το μηχάνημα”… Ότι για όλα φταίνε οι γκόμενες, γιατί κάποιος σίγουρα φταίει και εξίσου σίγουρα ποτέ δεν είμαστε εμείς.
Αν, μετά από όλα αυτά, θέλετε να παίξετε ένα παιχνίδι που δεν είναι κακό, αλλά τόσο μέτριο που μουδιάζει τη σκέψη, τότε δε σας φταίει κανένας άλλος. Αν θέλετε να βιώσετε χιούμορ που μπορείτε να δείτε γραμμένο σε κονκάρδες από τυρογαριδάκια (ενώ κάποτε βλέπατε Faulty Towers)… φταίνε οι γκόεμενες. Το ζητάει ο… οργανισμός σας και το Necropolis είναι τελικά η τιμωρία που σας αξίζει.
Διαβάστε επίσης – Προσθέστε παιχνίδια στη βιβλιοθήκη σας.
