Do a barrel roll!
Είναι πια γνωστό ότι η Ubisoft έχει πάρει συγκεκριμένες αποφάσεις σε ό,τι αφορά τα παιχνίδια της. Η γραμμή που χάραξε ο publisher είναι σαφής, και ακολουθεί καλά προγραμματισμένο σχέδιο, που ετοιμάζονταν εδώ και χρόνια, εκπαιδεύοντας -τρόπο τινά- το κοινό για αυτό που σήμερα μπορούμε με ασφάλεια να αποκαλούμε ως “Ubisoft game”. Δηλαδή, ένα παιχνίδι ανοικτού κόσμου, όπου ο παίκτης ρίχνεται εντός του για να ξεκινήσει μια περιπέτεια με διαφορετικό σενάριο και σκηνικό κάθε φορά, αλλά πάντα με την ίδια δομή, παρόμοια εξέλιξη και σίγουρα πανομοιότυπες βασικές αρχές. Μια ματιά και μόνο στο πρόσφατο portfolio της Ubisoft αρκεί για να αποδείξει του λόγου το αληθές: Assassin’s Creed Origins και Odyssey, The Division, Ghost Recon Wildlands, Far Cry 5, Steep, όλα παιχνίδια ανοιχτού κόσμου, με παρόμοια δομή και σχεδιασμό, αλλά με διακριτές διαφορές στο setting και σε επιμέρους τομείς που εύλογα φέρνει μαζί της η διαφορετικότητα κάθε κόσμου -και genre- όπου εξελίσσεται το εκάστοτε παιχνίδι.
Η εισαγωγή σε αυτό το review οφείλεται στο ότι αυτή η νόρμα υιοθετείται, φυσικά, και στο πιο πρόσφατο πόνημα της Ubisoft, το Starlink: Battle for Atlas. Έτσι, έχουμε και εδώ ένα παιχνίδι ανοιχτού κόσμου, γεμάτο μέρη προς εξερεύνηση, ένα αδιάφορο βασικό σενάριο που πρέπει να ακολουθήσουμε, χιλιάδες κακούς για να εξοντώσουμε, εκατοντάδες fetch quests να αναλάβουμε, αφόρητη επανάληψη και grinding, αλλά ταυτόχρονα υπέροχους μηχανισμούς μάχης, κορυφαίο επίπεδο παραγωγής, απαράμιλλης ποιότητας τεχνολογία και εικαστικό, και μεγάλη διάρκεια. Ubisoft game, δηλαδή, από την αρχή μέχρι το τέλος.
Βέβαια, εδώ έχουμε μια ακόμα ιδιαιτερότητα, αυτήν των “toys-to-life”, δηλαδή των πλαστικών παιχνιδιών, που πωλούνται ως περιφερειακά, προσαρμόζονται με έναν ειδικό μηχανισμό στην κονσόλα μας και προσφέρουν μια πιο διαδραστική εμπειρία. Τα toys to life δεν είναι κάτι καινοφανές στη βιομηχανία των videogames, αφού γνώρισαν τεράστια εμπορική επιτυχία πριν από μερικά χρόνια μέσα από τις σειρές Infinity και Skylanders των Disney και Activision αντίστοιχα. Η αλήθεια είναι ότι η δημοφιλία αυτών των πλαστικών φιγούρων -που μέσω τεχνολογίας NFC (ή σχετικής) ο παίκτης τα μετέφερε με μια κίνηση εντός του παιχνιδιού του- σταδιακά μειώθηκε, όμως το “novelty” του πράγματος ποτέ δεν χάθηκε. Η Ubisoft το αντιλήφθηκε αυτό και αποφάσισε να φέρει ξανά στο προσκήνιο αυτήν την τεχνολογία και τον τρόπο gaming, με άκρως επιτυχημένο και πρωτότυπο τρόπο οφείλουμε να πούμε, τον οποίο θα εξηγήσουμε αναλυτικά πιο κάτω.
Πρώτα, όμως, ας δούμε τι ακριβώς καταφέρνει το Starlink ως videogame. Όπως αναφέρθηκε στην αρχή, έχουμε να κάνουμε με ένα παιχνίδι ανοιχτού κόσμου, που διεξάγεται στο ηλιακό σύστημα Atlas. Το σενάριο θέλει μια ομάδα πιονέρων, που αποτελείται από κορυφαίους πιλότους και επιστήμονες, να φτάνει από τον γαλαξία μας στο εν λόγω ηλιακό σύστημα εξερευνώντας το διάστημα. Κατά την άφιξή της, πέφτει επάνω σε μια σκοτεινή απειλή, που επιθυμεί να κατακτήσει το σύστημα του Άτλαντα και να απορροφήσει όλους τους πόρους του. Ο αρχηγός της αποστολής μας πέφτει θύμα απαγωγής από αυτή τη φυλή των σκοτεινών εχθρών και έτσι ξεκινάει μια αποστολή διάσωσης, που θα αποκαλύψει μυστικά για τον κόσμο αυτό, το παρελθόν του, αλλά και τα μέλη της ίδιας της ομάδας.
Σε ό,τι αφορά το σενάριο, έχουμε να κάνουμε με γραφή που θυμίζει επίπεδο σειράς κινουμένων σχεδίων του Nickelodeon (και όχι των καλών σειρών του δικτύου…), με ένα story που αποτελεί εξόφθαλμη αντιγραφή του Mass Effect Andromeda, ριγμένο ωστόσο άτσαλα επάνω σε ένα πλαίσιο που κρίθηκε από τους δημιουργούς ως ιδανικό για νεαρότερες ηλικίες. Η αφέλεια σε ένα videogame ποτέ δεν είναι κακή, ειδικά όταν μιλάμε για ένα παιχνίδι που αναφέρεται και σε μικρά παιδιά (και όχι μόνο σε αυτά, το Starlink ΔΕΝ είναι μόνο για παιδιά – περισσότερα για αυτό σε λίγο), όμως άλλο είναι η αφέλεια και άλλο η κακή γραφή, που δεν έχει ίχνος πρωτοτυπίας και δημιουργικότητας. Όσο λιγότερα πούμε για το σενάριο και το πόσο ανεκμετάλλευτος μένει ο κόσμος του παιχνιδιού και το lore, τόσο το καλύτερο.
Ευτυχώς, αυτή η έλλειψη δημιουργικότητας στη γραφή του Starlink: Battle for Atlas δεν πέρασε και στο σχεδιασμό του κόσμου του. Αν κάτι ξεχωρίζει σε αυτό το παιχνίδι και κερδίζει από τα πρώτα δευτερόλεπτα τον παίκτη, αυτό είναι το εικαστικό και το γενικότερο art direction. Είτε περιφερόμαστε στο σκοτεινό διάστημα, εξερευνώντας συντρίμμια σκαφών και πολεμώντας Drakes, είτε περιφερόμαστε σε έναν από τους επτά πλανήτες του ηλιακού συστήματος Atlas, η αίσθηση που παίρνουμε από το παιχνίδι είναι μαγευτική. Υπέροχα χρώματα, ευφάνταστα τοπία, διαφορετικότητα μεταξύ των πλανητών, απόκοσμη χλωρίδα και πανίδα. Το εικαστικό (που πρέπει να πούμε εδώ ότι χρωστά ΠΑΡΑ πολλά στον Roger Dean… περιμένουμε να δούμε επιτέλους πότε θα αναγνωριστεί και mainstream αυτός ο καλλιτέχνης) και τα γραφικά αυτού του παιχνιδιού δείχνουν τα κορυφαία επίπεδα που έχουν αγγίξει οι παραγωγές της Ubisoft τα τελευταία χρόνια, επίπεδα τα οποία ελάχιστοι μεγάλοι publishers μπορούν πια να φτάσουν.
Άκρως εντυπωσιακή είναι και η τεχνολογία που χρησιμοποιεί το παιχνίδι, με έναν ενιαίο κόσμο, που επιτρέπει στον παίκτη να ταξιδεύει στο διάστημα, να εισχωρεί στην ατμόσφαιρα οποιουδήποτε από τους επτά διαθέσιμους πλανήτες, να προσγειώνεται σε αυτούς, να εξερευνά και να πολεμά, να ανεβαίνει ξανά ψηλά και να βγαίνει εκτός ατμόσφαιρας χωρίς καμία απολύτως διακοπή, χωρίς κανένα loading (εκτός και αν επιλέξει fast travel μεταξύ απομακρυσμένων σημείων που έχει ήδη επισκεφθεί), χωρίς κανένα τεχνικό πρόβλημα ή glitch, χωρίς frame drops (που μπορεί να εντοπίσει το μάτι). Το επίπεδο εδώ είναι υψηλό και, παρά την προφανή διαφορά στην κλίμακα, το παιχνίδι της Ubisoft σε αυτό το πλαίσιο κάνει εξίσου καλά ακριβώς ό,τι έκανε και το No Man’s Sky.
Αυτή η κορυφαία τεχνολογία εξυπηρετεί άριστα και το σύστημα μάχης του παιχνιδιού, που αποτελεί κράμα παλιών “360 shooters” (Descent, Forsaken), των παιχνιδιών της σειράς Starfox (από τα οποία αντλεί τεράστια επιρροή, για αυτό άλλωστε στην έκδοση για το Switch ο Starfox είναι guest χαρακτήρας) και του… Destiny. O άριστος χειρισμός του σκάφους σε χαμηλή πτήση και στο διάστημα, σε συνδυασμό με την πλειάδα των όπλων, το συνδυασμό αυτών, την πολύ καλή αίσθησή τους και τις αναβαθμίσεις που έρχονται με απόκτηση XP, συνθέτουν ένα κράμα απολαυστικού και εθιστικού συστήματος μάχης, που ως “arcade” δεν έχει και πολλές απαιτήσεις, αλλά λειτουργεί τέλεια και ανταποκρίνεται άριστα σε ό,τι και αν “ζητήσει” ο παίκτης από το σκάφος του.
Όλο αυτό το πακέτο του συστήματος μάχης πάει ένα βήμα παραπέρα με το drop-in/ out co-op mode, το οποίο είναι χτισμένο με γνώμονα τη “συμμαχία” γονιού με το παιδί του. Όχι ότι δεν μπορεί να παιχθεί με δύο φίλους (πάντα, μόνο τοπικά σε split screen), αλλά οι αυτοματισμοί στον δεύτερο παίκτη και ο τρόπος που το “guest” σκάφος μπορεί να απομακρυνθεί μόνο λίγες εκατοντάδες μέτρα από τον βασικό παίκτη, που όταν παραβιαστούν τηλεμεταφέρεται ξανά κοντά, υποδηλώνουν ότι το mode αυτό κλίνει προς τον συνδυασμό γονιού-παιδιού. Σε κάθε περίπτωση, είτε σε solo είτε σε co-op, οι μάχες είναι πραγματικά το highlight του Starlink: Battle for Atlas, προσφέροντας έντονες και διασκεδαστικές στιγμές, που μάλιστα έχουν και υψηλή πρόκληση αν ανεβάσουμε το βαθμό δυσκολίας, καθιστώντας το 100% κατάλληλο space shooter για κάθε ηλικία.
Αυτό είναι καλό, διότι πέρα από τις μάχες, όλο το “γύρω-γύρω”, όλα τα υπόλοιπα πράγματα που καλείται να κάνει ο παίκτης στους 7 πλανήτες και το διάστημα δεν ακολουθούν την υψηλή ποιότητα που χαρακτηρίζει άλλους τομείς του. Ως Ubisoft game, το Starlink: Battle for Atlas είναι ένα open-world game, με τυχαίως ριγμένα side quests, έντονο grinding και αφόρητη επανάληψη. Το mission structure στο παιχνίδι είναι πολύ κακό, μπερδεύει την ελεύθερη εξερεύνηση με ανούσια fetch quests, χωρίς κανένα νόημα και λογική, ενώ όλοι οι επιπρόσθετοι μηχανισμοί (χτίσιμο βάσεων, συλλογή resources, δημιουργία συμμαχιών για να αυξηθεί η επιρροή σε ποσοστό επί τοις εκατό σε κάθε πλανήτη) δείχνουν μισοτελειωμένοι και, απλώς, ριγμένοι μέσα στο παιχνίδι έτσι, για να υπάρχει υλικό. Το είδαμε και στο Assassin’s Creed Odyssey, το συναντήσαμε και εδώ. Το πολύ υλικό δεν σημαίνει απαραίτητα καλό υλικό και καλό παιχνίδι. Κάποιος πρέπει να ενημερώσει τη Ubisoft για αυτό.
Αποτέλεσμα αυτού είναι να έχουμε ένα παιχνίδι που αγγίζει τις 40 ώρες, χωρίς να υπάρχει απολύτως κανένας λόγος για κάτι τέτοιο. Αν η Ubisoft Toronto ήταν πιο φειδωλή, θα μπορούσε να μας προσφέρει ένα πιο “σφιχτό” και λιγότερο κουραστικό παιχνίδι 20 ωρών -πάντα με το ίδιο, ατελείωτο respawn εχθρών μετά το endgame για να ασχολείται ο παίκτης αν το θέλει- με σαφώς καλύτερη ροή και βελτιωμένο mission structure, και side/ fetch quests με νόημα. Ως έχει, από ένα σημείο και έπειτα κουράζει πολύ, οδηγεί τον παίκτη στο να αγνοήσει τα side quests και να “τρέξει” προς το main campaign, που όμως ρίχνει “τοίχους” αν δεν έχεις φτάσει στο κατάλληλο level. Οπότε, πρέπει να επιστρέψεις στο grinding ώστε να αποκτηθούν mods, να αναβαθμιστούν σκάφη, όπλα και πιλότοι και να δοκιμάσεις ξανά. Άσχημη δομή, που προδίδει τεμπελιά στο design ενός παιχνιδιού.
Στα αρνητικά θα πρέπει να προσθέσουμε το κακό voice over, που αγγίζει τα επίπεδα του απαράδεκτου σε ό,τι αφορά τους NPCs που παραδίδουν quests από τις βάσεις. Για την ακρίβεια, εκτιμούμε ότι για όλους τους NPCs του παιχνιδιού έχουν χρησιμοποιηθεί 1-2 ηθοποιοί, με την παραμόρφωση και το auto tune στο φουλ ώστε να κρυφτεί αυτή η -ξένη προς τις υψηλές παραγωγές της Ubisoft- επιλογή. Στον αντίποδα, η μουσική του Trevor Yuile είναι εκπληκτική, μας θύμισε τα καλά OST της αρχικής τριλογίας Mass Effect και ανεβάζει το sci-fi mood του τίτλου στα ύψη.
Κάπου εδώ θα πρέπει να εξηγήσουμε πώς ακριβώς λειτουργεί ο μηχανισμός των πλαστικών παιχνιδιών και του επιπρόσθετου (digital και μη) περιεχομένου που διατίθεται για το παιχνίδι. Να τονίσουμε, ωστόσο, για να γίνει ξεκάθαρο, ότι το παιχνίδι διαφημίζεται μεν με τα πλαστικά σκάφη και περιφερειακά στο προσκήνιο, όμως αυτά ΔΕΝ είναι απαραίτητα. Μπορείτε να παίξετε χωρίς να έχετε στην κατοχή σας ούτε ένα από τα εν λόγω “toys to life”. Αν ο παίκτης αποφασίσει να προχωρήσει στην αγορά της retail έκδοσης του παιχνιδιού, θα κληθεί να καταβάλει περίπου 80 ευρώ, το ίδιο ισχύει και για την αγορά του τίτλου σε digital μορφή. Η διαφορά είναι ότι στην περίπτωση του πρώτου θα πάρει μικρότερο αριθμό σκαφών, όπλων και πιλότων σε σχέση με τη digital έκδοση, αλλά θα έχει τα πλαστικά περιφερειακά. Από εκεί και πέρα, έχουμε τα επιπρόσθετα περιφερειακά (πιλότους, όπλα και σκάφη) που κοστίζουν από 30 ως 8 ευρώ στο retail και από 15 ως 4 στα ηλεκτρονικά καταστήματα. Αλλά υπάρχουν και άλλα digital packs (deluxe edition, collection pack) που προσφέρουν έξτρα πιλότους, σκάφη και όπλα.
Ποιο είναι το πρόβλημα εδώ και γιατί σε ένα review μπαίνουμε στη διαδικασία να σχολιάζουμε και να αναλύουμε τιμές; Καλώς ή κακώς, το Starlink είναι σχεδιασμένο με γνώμονα τα mods και τον τρόπο που ο παίκτης μπορεί να χτίσει το σκάφος του όπως θέλει είτε in-game είτε στην πραγματικότητα, με τα συνδεόμενα μεταξύ τους πλαστικά παιχνίδια. Αυτό έχει περάσει και στην ουσία του παιχνιδιού, στον τρόπο που παίζεις, τη χρήση των όπλων, τις ειδικές δυνάμεις των πιλότων, τα elements των όπλων, η χρήση και ο συνδυασμός των οποίων είναι απολύτως απαραίτητα για την αντιμετώπιση των εχθρών.
Εν ολίγοις, και για να μη σας κουράζουμε, πρέπει να γνωρίζετε ότι η συνολική εμπειρία του Starlink: Battle for Atlas δεν δίνεται με το Starter Pack. Πρέπει ο παίκτης να επενδύσει σε επιπρόσθετο περιεχόμενο (όπλα, σκάφη, πιλότους) για να δει όλα όσα μπορεί να του προσφέρει το πόνημα της Ubisoft Toronto. Πρόκεται για μια παράξενης μορφής DLC, που φυσικά και δεν “καταστρέφει” το κυρίως παιχνίδι, αφού μπορείτε να το παίξετε από την αρχή μέχρι το τέλος με ένα σκάφος, τέσσερα όπλα και έναν πιλότο κανονικότατα, αλλά όχι βλέποντας τη συνολική εικόνα. Τέλος, αξίζει να πούμε ότι τα πλαστικά περιφερειακά είναι καλοσχεδιασμένα, με καλής ποιότητας πλαστικό, εύκολα στην εφαρμογή τους και όμορφα, σε σημείο που, εκτός από το λόγο για τον οποίο σχεδιάστηκαν, είναι κατάλληλα και για διακόσμηση βιτρίνας ή ραφιού.
Κλείνοντας, θα πούμε ότι το Starlink: Battle for Atlas μάς άφησε με ανάμεικτα συναισθήματα, όμως με τα θετικά να υπερτερούν των αρνητικών. Μας ενόχλησε η κακή δομή των αποστολών, η αφόρητη επανάληψη και τα ανούσια fetch quests, ενώ δηλώνουμε απολύτως μπερδεμένοι από τις επιλογές της Ubisoft σε ό,τι αφορά το επιπρόσθετο υλικό -κυρίως στη digital έκδοση- και το κόστος αυτού. Από την άλλη, απολαύσαμε το σύστημα μάχης, μείναμε απόλυτα ικανοποιημένοι με το άρτια στημένο co-op, λατρέψαμε το art direction, τη μουσική και τον κόσμο του, ενώ τα “toys to life” είναι όμορφα και προσθέτουν στην εμπειρία. Αν αναζητάτε κάτι διαφορετικό, είτε για εσάς είτε για “χριστουγεννιάτικο δώρο” για νεαρότερο μέλος της οικογένειας, αξίζει να το λάβετε υπόψη σας.
Το review βασίστηκε στην έκδοση του παιχνιδιού για το PS4.
